Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać193
- ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel6
- ArtykułyWyślij recenzję i wygraj egzemplarz „Ciekawscy. Jurajska draka” Michała ŁuczyńskiegoLubimyCzytać2
- Artykuły„Spy x Family Code: White“ – adaptacja mangi w kinach już od 26 kwietnia!LubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Wiktor Teofil Gomulicki
Znany jako: Fantazy
36
6,7/10
Urodzony: 17.10.1848Zmarły: 14.02.1919
Polski poeta i pisarz. Studiował w Szkole Głównej (obecnie SGH) w Warszawie, ale nie skończył nauki. Jeden z najważniejszych twórców polskiego pozytywizmu. Badacz historii Warszawy.
W 1911 roku skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza. Laureat Nagrody Literackiej im. Elizy Orzeszkowej (1918). Wybrane dzieła: "Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII" (1897),"Wspomnienia niebieskiego mundurka" (1906),"Ciury" (1907),"Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego" (1910),"Kłosy z polskiej niwy" (1912). Żona: Franciszka Zelewska, syn Juliusz Wiktor Gomulicki (ur. 17.11.1909).
W 1911 roku skazany przez Rosjan na rok twierdzy za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza. Laureat Nagrody Literackiej im. Elizy Orzeszkowej (1918). Wybrane dzieła: "Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII" (1897),"Wspomnienia niebieskiego mundurka" (1906),"Ciury" (1907),"Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego" (1910),"Kłosy z polskiej niwy" (1912). Żona: Franciszka Zelewska, syn Juliusz Wiktor Gomulicki (ur. 17.11.1909).
6,7/10średnia ocena książek autora
1 128 przeczytało książki autora
600 chce przeczytać książki autora
6fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Przydroża Ostrołęcki Rocznik Literacki
Wiktor Teofil Gomulicki, Karol Samsel
9,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
2019
Wspomnienia niebieskiego mundurka
Wiktor Teofil Gomulicki
5,6 z 591 ocen
1154 czytelników 53 opinie
2014
Car widmo Powieść z czasów zasiadania a przecie nie siedzenia Władysława, syna Zygmuntowego, na tronie Rurykowym
Wiktor Teofil Gomulicki
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2014
Potrawka z gołębi. Opowieści z dreszczykiem
Andrzej Juliusz Sarwa, Wiktor Teofil Gomulicki
9,5 z 4 ocen
39 czytelników 1 opinia
2010
Czarownica. Opowieści niesamowite
Andrzej Juliusz Sarwa, Wiktor Teofil Gomulicki
6,2 z 11 ocen
61 czytelników 3 opinie
2010
Grandmuszkieter. Powieść historyczna z czasów Augusta Mocnego
Wiktor Teofil Gomulicki
7,0 z 1 ocen
13 czytelników 0 opinii
2009
Myśli o książce i o czytaniu
Wiktor Teofil Gomulicki, Juliusz Wiktor Gomulicki
7,0 z 1 ocen
10 czytelników 0 opinii
1998
Cudna mieszczka. Obrazek warszawski z wieku XVII
Wiktor Teofil Gomulicki
5,3 z 29 ocen
67 czytelników 5 opinii
1989
Pod znakiem Syreny. Poezje warszawskie 1872-1918
Wiktor Teofil Gomulicki
8,0 z 1 ocen
2 czytelników 0 opinii
1980
Powiązane treści
Publicystyka
59
Popularne cytaty autora
Gdyby wyznał prawdę, wyśmiano by go; chcąc uzyskać uznanie, musiałby kłamać. Śmieszności lęka się; kłamstwem się brzydzi. Ale pamięć owego ...
Gdyby wyznał prawdę, wyśmiano by go; chcąc uzyskać uznanie, musiałby kłamać. Śmieszności lęka się; kłamstwem się brzydzi. Ale pamięć owego wieczoru zachował na długo. Dotąd o nim pamięta...
2 osoby to lubiąŻałuję samolubów, którzy nie znają rozkoszy poświęcania się dla ukochanych. (...) Otacza ich chłód i samotność, najgorsza ze wszystkich sam...
