Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta seria ma to do siebie, że jak się zacznie czytać, bardzo trudno się od książek oderwać. Siódma część podobała mi się zdecydowanie bardziej niż szósta.
Siódemka przedstawia dalsze losy rodu Lii i Jareda, poznanych w Niewidzialnym Pierścieniu.
I wreszcie mamy ludzi z krwi i kości. Główna bohaterka Cassidy nie ma wielkiej mocy, nie jest piękna, ani pewna siebie. Wręcz przeciwnie. Opuszczona przez dwór, zagubiona, załamana...To ona trafia, dzięki Jeanelle, na dwór Dena Nehle, aby pomóc tamtejszemu ludowi. Oczywiście nie jest łatwo, Cassie wprawdzie ma wsparcie samego Wielkiego Lorda Piekieł, ale ma też wokół siebie wiele niechęci i nieufności.
Postać Cassie jest świetna, jest to jedna z moich ulubionych bohaterek z całej serii.
Równie czarujący jest Gray, noszący okrutne blizny, już nie chłopiec, jeszcze nie mężczyzna. Boi się kobiet, nie ufa im, ale kiedy poznaje Cassidy...
Theran, kolejny tak bardzo ludzki bohater. Nie jest idealny, czasami wkurza, ale jest prawdziwy. Jego uczucia są jak najbardziej zrozumiałe. Czekał na piękną, silną królową, a dostał... rudą, piegowatą Cassie z różowym kamieniem. Jeszcze nie wie, że siła królowej to nie tylko uroda i kamień, który nosi.
Historia z Delan Nehle, bardzo mi się podobała.
Historia dzieje się dwa lata po Królowej Ciemności i oczywiście nie zabrakło tu Jeanelle, Lucivara i oczywiście Daemona.
Jest wielka miłość, namiętność i poświęcenie.
Nie zabrakło niczego, co kochamy w Czarnych Kamieniach. Ta książka zdecydowanie dorównuje trzem pierwszym. Polecam!

Ta seria ma to do siebie, że jak się zacznie czytać, bardzo trudno się od książek oderwać. Siódma część podobała mi się zdecydowanie bardziej niż szósta.
Siódemka przedstawia dalsze losy rodu Lii i Jareda, poznanych w Niewidzialnym Pierścieniu.
I wreszcie mamy ludzi z krwi i kości. Główna bohaterka Cassidy nie ma wielkiej mocy, nie jest piękna, ani pewna siebie. Wręcz...

"Niewidzialny pierścień" to szósta księga Czarnych Kamieni, oczywiście jako fanka serii nie mogłam sobie odmówić przeczytania. Książka jest całkowicie nową historią, z wcześniejszych bohaterów pojawia się jedynie Sadi i Dorothea. Historia niby nowa, ale...nie ma tu nic czego nie byłoby gdzieś wcześniej. Nowi bohaterowie praktycznie niczym nie różnią się od "starych". Jared - dosyć podobny do Sadiego, chociaż Deamon jest zdecydowanie Bardziej. Lia - taka druga Jeanelle tylko z mniejszą mocą. Stosunki między Lią a Jaredem podobne do tych między Marion a Lucivarem, i kilku innych, czyli od złości do miłości. Nie ma tu nic zaskakującego.
Bohaterowi trochę infantylni, mnóstwo nieporozumień bierze się po prostu z tego, że ze sobą nie rozmawiają. Zupełnie jak nastolatki i to te młodsze...
Pani Bishop nie zapomina o dawce terroru i horroru, czyli nie zabrakło krwi flaków i okrucieństwa, ale to też już znamy choćby z pierwszego tomu.
No cóż, prawdę mówiąc spodziewałam się, że kolejne tomy będą słabsze niż pierwsze i...nie zostałam zaskoczona.
"Niewidzialny Pierścień" podoba mi się najmniej z całej serii, jednak... Jednak jestem fanką i miłośniczką twórczości Pani Bishop. Jestem zagorzałym sadimaniakiem i pochłonęłam szóstą część w jeden dzień.
Książka, mimo, że najsłabsza nie jest słaba. Miłość, honor, wierność wszystko się tu znajdzie. Czytelniki może, a nawet musi się wzruszyć. Kibicuje wielkiej miłości i stoi po stronie dobra. Bishop wyraźnie oddzieliła tych dobrych od tych złych, nie ma tu miejsca na niedomówienia. Jednak ja to u niej lubię, nie mam żadnych problemów z polubieniem dobrych bohaterów i zawsze im kibicuję, mimo, że domyślam się, iż nic złego ich nie spotka...Oczywiście fanów nie muszę zachęcać, a tych którzy dopiero zaczną przygodę z Krwawymi nie zamierzam zniechęcać.

