Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znów trafiłam na opowieść o żałobie. Między innymi oczywiście. Nie wymagałam niczego poza to, co udało mi się wyczytać w opisie i po przewertowaniu książki. I dobrze. Bo nie dostałam niczego ponad program. Ale nie szkodzi. Było okej. Znów opowieść z dwóch perspektyw. Na szczęście w pierwszej osobie, dzięki czemu autorka nie stwarzała jakichś sztucznych barier między bohaterami a czytelnikiem, których na ogół tak nie znoszę. Jest dużo przeżywania, miotania się z myślami i emocjami (a ja lubię takie, Wy wiecie)... Zabrakło trochę wyrazu w kreacji bohaterki (Melanie),bo Damon akurat wyszedł super. Ale to nie jest jakiś wielki zarzut, bo przecież nie każda postać musi być jakoś niesamowicie wyraźna. Dziewczyna jest bardziej skryta i wycofana. Więcej dzieje się w jej głowie niż na zewnątrz. Książka w ogóle jest pełna wewnętrznych monologów i walki ze sobą samym. To na plus, bardzo. Znów historia nie zamyka się na jednym temacie. Owszem, w głównej mierze jest o stracie i radzeniu sobie z nią, ale dostajemy jeszcze coś. To również opowieść o akceptacji nieheteronormatywności, mylnego kojarzenia pasji do kultury (a zwłaszcza aspiracji teatralnych) z orientacją seksualną (co dla mnie jest zupełnym kosmosem) i trochę o rasizmie. O sile, jaką daje wsparcie przyjaznych ludzi - zwłaszcza tych, którzy mają podobne doświadczenia. O pasjach, które nie powinny być tłumione. Warta uwagi i na pewno wartościowa pozycja z młodzieżowej półki. Na mnie nie zrobiła aż takiego wrażenia, ale nie szkodzi. Swojego ulubieńca roku i tak już mam.