Żałuję samolubów, którzy nie znają rozkoszy poświęcania się dla ukochanych. (...) Otacza ich chłód i samotność, najgorsza ze wszystkich samotność serca, którego nie rozgrzewa miłość. Nikogo nie kochają i nikt ich nie kocha.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Wspomnienia niebieskiego mundurka Wiktor Teofil Gomulicki
5,6
Mimo iż wspomnienia szkolne Gomulickiego pochodzą niemalże z równoległego czasu co wydarzenia opisane przez Żeromskiego w „Syzyfowych pracach” i dzieją się także na terenie Królestwa Polskiego, jakże inaczej wygląda życie uczniowskiej braci w tych dwóch utworach.
Opis życia gimnazjalnego i pozagimnazjalnego u Gomulickiego w latach sześćdziesiątych XIX w. (lata 1862-1864 z wiadomych względów nie zostały opisane ze względu na cenzurę) jest sielski, beztroski, figlarny, pełen psot i literatury czytanej z wypiekami na twarzach. Dusze bohaterów są wzniosłe i piękne. Młode charaktery kształtują się dzięki wspaniałym pedagogom i z zapartym tchem czytanym powieściom przygodowym i awanturniczym.
Na te szkolne lata, w powieści Gomulickiego, nie pada złowrogi cień rusyfikacji, ucisku zaborcy czy prześladowań. Podczas lekcji czytano jawnie „Pana Tadeusza” i wcale nie był to czyn heroiczny.
Gomulicki zachowuje w pamięci i umieszcza na kartach „Wspomnień…” te czasy, gdy panowała w polskim szkolnictwie względna swoboda, jeszcze przed represjami popowstańczymi, ukazanymi w pełnej krasie u Żeromskiego.
Bo Gomulicki pisząc wspomnienia miał na uwadze to, że:
„Kraj lat dziecinnych, on zawsze zostanie
święty i czysty jak pierwsze kochanie”.
Moim ulubionym fragmentem „ Wspomnień…” jest opis czekania Witka na poetę, na Syrokomlę, przejeżdżającego przez Pułtusk w drodze na Litwę. Wzruszająca w tym rozdziale jest głęboka wrażliwość Sprężyckiego.
A że chyba prawie każdy lubi sięgać pamięcią do swoich lat szkolnych, to warto sięgnąć i po „Wspomnienia…”, by poprawić sobie nastrój i poczuć na nowo młodzieńczego ducha.
Wspomnienia niebieskiego mundurka Wiktor Teofil Gomulicki
5,6
Książka do której się wraca po wielekroć. Po raz pierwszy przeczytana w połowie podstawówki i potem regularnie odświeżana. Dzieło Wiktora Gomulickiego ukazuje, że większość problemów, z którymi borykają się uczniowie w szkole, jest tak stara... jak sama szkoła, bo choć zmieniają się realia, to ludzka natura zostaje taka sama. Zawsze będą nauczyciele-sadyści i ci z ojcowskim podejściem, klasowi prymusi lubiani przez kolegów i znienawidzeni egoiści-donosiciele, pocieszne szkolne ofermy i przebojowi przywódcy. Stare jak świat są trudne wybory między nauką a zabawą, cienka granica pilności i lizusostwa oraz dowcipy wszelkiej maści, płatane nauczycielom. Ponadczasowa jest także przyjaźń, lojalność i zdrada. Współczesnego czytelnika razić może nieco archaiczny język autora, jednak moim zdaniem jest to dodatkowy walor książki, właśnie ta piękna polszczyzna z czasów Sienkiewicza. Innymi minusem może być kompletny brak wątków damsko-męskich - akcja toczy się w męskim gimnazjum w Pułtusku, zatem chłopcy albo się uczą, albo rozrabiają, tematyka pierwszych miłości jest kompletnie nieobecna, chyba że jako formę miłości uznamy przyjaźń. Czasem irytować też może moralizatorstwo, przemycane bądź bezpośrednio przez narratora, bądź przez niektóre postaci.
Pomimo jednak pewnych mankamentów , książka ta może zmniejszać dystans międzypokoleniowy , ukazując, że nasi praprapradziadkowie byli takimi samymi uczniami jak my kiedyś i borykali się z podobnymi problemami. Choć nie mieli smartfonów i fejsbuka, również przeżywali swoje codzienne małe i wielkie dramaty i chwile radości.
Fragmenty tej książki powinny być moim zdaniem w kanonie lektur szkolnych,