Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Korzystne, z punktu widzenia czytelnika danej autobiografii, są dwie sytuacje: postawa autora może być mu bliska i zaczyna on utożsamiać się z narratorem, albo też decyzje podejmowane przez autora są dla niego niezrozumiałe i, poprzez medium jakim jest autobiografia, zaczyna on dostrzegać inny, alternatywny punkt widzenia, który, nawet jeśli nadal nie będzie się z nim zgadzał, uwrażliwi go na zupełnie inne postrzeganie świata. Książka Leny Dunham wyklucza obydwie sytuacje. To, że życie przeciętnej czytelniczki ma niewiele punktów stycznych z nierealistyczną, serialową egzystencją lewicującej, wyzwolonej aktorki jest raczej zrozumiałe. Ale to, że uparcie uchyla się ona od jakichkolwiek prób autoanalizy i samorefleksji, zmierzającej do zrozumienia samej siebie i przez to przedstawienia jakichś spójnych wniosków, doprowadza do konstatacji, że nie warto spisywać swojej biografii przed osiemdziesiątką. Każdy z esejów zaczyna się zwykle opisem dziwacznego zachowania Leny, opatrzonym szczegółową listą zawikłanych uczuć autorki, w dalszej części pominięty zostaje całkowicie aspekt przyczynowo-skutkowy i jakakolwiek refleksja nad przedstawionym stanem rzeczy, całość natomiast kończy jakiś bzdurny, lekko patetyczny morał w stylu "nie spodziewałam się, że będę tęsknić za okresem studiów, ale jednak tęsknię." Litości. Plusem jest to, że książka napisana jest poprawnie pod względem stylu i czyta się ją w miarę szybko. Od czasu do czasu autorce prawie udaje się wstąpić na właściwą ścieżkę łudząc czytelnika zwodniczą próbą nadania sensu, którejś pojedynczej historii, ale i takie podejścia kończą się zwykle poprawnym politycznie, kompletnie niezjadliwym podsumowaniem. Nie oczekiwałam po Lenie Dunham prozy godnej Pulitzera, ale jak na "głos swojej generacji" to zdecydowanie za mało.