„ Mam tak przynajmniej dwadzieścia razy dziennie. Robię coś albo coś mówię, albo coś widzę i mam ochotę wysłać pocztówkę do tego miejsca bez adresu, w którym teraz przebywasz: Szkoda, że Cię tu nie ma”.

„Mów do mnie” Soni Belasco to poruszająca historia o stracie. Mama Melanie zmarła przedwcześnie na raka, dlatego dziewczyna zaczęła malować, by poczuć jej bliskość.

Damon zaczął robić zdjęcia, aby zrozumieć, dlaczego Carlos, jego najlepszy przyjaciel, który był fotografem, odebrał sobie życie. Wierzy, że przez obiektyw zobaczy świat jego oczami.

Sztuka to terapia dla obojga naszych bohaterów. Starają się odnaleźć światło w świecie pochłaniającego ich smutku.

„... czasami wystarczy, by ktoś nas wysłuchał, bo zainteresowanie życzliwej osoby to najlepsze lekarstwo na smutek”.

„ Mam tak przynajmniej dwadzieścia razy dziennie. Robię coś albo coś mówię, albo coś widzę i mam ochotę wysłać pocztówkę do tego miejsca bez adresu, w którym teraz przebywasz: Szkoda, że Cię tu nie ma”.

„Mów do mnie” Soni Belasco to poruszająca historia o stracie. Mama Melanie zmarła przedwcześnie na raka, dlatego dziewczyna zaczęła malować, by poczuć jej bliskość.

Damon...

Książka ma spokojną fabułę, ale zarazem jest bardzo burzliwa pod względem emocjonalnym. Jest to naprawdę ładna pozycja, która opowiada o żałobie - i nie tylko. Damon i Melanie przeżyli wielką stratę i obaj nie potrafią poradzić sobie z trudem, jaki się za tym niesie, ukrywają swoje emocje, mierzą się z codzienności mając równocześnie połamane serca. Jednak autorka ukazała nam moc wsparcia i siłę szczerej rozmowy, bez udawania, skrywania się za maską. Lektura pięknie ukazuje jak ważne jest zaufanie, dopuszczenie innych do swojego wnętrza oraz odwaga, aby podzielić się z kimś swoim bólem, gdyż jak wiadomo - smutek po śmierci najbliższej osoby nie mija szybko, bądź nie mija wcale, ale z czyjąś pomocą możemy nauczyć się jak z nim żyć, jak go zaakceptować, jak nie stracić przy tym samego siebie.
Czyta się bardzo sprawnie, pochłonęłam tę książkę w niespełna dwa dni. Nie jest to książka, która czytelnika zaskoczy, nie ma w sobie wielkiego "wow", ale z pewnością warto po nią sięgnąć, tym bardziej jeśli samemu doświadczyło się straty, bądź zna się kogoś kto ją przeżywa, aby lepiej zrozumieć taką osobę.

Książka ma spokojną fabułę, ale zarazem jest bardzo burzliwa pod względem emocjonalnym. Jest to naprawdę ładna pozycja, która opowiada o żałobie - i nie tylko. Damon i Melanie przeżyli wielką stratę i obaj nie potrafią poradzić sobie z trudem, jaki się za tym niesie, ukrywają swoje emocje, mierzą się z codzienności mając równocześnie połamane serca. Jednak autorka ukazała...

Znów trafiłam na opowieść o żałobie. Między innymi oczywiście. Nie wymagałam niczego poza to, co udało mi się wyczytać w opisie i po przewertowaniu książki. I dobrze. Bo nie dostałam niczego ponad program. Ale nie szkodzi. Było okej.

Znów opowieść z dwóch perspektyw. Na szczęście w pierwszej osobie, dzięki czemu autorka nie stwarzała jakichś sztucznych barier między bohaterami a czytelnikiem, których na ogół tak nie znoszę. Jest dużo przeżywania, miotania się z myślami i emocjami (a ja lubię takie, Wy wiecie)... Zabrakło trochę wyrazu w kreacji bohaterki (Melanie),bo Damon akurat wyszedł super. Ale to nie jest jakiś wielki zarzut, bo przecież nie każda postać musi być jakoś niesamowicie wyraźna. Dziewczyna jest bardziej skryta i wycofana. Więcej dzieje się w jej głowie niż na zewnątrz. Książka w ogóle jest pełna wewnętrznych monologów i walki ze sobą samym. To na plus, bardzo.

