Rosyjski pisarz, poeta, dramaturg i publicysta pochodzenia ukraińskiego; klasyk literatury rosyjskiej. Zasłynął jako autor komedii obyczajowych (Rewizor, Ożenek) i utworów o tematyce życia „małych ludzi” (Płaszcz, Nos). W swych satyrach często przedstawiał rosyjski system administracyjny, którego nieprawidłowości oceniał w kategoriach moralnych oraz oskarżał wynaturzonych przedstawicieli rosyjskiej szlachty, uzupełnionych wypowiedziami o pozytywnych cechach rosyjskiego charakteru narodowego.
Doprowadził do dominacji prozy fabularnej w literaturze rosyjskiej, był mistrzem wyrosłej z romantyzmu groteski, niezrównanym satyrykiem-humorystą. Wzbogacił język artystyczny o specyficzne i ekspresywne słownictwo opisywanych środowisk.
Nikołaj Gogol urodził się w Soroczyńcach Wielkich w ówczesnej guberni połtawskiej w ukraińskiej rodzinie ziemiańskiej Gogolów-Janowskich. Kształcił się w Połtawie, następnie w Nieżynie. W 1828 zamieszkał w Petersburgu, gdzie w latach 1829–1831 pracował jako urzędnik, próbował też swych sił jako aktor. W 1831 poznał Aleksandra Puszkina, który wspierał jego działalność pisarską i został jego przyjacielem. W 1834 Gogol zaczął wykładać historię na uniwersytecie w Petersburgu.
Gogol wydał pierwszy zbiór opowiadań w 1831. Były to Wieczory na chutorze niedaleko Dikańki, dzieło inspirowane folklorem ukraińskim (kozackim). Do tematyki kozackiej Gogol wrócił jeszcze w powieści Taras Bulba. Z czasem jego styl pisania ewoluował w kierunku skupienia na powszedniości i szerokiego stosowania zabiegu groteski.
W latach 1836–1841 przebywał za granicą, m.in. w Paryżu oraz w Rzymie, w tym okresie powstało jego główne dzieło – powieść Martwe dusze. Ukazały się one drukiem w maju 1842 – była to w zamierzeniach autora jedynie pierwsza część ogromnej epopei o Rosji, pomyślanej na wzór Boskiej komedii Dantego. Pomysł ten nigdy nie został zrealizowany. Ostateczny kształt otrzymał tylko tom pierwszy – gogolowskie „piekło”. Rysuje tam wizerunek rosyjskiego społeczeństwa i rosyjskiego ustroju – świat upośledzonych moralnie, bezdusznych ludzkich manekinów, Rosję ludzi martwych. Martwe dusze wywołały ogromne poruszenie. Mnożyły się ataki i napaści na Gogola, ciężkie oskarżenia o szkalowanie, a nawet zdradę własnego narodu. Równocześnie negatywnie nastawieni do instytucji caratu krytycy literaccy (jak Wissarion Bielinski) uznali dzieło za znakomitą satyrę prowincjonalnej Rosji czasów Mikołaja I.
Drugi tom Martwych dusz miał przedstawić zmienione poglądy pisarza, ten jednak widział, że w ten sposób popada w konflikt z prawdą życiową i artystyczną. Gotowe już rozdziały były niszczone, zachowały się jedynie ich fragmenty. Martwe dusze były ostatnim jego wielkim dziełem. W 1847 Gogol opublikował Wybrane fragmenty z korespondencji z przyjaciółmi, w których próbował przedstawić pozytywną wizję społeczeństwa rosyjskiego i skłonić je do korzystnych zmian. Riasanovsky określa tekst jako „naiwny i reakcyjny”, przywołując wyrażony w nim pogląd, iż rosyjscy chłopi powinni pozostać analfabetami.
Pochowany 4 marca 1852. Po odkopaniu jego grobu znaleziono ciało odwrócone twarzą w dół, co dało początek spekulacjom, że pochowano go żywcem w stanie śpiączki.
"Opowieści niepokojące" to zbiór opowiadań wybitnych rosyjskich pisarzy: tych bardziej i mniej znanych. Mamy tu opowiadania m.in.Gogola, Bułgakowa, Czechowa jak również Leskowa, Arcybaszewa, Grina i wielu innych. Są to opowiadania budzące grozę, a więc coś w sam raz na jesień 🍁
To co mają zbiory do siebie - nie każde opowiadanie musi nam się spodobać. Jedno nas urzeknie, a drugie nie. Jako że są to opowiadania w jakiś sposób mistyczne, nie martwcie się, czy je zrozumiecie, czy też nie. Na końcu mamy wyjaśnione utwory i krótką biografię autorów, aby łatwiej było czytelnikowi zrozumieć tekst.
"Rosyjskich pisarzy fascynowała duchowość własnego kraju, wciąż ocierającą się o rzeczy niezwykłe i nierzeczywiste. Ale w samej literaturze wosyjskiej, w jej historii, mamy do czynienia z bezlikiem spraw niewytłumaczalnych i zagadkowych".
Zachęcam po sięgnięcia po ten zbiór, może sprawi, że z chęcią sięgnięcie po dzieła innych pisarzy rosyjskich 😉
Ta pięknie wydana pozycja to nie lada gratka dla miłośników literatury grozy. Liczący niemal 600 stron zbiór opowiadań z deszczykiem, autorstwa różnych twórców- wiele z nich zaczerpniętych zostało z wierzeń ludowych.
W obecnej dobie, w obliczu zalewu przerażających horrorów w kinematografii i literaturze, szczególnie straszne mogą się one nie wydawać (choć nadal robią mocne wrażenie).
Można sobie jednak wyobrażać, jak działały na wyobraźnię dawniejszych pokoleń. Ludzi sprzed wieków, niemal obowiązkowo dopatrujących się sił nieczystych w każdym kącie, dla których to opowiadanie podobnych historii wieczorami, przy ogniskach płonących na polanach w noc świętojańską, lub przy kominku w domowych pieleszach, stanowiło jedną z podstawowych rozrywek.
Szczególnie przypadły mi do gustu opowiadania ,,Wij" Mikołaja Gogola, króciutkie acz intrygujące ,,Muzeum figur woskowych" Alfreda Burrage'a oraz ,,Rodzina wurdałaka" Aleksieja Tołstoja.
Antologia napisana jest językiem dostojnym, niedzisiejszym, co dodaje mocy przedstawionym historiom.