Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest opisem przygód z ostatnich 12 miesięcy, jakie rozgrywały się w rodzinie-wytwórni muzycznej-gangu "Death Row", której brylantem i najwspanialszym artystą był głos naszego pokolenia - aktor, raper, poeta, Tupac Shakur. Za narrację odpowiedzialny jest Frank Alexander, były Marines, pierwszy ochroniarz Tupaca w jego kulminacyjnym okresie kariery poprzedzającym wydarzenia z 7 września 96'. Nie wiem na czym polega fenomen tej książki, ale niejednokrotnie zmuszała mnie do łez, szczególnie historia sparaliżowanej nastolatki Lemiki, której Tupac wręcza ten cały niezbędny "świat wyobraźni", równocześnie rozpalając w niej fascynację, której taka osoba potrzebuje najmocniej. Okazuje się, że ostatni film biograficzny "All eyez on me" w niewielkim stopniu odzwierciedla prawdziwy wizerunek "Naszego brata". W rzeczywistości Pac nie był taki tylko "dobry", ale miał też swoje niezmienne przyzwyczajenia, jak np. jaranie na potęgę razem z ziomkami z Dogg Pound i Outlawz, których nazywał swoimi Lil' Homies, a jego system wartości definiował skrót M.O.B. - pieniądze ponad suki (Money Over Bitches). Autor śmieje się z tym podobnych publikacji o Tupacu, które chcą, aby przypominał kogoś w rodzaju Malcolma X (plakat na ścianie "Q" w filmie "Juice") - nazywa go Malcolmem XXX! A więc napędzały go nie tylko pieniądze, ale również kobiety. Tupac był prawdziwym kogutem, jeżeli idzie o podboje miłosne. Najlepszym przykładem jest tutaj aktorka Salli Richardson. Nasz "Czarny brat" niekiedy wszystko pieprzył, aż do stanu omdlenia. Zgoda - odszedł jako młody szczeniak, ale w ostatnim sezonie zabawił się lepiej niż Casonova Felliniego. Lipiec 96' - wycieczka do Włoch (pokazy mody, dyskoteki na pigułach, penetracja w limuzynie z dwoma laskami na raz.) Biografia filmowa zmarginalizowała wątek Kiddady, córki Quinca Jonesa, z którą Pac był niejako "zaręczony". W praktyce wściekał się na nią straszliwie, oszukując ją na każdym kroku. Nie chcę wchodzić w zażyłości dotyczące "Death Row" i skutków wydarzeń z nocy z 7 września, tym bardziej, że jest to sprawa nie wyjaśniona po dzisiejszy dzień. Odszedł w piątek 13-tego. Na pewno znajduje się we wszystkich sercach, które w połowie wypełnia śmierć - czyli ulubiony temat twórczości tego chłopaka z getta. Wieczny pokój.