Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ukrywam, że jestem z siebie dumna, że udało mi się przeczytać książkę Jodi Picoult. Od dawna próbuję przebrnąć przez "Bez mojej zgody", ale chyba nie będzie mi to dane. Za to "Kruchą jak lód" czytało się o wiele lepiej, nie było tutaj bezsensownego ględzenia i przedłużania na siłę.
Charlotte ma córeczkę, która jest chora na rzadką chorobę niezwykłej łamliwości kości. Willow wymaga wzmożonej opieki, gdyż każdy najmniejszy upadek może spowodować złamanie. Charlotte, pod wpływem impulsu, decyduje się na czyn, który zmieni życie całej jej rodziny i nie tylko. Czy jej miłość do chorej córeczki będzie w stanie usprawiedliwić krzywdy, które ów czyn wyrządzi innym? Oprócz Willow, Charlotte ma także drugą córkę, Amelię, która wchodzi w wiek nastoletni i potrzebuje uwagi. Ale czy matka, która całkowicie poświęca się dla jednego, chorego dziecka, jest w stanie dać uwagę drugiemu? I czy to "zdrowsze" dziecko nie jest przypadkiem bardziej potrzebujące?
"Krucha jak lód" to książka o pewnej kontrowersyjnej decyzji, która na zawsze zmienia życie całej rodziny. O wyborach, których konsekwencje będą się ciągnęły za ludźmi całe życie. O rodzicach, którzy nie poświęcają swoim dzieciom wystarczającej uwagi i o dzieciach, które tej uwagi desperacko potrzebują, bo bez niej sobie nie radzą. O zawiedzionej przyjaźni i miłości, którą ludzie usprawiedliwiają sobie własne pogubienie. To książka z świetnym zakończeniem, będącym swego rodzaju chichotem losu.
Cieszę się, że zdecydowałam się dać pani Picoult jeszcze jedną szansę, warto było przeczytać tę kontrowersyjną powieść. Na pewno wrócę do książek tej autorki.

Nie ukrywam, że jestem z siebie dumna, że udało mi się przeczytać książkę Jodi Picoult. Od dawna próbuję przebrnąć przez "Bez mojej zgody", ale chyba nie będzie mi to dane. Za to "Kruchą jak lód" czytało się o wiele lepiej, nie było tutaj bezsensownego ględzenia i przedłużania na siłę.
Charlotte ma córeczkę, która jest chora na rzadką chorobę niezwykłej łamliwości kości....

Nadal dobre, nadal wciąga, nadal ciekawe wątki. Oby tak dalej. Jedyne co mnie momentami irytowało to traktowanie domku babci Róży jak niemalże raj, w którym wszelkie problemy znikną, a samej babci Róży jak ideał. Tak to chwilami odczuwałam, ale to mi nie popsuło niewątpliwej przyjemności z czytania.

Nadal dobre, nadal wciąga, nadal ciekawe wątki. Oby tak dalej. Jedyne co mnie momentami irytowało to traktowanie domku babci Róży jak niemalże raj, w którym wszelkie problemy znikną, a samej babci Róży jak ideał. Tak to chwilami odczuwałam, ale to mi nie popsuło niewątpliwej przyjemności z czytania.

Drugi tom "Stacji Jagodno" trzyma poziom, czyta się nadal bardzo dobrze. Polubiłam bohaterów, kibicowałam im nawet bardziej niż przy czytaniu pierwszej części, a i problemy wydały mi się ciekawsze. Cieszy mnie, że autorka wzbogaca cykl o kolejnych bohaterów, dzięki temu zainteresowanie czytelnika nie spada i jest nadzieja na zajmujące dalsze losy postaci.

Drugi tom "Stacji Jagodno" trzyma poziom, czyta się nadal bardzo dobrze. Polubiłam bohaterów, kibicowałam im nawet bardziej niż przy czytaniu pierwszej części, a i problemy wydały mi się ciekawsze. Cieszy mnie, że autorka wzbogaca cykl o kolejnych bohaterów, dzięki temu zainteresowanie czytelnika nie spada i jest nadzieja na zajmujące dalsze losy postaci.