Znów historia nie zamyka się na jednym temacie. Owszem, w głównej mierze jest o stracie i radzeniu sobie z nią, ale dostajemy jeszcze coś. To również opowieść o akceptacji nieheteronormatywności, mylnego kojarzenia pasji do kultury (a zwłaszcza aspiracji teatralnych) z orientacją seksualną (co dla mnie jest zupełnym kosmosem) i trochę o rasizmie. O sile, jaką daje wsparcie przyjaznych ludzi - zwłaszcza tych, którzy mają podobne doświadczenia. O pasjach, które nie powinny być tłumione.

Warta uwagi i na pewno wartościowa pozycja z młodzieżowej półki. Na mnie nie zrobiła aż takiego wrażenia, ale nie szkodzi. Swojego ulubieńca roku i tak już mam.

Znów trafiłam na opowieść o żałobie. Między innymi oczywiście. Nie wymagałam niczego poza to, co udało mi się wyczytać w opisie i po przewertowaniu książki. I dobrze. Bo nie dostałam niczego ponad program. Ale nie szkodzi. Było okej.

Znów opowieść z dwóch perspektyw. Na szczęście w pierwszej osobie, dzięki czemu autorka nie stwarzała jakichś sztucznych barier między...

Wiele się spodziewałam i na pierwszej połowie się zawiodłam. Potem na szczęście było już tylko lepiej. Podobał mi się wątek sztuki, za równo teatru jak i malarstwa (mama głównej bohaterki). Dobrze jest ukazana żałoba, po dwóch równie bardzo ważnych dla bohaterów osób. Polubiłam Carlosa a Damona bardzo dobrze rozumiałam. Kiedy mówił o swoim przyjacielu łamało mi to serce. Nie życzyłabym nikomu tak ogromnej straty. Dobrze przedstawiony był również problem zamykania się w sobie, nie mówienia o swoich problemach, milczenia. To nie jest książka bez wad, czy z wielkim wow ale po mimo tego uważam że jest ważna i mówi o naprawdę ważnych sprawach.

Wiele się spodziewałam i na pierwszej połowie się zawiodłam. Potem na szczęście było już tylko lepiej. Podobał mi się wątek sztuki, za równo teatru jak i malarstwa (mama głównej bohaterki). Dobrze jest ukazana żałoba, po dwóch równie bardzo ważnych dla bohaterów osób. Polubiłam Carlosa a Damona bardzo dobrze rozumiałam. Kiedy mówił o swoim przyjacielu łamało mi to serce....

Książka opowiada historię dwójki młodych ludzi Damon, który stracił swojego najlepsezgo przyjaciela oraz Melanie, która zmaga się pustką po zmarłej na raka matce. Jest to typowa młodzieżówka poruszająca niezwykle trudny temat utraty bliskich osób w bardzo młodym wieku. Historię czyta się z przyjemnością jednak czegoś mi w niej zabrakło.

Książka opowiada historię dwójki młodych ludzi Damon, który stracił swojego najlepsezgo przyjaciela oraz Melanie, która zmaga się pustką po zmarłej na raka matce. Jest to typowa młodzieżówka poruszająca niezwykle trudny temat utraty bliskich osób w bardzo młodym wieku. Historię czyta się z przyjemnością jednak czegoś mi w niej zabrakło.

Historia opowiada o dwóch nastolatkach, Melanie oraz Damonie, którzy stracili bliskie im osoby.
Książka sama w sobie była ciekawa, porusza trudny temat. Moim zdaniem brakło w niej czegoś "wow". Osobiście nie sięgnęła bym po tę książkę drugi raz.

