Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydawać się mogło, że książka przybliży nas do zrozumienia (poszerzenia wiedzy) relacji na linii USA-Kuba. A co się okazało? Otrzymaliśmy chaotyczną, nieuporządkowaną publikację bazującą na sensacji i domysłach. Autor charakteryzuje stosunki dyplomatyczne w latach 1955-1970, które wbrew temu co się powszechnie uważa, nie zawsze były złe. John F. Kennedy jeszcze jako senator wygłaszał płomienne mowy na cześć rewolucjonisty, który obalił Fulgencia Batistę. Poszedł o krok dalej, nazywając go Simonem Bolivarem naszych czasów (walczył o niepodległość Ameryki Południowej w XIX stuleciu). Geneza stosunków dyplomatycznych między państwami sięga XIX wieku, gdy wyspa znajdowała się pod władzą Hiszpanów. W 1898 roku USA przejęły kontrolę nad ''Perłą Karaibów" i za wygnanie znienawidzonych Hiszpanów w nagrodę otrzymali w dzierżawę bazę Guantanamo. Amerykanie od zawsze widzieli czysty zysk w relacjach z Kubańczykami, traktując wyspę jako orbitę USA. Prezydenci byli zainteresowani jej odkupem i przyłączeniem do USA. Przyjaźń nie trwała długo, ochłodzenie relacji nastąpiło po tym, jak Castro przeprowadził nacjonalizację amerykańskiej własności na Kubie. Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać. 19 października ówczesny prezydent Dwight Eisenhower nałożył embargo na handel z Kubą. W kwietniu 1961 roku doszło do klęski w Zatoce Świń, która zupełnie pogrążyła administrację Kennedy'ego. W październiku 1962 roku wybuchł kryzys karaibski. Światu groził wybuch III wojny światowej. Comandante był wściekły, doskonale wiedział, że CIA próbowała go zlikwidować. Wygłaszał tyrady: ''Bracia Kennedy niech na siebie uważają, ponieważ ktoś może na nich polować". Cóż, chyba największym zwycięzcą okazał się sam dyktator, który przeżył wszystkich: Chruszczowa, Johna i Roberta Kennedych.