„To, co przed nami, zawsze wydaje się nieprawdopodobne, gdy jednak należy już do przeszłości, wydaje się nieuchronne. W roku 1900 myśl o tym, że kobietom przysługiwać powinny prawa wyborcze, była czymś rewolucyjnym, dziś myśl o ich odebraniu wydaje się szaleństwem”.

Solnit znam już choćby z jej poprzedniej książki – „Mężczyźni objaśniają mi świat”. To amerykańska eseistka, historyczka i działaczka feministyczna. Publikuje w wielu znaczących pismach, napisała kilkanaście książek z pogranicza antropologii, filozofii i polityki.

Dla mnie „Nadzieja w mroku” to w tym momencie oczywisty wybór lekturowy. Stoimy w obliczu wielu wyzwań – politycznych, gospodarczych, ekonomicznych, ale przede wszystkim ekologicznych. To, co zrobimy w tej chwili, zdecyduje, czy uda nam się zatrzymać wzrost średniej temperatury na poziomie maksymalnie półtora stopnia Celsjusza. I to zaledwie jedna, ale jakże krytyczna sprawa niecierpiąca zwłoki. Jak odnaleźć w tych czasach nadzieję? Czy mamy wpływ na bieg historii? Skąd czerpać energię, gdy mgła i mrok zasnuwają powieki? Mam NADZIEJĘ, że książka Solnit pomoże mi znaleźć odpowiedzi na te pytania.

Może trudno w to uwierzyć, ale wg badań CBOS i Eurostatu jesteśmy w czołówce krajów europejskich, których obywatele wyrzucają najwięcej jedzenia – w przeliczeniu na statystycznego mieszkańca znajdujemy się na piątym miejscu w UE. Każdy Polak marnuje rocznie 235 kg żywności, czyli w ciągu ostatnich siedmiu dni co czwarty z nas wyrzucił jedzenie.

Jednocześnie dwa miliardy ludzi na świecie cierpią z powodu niedożywienia. Biorąc pod uwagę powyższe fakty, jedzenia marnujemy globalnie więcej, niż potrzeba by było do wyeliminowania głodu. Marnowanie żywności jest tym samym jednym z największych obecnie etyczno-społecznych problemów, wobec którego trudno pozostać obojętnym.

Poprzez swoje reportaże Marta Sapała stara się uczyć odpowiedzialnej konsumpcji. Prowadzi rozmowy z tymi, którzy jedzą to, co znajdą w śmietnikach, prześwietla domowe gospodarstwa i miejsca, w których produkuje się żywność. Analizuje nasze nawyki i zestawia je z twardymi danymi, a wszystko po to, abyśmy zastanowili się nad odpowiedziami na dwa pytania. Co zrobić, aby mniej kupionego przez nas jedzenia trafiało do kosza i jak świadomie wykorzystać to, co zostało już przez innych wyrzucone?

Bezpośrednio po przeczytaniu „Głodu” Caparrósa narzuciłam sobie „konsumpcyjny rygor” – nie sposób było nie wprowadzić zmian do swojego stylu odżywiania. Część z nich staram się praktykować do dzisiaj, część niestety rozeszła się po kościach. Liczę na to, że lektura „Na marne” postawi mnie do pionu i przypomni o ówczesnych postanowieniach.

Kolejny czytelniczy weekend to dla mnie kolejna książka z serii „Wehikuł Czasu”. I choć właśnie ruszyło nasze sierpniowe wyzwanie i powinnam się zdecydować, czy wolę góry, czy morze, to jednak nie mogę się powstrzymać od sięgnięcia po kuszącą, niebieską okładkę „Non stop” Briana W. Aldissa. Wyzwanie poczeka!

addam23 napisał o niej w swojej opinii: „Największą wadą książki, jest to że… jest taka krótka”. Ostatnio zdałam sobie jednak sprawę, że najlepsze książki, które w ostatnim czasie przeczytałam, są właśnie bardzo krótkie. Spójrzcie choćby na fenomenalne powieści Agathy Christie czy „Kwiaty dla Algernona”, które po kilku tygodniach od przeczytania nadal wybrzmiewają w mojej głowie. Zawrzeć na 200–300 stronach emocje, przygodę, twisty i bohaterów z krwi i kości to prawdziwe mistrzostwo. Dlatego już nie mogę się doczekać, gdy zanurzę się w świat plemienia Roya Complaina i sprawdzę, czy opowieści starszyzny tego plemienia są prawdą.