"Niewidzialny pierścień" to szósta księga Czarnych Kamieni, oczywiście jako fanka serii nie mogłam sobie odmówić przeczytania. Książka jest całkowicie nową historią, z wcześniejszych bohaterów pojawia się jedynie Sadi i Dorothea. Historia niby nowa, ale...nie ma tu nic czego nie byłoby gdzieś wcześniej. Nowi bohaterowie praktycznie niczym nie różnią się od "starych". Jared...

Przeczytałam opis i bardzo mocno skusiłam się na tę książkę, niestety trochę się zawiodłam. Jak dla mnie zbyt dużo zbędnych opisów. Akcja poboczna szalenie rozbudowana, zupełnie niepotrzebnie. Bohaterowie, bardzo wyraziści, to oczywiście plus, jednak ich też jest zbyt wielu. Dzięki temu właściwa sprawa zabójcy nastolatków, przewija się gdzieś tam z boku, to życie prywatne doktora Hilla praktycznie przesłania całą fabułę.
"Gorączka kości" to któraś tam z kolei książka, z Carol Jordan i Tonym Hillem w roli głównej i to oczywiście widać...Mamy tu mnóstwo odniesień do wcześniejszych spraw, moim zdaniem też zupełnie zbędnych.
Jak na tak rozbudowane opisy brakuje mi tego najważniejszego - opisu morderstw, odczuć mordercy, jak to mamy np. u Deavera. Fajnie jest czytać co czuje morderca, dlaczego to robi, co go do tego pcha, a jednocześnie nie wiedząc kompletnie kim jest.
Nie wiem co takiego mają w sobie książki Deavera, Harrisa czy Chattama, ale na pewno brakuje tego u Pani McDermid.

Przeczytałam opis i bardzo mocno skusiłam się na tę książkę, niestety trochę się zawiodłam. Jak dla mnie zbyt dużo zbędnych opisów. Akcja poboczna szalenie rozbudowana, zupełnie niepotrzebnie. Bohaterowie, bardzo wyraziści, to oczywiście plus, jednak ich też jest zbyt wielu. Dzięki temu właściwa sprawa zabójcy nastolatków, przewija się gdzieś tam z boku, to życie prywatne...

"Zabójczy żart" zaczęłam czytać bez większego przekonania - czworo przyjaciół, chcąc zrobić kawał koledze zakopuje go w trumnie. Michael w sobotę się żeni i ma to być oryginalny i złośliwy żart drużbów. Oczywiście koledzy zaopatrzyli Michaela w alkohol, rurkę do oddychania, krótkofalówkę i ...Playboya, czyli we wszystko co niezbędne, aby dobrze się bawić.
Czy może taki kawał się nie udać? Okazuje się, że tak...
Koledzy zakopując Michaela nie przewidzieli jednego - że wszyscy zginą w wypadku samochodowym.
I nikt się nie dowie gdzie jest pan młody.
Muszę przyznać, że książka dopiero w tym momencie zaczęła się robić naprawdę ciekawa, bowiem okazuje się, że jednak jest ktoś, kto wie co się dzieje z Michaelem, więc dlaczego milczy?
Gdy wydaje nam się, że wszystko jest jasne do akcji wkracza...No może tego nie zdradzę, aby nie psuć niespodzianki.
Naprawdę ciekawa książka.
Nie jest może jakaś wybitna, ale czyta się fajnie, a czytelnik się nie nudzi i myślę, że to wystarczy, aby dać trzy gwiazdki. Polecam.

