Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pozoru rzecz błaha. Niepozorna z wyglądu, i z opisu sądząc - też. Wydawnictwo Kwiaty Orientu jednak i tłumacz Dariusz Latoś błahostek jednak dotąd nam nie podsuwali, stąd wstępna nadzieja na coś więcej niż historyjka jakich wiele.
I to jest coś więcej, nawet dużo więcej. Streszczenie fabuły u wyrobionych miłośników literatury pewnie wywołałby wzruszenie ramion, bo nihil novi sub sole, nawet jeśli to słońce nad Japonią świecące. Nie dowiemy się z treści niczego, czego byśmy nie wiedzieli wcześniej, niczego, o czym byśmy już wcześniej nie czytali lub oglądali na ekranie kinowym.
Zatem? Zatem to, co w literaturze najważniejsze, co czyni z niej sztukę - styl, kreacja, artyzm przekazu. Yagisawa (a za nim tłumacz) tworzy tak sugestywny nastrój, tak mocno odczuwalną atmosferę, że może to właśnie jest główny bohater powieści? Rzecz opowiada o ludziach poranionych, doświadczonych przez nieżyczliwość losu (nawet narratorka taka jest, mimo bardzo młodego wieku), a nie ma tu epatowania nieszczęściem ani - co jeszcze częstsze w pośledniego sortu literaturze - bezpodstawnego dosładzania i pocieszania. Jest za to delikatne rozsnuwanie uczuć, przeżywanie unosi się w powietrzu jak dym z kadzidełka, a autor nie podaje rozwiązań, tylko otula czytelnika mgiełką emocji.
To jest książka, którą chcę mieć po francusku, i nie zamierzam tego wyjaśniać, żeby nie rozwiać tej mgiełki,

Z pozoru rzecz błaha. Niepozorna z wyglądu, i z opisu sądząc - też. Wydawnictwo Kwiaty Orientu jednak i tłumacz Dariusz Latoś błahostek jednak dotąd nam nie podsuwali, stąd wstępna nadzieja na coś więcej niż historyjka jakich wiele.
I to jest coś więcej, nawet dużo więcej. Streszczenie fab...

Rozwiń

Zwiń

Oto jeden z powodów, dla których wydawnictwo Książkowe Klimaty podziwiamy i popieramy, i wspieramy, np. portfelami — nie boją się literatur mniejszych i całkiem małych (choćby Cypr czy Kraj Basków), i umieją nam je pokazywać z takiej strony, żebyśmy do nas przemawiały.
Svetislava Basary nie znałem, choć w pewnym stopniu orientuję się w literaturze południowych Słowian (i wszystkich innych), a teraz znam, i to jest krzepiąca myśl. Oto opowiadania, których awangardowa forma, rozpasany styl autora, śmiałe wychodzenie poza granice literackich standartów nie niszczą, a przeciwnie, ocierają się o genialność, a czytelnika zmuszają do patrzenia i widzenia nie tylko wprost, ale i na boki, wspak, po ukosie i do góry nogami. Ważne i pełne znaczeń teksty, literatura najwyższych lotów. No i niezrównane tłumaczenie Danuty Cirlić, instytucji na tym polu.
Istotny też jest dobór tekstów, bo Basarę można zaliczyć (sądząc z posłowia) do pisarzy bardzo lokalnych, narodowych, zanurzonych w sprawach swojego kraju, do wnikliwych analityków serbskiej rzeczywistości, co dla polskiego odbiorcy mogłoby być i niezrozumiałe, i niezbyt znaczące. Tłumaczka i autorka wyboru umiała jednak skonstruować taki zbiór, który jest i (częściowo) serbski, i jednocześnie (przy kilku przypisach) dla nas klarowny.
KK, tak trzymać!

Oto jeden z powodów, dla których wydawnictwo Książkowe Klimaty podziwiamy i popieramy, i wspieramy, np. portfelami — nie boją się literatur mniejszych i całkiem małych (choćby Cypr czy Kraj Basków), i umieją nam je pokazywać z takiej strony, żebyśmy do nas przemawiały.
Svetislava Basary ni...

