Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł fajny, ale drażnią błędy proceduralne, których szczytem jest aresztowanie (nie, nie zatrzymanie) prokuratora przez policjanta, wcześniej zatrzymanie policjanta bez wiedzy prokuratora prowadzącego śledztwo, no i pojawiające się dwukrotnie "morderstwo pierwszego stopnia". Dobrze że nie ma sędziego śledczego i sądu z ława przysięgłych, bo autor ewidentnie naogladal się za dużo amerykańskich filmów i nie zgłębił tematu w polskich realiach. Główny bohater przerysowany do granic możliwości, aż nierealny. Z kolei wszyscy pozostali zupełnie płascy, identyczni. Przed lektura Sfory zrobię sobie porządną przerwę ;)

Pomysł fajny, ale drażnią błędy proceduralne, których szczytem jest aresztowanie (nie, nie zatrzymanie) prokuratora przez policjanta, wcześniej zatrzymanie policjanta bez wiedzy prokuratora prowadzącego śledztwo, no i pojawiające się dwukrotnie "morderstwo pierwszego stopnia". Dobrze że nie ma sędziego śledczego i sądu z ława przysięgłych, bo autor ewidentnie naogladal się...

Książka lepsza niż Dzielnica Obiecana, ale niestety Paweł Majka nadal nie nauczył się pisać zakończeń. No i teraz będzie spojler: od momentu, gdy nasi bohaterowie zatrzymują jedno ziarno zabójczych roślin, wiadomo, że użyją go w jakimś kulminacyjnym momencie. Autor za bardzo skupił się na tym, by czytelnik zapamiętał, że niosą ze sobą to ziarenko, aby nie miało to większego znaczenia. I niestety - użył go w finale książki. Lepiej wyszłoby, gdyby tych ziaren wzięli kilka i jednego użyli np. w piwnicach pod piwnicami pod piwnicami - to uśpiłoby czujność czytelnika. Ponadto, jeśli już o zakończeniu mowa, akcja przyspiesza w ostatnich rozdziałach tak bardzo, że ostatnie zdania pozostawiają czytelnika w próżni - fabuła jakby się urywa, w ogóle nie zwalniając, by spokojnie odprowadzić nas do drzwi i pożegnać. Pozostawia to mocny niedosyt, którego można się było jednak spodziewać po lekturze Dzielnicy Obiecanej.

Książka lepsza niż Dzielnica Obiecana, ale niestety Paweł Majka nadal nie nauczył się pisać zakończeń. No i teraz będzie spojler: od momentu, gdy nasi bohaterowie zatrzymują jedno ziarno zabójczych roślin, wiadomo, że użyją go w jakimś kulminacyjnym momencie. Autor za bardzo skupił się na tym, by czytelnik zapamiętał, że niosą ze sobą to ziarenko, aby nie miało to większego...

Krzysztof J. Hinz zabiera nas w podróż przez własne życie spędzone na Kubie, gdzie wylądował już jako student w latach siedemdziesiątych, potem pracował w charakterze korespondenta PAP, by zakończyć swą podróż jako radca Ambasady RP, oskarżony o udział w antyrewolucyjnym spisku. Książkę czyta się świetnie. Krótkie rozdziały układające się w barwną opowieść o rewolucji i losach kilku znajomych dysydentów pozwalają prześledzić historię la Mayor de las Antillas od czasów gdy Kuba pomimo niewielkiej powierzchni i znikomej w skali świata liczbie ludności starała się odgrywać rolę światowego mocarstwa, angażując swych żołnierzy w liczne konflikty i otwarcie stając przeciwko imperialistycznej dominacji USA w zachodniej hemisferze; poprzez trudne czasy okresu specjalnego lat dziewięćdziesiątych, aż po wizytę Baracka Obamy w roku 2016. Historia przedstawiana przez autora jest niezwykle wciągająca. Książka nie jest naszpikowana setkami nazwisk, dat i nazw organizacji, co pozwala czytać ją w każdej sytuacji i powracać do przerwanej historii w każdym momencie, bez potrzeby przypominania sobie o czym był rozdział, którego lekturę przerwaliśmy nagle, gdy tramwaj nieoczekiwanie dojechał do naszego przystanku. Wszystko to sprawia, że książkę "Kuba. Syndrom wyspy" polecić mogę każdemu, a w szczególności miłośnikom reportaży i książek podróżniczych.

Krzysztof J. Hinz zabiera nas w podróż przez własne życie spędzone na Kubie, gdzie wylądował już jako student w latach siedemdziesiątych, potem pracował w charakterze korespondenta PAP, by zakończyć swą podróż jako radca Ambasady RP, oskarżony o udział w antyrewolucyjnym spisku. Książkę czyta się świetnie. Krótkie rozdziały układające się w barwną opowieść o rewolucji i...