"Zabójczy żart" zaczęłam czytać bez większego przekonania - czworo przyjaciół, chcąc zrobić kawał koledze zakopuje go w trumnie. Michael w sobotę się żeni i ma to być oryginalny i złośliwy żart drużbów. Oczywiście koledzy zaopatrzyli Michaela w alkohol, rurkę do oddychania, krótkofalówkę i ...Playboya, czyli we wszystko co niezbędne, aby dobrze się bawić.
Czy może taki...

Po tej książce spodziewałam się czegoś trochę innego, miałam nadzieję na spotkanie z seryjnym mordercą i jakimś błyskotliwym detektywem, co w sumie jest dosyć schematyczne. Tu jednak głównym bohaterem jest po prostu ojciec, bo to, że przy okazji jest reporterem nie ma większego znaczenia.
Dwóch chłopców zostaje porwanych w biały dzień, wśród tłumu ludzi, policja robi wszystko, aby ich odnaleźć, jednak tak naprawdę nie wiele może.
Zdesperowany Alex postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Z pomocą prywatnych detektywów i zaangażowanego policjanta, poszukiwania zaczynają przynosić efekty.
Wkrótce Alex wpada na trop zdumiewającej i przerażającej zbrodni, ma niewiele czasu, aby ocalić synków.
To ciekawa książka i, mimo, że różna od moich wyobrażeń, to jednak nie rozczarowująca. Podążamy za Alexem w poszukiwaniu chłopców niemal dosłownie, prowadzi nas po nitce do kłębka, nawet narracja jest pierwszoosobowa w czasie teraźniejszym. Zdarza się, że czytelnik zauważa powiązania, które umknęły Alexowi, ale to chyba dodaje tylko autentyczności, bo przecież Callahan nie jest detektywem.
Ja poleciłabym tę lekturę, jest ciekawa, wciągająca i szybko się czyta. Czytelnik nie nudzi się, ani przez chwilę.

Po tej książce spodziewałam się czegoś trochę innego, miałam nadzieję na spotkanie z seryjnym mordercą i jakimś błyskotliwym detektywem, co w sumie jest dosyć schematyczne. Tu jednak głównym bohaterem jest po prostu ojciec, bo to, że przy okazji jest reporterem nie ma większego znaczenia.
Dwóch chłopców zostaje porwanych w biały dzień, wśród tłumu ludzi, policja robi...

Klasyka gatunku - czyli, seryjny morderca-psychopata, inteligentny (acz doświadczony przez życie) detektyw i atrakcyjna dziewczyna. Dla miłośników gatunku, całkiem ok, chociaż bardzo stereotypowe. Właściwie niczego zaskakującego, ani nowego tu nie znalazłam.
W Londynie ktoś morduje prostytutki, a w ich ciałach zaszywa żywe ptaszki, błyskotliwy inspektor Caffery stara się rozwiązać zagadkę, a jak się możemy domyśleć, nie jest to łatwe. Pomaga mu była prostytutka Rebecca, którą Jack zaczyna się interesować bardzo prywatnie.
Czyli, jest wszystko co być powinno. Detektyw Caffery dosyć szybko wpada na trop zabójcy, jednak kiedy wszystko wydaje się zbliżać do szczęśliwego finału, następuje nagły zwrot akcji. Jack ma niewiele czasu, aby złapać mordercę, zwłaszcza, że stawka znacznie wzrosła.
Mi nie przypadła do gustu postać Veronici, bardzo infantylna i drażniąca, mocno sztuczna postać, aż dziwne, że inteligentny Jack spędził z taką osobą pół roku, ten wątek wydał mi się sztuczny. Kolejna nieautentyczna postać to detektyw Diamond. Ja rozumiem, że nie każdy policjant jest ideałem, ale bez przesady. Diamond jest zwyczajnie głupi i tchórzliwy, na dodatek rasista. Wydało mi się mało prawdopodobne, aby tak tępa osoba doszła na tak wysokie stanowisko w wydziale zabójstw. W ogóle mi się nie spodobało przedstawienie tej postaci.

