Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Druga połowa żyje dalej” to kontynuacja serii o konstablu Simonie Waterhouse’ie. Wydaje mi się, że ani nie lepsza, ani nie gorsza od części wcześniejszych.

Początek książki czyta się trochę trudniej, bo mamy sporo niedopowiedzeń, bohaterowie jakby na potęgę się zmówili, aby nikomu za wiele nie powiedzieć, także sobie wzajemnie. Do tego mamy mnóstwo emocji, które potrafią wywołać byle drobiazgi. Cała trójka głównych bohaterów, czyli w tym przypadku Aidan, Ruth i Mary jest dosłownie rozedrgana emocjonalnie, co jak można się domyślić wynika z traumatycznych przeżyć z przeszłości, ale nie pomaga w czytaniu. Do tego każdy z nich albo kłamie, albo unika powiedzenia prawdy, przez co opary absurdu rozwiewają się dopiero pod koniec opowieści.

Szczere mówiąc ze dwa, czy nawet trzy razy miałam ochotę potrząsnąć tym, czy owym bohaterem, aby wydusił wreszcie o co mu chodzi i co się kryje za jego/ jej mętnym wypowiedziami i jeszcze trudniejszymi do zrozumienia czynami. No bo jak logicznie wytłumaczyć to, że jeden z nich oświadcza ni z gruchy ni z pietruchy swojej dziewczynie, że zabił kobietę, którą ta zna i która ewidentnie nie jest martwa?.... Jakby tego było mało, to oboje docierają w końcu na posterunek i tam oboje zgłaszają popełnienie morderstwa, którego… nie popełniono. W ten właśnie sposób do akcji zostają włączeni nasi znajomi z posterunku w Spilling, czyli Simon Waterhouse i Charlie Zailer (jego obecna narzeczona). Którzy nota bene, również są nieźle pokręceni.

Autorka bez wątpienia w doskonały sposób potrafi stworzyć atmosferę nonsensu, w której logika i rozsądek zdają się nie istnieć, ale przyznaję, że tym razem poczułam się zmęczona natłokiem i intensywnością niedopowiedzeń, irracjonalnych zdarzeń i początków paranoi u większości z bohaterów (nie wyłączając z tego grona policyjnego duetu). W którymś momencie poczułam, że jedynym normalnym, który mówi z jakim takim sensem jest inspektor Proust…. Co raczej nie jest komplementem dla całej reszty….

Na szczęście wreszcie mgła się rozwiała (późno, bo późno, ale lepiej późno niż wcale) i rzeczy niby skomplikowane okazały się bardzo proste, choć niekoniecznie przyjemne. A dochodzenie w sprawie morderstwa, którego nie było skończyło się jednak prawdziwym śledztwem….

Ciekawa, ale przyciężkawa lektura, szczególnie jej pierwsza połowa.

„Druga połowa żyje dalej” to kontynuacja serii o konstablu Simonie Waterhouse’ie. Wydaje mi się, że ani nie lepsza, ani nie gorsza od części wcześniejszych.

Początek książki czyta się trochę trudniej, bo mamy sporo niedopowiedzeń, bohaterowie jakby na potęgę się zmówili, aby nikomu za wie...

Rozwiń

Zwiń

Historia zaczyna się tragicznym zaginięciem dwunastolatki, która jest córką znanego psychiatry Viktora Larenza. Dziecko wcześniej sporo chorowało i opieka nad nim pochłaniała oddanego ojca bez reszty do tego stopnia, że zrezygnował ze swojej praktyki. Jednak pomimo roztaczanej nad nią opieki, jednego dnia mała Josy znika bez śladu i żadne poszukiwania nie odnoszą skutku. Załamuje to doktora Larenza do tego stopnia, że cztery lata po tragicznym wydarzeniu nadal nie potrafi się pogodzić ze stratą i namolnie oraz desperacko chwyta się każdego minimalnego śladu, który może go doprowadzić do rozwiązania zagadki zaginięcia ukochanej córki. A że na progu jego letniskowego domu właśnie wtedy zjawia się tajemnicza kobieta, która niby obca i w żaden sposób nie związana z jego rodziną, opowiada historię łudząco przypominającą to, co im się przytrafiło, to sławny niegdyś psychiatra ulega pokusie i zaczyna terapię nowej (i swojej jedynej) pacjentki. Wierzy, że prędzej, czy później doprowadzi go ona do poznania prawdy. Viktor wierzy w to gorąco, choć zdaje sobie sprawę z tego, że kobieta cierpi na schizofrenię, jej opowieści stają się coraz mniej niewiarygodne, a zachowanie coraz bardziej podejrzane. Granica pomiędzy faktami, a ułudą jest miejscami bardzo cienka, do tego dochodzą wyjątkowo paskudne warunki pogodowe, które skutecznie odcięły od cywilizacji niewielką wysepkę na Morzu Północnym i uniemożliwiają sprawdzenie ile fantazji jest w słowach Anny Spiegel.

