Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Polskie kolonie”?? Toż to oksymoron. Chyba… A jednak nie!

O „polskim Madagaskarze”, pewnie jak wszyscy, coś słyszałem, ale kontekstu nie znałem. Kilka miesięcy temu natknąłem się dodatkowo na mapę, która zaznaczała, że w XVII w. lennem polskim było Tobago i Gambia!! I ta rewelacja wymagała już pogłębienia. Doskonale w ten moment wpasował się „Bzik kolonialny”.

Czego tu nie ma? Jest rzeczony Madagaskar, Tobago i Gambia, ale oprócz tego Brazylia, Peru, Kamerun, Angola, Liberia… I to wszystko w kontekście kolonialnych aspiracji Polski. Jest geopolityka i egzotyka, są mocarstwowe aspiracje polskiego społeczeństwa w okresie międzywojnia, są wybitni podróżnicy i lepiej bądź gorzej zorganizowane grupy kolonizatorów. Jest wreszcie zaskakująco silne poczucie wielu przedstawicieli elit o potrzebie przestrzeni życiowej dla rozwijającej się Polski i o wyższości rasy białej nad afrykańskimi i amerykańskimi mieszkańcami (sic! Jakby znajome hasła). I tylko można teraz dywagować, gdzie by nas ta droga doprowadziła, gdyby nie wybuch II WŚ i gdyby kilka akcji kolonizatorskich potoczyło się trochę inaczej.

„Bzik kolonialny” to jedna z takich pozycji, których lektura co stronę szerzej otwiera oczy. I zaprasza do podróży w wymiarze historycznym, geograficznym, społecznym. I naprawdę warto się dać w tą podróż zaprosić.

„Polskie kolonie”?? Toż to oksymoron. Chyba… A jednak nie!

O „polskim Madagaskarze”, pewnie jak wszyscy, coś słyszałem, ale kontekstu nie znałem. Kilka miesięcy temu natknąłem się dodatkowo na mapę, która zaznaczała, że w XVII w. lennem polskim było Tobago i Gambia!! I ta rewelacja wymaga...

Rozwiń Zwiń