Poza tym wszystko ok. Niczym mnie nie zaskoczyło. Czyta się dobrze, chociaż bez szczególnych rewelacji dla kogoś, kto czytał wiele pozycji z tego gatunku.

Klasyka gatunku - czyli, seryjny morderca-psychopata, inteligentny (acz doświadczony przez życie) detektyw i atrakcyjna dziewczyna. Dla miłośników gatunku, całkiem ok, chociaż bardzo stereotypowe. Właściwie niczego zaskakującego, ani nowego tu nie znalazłam.
W Londynie ktoś morduje prostytutki, a w ich ciałach zaszywa żywe ptaszki, błyskotliwy inspektor Caffery stara się...

O tej książce można opowiadać naprawdę długo...Mamy tu historię kilku ludzi: chorego na raka Olega Kostogłotowa - to jego życiorys pokrywa się po części z życiorysem Sołżenicyna, Oleg to 34-letni mężczyzna, zesłany do jakiejś zapadłej dziury przez władze, z art 58, p.10 i 11, (agitacja antyradziecka), niestety w tamtych czasach pod tą kategorię można było podciągnąć prawie wszystko. Nawet niewinna z pozoru uwaga mogła zakończyć się wysiedleniem z domu całej rodziny. I Sołżenicyn, z ogromną odwagą, jak na lata 50-te, mówi o tym. Ukazuje chory system w całej jego krasie.
Oleg jest chory, biedy, zesłany, ale wciąż chce żyć. Nie chce poddać się chorobie, tak jak nie chce poddać się totalitaryzmowi.
Oprócz Olega mamy tu wielu innych bohaterów, młodziutkiego Diomkę z nowotworem kości, 17-letnia Asię z rakiem piersi, Pawła Rusanowa - wysoko postawionego i dzięki temu"lepszego" od "zwykłych" robotników, jednak on też ma znienawidzonego guza.
Mamy w końcu lekarzy: doświadczoną doktor Doncową, która odkrywa u siebie niepokojące objawy, młodą Wierę Ganhart, niezwykle oddaną pacjentom, a zwłaszcza Olegowi. 20-letnią pielęgniarkę Zoję, która bardzo chciałby wyjść za mąż i całą resztę.
Wszyscy ci ludzie, którzy nie mają ze sobą wiele wspólnego, spotykają się na oddziale chorych na raka i ich historie splatają się na krótki moment.
Jednak to nie nowotwór jest najważniejszy w książce, ani nawet walka z tą straszną chorobą. Najważniejsze jest pokazanie chorego totalitaryzmu panującego w ZSRR, Sołżenicyn robi to naprawdę umiejętnie. Krytykuje władzę, nie krytykując ludzi. Nawet Rusanow, który powinien wzbudzać niechęć, który donosił na znajomych, wzbudza jednak naszą litość. Ten człowiek naprawdę wierzy, że robił dobrze, że robił wszystko dla "dobra lud". Nie potrafi już sam myśleć. Władza skutecznie o to zadbała.
Szpital, pokazany przez Sołżenicyna jest przerażający. Pacjent nie ma tak naprawdę podstawowych praw. Nie ma prawa do rzetelnej informacji, nie ma prawa do decydowania o sobie, nie ma prawa do wolności. Najważniejsza jest statystyka, człowiek jest niczym.
Szpital pokazany przez Sołżenicyna to ZSRR
To bardzo poruszająca książka, jednak, aby ją dobrze zrozumieć należy chociaż trochę orientować się w historii. Myślę, że warto zapoznać się z "Oddziałem chorych na raka", bo to świetna i dobrze napisana książka. Opowiada o prawdziwych ludziach i mimo ogromu cierpienia nie zabrakło tu nadziei, dobroci, ciepła i miłości. W każdych warunkach, najważniejsze, aby nie zapomnieć o tym, że jest się człowiekiem.