Książka bardzo dobrze napisana. Bez dłużyzn, rozwlekłych opisów, czy zbędnych wstawek z przeszłości bohaterów. Jest tylko tu i teraz. To, co dzieje się obecnie w rzeczywistości i/lub tylko w głowach kluczowych postaci. Bo prawda jest taka, że miejscami można stracić rozeznanie pomiędzy realnymi zdarzeniami, a wytworami ludzkiego umysłu….

Historia zaczyna się tragicznym zaginięciem dwunastolatki, która jest córką znanego psychiatry Viktora Larenza. Dziecko wcześniej sporo chorowało i opieka nad nim pochłaniała oddanego ojca bez reszty do tego stopnia, że zrezygnował ze swojej praktyki. Jednak pomimo roztaczanej nad nią opie...

Rozwiń

Zwiń

Po książkę „Śmierć, bale i skandale” sięgałam z bardzo dużymi oczekiwaniami i niestety, ale się zawiodłam. Liczyłam na znacznie bardziej szczegółowe opisy interesujących żywotów europejskiej arystokracji, a w szczególności tych jej przedstawicieli, którzy związani byli w taki, czy inny sposób z obecnymi terenami Polski.

Tymczasem otrzymałam serię opowiastek o całej masie ludzi, których w ogromnej większości nie jest dane czytelnikom lepiej poznać (przynajmniej nie z tej pozycji) . Owszem, w książce znajdziemy sporo ciekawostek, najczęściej zaczerpniętych z ówczesnej prasy (która podobnie jak i dzisiaj chętnie opisywała perypetie życiowe współczesnych sobie celebrytów), ale na mnie zrobiło to wrażenie, jakby autor ze zlepków starych artykułów próbował sklecić trochę na siłę historie o różnorodnej tematyce. Czasem nad którąś postacią pochylił się dłużej i poświecił jej więcej uwagi, ale niekiedy opisuje raptem co barwniejsze epizody z życiorysów „pięknych i bogatych”. Są też takie rozdziały, które nie skupiają się na ludziach w ogóle, lecz na pamiątkach z przeszłości (jak pozostałości karety Jana III Sobieskiego). Jak dla mnie za dużo rozdziałów, za wiele wątków i postaci, a za mało faktów, konkretów i detali.

Doceniam wprawdzie pracę, jaką musiał wykonać pisarz, przegrzebując się przez stery starych gazet, by wyłuszczyć z niej co ciekawsze „kąski”, ale przedstawienie ich w takiej postaci nie przypadło mi do gustu.

Po książkę „Śmierć, bale i skandale” sięgałam z bardzo dużymi oczekiwaniami i niestety, ale się zawiodłam. Liczyłam na znacznie bardziej szczegółowe opisy interesujących żywotów europejskiej arystokracji, a w szczególności tych jej przedstawicieli, którzy związani byli w taki, czy inny spo...

Rozwiń

Zwiń

Spokojny myśliwski weekend na angielskiej prowincji zamienia się w koszmar, kiedy książę Denver na progu myśliwskiego domku znajduje zwłoki swego niedoszłego szwagra. Niestety, świadkowie zeznają zgodnie, że kilka godzin wcześniej ostro się z nim pokłócił, do tego nie ma alibi (a przynajmniej odmawia udzielenia informacji gdzie się podziewał w czasie, kiedy dokonano morderstwa), no i jak na złość ofiara została ubita kulą z broni księcia. W efekcie policjanci skłaniają się ku najprostszemu rozwiązaniu: książę jest mordercą. A że taka sprawa jest łakomym kąskiem dla prasy, to gazety zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i na kontynencie rozpisują się szeroko o aresztowaniu arystokraty. Tym oto sposobem wieści o aresztowaniu brata docierają do lorda Petera Wimsey’a, który właśnie wraca z nieco nudnawych wakacji na Korsyce. Nasz detektyw natychmiast wraca do kraju i w połączeniu z siłami prowadzącego śledztwo Charlesa Parkera oraz przy nieocenionym wsparciu wiernego lokaja Buntera rozpoczyna swoje własne dochodzenie. Lord Peter ani przez chwilę nie wierzy w to, że jego brat mógłby popełnić zbrodnię, za którą został aresztowany i drobiazgowo drąży każdy jeden wątek, który może przyczynić się do oczyszczenia księcia Denver z zarzutów.

