Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki czytam dla przyjemności i relaksu albo dla wiedzy. Ale najbardziej kocham książki, które dostarczają mi emocji. Jestem nałogowym zbieraczem książek. Książki dla przyjemności kupuję w wersji e-book'a lub audiobook'a. Książki dla wiedzy i te co wzniecają u mnie emocje zawsze kupuję w wersji papierowej. Profil Moniki Górskiej na FB obserwuję już jakiś czas, ale dopiero jej relacja z pobytu w Ziemi Świętej, spowodowała, że dzień zaczynałam od jej postów i czytania ich od pierwszego wiersza do ostatniego. I któregoś dnia wyczytałam, że Monika napisała i wydała książkę, której tytuł wywołał u mnie taki wachlarz emocji, że kupiłam ją natychmiast w przedsprzedaży. I się nie zawiodłam. Monika ucząca storytellingu nie mogła nie napisać przepięknie opowiedzianej opowieści. Ale to, co spowodowało, że uważam tę pozycję za jedną z ważniejszych w swoim czytelniczym żywocie to fakt, jak bardzo jej opowieść jest bliska memu sercu. Pod większością zdań chciałam krzyczeć "O jak też" i "Tak, ja też tego doświadczyłam" i "Czy ona czyta mi w myślach?". Mało jest tekstów, które potrafią odzwierciedlać Twoje własne myśli, opisywać tak bardzo podobne doświadczenia. Nagle dowiadujesz się, że zupełnie obca Ci osoba ma tak samo jak Ty. Książka jest zbiorem opowieści z życia autorki, które jak kropki łączą się w nieprzypadkowy obraz. Każda z tych opowieści prowadzi nas do kolejnej i kolejnej i choć praktycznie każda jest trochę z innej bajki wszystkie razem pokazują niewyobrażalnie emocjonalny obraz pięknego życia. Każda z tych opowieści z pewnością mogłaby być osobną książką i jest tyle wątków o które chciałabym zapytać Autorkę. O ciąg dalszy, o więcej szczegółów o to jak do tego doszło i co wydarzyło się dalej. Wierzę, że kolejne tomy rozwiną chociaż część wątków. Książkę czyta się jednym tchem. Historie nie są przeciągnięte, wręcz przeciwnie są optymalne. Mają dynamikę, zwroty akcji są zaskakujące. Tak jak nasze życia. Znajdziecie tam historie podróży Moniki, jej pierwszych kroków w zawodzie dziennikarki, kilka wzruszających historii rodzinnych. Są zdjęcia - takie prawdziwe, z osobistego archiwum Autorki. To dodaje uroku i uwiarygadnia to, co napisane. Zazdroszczę wszystkim, którzy mają jej lekturę jeszcze przed sobą. U mnie wywołała falę emocji. W kilku momentach wzruszałam się do łez. Monika pisze obrazami, które podbite zdjęciami tylko potęgują emocje, które rodzą się za pośrednictwem opowiadanej historii. Książka jest pięknie wydana. Z przyjemnością trzymam ją w ręku i z żalem odkładam na półkę.