Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstyd się przyznać, ale nie czytałem wcześniej żadnej książki Mroza. Mimo to znałem jego twórczość kryminalną z seriali: Chyłka, Frost i podobne. Pozycja „Inne tonacje ciszy’’ wpadła mi w ręce przypadkowo. Lektura tej książki zaskoczyła mnie pozytywnie i wchłonąłem ją bardzo szybko. Przekonałem się do Mroza. Podoba mi się styl pisania i trzymania czytelnika w napięciu. Mnóstwo tajemnic i to czekanie kiedy się to wyjaśni. Podobało mi się zwłaszcza to, że na zakończenie każdego nie za długiego rozdziału była niespodzianka, która zmuszała do dalszego czytania, bo nie pozwalała odłożyć książki. Na końcu pojawił się najmocniejszy tajemniczy akcent. Czytając odpaliłem spotify i słuchałem kawałków, o których była mowa w książce. To było też takie nowatorskie. Czekamy na II część. I jeszcze cytaty. Parę naprawdę było bardzo dobrych np.: „jesteś tu równie przydatny, jak zestaw perkusyjny w kryjówce Anne Frank” i „Powiedzieć, że tego nie widzę, to jak stwierdzić, że w środku czarnej dziury panują warunki o ograniczonym natężeniu światła”

Wstyd się przyznać, ale nie czytałem wcześniej żadnej książki Mroza. Mimo to znałem jego twórczość kryminalną z seriali: Chyłka, Frost i podobne. Pozycja „Inne tonacje ciszy’’ wpadła mi w ręce przypadkowo. Lektura tej książki zaskoczyła mnie pozytywnie i wchłonąłem ją bardzo szybko. Przekonałem się do Mroza. Podoba mi się styl pisania i trzymania czytelnika w napięciu....

Rana to ostatnia powieść jednego z najlepszych pisarzy polskiej prozy kryminalnej. Tym razem Wojciech Chmielarz zabiera nas do szkoły. Obracamy się w środowisku nauczycieli, uczniów i rodziców. Nie jest to typowa szkoła tylko prywatna, gdzie czesne dużo kosztuje i nie każdego na nie stać. Okazuje się, że nie tylko dorośli mają problemy, ale również nastoletni uczniowie, w tym trudnym okresie dojrzewania. Akcja rozgrywa się jak to u Chmielarza szybko, rozdział za rozdziałem. Mamy dużo zwrotów akcji, morderstwa, miłości, zdrady i zboczenia. Częste powroty do przeszłości. Można wyczuć, że główna bohaterka skrywa jakąś tajemnicę, którą powoli odkrywamy. Nie zdradzę fabuły jeśli powiem, że to tytułowa RANA. Boli nas ona razem z Klaudyną. Co to jest dowiemy się na końcu. Polecam.

Rana to ostatnia powieść jednego z najlepszych pisarzy polskiej prozy kryminalnej. Tym razem Wojciech Chmielarz zabiera nas do szkoły. Obracamy się w środowisku nauczycieli, uczniów i rodziców. Nie jest to typowa szkoła tylko prywatna, gdzie czesne dużo kosztuje i nie każdego na nie stać. Okazuje się, że nie tylko dorośli mają problemy, ale również nastoletni uczniowie, w...

Zachwycałem się "Stuleciem winnych" dlatego sięgnąłem po "Doktora Bogumiła" i nie zawiodłem się. Pani Ałbena ma lekkie pióro i w swoich powieściach zawsze kryje wiele tajemnic, które po kolei odkrywa nie pozwalając czytelnikowi zostawić powieść bez czytania. Wstawki o historycznych lekarzach XIX wieku, którzy wnieśli do medycyny innowacje nie zaburzają powieści. Wspomniała mi się przy tych przerywnikach książka Jurgena Thorwalda: "Stulecie chirurgów". (czytana dawno-może czas odnowić wspomnienia)
Lekarzy, których przedstawia autorka w powieści poznajemy przy pracy i w życiu codziennym. Mają oni swoje grzeszki na sumieniu i z nimi walczą. Mają też swoje sukcesy. Jest w książce trochę erotyki, ale najbardziej "zainteresowała" mnie scena w "mikroskopowni" – świetna z suspensem. Opis nielegalnej walki bokserskiej też był świetny. Prawie czuło się spływającą krew.
Pewnie sięgnę po pozostałe dwie pozycje trylogii.

Zachwycałem się "Stuleciem winnych" dlatego sięgnąłem po "Doktora Bogumiła" i nie zawiodłem się. Pani Ałbena ma lekkie pióro i w swoich powieściach zawsze kryje wiele tajemnic, które po kolei odkrywa nie pozwalając czytelnikowi zostawić powieść bez czytania. Wstawki o historycznych lekarzach XIX wieku, którzy wnieśli do medycyny innowacje nie zaburzają powieści. Wspomniała...