Intryga ciekawie poprowadzona, ale wyjaśnienie zagadki okazuje się nagłe i dość niespodziewane, więc szansa na odkrycie prawdy przez czytelnika jest raczej niewielka.

Atutem książki jest interesujące oddanie realiów życia arystokratycznych kręgów brytyjskich.

Spokojny myśliwski weekend na angielskiej prowincji zamienia się w koszmar, kiedy książę Denver na progu myśliwskiego domku znajduje zwłoki swego niedoszłego szwagra. Niestety, świadkowie zeznają zgodnie, że kilka godzin wcześniej ostro się z nim pokłócił, do tego nie ma alibi (a przynajmn...

Rozwiń

Zwiń

Zdaje się, że chronologicznie rzecz ujmując „Trup w wannie” jest pierwszą częścią przygód lorda Petera Wimsey’a, lecz dla mnie nie było to pierwsze spotkanie z detektywem-amatorem z najwyższych kręgów brytyjskiej arystokracji. I podobnie jak poprzednie zaliczam je do udanych. Powolne dochodzenie do prawdy, łączenie pozornie drobnych faktów i wydarzeń, które nabierają znaczenia dopiero w połączeniu z całą resztą misternej układanki, a wszystko to odbywa się w niepowtarzalnym klimacie Londynu z lat 20 i 30-tych XX wieku. Nie ukrywam, że uroku książce dodają szczegóły z egzystencji lorda Wimsey’a, który wraz z tytułem odziedziczył również spory majątek i bez przeszkód może korzystać z przyjemności życia, czy też oddawać się swoim ulubionym zajęciom: kolekcjonowaniu starodruków i rozwiązywaniu zagadek kryminalnych.

Również w tym przypadku nasz detektyw dochodzi do prawdy i koniec końców wyjaśnia sprawę tajemniczych zwłok w wannie, które zostały porzucone zupełnie nagie (jeśli nie liczyć binokli) w łazience Bogu ducha winnego londyńskiego architekta.

Za minus można uznać to, że autorka nie daje za wiele możliwości czytelnikowi, aby sam „połączył kropki”, nie ma też jakiegoś nagłego zwrotu akcji, ale nadrabia ten mankament w strefie obyczajowej. Składanie wizyt i rewizyt, rozmowy przy herbatkach, czy wymiana korespondencji niekiedy nie wnoszą za wiele do samego śledztwa, ale odmalowują realia życia utytułowanych i bogatych.

Zdaje się, że chronologicznie rzecz ujmując „Trup w wannie” jest pierwszą częścią przygód lorda Petera Wimsey’a, lecz dla mnie nie było to pierwsze spotkanie z detektywem-amatorem z najwyższych kręgów brytyjskiej arystokracji. I podobnie jak poprzednie zaliczam je do udanych. Powolne docho...

Rozwiń

Zwiń

Książka stanowi dla mnie bardzo przyjemną niespodziankę. Autorkę dotąd utożsamiałam z powieściami stricte obyczajowymi, tym czasem jednak doskonale poradziła sobie z historią kryminalną.

Tajemnicza śmierć jednego z uczniów (niezbyt sympatycznych, nota bene) prywatnej szkoły z internatem budzi sporo wątpliwości. Policja podejrzewa samobójstwo, ewentualnie wypadek, lecz wpływowy ojciec zmarłego nalega na przeprowadzenie wnikliwego dochodzenia. Do tej pracy zostaje oddelegowana młoda, błyskotliwa, lecz po ciężkich przejściach osobistych Jazz Hunter. Pani detektyw musi zmierzyć się nie tylko z niechęcią lokalnej policji do „ważniaków” z Londynu, lecz z mnóstwem większych i mniejszych sekretów, zarówno z czasów współczesnych, jak i sprzed kilkudziesięciu lat i z wątpliwą chęcią potencjalnych świadków, by się nimi z kimkolwiek dzielić.

