Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sometimes you just gotta jump, and then make your parachute on the way down." Nie zliczę ilości pozytywnych komentarzy odnośnie tej książki, a także nie opiszę jak duże nadzieje wiązałam z nią i naprawdę chciałabym ją polubić, ale to niestety nie mój styl. Czuję się dość swobodnie w czytaniu książek po angielsku, ale tą okropnie męczyłam, dialekt wyprowadzał mnie z równowagi, wielokrotnie czytałam i nie wiedziałam o czym czytam i praktycznie nie mogłam się doczekac kiedy wreszcie ją skończę - w efekcie ostatnie 2 rodziały przekartkowałam chociaż ten ostatni był wyjątkowo piękny to jednocześnie przesadzony i oderwany od całego obrazu historii. Summer jest chora - urodziła się z wadą przełyku, który jest na tyle delikatnym organem, że bardzo trudno jest go wyleczyć, bądź doprowadzić do względnego stanu używalności. W wieku 24lat nie ma z niego żadnego pożytku, nie może spożywac stałych pokarmów i odzywia się przed tubę podłączoną bezpośrednio do jej żołądka. Niestety ten sposób przestał wystarczac i jej organizm nie jest w stanie przyswoić wartości odżywczych. Chudnie w oczach i jedyną szansą jest operacja, która daje jej zaledwie 20% szansy przeżycia. Razem z lekarzem, który prowadzi ją od wielu lat umawiają termin za następne trzy miesiące, które Summer chce wykorzystać spełniając swoje marzenie i zakochać się... Jako, że choroba nie pozbawiła ją blizn, kóre nie wszystkie da się ukryć -a to pozbawia ją pewności siebie- postanawia skorzystać z aplikacji internetowej, która dobiera właściwego kandydata i tak poznaje Coopera. Może się wydawać, ze historia jakich wiele, jednak co mnie uderzyło, to że autorem jest całkiem młody mężczyzna i naprawdę byłam ciekawa jego perspektywy, jednak nie kupił mnie nawet w połowie tak jakbym sobie tego życzyła. Porusza wiele tematów między innymi obecnej dominacji internetu, presji społeczeństwa i jej skutków w przypadku ludzi chorych bądź po porstu innych, oraz wpływ choroby na życie rodzinne. Rozmowy Summer i Coopera wydają się głębokie przy czym ja odbierałam je momentami jako "pseudo inteligentne", jakby Seth na siłę chciał cos udowodnić. Relacja Cooper - Summer była dziwna. Owszem przedstawił ją z takiej bardzo rzeczywistej strony, nie ubarwiał tam gdzie nie trzeba, wszystko pozostało realne, jak w życiu, nawet ich rozmowy często wypadały dość niezręcznie, bardzo naturalnie, ale chemia między bohaterami - sztuczna jak "mleko 0%". Summer mówi o uczuciach do Coopera i jego uczuciach do niej po czym za chwile opisując jego np. wyraz twarzy przekreśla te piękne uczucia o których wcześniej mówiła. Sama sobie zaprzecza np. że pchanie jej wózka inwalidzkiego było dla niego uciążliwe i był poirytowany, podczas gdy on mówił jaka jest piękna - nie wiem czy chodziło tu o pokazanie jak bardzo niskie mniemanie miała o sobie, ale dla mnie to zniszczyło cały obraz Coopera. Odzyskał go trochę dopiero kiedy ostatnie rozdziały były pisane z jego punktu widzenia i dopiero wtedy uderzyła mnie prawdziwośc i siła jego uczuć, ale to było już dla mnie troszkę za późno.