Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rodzina mojego męża została potwornie okaleczona w trakcie wojny. Nigdy nie poznał swoich dziadków (obaj zginęli w obozach koncentracyjnych) a babcie wyniszczone głodem, chorobami i tęsknotą zmarły tuż po zakończeniu wojny zostawiając na łaskę dalszej rodziny swoje dzieci. Moi teściowe kultywują pamięć swoich najbliższych która pobrzmiewa w ich wspomnieniach i opowiadaniach. To właśnie od nich dostałam do przeczytania tę cieniutką książeczkę "Oświęcim 1940-1945 napisaną przez byłego więźnia Krzysztofa Smolenia który w obozie spędził ponad 4 lata (!). To tak naprawdę hasłowe zestawienie podstawowych faktów dotyczących funkcjonowania obozu które opisuje codzienne życie w tej fabryce śmierci. Autor w sposób bardzo rzetelny i prosty przedstawia wszelkie aspekty obozowego życia: od wyglądu baraków, po opis kar, po informacje jakie przedsiębiorstwa niemieckie korzystały z pracy więźniów. Te "definicje" są przeplatane wspomnieniami byłych więźniów jak i obozowej władzy (miedzy innymi komendanta obozu). Ta encyklopedyczna forma przekazu pozwala skupić się na tym co najważniejsze: na skali zbrodni popełnionej w Oświęcimiu - Brzezince. W tej fabryce śmierci zamordowano 4 miliony istnień ludzkich: mężczyzn, kobiet, dzieci różnych narodowości. Pisząc to mam gęsią skórkę bo są to rzeczy których nie można sobie wyobrazić a one zdarzyły się naprawdę. Takie lektury dużo mnie kosztują. Potem przez kilka dni noszę w sobie ogromny smutek i niezgodę na to co się stało. Wiem jednak że teraz moim zadaniem i mojego męża będzie przekazywanie naszemu synowi tej części rodzinnej historii aby ocalić od zapomnienia.