Całość naprawdę została fajnie napisana, wątek kryminalny jest dobrze poprowadzony i zakończony, a perypetie życiowe poszczególnych bohaterów wciągają. I choć sprawa została rozwiązana, nawet powiedziałabym, że z niewielką dozą happy endu (oczywiście nie dla tych, co zeszli z tego łez padołu), to ciekawa jestem, jak dalej potoczyły się losy pani detektyw w i czy w jej życiu osobistym w końcu zaświeciło słońce…. Krótko mówiąc: chętnie sięgnęłabym po dalszy ciąg.

Książka stanowi dla mnie bardzo przyjemną niespodziankę. Autorkę dotąd utożsamiałam z powieściami stricte obyczajowymi, tym czasem jednak doskonale poradziła sobie z historią kryminalną.

Tajemnicza śmierć jednego z uczniów (niezbyt sympatycznych, nota bene) prywatnej szkoły z internatem b...

Rozwiń

Zwiń

Kocierzyn to niewielkie miasteczko gdzieś na Podlasiu, w którym dość nieoczekiwanie ginie tamtejszy burmistrz. Chłop wprawdzie nie miał zbyt wielu wielbicieli, bo był dość antypatycznym typem, ale nie zmienia to faktu, że jego mordercę trzeba złapać i ukarać. Sprawa pozornie wydaje się bardzo prosta, bo potencjalny sprawca nie próbuje uciekać i przyznaje się do winy, a zaraz potem nabiera wody w usta i odmawia zeznań. Jednak ani lokalny komisarz policji, ani mieszkańcy miasteczka nie są do końca przekonani o winie rzekomego mordercy. A że wśród niedowiarków jest córka pani Cecylii, gospodyni Róży Krull, to nic dziwnego, że wkrótce słynna pisarka kryminałów usilnie stara się o zorganizowanie wieczorku z jej udziałem właśnie w Kocierzynie. Ma to być przykrywką do wetknięcia nosa w nie swoje sprawy, czyli do odkrycia prawdy i wyeliminowania mordercy. Pytanie tylko, czy najpierw morderca nie wyeliminuje Róży, której prawdziwy cel pobytu na Podlasiu zostaje natychmiast zdemaskowany i podany do wiadomości publicznej przez lokalny portal internetowy?....
Nie będę szczególnie oryginalna w ocenie książki, bo podobnie jak inne książki pana Rogozińskiego czyta się ją bardzo przyjemnie. Całość została fajnie wymyślona (wszystko trzyma się kupy, że tak się wyrażę) i jeszcze lepiej napisana (dowcipne dialogi, spora dawka humoru, wartka akcja). Do tego plus za lokalne wstawki kulinarne, które zachęcają do popróbowania podlaskich specjałów.
Super rozrywka.

Kocierzyn to niewielkie miasteczko gdzieś na Podlasiu, w którym dość nieoczekiwanie ginie tamtejszy burmistrz. Chłop wprawdzie nie miał zbyt wielu wielbicieli, bo był dość antypatycznym typem, ale nie zmienia to faktu, że jego mordercę trzeba złapać i ukarać. Sprawa pozornie wydaje się bar...

Rozwiń

Zwiń

„Lord Peter ogląda zwłoki” to króciutki (niestety!) zbiór opowiadań o brytyjskim arystokracie, który w wolnym czasie (a trochę go chłop ma) zajmuje się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych. Niektóre z nich są bardziej lub mniej skomplikowane, jednak o każdej jednej czyta się z przyjemnością, bo autorka doskonale oddaje w nich klimat początku XX wieku i wyższej klasy społecznej, a więc trochę niespieszne tempo życia utytułowanego detektywa, jego nonszalancję, postępujący rozwój techniki, a także niejako automatyczny autorytet przypisywany godności lorda. Sam tytuł wydaje się budzić respekt i szacunek wśród „niżej urodzonych”, co bardzo ułatwia lordowi Peterowi Wimsey’owi wtykanie nosa w sprawy, które powinny być prowadzone wyłącznie przez policję. Pewnie w innych okolicznościach by mnie irytowało, że chłop wykorzystuje swoją uprzywilejowaną pozycję społeczną, ale robi to z takim wdziękiem, humorem i dystansem do siebie, poza tym w czyni to w słusznych sprawach, jakby nie było więc jakoś ciężko mieć o to pretensje.

Jakkolwiek dziwnie to brzmi w odniesieniu do historii kryminalnych: ja bawiłam się znakomicie przy ich czytaniu.

„Lord Peter ogląda zwłoki” to króciutki (niestety!) zbiór opowiadań o brytyjskim arystokracie, który w wolnym czasie (a trochę go chłop ma) zajmuje się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych. Niektóre z nich są bardziej lub mniej skomplikowane, jednak o każdej jednej czyta się z przyjemnością...

