Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bycie szkolnym wyrzutkiem nigdy nie jest łatwe. A szkolny wyrzutek podejrzany o współudział w szkolnej strzelaninie?
Jennifer Brown była mi zupełnie obca, aż do momentu w którym w moje ręce wpadła ‘Nienawiść’. Nie miałam okazji zapoznać się z innym dziełami tej autorki, ale ta jedna zrobiła na mnie niesamowite wrażenie.
Główna bohaterka to Valerie. Młoda, nieco zbuntowana nastolatka, która stara się naprawić swoje życie po tym, jak jej chłopak zastrzelił kilkanaście osób w szkolnej stołówce, a ona została oskarżona o współudział.
Droga, którą przechodzi Valerie jest kręta i pełna przeszkód, nic nie ułatwia jej powrotu do normalności. Autorka świetnie ukazała takie aspekty jak godzenie się z pewnymi trudnymi faktami, stawianie czoła światu, a także dojrzewanie do pewnych emocji i decyzji.
Język, jakim została napisana powieść jest dość lekki. Pierwszoosobowa narracja ułatwia nam zrozumienie Valerie a także dokładnie poznanie jej charakteru.
Jest w tej książce coś, co mnie… jakby przeraża. Fakt, że wydarzenia przedstawione w Nienawiści mogłyby się zdarzyć naprawdę. I, jak możemy obserwować w wiadomościach ze świata, nierzadko się zdarzają. Szkoła powinna być miejscem gdzie nikt nie czuje się zagrożony. Niestety, nie zawsze tak jest.
Powieść trafiła do moich ulubionych już po pierwszym przeczytaniu. Cała historia zapadła mi w pamięć jako dobrze napisana i mówiąca o rzeczach ważnych. Z pewnością jeszcze nie raz po nią sięgnę.

Bycie szkolnym wyrzutkiem nigdy nie jest łatwe. A szkolny wyrzutek podejrzany o współudział w szkolnej strzelaninie?
Jennifer Brown była mi zupełnie obca, aż do momentu w którym w moje ręce wpadła ‘Nienawiść’. Nie miałam okazji zapoznać się z innym dziełami tej autorki, ale ta jedna zrobiła na mnie niesamowite wrażenie.
Główna bohaterka to Valerie. Młoda, nieco...

W życiu każdego przychodzi moment, kiedy zastanawiamy się kim jesteśmy. Ewentualnie, jaki jest cel naszego istnienia. I, po części o tym jest ta książka.
Jodi Picoult, amerykańska autorka, zadebiutowała w 1992 roku powieścią Głos serca. Bez mojej zgody to jedno z popularniejszych jej dzieł, książka została w 2009 zekranizowana.
Główną bohaterką jest trzynastoletnia, bardzo dojrzała jak na swój wiek dziewczynka, będącą po części dzieckiem zaprojektowanym tak, by mogła oddawać tkanki siostrze chorującej na białaczkę. Narastający w niej bunt i chęć życia tylko i wyłącznie dla siebie prowadzi do działań, które powodują niezgodę pomiędzy członkami rodziny.
Powieść mimo lekkiego języka, jakim jest napisana, dotyka kilku istotnych problemów idących od dorastania i szukania własnego ja do podejmowania decyzji, których skutki będą odczuwalne przez całe życie. Podobał mi się sposób ukazania wpływu choroby Kate na resztę rodziny i swego rodzaju podporządkowania życia właśnie jej.
Przeczytałam gdzieś kiedyś, że Jodi Picoult talent do pisania o niezwykle trudnych rzeczach z niesamowitą wręcz lekkością. I tak właśnie było w tej powieści.
Kilkuosobowa narracja umożliwia poznanie i zrozumienie każdego bohatera.
Bez mojej zgody to pierwsza powieść pani Picoult z jaką się spotkałam i z pewnością nie ostatnia. Komuś, kto jeszcze nie miał przyjemności przeczytać żadnego dzieła tej autorki, polecam właśnie to. Ja z pewnością za jakiś czas sięgnę jeszcze raz po historię Anny i Kate jeszcze raz, a także spróbuję zapoznać się z innymi dziełami.

