Najnowsze artykuły
- ArtykułyAgnieszka Janiszewska: Relacje między bliskimi potrafią się zapętlić tak, że aż kusi, by je zerwaćBarbaraDorosz2
- ArtykułyPrzemysław Piotrowski odpowiedział na wasze pytania. Co czytelnikom mówi autor „Smolarza“?LubimyCzytać3
- ArtykułyPięć książek na nowy tydzień. Szukajcie na nich oznaczenia patronatu Lubimyczytać!LubimyCzytać2
- Artykuły7 książek o małym wielkim życiuKonrad Wrzesiński39
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Lesław M. Bartelski
Źródło: By Woijtek - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=37710916
40
6,5/10
Urodzony: 08.09.1920Zmarły: 27.03.2006
Polski krytyk literacki, prozaik, publicysta, poeta, żołnierz Armii Krajowej i uczestnik powstania warszawskiego. Spędził dzieciństwo w Warszawie i na Górnym Śląsku, w Królewskiej Hucie (od 1935 Chorzów). Uczeń Gimnazjum Państwowego im. Mickiewicza w Warszawie (matura 1938),student Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego od 1938, podczas okupacji na tajnych kompletach UW (magisterium w 1948). W 1939 ochotnik w obronie Pragi (336 pułk piechoty, odcinek Saska Kępa). W okresie okupacji działacz podziemia kulturalnego 1942–1944 związany z grupą „Sztuka i Naród”, skończył w 1944 kurs sprawozdawców wojennych.
1941–1945 żołnierz TOW oraz AK. Brał udział w powstaniu warszawskim w dowództwie pułku „Baszta” i Komendzie V Obwodu Mokotów. Po upadku powstania wywieziony na roboty przymusowe na Dolny Śląsk, uciekł z obozu pracy i przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie w Częstochowie został oficerem Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK aż do jej rozwiązania. Jesienią 1945 po ujawnieniu się zweryfikowany przez Departament Personalny MON jako ppor. czasu wojny. W latach 1945–1972 redaktor czasopism m.in. „Polski Zbrojnej” (1946),„Nowin Literackich” (1947–1948),kierownik audycji poetyckich Polskiego Radia (1949–1951),czasopisma kulturalno-społecznego „Wieś” (1952–1953),tygodnika „Nowa Kultura” (1953–1963),tygodnika Kultura (1963–1972). Wieloletni działacz Związku Literatów Polskich. W latach 1972-1978 prezes oddziału warszawskiego, 1989 wiceprezes ZLP, od 2000 honorowy prezes ZLP. Wieloletni członek władz ZBoWiD (wiceprezes Rady Naczelnej) oraz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy pomnika Bolesława Prusa, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Państwa Podziemnego i AK. W sierpniu 1984 wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. Rocznicy Powstania Warszawskiego. Był wieloletnim radnym Rady Narodowej m.st. Warszawy (1969–1984) i jej wiceprzewodniczącym (1973–1980). Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 12B-4-10). Lesław Bartelski nie angażował się w działalność opozycyjną, zajmował kierownicze stanowiska w mediach i pełnił wiele wyżej wspomnianych funkcji w oficjalnych instytucjach, organizacjach i stowarzyszeniach. Jak ustaliła Joanna Siedlecka, Służba Bezpieczeństwa próbowała wielokrotnie pozyskać go do współpracy, ale on zawsze zachowywał się godnie, zdecydowanie odmawiał, i twierdził, że na własne środowisko nie będzie donosił. W 1974 roku podczas pogrzebu Melchiora Wańkowicza w imieniu Związku Literatów Polskich wygłosił przemówienie, w którym przedstawił zmarłego jako wielkiego pisarza, dobrego patriotę i człowieka uczciwego, nękanego przez władze PRL. To wszystko sprawiło, że - jak sądzi Siedlecka - SB rozpuszczało w środowisku literackim plotki dyskredytujące Bartelskiego i sugerujące jego współpracę z organami bezpieczeństwa. Jest autorem ponad 50 pozycji wydawniczych. Głównym tematem jego twórczości są losy Pokolenia Kolumbów. Do najważniejszych pozycji należy powieści Genealogia ocalonych (1963) oraz 'Termopile literackie (2002),jak również popularne monografie Powstanie warszawskie (1965),Mokotów 1944 (1971),Pułk AK „Baszta” (1990) oraz leksykon Polscy pisarze współcześni 1939-1991 (1995).