Rozwiń

Zwiń

Na polu naprawdę inteligentnej literatury rozrywkowej tłoku nie ma, wbrew starającym się utrzymać pozory czegoś innego tomom na półkach księgarskich. A to, co pisze Marta Kisiel, takie jest.
A portrety ludzi, głównie tych płci zdecydowanie aktywniejszej, by nie powiedzieć "bojowej", powinny wejść do historii literatury. Fredro by się ich nie powstydził!

Na polu naprawdę inteligentnej literatury rozrywkowej tłoku nie ma, wbrew starającym się utrzymać pozory czegoś innego tomom na półkach księgarskich. A to, co pisze Marta Kisiel, takie jest.
A portrety ludzi, głównie tych płci zdecydowanie aktywniejszej, by nie powiedzieć "bojowej&quo...

Rozwiń

Zwiń

Francuska fantastyka Young Adult. Że francuska, to wiadomo z biogramu autorki, bo w treści nic na to nie wskazuje. Że fantastyka, wiadomo stąd, że autorka zaczerpnęła motywy z tego, co popularne na tym polu w ostatnich latach, przede wszystkim z Veroniki Roth, ale też z Tolkiena, z Jessiki Towsend, może z Mai Lunde (wątki ekologiczne). Dodała, a jakże, wątek romansowy i proszę, mamy dziełko! Poprawne, dość interesujące, broń Boże nie miałkie, a że wtórne? Na tym polu 90% publikacji jest wtórna, cóż poradzić... Wątek romansowy nieco tępy ("kiedy ich usta się spotkały" po raz dwudziesty, można mieć dość), ale to nie mnie ma się podobać, tylko czytelnikom młodym i bez chromosomu Y.
Z mojego punktu widzenia można się obejść bez kolejnych tomów, ale nastolatki niech czytają, pewnie się nie zawiodą.

Francuska fantastyka Young Adult. Że francuska, to wiadomo z biogramu autorki, bo w treści nic na to nie wskazuje. Że fantastyka, wiadomo stąd, że autorka zaczerpnęła motywy z tego, co popularne na tym polu w ostatnich latach, przede wszystkim z Veroniki Roth, ale też z Tolkiena, z Jessiki...

Rozwiń

Zwiń

Literatura, każdego rodzaju, czemuś służy, pisana jest w jakimś celu i kierowana do jakiegoś rodzaju odbiorców, i takich właśnie ramach powinna być oceniana (w idealnym świecie, gdyby taki istniał). Autorka Merryn Allingham, bez wątpienia zainfekowana prozą Agathy Christie, pisze dla tych, którzy lubią Herculesa Poirota, a nade wszystko pannę Marple, czyli dla ceniących w rozrywkowej prozie przytulność, ukojenie dla nerwów, sporą dozę przewidywalności, interesującą, ale nie zwariowaną zagadkę, jasne reguły i sporo szczegółów z codziennego życia bohaterów. Nie ma tu brutalności, nie ma dosłowności, plama krwi na dywanie to już szczyt naturalizmu, a bohaterów się lubi, nawet morderca odrobinę sympatii czasem wzbudza. A do tego obrazki z piekarni, restauracji, ogrodu, nieco smaku, zapachu — takie drobne przyjemności, które i życie, i odprężające lektury czynią milszymi.
Nawet nieco przesłodzony happy-end nie zaszkodził tej powiastce. Może by tak jeszcze — czytelniczo — wrócić do starej dobrej Anglii?

Literatura, każdego rodzaju, czemuś służy, pisana jest w jakimś celu i kierowana do jakiegoś rodzaju odbiorców, i takich właśnie ramach powinna być oceniana (w idealnym świecie, gdyby taki istniał). Autorka Merryn Allingham, bez wątpienia zainfekowana prozą Agathy Christie, pisze dla tych,...

