Jesteśmy społecznością, która kocha książki

62/2023 Nieżyjący już Max Gallo, wybitny francuski historyk postanowił opowiedzieć historię cesarza Francuzów Napoleona I w odmienny sposób niż się utarło w nurcie historycznym. Gallo postawił na fabularyzowaną biografię i okazało się to strzałem w dziesiątkę. Tom I został podzielony na dwie księgi: • „Pieśń wymarszu” opisuje młodzieńcze lata oraz okres edukacji i miarowego wspinania się na francuskiej scenie politycznej, który umożliwił wybuch rewolucji • „Słońce Austerlitz” traktuje o wydarzeniach od przewrotu Napoleona z 18 brumaire’a, kiedy to Bonaparte został de facto dyktatorem, aż do wielkiego zwycięstwa pod Austerlitz, kiedy był już cesarzem Francji. Książkę czyta się wprost świetnie i nie można się od niej oderwać, ale nie było tak od początku. Dzieciństwo i młodzieńcze lata Napoleona są przedstawione bardzo chaotycznie, co utrudniało odbiór i pierwsza reakcja była raczej negatywna. Z czasem na szczęście wszystko się normuje i od wybuchu rewolucji francuskiej czyta się coraz lepiej. Gallo operuje bardzo pięknym językiem, dzięki czemu czytanie książki sprawia dużą przyjemność dla ducha. Potrafi pięknie opisywać uczucia głównego bohatera oraz rozterki nim targające. Niestety w beczce miodu musi się znaleźć kilka łyżeczek dziegciu. W mojej opinii za dużo miejsca jest poświęcone romansom cesarza i jego skomplikowanej relacji z Józefiną Beauharnais. Mam jednak świadomość , że Napoleon był niezwykle kochliwym władcą, więc akceptuję ten zabieg, mimo, że momentami jest to męczące. Natomiast największy zarzut mam oto, że autor zdawkowo potraktował opisy bitew, które są bardzo lakoniczne (szczególnie kampania we Włoszech 1796-97). Biorąc pod uwagę, że Bonaparte był wybornym dowódcą ten zabieg mi nie przypadł do gustu. Myślę, że lekkie pióro autora stworzyłoby plastyczne opisy zmagań na polu walki, które były literackim arcydziełem. Na szczęście mam zwyczaj dawania książkom dużo czasu na „rozkręcenie” się. Początek „Napoleona” miał „wysoki próg wejścia”, ale im dalej w „las” tym mocniej mnie wciągała historia tej jednej z najważniejszych postaci w dziejach. Mimo tego, że cesarz Francuzów nie jest moim typem bohatera, to gdzieś wewnątrz mu kibicuję, co tylko udowadnia, że autor wykonał swoją pracę po mistrzowsku. Stworzył autentycznego bohatera z którym żyjemy i któremu kibicujemy.