Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze spotkanie z poezją Keatsa zawdzięczam wspaniałym wykładom z historii literatur europejskich; zapoznałam się z nią nieco bliżej pisząc pracę o romantycznej wizji natury (analizowałam "Odę do jesieni" oraz "Odę do słowika"; ta pierwsza wywarła na mnie naprawdę ogromne wrażenie). Nie było łatwo zdobyć ten zbiór, ale było warto. To kawałek przepięknej, sensualnej ale i niezwykle subtelnej poezji, bogatej w symbole i odniesienia do antyku, naznaczonej tragiczną chorobą autora i przeczuciem zbliżającej się śmierci. Przemijanie jest jednym z wielkich motywów bardzo obecnym u Keatsa: widać je w przemianach natury, w obawie przed zapomnieniem... A jednak, wszystko powraca, w świecie panuje uniwersalna cykliczność - mimo świadomości bliskiego końca, Keats zdaje się znajdować punkt oparcia w swojej wyjątkowości; w końcu, zgodnie z jego życzeniem, na jego nagrobku znalazło się słynne zdanie "Tutaj spoczywa ten, którego imię zapisano na wodzie" - John wiedział, że zniknie jak kręgi znikają z powierzchni wody; jednak tak, jak rozchodzą się one we wszystkich kierunkach, tak geniusz młodego poety miał rezonować w kolejnych epokach. Jego wiersze robią ogromne wrażenie, są podstawą wielu przemyśleń i zapadają w pamięć na zawsze. A tłumaczeń Barańczaka reklamować nie trzeba.