Rozwiń

Zwiń

Autor urodzony niewątpliwie pod bardzo dobrą gwiazdą, sprzyjającą artystom, obdzielającą ich niepospolitym talentem. Ten talent daje się rozpoznać już po kilku zdaniach, autorowa zdolność do splatania ze słów materii bogatej, żywej, roziskrzonej czyni go jednym z najwybitniejszych stylistów w polskiej prozie współczesnej. Płaza sam sobie konstruuje język, miesza w nim czystą literacką polszczyznę z regionalizmami, odrobiną dialektu, dosypuje przekleństw, ale tylko tam, gdzie zabrzmią czysto, bez fałszu, i komponuje z tego symfonię na wiele instrumentów, i mimo to, jeśli nie kameralną, to na pewno nieco ściszoną, osobistą (nie autora, bohaterów osobistą), jednogłosową. Udało się Płazie uniknąć zgiełku w tym bogactwie, i udało się nie wejść w natłok myśli i idei, który by pewnie powieść zadusił. Nie ma duszenia, jest powietrze, chociaż psychologicznie to proza gęsta, nielekka.
Zaryzykuję twierdzenia, że choć dużo tu Bildungsromanu, że choć bohatera mocowanie się ze swoimi korzeniami i z wchodzeniem we własne życie wypełnia powieść, to nie tu leży jej wartość największa - bowiem jest nią opowiadanie. To powieść o sztuce opowiadania, o używaniu słów pięknym i znaczącym. O sztuce literatury.
Na marginesie tylko gorzka uwaga o okładkach książek Płazy, które stworzyli jego wrogowie zapewne, bo odstraszają, aż niemiło. Okropne. Ktoś wbił sobie do łba, że poważna literatura musi być ubrana w brudne szmaty, a kolorowe mogą być tylko te gorsze sorty literackie. No to niech ten ktoś popatrzy na okładki Wydawnictwa Literackiego, Książkowych Klimatów, Tajfunów, Kwiatów Orientu i jeszcze paru innych. I niech broń Boże nie patrzy na okładki z sejneńskiego Pogranicza!

Autor urodzony niewątpliwie pod bardzo dobrą gwiazdą, sprzyjającą artystom, obdzielającą ich niepospolitym talentem. Ten talent daje się rozpoznać już po kilku zdaniach, autorowa zdolność do splatania ze słów materii bogatej, żywej, roziskrzonej czyni go jednym z najwybitniejszych stylistó...

Rozwiń

Zwiń

Kameralna, gawędziarska, kronikarska także, uporządkowana, podzielona wg dziedzin życia na rozdziały i dbająca o szczegóły opowieść o miejscu na Ziemi dla autora najważniejszym, genetycznym, zasilającym. Nie znajdzie się w tej książki wielkiej prozy, to zwyczajne memuary, nie zdarzeń jednak dotyczące, choć i tych nie brak, co miejsca, jego natury, aury, jego właściwości i jego piękna.
I jest warta więcej niż całe taczki tych wszystkich egzaltowanych i egzaltowanie wymuszonych książczydeł o tym, jak to pani czy pan wyjechali do Toskanii czy innej Prowansji i jak tam przeżywali tamtejszą kulturę, zazwyczaj nie mając o niej pojęcia (nie twierdzę, że na tych taczkach nie ma kilku wartościowych pozycji, są takie, Peter Mayle chociażby, ale poza tym - szkoda gadać).
Książka szorstka jak młode wino, ale dobra i potrzebna.

Kameralna, gawędziarska, kronikarska także, uporządkowana, podzielona wg dziedzin życia na rozdziały i dbająca o szczegóły opowieść o miejscu na Ziemi dla autora najważniejszym, genetycznym, zasilającym. Nie znajdzie się w tej książki wielkiej prozy, to zwyczajne memuary, nie zdarzeń jedna...