Historia opowiada o dwóch nastolatkach, Melanie oraz Damonie, którzy stracili bliskie im osoby.
Książka sama w sobie była ciekawa, porusza trudny temat. Moim zdaniem brakło w niej czegoś "wow". Osobiście nie sięgnęła bym po tę książkę drugi raz.

Książka autorstwa Sonii Belasco pt. Mów do mnie opowiada o dwojgu nastolatkach, którzy aż za dobrze wiedzą, co to znaczy kogoś stracić.
Ona, Melanie, zaczęła malować, aby uporać się z pustką po śmierci jej matki, która zmarła na raka. Była malarką, jednak Melanie ma wrażenie iż nigdy nie będzie tak dobra, jak mama.
On, Damon, cierpi po stracie najlepszego przyjaciela Carlosa, który popełnił samobójstwo. Chłopak był świetnym fotografem, dlatego Damon zaczął robić zdjęcia, aby zobaczyć świat z perspektywy Carlosa.
Pewnego dnia Melanie i Damon spotykają się na próbie do szkolnego przedstawienia Otella. Przekonają się, że czasami długa i szczera rozmowa to jedyna terapia po stracie bliskiej osoby.
Wobec Mów do mnie miałam ogromne nadzieje, spodziewałam się, że książka ta wywrze na mnie kolosalnych rozmiarów wrażenie, jednak po jej przeczytaniu, muszę przyznać, że nic takiego się nie wydarzyło.
Czytało się szybko i miło, jednakże historia i bohaterowie nie wzbudziły we mnie jakichkolwiek większych uczuć. Po prostu kolejna opowiastka, jakich pełno. Myślałam, że może końcówka książki mnie zaskoczy, ale niestety znowu nic takiego się nie stało.
Oceniłam powieść Sonii Belasco na sześć gwiazdek, ponieważ nie była to zła książka. Po prostu czegoś zabrakło; takiego efektu wow, który powaliłby mnie na kolana.

Książka autorstwa Sonii Belasco pt. Mów do mnie opowiada o dwojgu nastolatkach, którzy aż za dobrze wiedzą, co to znaczy kogoś stracić.
Ona, Melanie, zaczęła malować, aby uporać się z pustką po śmierci jej matki, która zmarła na raka. Była malarką, jednak Melanie ma wrażenie iż nigdy nie będzie tak dobra, jak mama.
On, Damon, cierpi po stracie najlepszego przyjaciela...

Mów do mnie to książka opowiadająca o nastolatkach, którzy muszą zmierzyć się z bólem po stracie bliskiej osoby. Damon stracił najlepszego przyjaciela, Carlosa, który popełnił samobójstwo i Damon cały czas nie wie dlaczego Carlos się do tego posunął. Melanie w wakacje straciła matkę, która umarła na raka, a teraz kilka miesięcy po jej śmierci, dziewczyna nadal nie umie sobie bez niej poradzić.
Oboje, Damon i Melanie, biorą udział w szkolnym przedstawieniu. On odgrywa główną rolę, ona maluje scenografię. Okazuje się, że oboje potrzebują z kimś porozmawiać, a tylko osoba, która kogoś straciła jest w stanie to tak naprawdę zrozumieć.
Ta książka poruszyła mnie dogłębnie. Na przemian uśmiechałam się i smuciłam, a tragedie, które spotkały głównych bohaterów wydawały mi się bardzo realistyczne. Dużym plusem tej powieści jest to, że autorka napisała ją z perspektywy Damona jak i Melanie, przez co możemy bardziej wczuć się w całą akcję. Dzięki Mów do mnie nauczyłam się, że trzeba prosić o pomoc. Czasem jest nam ciężko się przełamać, ale naprawdę warto to zrobić, bo na pewno znajdzie się osoba, która będzie chciała nam pomóc i, która będzie umiała zrozumieć nasz ból.
Tej książce niczego nie brakowało, urzekła mnie już od pierwszych stron, a z każdą kolejną przekonywałam się do niej coraz bardziej. Szczerze polecam i myślę, że kiedyś jeszcze do niej wrócę, a już z pewnością zapamiętam ją na całe życie.