Rozwiń

Zwiń

„Nim nadejdzie mróz” to kolejna części o Kurcie Wallanderze, podstarzałym policjancie z Ystadu, który tym razem musi się zmierzyć z jakimiś nawiedzonymi wyznawcami sekty religijnej, własnymi słabościami oraz z rodzoną córką. Linda Wallander po długich i męczących poszukiwaniach swojej drogi życiowej postanawia w końcu pójść w ślady ojca i wstąpić w szeregi policji. I choć, podobnie jak Kurt, ma sporo wątpliwości i daleko jej do pewności, że to najwłaściwszy wybór, to jednak daje o sobie znać żyłka detektywistyczna (może odziedziczona, kto wie?) i gdy znienacka znika jej przyjaciółka Anna, to Linda na własną rękę zaczyna swoje prywatne śledztwo w tej sprawie. Oficjalnego nie może wszcząć, bo przed sobą ma kilka długich tygodni czekania zanim oficjalnie będzie mogła założyć mundur szwedzkiej policjantki.

Choć lubię całą serię, to przyznam, że ta konkretna część trochę mnie znużyła. Przede wszystkim nudził mnie ten pseudo religijny bełkot, który wprawdzie uwiarygadniał całą historię, ale naprawdę czytanie o tym dlaczego ktoś tam uważa się za posłańca Boga i jako jedyny rozumie słowo boże etc. okropnie mi się dłużyło. Nie chciałam niczego przegapić, jakiejś ważnej wskazówki, czy istotnego wątku, więc brnęłam przez te lekko nawiedzone rozdziały, ale z wyjątkowo małym zapałem i szczerze mówiąc, na koniec miałam wrażenie, że niepotrzebnie się z nimi męczyłam…

Za plus uznaję ciekawy pomysł na finał.

„Nim nadejdzie mróz” to kolejna części o Kurcie Wallanderze, podstarzałym policjancie z Ystadu, który tym razem musi się zmierzyć z jakimiś nawiedzonymi wyznawcami sekty religijnej, własnymi słabościami oraz z rodzoną córką. Linda Wallander po długich i męczących poszukiwaniach swojej drog...

Rozwiń

Zwiń

Książkę pana Kubicza określę jednym słowem: znakomita. Tak po prostu.

Z jednej strony chylę czoła przed ogromem pracy, jaką musiał wykonać, aby zgłębić realia życia w starożytnym Rzymie, z drugiej jestem pod wrażeniem w jaki sposób opisał przekształcenie się dosyć naiwnej w gruncie rzeczy młodej dziewczyny w wytrawnego stratega i dyplomatę. Liwia z jego książki to nie stateczna i dostojna matrona, pełna cnót niewieścich, jak została odmalowana w oficjalnych źródłach, lecz kobieta, która chce wieść normalne, spokojne oraz dostatnie życie, jak przystało na rzymską arystokratkę. Jednak zawirowania polityczne, wreszcie ciąg wojen domowych sprawiają, że zostaje wplątana w różne intrygi i niejednokrotnie musi podejmować trudne decyzje. I w jej przypadku co jej nie zabiło, to ją wzmocniło. A my, dzięki panu Kubiczowi stajemy się świadkami jej metamorfozy.

Dodatkowym plusem powieści jest para drugoplanowych postaci, czyli Chloe i Achnos. Są to nietypowi bohaterowie, bo oboje są niewolnikami więc z perspektywy ich właścicieli mają oni status praktycznie rzeczy. Użytecznych i ułatwiających życie, ale z pewnością nie byli postrzegani jako ludzie, którzy mają prawo do uczuć, czy o zgrozo!, własnego zdania. Jednak ich losy oraz działa, które podejmują przeplatają się ściśle z losami ich właścicieli.

Książka jest interesująca, trzymająca w napięciu (nawet tych, którzy z historii wiedzą, jaki będzie finał opowieści) oraz przede wszystkim bardzo ciekawa. Gorąco polecam.

Książkę pana Kubicza określę jednym słowem: znakomita. Tak po prostu.

Z jednej strony chylę czoła przed ogromem pracy, jaką musiał wykonać, aby zgłębić realia życia w starożytnym Rzymie, z drugiej jestem pod wrażeniem w jaki sposób opisał przekształcenie się dosyć naiwnej w gruncie rzecz...

Rozwiń

Zwiń