Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli czytać kryminały, to tylko takie. W tej odsłonie swej najważniejszej serii Connelly jest w wysokiej, może nawet bardzo wysokiej formie. Czytając tę powieść, wierzy się, że praca gliniarzy w LA wygląda naprawdę tak, jak ją Autor opisuje. Że jest żmudna, że trzeba ciągnąć kilka wątków jednocześnie, że zwroty akcji nie są spektakularne, że dominuje bród nie tylko metaforyczny. Ten przygnębiający obraz malowany jest odpowiednio prostym, pozbawionym falbanek językiem, chociaż jednocześnie w żadnym razie nie prymitywnym. Od pierwszych zdań czytelnik nie ma wątpliwości, że Autor świetnie panuje nad słowami, czuje frazę, umie konstruować sceny i postaci, a skromne środki wyrazu dobrał nie dlatego, że inaczej nie umie, ale aby dostosować formę do treści. Proste bywa wysublimowanym i to jest ten przypadek. Jak placki ziemniaczane - z ludu, a kulinarnie wytrawne. Oczywiście takie z ciasta wzbogaconego drobno tartą marchewką i podawane z odrobiną śledzia w śmietanie. Na marginesie: jedno i drugie (ta lektura i to danie) świetnie by się uzupełniały. Podwójna przyjemność. Polecam.