Początkowo miałam nadzieję, że będzie ciekawie, ale książka okazała się gorsza od poprzedniczki - trend utrzymujący się przez cały cykl. Autor nurza się w obrzydliwościach, a jednocześnie chce być świętszy od papieża (typowy paradoks tego autora).
Serenus - bohater i narrator - jest, a jednocześnie go nie ma. Dużo przynudzania i filozofowania, za mało zaś samego Nerona, o którym jakoby traktuje ta książka.
Autor popełnia błąd, który od tej pory będzie pokutować w innych częściach cyklu: rezygnuje ze zmiennej narracji. Akcję poprzedniej książki obserwowaliśmy z punktu widzenia Spartakusa, jego towarzyszy i wrogów, a w końcu młodego Gajusza Fuskusza Salinatora. Tutaj widzimy świat wyłącznie z perspektyw potomka Gajusza, Serenusa. Jedyny jakikolwiek wgląd w psychikę Nerona miał miejsce na samym początku, a później nastąpiła posucha w owym rzekomym "studium psychologicznym". A można było zastosować ten sam zabieg: do świadectwa Serenusa dodać punkt widzenia Seneki, Petroniusza (tak czekałam na tę postać i się nie doczekałam),być może paru fikcyjnych, za to zbudowanych z krwi i kości postaci? Nawet Sienkiewicz, choć "Quo Vadis" było falsyfikatem (ani Piotr, ani Paweł nie zginęli w tym czasie i miejscu, a między obydwoma panami istniał konflikt i niemalże rozłam),pisał o niebo lepiej! I dlatego Sienkiewicz otrzymał literacką Nagrodę Nobla, a Max Gallo nie...
Należało również dodać więcej zbliżeń "kamery" na postaci negatywne: Nerona, Agrypinę, Messalinę, Kaligulę - tak jak autor zrobił to wcześniej z Krassusem czy Batiatusem. Można było tchnąć trochę życia w Brytanika i Oktawię, również Klaudiusz nie był postacią jednowymiarową. Ale nie - zamiast pokazania akcji, autor wolał o niej opowiedzieć. Postaci historyczne, pomimo ogromu swoich zbrodni, są tak "papierowe", że niemal szeleszczą...
Innymi słowy: autor nie dodał nic, czego czytelnicy już by wcześniej nie wiedzieli. W dodatku autorowi udało się opisać ciekawy temat (czasy Nerona) w sposób nudny - a myślałam, że to fizycznie niemożliwe nawet dla Ziemian... Więc po co produkować ów dodatek? Przeczytałam siłą rozpędu, głównie ze względu na rodzinę Salinatorów.

Początkowo miałam nadzieję, że będzie ciekawie, ale książka okazała się gorsza od poprzedniczki - trend utrzymujący się przez cały cykl. Autor nurza się w obrzydliwościach, a jednocześnie chce być świętszy od papieża (typowy paradoks tego autora).
Serenus - bohater i narrator - jest, a jednocześnie go nie ma. Dużo przynudzania i filozofowania, za mało zaś samego Nerona, o...