Mów do mnie to książka opowiadająca o nastolatkach, którzy muszą zmierzyć się z bólem po stracie bliskiej osoby. Damon stracił najlepszego przyjaciela, Carlosa, który popełnił samobójstwo i Damon cały czas nie wie dlaczego Carlos się do tego posunął. Melanie w wakacje straciła matkę, która umarła na raka, a teraz kilka miesięcy po jej śmierci, dziewczyna nadal nie umie...

Autor: Sonia Belasco
Wydawnictwo: Harper Collins
Oryginalny tytuł: Speak of Me as I Am
Damon chłopak, który stracił przyjaciela. Przenosi się z prywatnej szkoły do państwowej, ponieważ jest mu trudno z powodu straty. Kilka dni przed rozpoczęciem roku poznaje dziewczynę Melanie. Spotyka ją w parku i robi jej zdjęcie bez zgody. Wacha sie wtedy czy podejść do niej czy zwiać. Decyduje się jednak na pomoc jej. Kilka dni później spotykają się w restauracji, w której pracuje. Damon wtedy podarowuje jej zdjęcie swojego przyjaciela nie mówiąc jej dlaczego. Wszystko toczy się powoli. Jest jeszcze Tristan najlepszy przyjaciel Mell. Wie o niej wszystko. Rozumie ją dobrze i pomaga na tyle ile może żeby mogła cieszyć sie z życia bez swojej kochanej mamy. Zaprzyjaźniają się w trójkę. Jednak później Damon umawia się z Melanie i wszystko się zmienia.
Książka pokazuje bardzo dobrze życie dwóch młodych ludzi po śmierci bardzo ważnych dla nich osób. Uważam że każdy powinien przeczytać tą książkę. Jest ona dużym przeżyciem, a to w jaki sposób została napisana jest niewiarygodne! Gorąco zachęcam do przeczytania!
Do zobaczenia!

Autor: Sonia Belasco
Wydawnictwo: Harper Collins
Oryginalny tytuł: Speak of Me as I Am
Damon chłopak, który stracił przyjaciela. Przenosi się z prywatnej szkoły do państwowej, ponieważ jest mu trudno z powodu straty. Kilka dni przed rozpoczęciem roku poznaje dziewczynę Melanie. Spotyka ją w parku i robi jej zdjęcie bez zgody. Wacha sie wtedy czy podejść do niej czy zwiać....

Szczerze powiedziawszy, ta książka to dla mnie nudy, nudy, nudy. Miało być o miłości z tragediami w tle, a było o tragediach z miłością w tle. Teoretycznie nie mogę się niczego doczepić, nie ma w książce rażących mnie tematów. Autorka ma dobry styl, ale jest po prostu nudno. Czytałam już książki, gdzie też pisano o trudnych sprawach, ale jednak z przymrużeniem oka i w sposób ciekawy. Tutaj mamy same trudne sytuacje, samobójcza śmierć przyjaciela, choroba i śmierć matki, do tego dochodzą jeszcze problemy przyjaciela homoseksualisty. Za dużo tego. Strasznie smutna i dołująca historia. Ja tam nie wyczułam pozytywnego przesłania. Sprawiła tylko, że jeszcze więcej zaczęłam myśleć o śmierci i to własnej :/
No i to szkolne przedstawienie, tym razem zamiast Romero i Julii, Otello – jeszcze gorzej. Wszechobecne cytaty i rozkładanie tego dramatu na części pierwsze. Mam wrażenie, że amerykanie znają tylko Szekspira, i może jeszcze Bronte.
Nie polecam chyba, że ktoś lubi czytać smutne historie.

Szczerze powiedziawszy, ta książka to dla mnie nudy, nudy, nudy. Miało być o miłości z tragediami w tle, a było o tragediach z miłością w tle. Teoretycznie nie mogę się niczego doczepić, nie ma w książce rażących mnie tematów. Autorka ma dobry styl, ale jest po prostu nudno. Czytałam już książki, gdzie też pisano o trudnych sprawach, ale jednak z przymrużeniem oka i w...