Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zygmunt Kęstowicz przedstawił mi się w książce tak, jak go sobie wyobrażałem: starszy, miły pan, inteligent, nobliwy i szarmancki, kulturalny, znający języki, przedwojenny. Wspaniale opowiada o teatrze i swych rolach w Wilnie, Białymstoku, Krakowie i Warszawie. Garść cudownych wspomnień o Ordonce, Malickiej, Solskim, Bielickiej, Szaflarskiej, Ćwiklińskiej i innych; o Polsce przedwojennej, o Wilnie i polskiej Litwie; o Pankracym i Jezioranach; wreszcie o "Klanie". Trochę wspomnień o rodzinie, dzieciństwie, młodości. Niemniej wszystko to jest tak bardzo uładzone, poprawne, zbyt grzeczne. I taka dziwna forma, nie wiem, czy autorska, czy edytorska, polegająca na nadmiarze cudzysłowów, wykrzykników i wielokropków w miejscach, w których nie miało to żadnego uzasadnienia. Mnóstwo jest też błędów edytorskich, książka jest złożona na kolanie, byle jak.