Jesteśmy społecznością, która kocha książki

5*/10*, ocena tej książki dokładnie pośrodku skali. Literatura z rodzaju łatwych, lekkich i przyjemnych, która służy li tylko rozrywce. Tak jak zresztą kabaret, a Ani Mru Mru należy (lub należał) do jednych z najzabawniejszych w Polsce. Książka to wywiad-rzeka z artystami oraz menadżerem i dźwiękowcem kabaretu. Są części wspólne, w których i tak dominuje głos Marcina Wójcika, są też wywiady indywidualne z każdym wspomnianym wcześniej panem. Bawią anegdoty z życia kabaretu, zresztą ciekawie i barwnie opowiedziane. Czego brakuje? Historii Ani Mru Mru. Przewija się ona jakoś w tle, przemycona półsłówkami o dawnym składzie, ale nikt nie zagłębia się w temat. O początkach działalności i pierwszych występach jest może pół strony. Panowie skupiają się w rozmowach na życiu bieżącym, na wyliczeniu sukcesów, radości z tego, że zarobili mnóstwo pieniędzy, pobudowali domy, kupili sobie samochody i założyli rodziny. Lwią część książki zajmuje też rozliczanie się z Michałem Wójcikiem, którego problemy osobiste wszystkich wkurzały i psuły działalność kabaretu. Kolejną, ogromną częścią książki jest opisywanie przyjaźni z Kabaretem Moralnego Niepokoju, a to przecież nie o nich książka. Razi momentami hipokryzja i jakaś taka niespójność - z jednej strony Marcin Wójcik potępia satyryków istniejących tylko na youtube, a z drugiej - na marginesach książki są linki do youtube z nagraniami, o których mowa; z jednej strony ten sam pan opowiada o bogactwie i odniesionym sukcesie finansowym, co zawdzięcza reklamie napojów Helleny, a z drugiej ubolewa, jakie to było słabe, okropne, że zrobiłby to lepiej. Gryzie rękę chlebodawcy, bardzo to było słabe. Marcin Wójcik posługuje się też dziwnymi, utartymi stereotypami, które nijak mają się do rzeczywistości. Skupia się przede wszystkim na jednej branży, w której ja pracuję kilkanaście lat, i wygląda to zupełnie inaczej. Cóż, pan Marcin odkleił się dość mocno od rzeczywistości, a to on nadaje książce główny ton.