http://panamafreighter.wordpress.com/2014/07/02/bez-mojej-zgody/

W życiu każdego przychodzi moment, kiedy zastanawiamy się kim jesteśmy. Ewentualnie, jaki jest cel naszego istnienia. I, po części o tym jest ta książka.
Jodi Picoult, amerykańska autorka, zadebiutowała w 1992 roku powieścią Głos serca. Bez mojej zgody to jedno z popularniejszych jej dzieł, książka została w 2009 zekranizowana.
Główną bohaterką jest trzynastoletnia,...

Jakby to było, gdybyśmy, chociaż przez jeden dzień mogli znać wszystkie myśli i intymne fakty z życia innych ludzi? Czy dałoby nam to władzę nad każdą z mijanych osób? Czy może uczucie bezradności?
Geoff Ryman, brytyjski pisarz fantasy i science fiction w 1996 napisał powieść pod tytułem 253, która została opublikowana tylko w Internecie. W 1998 została wydana w formie papierowej.
Jedną z cech charakterystycznych tego dzieła jest brak fabuły. Jedyne, co zawiera się na około trzystu stronach to opis pasażerów metra. Każda strona jest podzielona na trzy części: Powierzchowność, Informacja poufna i Co robi lub o czym myśli. Poza małymi scenkami wywiązującymi się pomiędzy bohaterami, nic się nie dzieje. Na początku miałam poczucie, że spotykam się z czymś nowym, wręcz fascynującym – a w obecnych czasach ciężko trafić na coś, czego jeszcze nie było, jednak po około stu stronach dopadła mnie monotonia.
Pomimo prostoty, autor podkreślił ważną rzecz. W każdym w nas coś siedzi. Każdy z nas ma swoje wewnętrzne problemy, które często ukrywa przed światem. To, co zauważyłam w tej książce to fakt, że często wrażenie, które odbierałam po przeczytaniu notki Powierzchowność nie miało nic wspólnego z tym, co działo się w tej osobie. Moim zdaniem książka świetnie pokazuje jak często posługujemy się pierwszym wrażeniem i jak często się mylimy.
Język powieści jest prosty, narrator jest neutralny, odnajduje się w roli postronnego obserwatora nie mającego wpływu na wydarzenia.
253 jest uznawane za eksperyment literacki. Ciężko stwierdzić, czy udany czy nie. I chyba nie o to tutaj chodzi. Myślę, że im dalej, tym więcej tego typu rzeczy będzie się pojawiało, ponieważ, mimo że teoretycznie wszystko już było, każdy chce stworzyć coś oryginalnego.
Nie jest łatwo przebrnąć przez tą książkę. Jako czytelnik obeznany z tradycyjnymi powieściami, jestem przyzwyczajona do dialogów i zwięzłych opisów miejsc i bohaterów. Tutaj było coś nowego.
Czytając, czułam się trochę jak kolejny pasażer metra, postronny obserwator a nawet podglądacz, który w żaden sposób nie może wykorzystać posiadanej wiedzy. Momentami było mi nawet niezręcznie.
Ogólnie zapamiętuję książkę dość pozytywnie, doceniam autora za eksperyment a także cieszę się, że w obecnych czasach jeszcze możemy pozostać anonimowi.

http://panamafreighter.wordpress.com/2014/06/28/253/

Jakby to było, gdybyśmy, chociaż przez jeden dzień mogli znać wszystkie myśli i intymne fakty z życia innych ludzi? Czy dałoby nam to władzę nad każdą z mijanych osób? Czy może uczucie bezradności?
Geoff Ryman, brytyjski pisarz fantasy i science fiction w 1996 napisał powieść pod tytułem 253, która została opublikowana tylko w Internecie. W 1998 została wydana w formie...