Rozwiń

Zwiń

Oto piękna i mądra powieść. Powieść o dorastaniu, dojrzewaniu, o wchodzeniu w dorosłe życie — tak, tak, napisano takich wiele, Bildungsroman pociąga pisarzy, każdy z nas niejedną z tych książek poznał. I co, chciałoby się rzec, z tego? Literatura to nie konkurs na Miss Oryginalności przecież, to dziedzina sztuki, czyli domena piękna, mądrości i przeżywania emocji (przynajmniej tak być powinno). U Pamuka tak jest, to się czuje od pierwszych stron, i czuje się wszystkimi zmysłami, że ma się do czynienia z przeogromnym talentem, że to dar od Boga (a w każdym razie transcendencji) przez autora przemawia, a nie kursy kreatywnego pisania albo wymogi wydawnictwa.
Rudowłosa to jedna z najlepszych książek o dojrzewaniu, jakie napisano, i piszę to w pełni świadomy, że wszystkich nie znam i nigdy nie poznam. Piszę tak, bo kiedy ma się do czynienia z geniuszem, to się o tym wie.
A przy tym dojrzewanie płciowe bohatera, jego rozterki i doświadczenia na tym polu zostały oddane jednocześnie plastycznie i lirycznie, bez śladów otarcia nawet o wulgarność czy dosadność choćby - a to wielka sztuka.
A jeszcze tłumaczenie — genialne, Piotr Kawulok zdaje się mieć kontakt z tą samą muzą, która towarzyszy autorowi, i na pewno został obdarzony słuchem literackim na poziomie najwyższym.
Arcydzieło, jak prawie wszystko tego autora.

Oto piękna i mądra powieść. Powieść o dorastaniu, dojrzewaniu, o wchodzeniu w dorosłe życie — tak, tak, napisano takich wiele, Bildungsroman pociąga pisarzy, każdy z nas niejedną z tych książek poznał. I co, chciałoby się rzec, z tego? Literatura to nie konkurs na Miss Oryginalności przeci...

Rozwiń

Zwiń

Oto opinia otwarcie subiektywna: autorki poczucie humoru, zmysł stylistyczny i wyobraźnia pisarska w 99% trafia w moje gusta. Tak jak i inne miseczki Kisielu, i to jest ciepłe i zabawne, ale mądre, żywe, bo pokazuje z dobrych i mniej dobrych stron ze trzy pokolenia współczesnych rodaków, i ani przez moment nie nudne.
Traktat o łuskaniu fasoli to nie jest, ale dusza ludzka i fasoli, i dywanów potrzebuje, szczególnie takich w wkładką. No!

Oto opinia otwarcie subiektywna: autorki poczucie humoru, zmysł stylistyczny i wyobraźnia pisarska w 99% trafia w moje gusta. Tak jak i inne miseczki Kisielu, i to jest ciepłe i zabawne, ale mądre, żywe, bo pokazuje z dobrych i mniej dobrych stron ze trzy pokolenia współczesnych rodaków, i...

Rozwiń

Zwiń

Jam jest indolog, herbu "czytam dużo o Indiach i indyjskiego", no to i to, bo wypada znać, bo przez chwilę głośne było...
Wytrzymałem tylko trochę. Mam nadzieję, że autorka z czasem dojrzała i zmądrzała, bo w "Lalkach" daje się poznać jako pozująca na uduchowioną i rozpoetyzowaną znawczynię Orientu panienka, która poza swoją frustracją niewiele widzi, bo nie umie i nie chce. Bzdura na bzdurze w tej książce, a wydawnictwo ją wydało, bo to feministyczne, a teraz moda na to. Feminizm jednak nie może być durny, a toto takie jest.
Nie czytać! Grozi ogłupieniem i totalnym wypaczeniem obrazu Indii.
PS. Zaraz przypomina się Artur Orzech i jego rzecz o Iranie, która jest wszystkim tym, czym "Lalki" nie są.

Jam jest indolog, herbu "czytam dużo o Indiach i indyjskiego", no to i to, bo wypada znać, bo przez chwilę głośne było...
Wytrzymałem tylko trochę. Mam nadzieję, że autorka z czasem dojrzała i zmądrzała, bo w "Lalkach" daje się poznać jako pozująca na uduchowioną i rozp...

Rozwiń

Zwiń