O tej książce można opowiadać naprawdę długo...Mamy tu historię kilku ludzi: chorego na raka Olega Kostogłotowa - to jego życiorys pokrywa się po części z życiorysem Sołżenicyna, Oleg to 34-letni mężczyzna, zesłany do jakiejś zapadłej dziury przez władze, z art 58, p.10 i 11, (agitacja antyradziecka), niestety w tamtych czasach pod tą kategorię można było podciągnąć prawie...

Książka trochę się różni od czterech pozostałych. Jedni oceniają to na plus, dla innych to raczej wada.
Mi Splątane Sieci bardzo przypadły do gustu.
W przypadku każdej kolejnej części fani z jednej strony są podekscytowani i zadowoleni, z drugiej coraz więcej spodziewają się po autorce i byle co ich nie zadowoli. I tu jest największa trudność. Jak pisać wciąż o tym samym, ale żeby nie zanudzić czytelnika i nie powtarzać zbyt wiele?
Pani Bishop postawiła na ...horror :) Jednak spokojnie, czyta się bardzo szybko i dobrze.
Tym razem bohaterką jest Surreal, która wpada w pułapkę zastawioną przez jednego z Krwawych. Zostaje uwięziona w "Domu strachów" i faktycznie jest to dom z upiornego koszmaru. Najeżony strasznymi pułapkami, gdzie z każdego kąta czai się zło. Dziewczyna wraz z kilkoma innymi osobami ma niewiele czasu, aby znaleźć wyjście, jeżeli jej się nie uda, zginie...
Na ratunek wyrusza Daemon, Lucivar i Jeanelle, i chociaż wszyscy wiemy jak się ta historia skończy, naprawdę trzyma w napięciu.
Jeżeli ktoś uwielbia trylogię Czarne Kamienie i tak przeczyta, więc nikogo namawiać nie trzeba.

Książka trochę się różni od czterech pozostałych. Jedni oceniają to na plus, dla innych to raczej wada.
Mi Splątane Sieci bardzo przypadły do gustu.
W przypadku każdej kolejnej części fani z jednej strony są podekscytowani i zadowoleni, z drugiej coraz więcej spodziewają się po autorce i byle co ich nie zadowoli. I tu jest największa trudność. Jak pisać wciąż o tym samym,...

Lecąc ciągiem chwyciłam czwartą księgę "Czarnych Kamieni" - Serce Kaeleer, tym razem mamy zbiór trzech odrębnych historii. Pierwsza to historia miłości Lucivara do Marian - czarownicy domowej. Cudowna i ciepła opowieść, jesteśmy świadkami jak dziki Książę Wojowników łagodnieje pod wpływem kruchej kobietki. Lucivar długo nie potrafi się przyznać, sam przed sobą, że zakochał się w Marian. Marian jest prostą służącą, "po przejściach"i do głowy jej nie przyszło uwodzić eyrieńskiego wojownika...A jednak...
Mimo wielu przeszkód Lucivar i Marian stają w końcu na ślubnym kobiercu. Ten, kto czytał "Królową Ciemności" to wszystko wie, ponieważ powyższa historia rozgrywa się trzy lata przed wydarzeniami opisanymi w "Królowej..."
Druga historia, to opowieść z życia Seatana SiDiablo, rozgrywająca się długo przed pojawieniem się na świecie Daemona i Lucivara.
Wzruszająca historia o miłości ojca do dzieci, ta miłość jest ogromną siłą, która potrafi wiele znieść i wybaczyć, ale potrafi też być okrutna...
Na koniec wisienka na torcie - Jeanelle i Daemon.
Jeanelle przestał być Królową Ebon Askavi i najpotężniejszą czarownicą w Królestwie Ciemności, ale nie przestała być kobietą, którą wybrał Daemon.
Na drodze do szczęścia pary staję opętana miłością czarownica, czy jej plan zdobycia Daemona ma szanse się powieść?
Mi się podobało, było trochę łzawo, trochę zabawnie, ogólnie dobrze. Jako fanka Czarnych Kamieni polecam serdecznie.

