Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie lektury które powodują chroniczny smutek, zmuszają do rezonowania do cierpkich i wciąż otwartych ran będących wspomnieniami, tożsamością. Osiadają na dnie serc i zostają tam na zawsze. Losy rodziny tu przedstawionej są tak realne, że aż niemalże namacalne. Wyobraźcie sobie, że oczekujecie dziecka. Nie możecie się na swój mały cud doczekać. Aż tu nagle spada na Was jak pięść informacja, że kobieta waszego życia zachorowała.Nie macie wsparcia w Ojcu.. Miotacie się między onkologią a oddziałem neonatologicznym. Musicie dzielić czas na dwie ukochane osoby. Patrzeć jak życie gaśnie i kwitnie jak kwiat. Trudne prawda? Ta historia pokazuje niezłomnego mężczyznę który musi mierzyć się ze stratą i bólem po stracie osoby będącej dla niego wszystkim. A jednocześnie macie okazję zobaczyć walkę wewnętrzną o utrzymanie się na powierzchni, odpowiedzialnością za mały cud... Dla wielu z Was będzie się ją ciężko czytało, po pierwsze ze względu na swoje własne doświadczenia, a po drugie z powodu narracji. Jest szarpana, chaotyczna. Jednakże prawdziwe życie, wspomnienia mają to do siebie, że są zbudowane ze strzępków efemerycznych subiektywnie odbieranych chwil, to może zaburzać odbiór.Odbieram ją w sposób bardzo osobisty, ponieważ moja ukochana mama zgasła miesiąc przed urodzeniem mojej siostrzenicy. Nie było jej dane również poznać moich dzieci. Historia tu przedstawiona więc jest bardzo podobna do tego, co my przeżywaliśmy. To straszne gdy nie możemy pokazać najbliżej osobie naszej małej definicji szczęścia... A jednocześnie musimy być silni, walczyć o lepsze jutro dla reszty rodziny która pozostała. Jeśli poszukujecie historii która wyciska łzy, jest bolesna i prawdziwa ... oraz takiej która daje nadzieję na kolejny świt mimo strat... to polecam Wam się nią zainteresować.