Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sporo czytałam już literatury górskiej, a jednak "Pochowani w niebie" duetu Padoan&Zuckerman mnie zaskoczyło. To książka dwuwątkowa - pierwszą część poświęcono Szerpom, a drugą tragedii na K2 latem 2008 roku. Co wyróżniało tę lekturę na tle innych poświęconych górom, to fakt wysunięcia na pierwszy plan miejscowych przewodników i tragarzy - Szerpów i Pakistańczyków. Owszem, międzynarodowi wspinacze też się tu pojawiają, odgrywają istotną rolę, ale to nie na nich skupiają się autorzy. Przyzwyczajona do czytania o Himalajach i Karakorum z tego zachodniego punktu widzenia, z fascynacją zgłębiłam się w lekturę dotyczącą bardziej miejscowych. Bo choć część Szerpów i Pakistańczyków nie ma nic przeciwko pełnieniu roli dobrze płatnych pomocników, to wielu z nich uważa się już za równorzędnych partnerów zachodnich wspinaczy. Owszem, płaci się im za prowadzenie, zakładanie obozów i poręczówek, żeby potem inni mieli łatwiejsze wejście. Ale zarazem to oni wielokrotnie zdobywają najwyższe szczyty świata, bez wspomagania tlenem, za to z dodatkowym obciążeniem. Wielu z nich nie podziela opinii, że ryzykują własnym życiem dla kaprysów zachodnich wspinaczy - oni sami kochają się wspinać. Góry ich przyciągają, a gdy do tego jest okazja, by świetnie zarobić i zapewnić rodzinie życie na poziomie, o jakim jej się nawet nie śniło... Aż żal nie skorzystać! Nic nie jest jednak czarno-białe, a autorzy rozmawiają nie tylko z Szerpami i pakistańskimi wspinaczami, ale też z ich rodzinami, którym rzadko kiedy podoba się tak niebezpieczna praca wykonywana przez ich bliskich. Choć autorzy próbowali przybliżyć czytelnikowi ogół Szerpów, to jednak książka skupia się głównie na tych kilku postaciach, które latem 2008 roku wyruszyły na K2. Podczas tragicznych dni na przełomie lipca i sierpnia na górze zginęło jedenaście osób, w tym dwóch Szerpów i dwóch Pakistańczyków. Ci, którym udało się przeżyć, długo jeszcze zadawali sobie pytanie, czy mogli zrobić coś więcej, by zapobiec katastrofie? Padoan i Zuckerman opisują wyprawę krok po kroku, dzień po dniu, analizując, co poszło nie tak, gdzie popełniono błędy, a gdzie po prostu nie było szans wygrać z nieubłagalną naturą. Wyszła z tego przerażająca, lecz jednocześnie fascynująca lektura. W pierwszej, poświęconej Szerpom części zdarzały się jeszcze dłużyzny, więc chwilę mi zajęło, zanim przekonałam się do tej książki. Ale im więcej czytałam, tym mocniej mnie wciągała, a już część poświęconą wyprawie na K2 mogłabym przeczytać jednym tchem :). Myślę, że przedstawienie tematu z punktu widzenia Szerpów i Pakistańczyków jest zdecydowanie najmocniejszym punktem "Pochowanych w niebie" - pozwala zobaczyć, jak inaczej, a zarazem jak podobnie podchodzą do gór miejscowi i obcokrajowcy. Dla miłośników literatury górskiej - duża polecajka :).