Lecąc ciągiem chwyciłam czwartą księgę "Czarnych Kamieni" - Serce Kaeleer, tym razem mamy zbiór trzech odrębnych historii. Pierwsza to historia miłości Lucivara do Marian - czarownicy domowej. Cudowna i ciepła opowieść, jesteśmy świadkami jak dziki Książę Wojowników łagodnieje pod wpływem kruchej kobietki. Lucivar długo nie potrafi się przyznać, sam przed sobą, że zakochał...

Dosyć długo zabierałam się doprzeczytania trzeciej części "Czarnych kamieni", było to spowodowane lekkim rozczarowaniem "Dziedziczką Cieni", ale w końcu przeczytałam... W jeden wieczór.
Jestem zachwycona :) Bardzo lubię trylogię Pani Bishop i zdecydowanie wybaczam wszystkie niedociągnięcia jakie się tu znajdują.

Jest tu wszystko co powinno być. Odwieczna walka dobra ze złem, szczera przyjaźń wystawiona na próbę, i oczywiście wielka, nieskończona miłość...
Mi się bardzo podobało. Trzecia część jest mniej mroczna niż pierwsza, Jeanelle przestała być dzieckiem, jest potężną królową Ebon Askavi, ale wciąż czeka na swojego Księcia, a gdy ten się pojawia...nic nie jest takie proste jak powinno być.
Na domiar złego Dorothea i Hekathe spiskują przeciwko Kaeleer, wszystko wskazuje na to, że tym razem mają szanse skłócić Krwawych. Wprawdzie Jeanelle ma wystarczającą moc, aby pokonać dwie czarownice, ale... jeżeli jej użyje zginą wszyscy, których kocha.
Czy Królowa będzie zmuszona wybierać pomiędzy życiem poddanych a własnym?
Nie przepadam za Jeanelle, to jedyna postać, która mnie odrobinę drażni, ale za to Deamon...
On rewanżuje wszystko. Jest uroczo-niebezpieczny, diabelnie seksowy,okrutnie przystojny i śmiertelnie zakochany.
Polecam :)

Dosyć długo zabierałam się doprzeczytania trzeciej części "Czarnych kamieni", było to spowodowane lekkim rozczarowaniem "Dziedziczką Cieni", ale w końcu przeczytałam... W jeden wieczór.
Jestem zachwycona :) Bardzo lubię trylogię Pani Bishop i zdecydowanie wybaczam wszystkie niedociągnięcia jakie się tu znajdują.

Jest tu wszystko co powinno być. Odwieczna walka dobra ze...

Przeczytanie tej książki zajęło mi prawie miesiąc, nie pamiętam, żebym wcześniej czytała coś równie długo i...naprawdę nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego?
Książka jest bardzo dobra. Moim zdaniem bardzo ciekawy był pomysł z umieszczeniem akcji w szpitalu psychiatrycznym. Dzięki temu, wszystko co się dzieje jest trochę nierealne, niecodzienne, dziwaczne.
Pewnej nocy, ktoś gwałci i morduje młodą pielęgniarkę. Wszystko wskazuje na jednego z pacjentów, który jednak wszystkiemu zaprzecza. Wprawdzie jego koszula pochlapana jest krwią ofiary, ale nie ma żadnych innych dowodów. Brakuje narzędzia zbrodni, brakuje czegoś, co należało do ofiary. Mimo wszystko "Chudy" zostaje oskarżony i aresztowany.
Nikt by się nie przejmował wariatami, gdyby młoda pani prokurator nie zauważyła, ze morderstwo jest zaskakująco podobne do kilku innych popełnionych dużo wcześniej.
Lucy Jones, jest pewna, że morderca jest dużo sprytniejszy niż wszystkim się wydaje, a jako kryjówkę wybrał sobie szpital psychiatryczny.
Przecież nikt nie rozlicza wariatów z szalonego zachowania.
Śledztwo okazuje się dużo bardziej skomplikowane niż Lucy sobie wyobrażała.
Bardzo ciekawa jest forma narracji. Pierwszoosobowa, trzecioosobowa...
Pamiętnik, teraźniejszość, przeszłość i przyszłość.
Urojenia i fantazje mieszają się z problemami dnia codziennego. Obawa i strach zlewają się z odwagą i poświęceniem.
Szaleństwo miesza się z normalnością.
Aby rozwiązać zagadkę Lucy musi myśleć jak szaleniec, ale przecież jest zupełnie normalna, jakie ma więc szanse na sukces?
Na szczęście pani prokurator nie jest sama, do pomocy ma ...dwóch wariatów. Tylko tyle, ale w sytuacji, gdy trzeba znaleźć szaleńca, dwóch wariatów to może aż tyle?
Ja osobiście byłam pod dużym wrażeniem, książka trzyma w napięciu dosłownie do ostatniej strony.

