Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Biografia niezlustrowana” Jerzego Waszczuka to doskonała ilustracja stwierdzenia, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Ten wieloletni działacz partyjny, współpracownik Edwarda Gierka i sekretarz KC w swoich wspomnieniach prześlizguje się po sprawach naprawdę ważnych, a dużo miejsca poświęca mało istotnym faktom. Przybliża postaci wielu członków partii i ludzi tworzących elity polityczne PRL-u. Wspomina o rozruchach na Wybrzeżu, strajkach robotników, stanie wojennym czy Solidarności nie dostrzegając zupełnie powodów tych wydarzeń i znaczenia, jakie one miały dla zwykłych ludzi. Ważna jest dla niego tylko i wyłącznie rola, jaką politycy PZPR odegrali w tych wypadkach. Jestem w stanie zrozumieć, że pewne sprawy od podszewki wyglądają bardzo nieatrakcyjnie i że trudno, zwłaszcza politykom, przyznać się do błędu, ale Waszczuk w swoich wspomnieniach użył naprawdę bardzo wybiórczej soczewki. Uważam, że aby dobrze zrozumieć historię należy poznać perspektywę wszystkich stron zaangażowanych w ważne wydarzenia, niezależnie od tego, jak obca i niezgodna z moim systemem wartości byłaby ich ideologia. I właśnie na to liczyłam sięgając po książkę Waszczuka. Chaotyczne, pourywane migawki, jakie zaserwował mi autor nie spełniły moich oczekiwań. Zostałam za to z pytaniem, czy w krakowskich okularach człowiek się rodzi, czy zakłada je w trakcie życia? Mam wrażenie, że czasami politycy przypominają zakochane w psychopatach kobiety – są tak wierni dowolnie wybranej partii, że bezkrytycznie patrzą na jej przywódców, a poziom uwielbienie rośnie wprost proporcjonalnie do wzrostu stopnia obłąkania, jakie guru objawia. I nieważne jest stronnictwo – to tendencja ogólna.