1941–1945 żołnierz TOW oraz AK. Brał udział w powstaniu warszawskim w dowództwie pułku „Baszta” i Komendzie V Obwodu Mokotów. Po upadku powstania wywieziony na roboty przymusowe na Dolny Śląsk, uciekł z obozu pracy i przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie w Częstochowie został oficerem Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK aż do jej rozwiązania. Jesienią 1945 po ujawnieniu się zweryfikowany przez Departament Personalny MON jako ppor. czasu wojny. W latach 1945–1972 redaktor czasopism m.in. „Polski Zbrojnej” (1946),„Nowin Literackich” (1947–1948),kierownik audycji poetyckich Polskiego Radia (1949–1951),czasopisma kulturalno-społecznego „Wieś” (1952–1953),tygodnika „Nowa Kultura” (1953–1963),tygodnika Kultura (1963–1972). Wieloletni działacz Związku Literatów Polskich. W latach 1972-1978 prezes oddziału warszawskiego, 1989 wiceprezes ZLP, od 2000 honorowy prezes ZLP. Wieloletni członek władz ZBoWiD (wiceprezes Rady Naczelnej) oraz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy pomnika Bolesława Prusa, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Powstania Warszawskiego, członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Państwa Podziemnego i AK. W sierpniu 1984 wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. Rocznicy Powstania Warszawskiego. Był wieloletnim radnym Rady Narodowej m.st. Warszawy (1969–1984) i jej wiceprzewodniczącym (1973–1980). Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 12B-4-10). Lesław Bartelski nie angażował się w działalność opozycyjną, zajmował kierownicze stanowiska w mediach i pełnił wiele wyżej wspomnianych funkcji w oficjalnych instytucjach, organizacjach i stowarzyszeniach. Jak ustaliła Joanna Siedlecka, Służba Bezpieczeństwa próbowała wielokrotnie pozyskać go do współpracy, ale on zawsze zachowywał się godnie, zdecydowanie odmawiał, i twierdził, że na własne środowisko nie będzie donosił. W 1974 roku podczas pogrzebu Melchiora Wańkowicza w imieniu Związku Literatów Polskich wygłosił przemówienie, w którym przedstawił zmarłego jako wielkiego pisarza, dobrego patriotę i człowieka uczciwego, nękanego przez władze PRL. To wszystko sprawiło, że - jak sądzi Siedlecka - SB rozpuszczało w środowisku literackim plotki dyskredytujące Bartelskiego i sugerujące jego współpracę z organami bezpieczeństwa. Jest autorem ponad 50 pozycji wydawniczych. Głównym tematem jego twórczości są losy Pokolenia Kolumbów. Do najważniejszych pozycji należy powieści Genealogia ocalonych (1963) oraz 'Termopile literackie (2002),jak również popularne monografie Powstanie warszawskie (1965),Mokotów 1944 (1971),Pułk AK „Baszta” (1990) oraz leksykon Polscy pisarze współcześni 1939-1991 (1995).
6,5/10średnia ocena książek autora
172 przeczytało książki autora
237 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
AK Podziemna Armia.27.09.1939 - 30.061943
Lesław M. Bartelski
7,0 z 2 ocen
3 czytelników 0 opinii
1990
Warszawa w dniach Powstania 1944
Lesław M. Bartelski, Tadeusz Bukowski
9,0 z 3 ocen
16 czytelników 1 opinia
1980
Najnowsze opinie o książkach autora
Pułk AK "Baszta" Lesław M. Bartelski
8,3
Autor, Lesław Bartelski, walczył w Powstaniu Warszawskim na Mokotowie w dowództwie pułku „Baszta” i Komendzie V Obwodu Mokotów. Po wojnie literat i autor wielu opracowań dotyczących Powstania Warszawskiego, a szczególnie powstańczego Mokotowa. Trzeba przyznać, że w swoich książkach bardzo umiejętnie łączy styl pisarski z wiedzą i rzeczowością. „Pułk AK BASZTA” to niezwykle cenne źródło bardzo rzetelnej informacji o historii, dziejach pułku i walce w Powstaniu Warszawskim. Autor korzystał z archiwum pułku "Baszta" z Muzeum Historycznego m. Warszawy i innych archiwalnych źródeł, własnych i towarzyszy broni. Książka z kategorii kustosz pamięci narodowej i oczywiście polecana nie tylko pasjonatom Powstania Warszawskiego. Pięknie opowiada o „Baszcie” i jej żołnierzach i żałować należy, że wydana tak późno, bo w 46 lat po Powstaniu.
Ranni różą. Poeci walczącej Warszawy. Antologia Miron Białoszewski
10,0
Bardzo wzruszająca lektura szczególnie twórczości Tereski Bogusławskiej, najmłodszej poetki podziemnej Warszawy i żal wielki, że twórczość tej bardzo utalentowanej, bardzo doświadczonej bólem i przedwcześnie zmarłej poetki popada w zapomnienie.
Była rodowitą warszawianką, harcerką, uczestniczką Małego Sabotażu i więźniarką Pawiaka. W czasie Powstania Warszawskiego z uwagi na nadwątlone prześladowaniami na Pawiaku zdrowie nie pozwolono jej na służbę czynną. W służbie Ojczyzny szyła więc powstańcze opaski...Zmarła w lutym 1945 roku w wieku 16 lat wskutek powikłań nieludzkiego traktowania na Pawiaku.
Dzisiaj pamiętają o niej już chyba tylko harcerze, którzy kilka dekad temu druhnę Teresę czynili swoją patronką.