Przeczytanie tej książki zajęło mi prawie miesiąc, nie pamiętam, żebym wcześniej czytała coś równie długo i...naprawdę nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego?
Książka jest bardzo dobra. Moim zdaniem bardzo ciekawy był pomysł z umieszczeniem akcji w szpitalu psychiatrycznym. Dzięki temu, wszystko co się dzieje jest trochę nierealne, niecodzienne, dziwaczne.
Pewnej nocy, ktoś...

Muszę przyznać, że dziwna to książka. Trudno się nią zachwycić, ale nie sposób zostać całkowicie obojętnym...
Lata 60-te XX w, młodzi ludzie David i Harriet poznają się, zakochują w sobie, pobierają. Postanawiają założyć dużą, szczęśliwą rodzinę i wszystko układa się po ich myśli...
Kupują ogromny dom a Harriet zachodzi w ciążę, na świat przychodzi wyczekiwane dziecko. Wszystko jest tak jak powinno być, bliższa i dalsza rodzina chętnie spędza czasu u Lovettów, pomagając im na wszystkie sposoby, nie tylko finansowo.
Sielanka trwa do czau, gdy kobieta zachodzi w piątą, tym razem nie tylko nie planowaną, ale i niechcianą ciążę...
Na świat przychodzi Ben.
Trudno mi ocenić tę książkę, porównać ją mogę do "Poczwarki" Doroty Terakowskiej, jednak Poczwarka była bardziej emocjonalna i zdecydowanie cieplejsza.
Lessing nie uczestniczy w akcji jest tylko narratorem i to zdecydowanie beznamiętnym. Nie stawia pytań, nie ocenia, nie analizuje. Ja muszę przyznać też byłam tylko obserwatorem, nie udało mi się wczuć w tę rodzinę.
Nie potrafię ocenić, czy zachowanie rodziny było dobre czy złe. Wydaje mi się, że po prostu nie ma odpowiedzi na niektóre pytania.
Czasami coś się po prostu przydarza i nic nie możemy z tym zrobić.
Rodzina Lovettów rozpadła się, a my zastanawiamy się czy coś mogłoby ją uratować, ale...chyba nie.
Każda podjęta decyzja byłaby równie zła...
Wielu rzeczy mi w tej książce brakuje, niektóre są niedopracowane, zwłaszcza końcówka. Wydaje mi się, że albo Pani Lessing zabrakło pomysłu na zakończenie, albo zabrakło chęci.
Ta książka nie zwala z nóg, nie wyciska łez (jak to było w przypadku Poczwarki), jest trochę obca, ale jest w niej coś niepokojącego, coś co przenika do wnętrza czytelnika i pozostaje w nim na długo.
Coś co skłania nas do zadania sobie pytania: od czego zależy szczęście?

Muszę przyznać, że dziwna to książka. Trudno się nią zachwycić, ale nie sposób zostać całkowicie obojętnym...
Lata 60-te XX w, młodzi ludzie David i Harriet poznają się, zakochują w sobie, pobierają. Postanawiają założyć dużą, szczęśliwą rodzinę i wszystko układa się po ich myśli...
Kupują ogromny dom a Harriet zachodzi w ciążę, na świat przychodzi wyczekiwane dziecko....