„Druga połowa żyje dalej” to kontynuacja serii o konstablu Simonie Waterhouse’ie. Wydaje mi się, że ani nie lepsza, ani nie gorsza od części wcześniejszych.

Początek książki czyta się trochę trudniej, bo mamy sporo niedopowiedzeń, bohaterowie jakby na potęgę się zmówili, aby nikomu za wiele nie powiedzieć, także sobie wzajemnie. Do tego mamy mnóstwo emocji, które potrafią wywołać byle drobiazgi. Cała trójka głównych bohaterów, czyli w tym przypadku Aidan, Ruth i Mary jest dosłownie rozedrgana emocjonalnie, co jak można się domyślić wynika z traumatycznych przeżyć z przeszłości, ale nie pomaga w czytaniu. Do tego każdy z nich albo kłamie, albo unika powiedzenia prawdy, przez co opary absurdu rozwiewają się dopiero pod koniec opowieści.

Szczere mówiąc ze dwa, czy nawet trzy razy miałam ochotę potrząsnąć tym, czy owym bohaterem, aby wydusił wreszcie o co mu chodzi i co się kryje za jego/ jej mętnym wypowiedziami i jeszcze trudniejszymi do zrozumienia czynami. No bo jak logicznie wytłumaczyć to, że jeden z nich oświadcza ni z gruchy ni z pietruchy swojej dziewczynie, że zabił kobietę, którą ta zna i która ewidentnie nie jest martwa?.... Jakby tego było mało, to oboje docierają w końcu na posterunek i tam oboje zgłaszają popełnienie morderstwa, którego… nie popełniono. W ten właśnie sposób do akcji zostają włączeni nasi znajomi z posterunku w Spilling, czyli Simon Waterhouse i Charlie Zailer (jego obecna narzeczona). Którzy nota bene, również są nieźle pokręceni.

Autorka bez wątpienia w doskonały sposób potrafi stworzyć atmosferę nonsensu, w której logika i rozsądek zdają się nie istnieć, ale przyznaję, że tym razem poczułam się zmęczona natłokiem i intensywnością niedopowiedzeń, irracjonalnych zdarzeń i początków paranoi u większości z bohaterów (nie wyłączając z tego grona policyjnego duetu). W którymś momencie poczułam, że jedynym normalnym, który mówi z jakim takim sensem jest inspektor Proust…. Co raczej nie jest komplementem dla całej reszty….

Na szczęście wreszcie mgła się rozwiała (późno, bo późno, ale lepiej późno niż wcale) i rzeczy niby skomplikowane okazały się bardzo proste, choć niekoniecznie przyjemne. A dochodzenie w sprawie morderstwa, którego nie było skończyło się jednak prawdziwym śledztwem….

Ciekawa, ale przyciężkawa lektura, szczególnie jej pierwsza połowa.

„Druga połowa żyje dalej” to kontynuacja serii o konstablu Simonie Waterhouse’ie. Wydaje mi się, że ani nie lepsza, ani nie gorsza od części wcześniejszych.

Początek książki czyta się trochę trudniej, bo mamy sporo niedopowiedzeń, bohaterowie jakby na potęgę się zmówili, aby nikomu za wiele nie powiedzieć, także sobie wzajemnie. Do tego mamy mnóstwo emocji, które potrafią...

nie polecam. Plątanina imion i nazwisk Raz posilkuje sie imionami raz nazwiskami. Fatalnie
ulozona fabuła. I wcale zakończenie nie jest zaskakujace

nie polecam. Plątanina imion i nazwisk Raz posilkuje sie imionami raz nazwiskami. Fatalnie
ulozona fabuła. I wcale zakończenie nie jest zaskakujace

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony mądra, dopracowana i przemyślana niekiedy w najmniejszych szczegółach. Z drugiej, najprościej - ona mnie nie wciągnęła. I nie ukrywam, że jestem tym zaskoczona bo i kryminał i obyczaj należą do moich ulubionych gatunków. Coś mi w opowiedzeniu tej historii nie pasowało. Nie umiałam wpasować się w pełni zadowolonego czytelnika tej książki.
Hannah znakomicie tworzy klimat, potrafi za pomocą słów stworzyć nastrój niesamowitości, czegoś krążącego nad głowami bohaterów, czegoś co może stanowić dla nich zagrożenie.
Jednak trochę męczył mnie, szczególnie na początku książki, styl autorki. Ciężki, pełen opisów, przytłaczający. Bardzo dobrze wpisany w fabułę początku, jednak mało zachęcający w lekturze. Później, albo się przyzwyczaiłam, albo autorka zbilansowała te elementy.
Sami bohaterowie byli ciekawi choć jak dla mnie, tacy jedynie na wyciągnięcie ręki. Zbyt odlegli, abym poczuła się w ich towarzystwie dobrze. Nie pomagała również unosząca się niemal nad wszystkimi bohaterami tajemnica. To tworzyło wrażenie wszechobecnej krzywdy.
Kilka razy miałam też wrażenie przytłoczenia, niezrozumienia i zwykłego zmęczenia nadmiarem. Wydaje mi się, że może należeć to do elementów charakteryzujących autorkę, jednak nie potrafię powiedzieć, jak ja czuję się w takim poplątaniu.
Być może powinnam rozpocząć swoją znajomość z autorką od innej książki, choćby rozpocząć cykl od początku, a nie od czwartego tomu. A jako, że wydaje mi się, że Hannah powinna mi się podobać, spróbuję jeszcze raz.
Polecam, myślę, że warto zmierzyć się z takim podejściem i sposobem konstruowania tematu.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony mądra, dopracowana i przemyślana niekiedy w najmniejszych szczegółach. Z drugiej, najprościej - ona mnie nie wciągnęła. I nie ukrywam, że jestem tym zaskoczona bo i kryminał i obyczaj należą do moich ulubionych gatunków. Coś mi w opowiedzeniu tej historii nie pasowało. Nie umiałam wpasować się w pełni...

Początek książki bardzo ciężko mi się czytało ze względu na obszerne opisy i słaby rozwój akcji. Jednak dalsza część wiele wynagradza czytelnikowi .Ciekawa fabuła, dość zaskakujące zakończenie, które jak dla mnie mogłoby być nawet bardziej rozwinięte.

Początek książki bardzo ciężko mi się czytało ze względu na obszerne opisy i słaby rozwój akcji. Jednak dalsza część wiele wynagradza czytelnikowi .Ciekawa fabuła, dość zaskakujące zakończenie, które jak dla mnie mogłoby być nawet bardziej rozwinięte.

Początek był dla mnie trudny - szczerze mówiąc byłam przekonana, że autorka ma jakiś kryzys twórczy i niestety, ale ten tom jej się nie udał. Zresztą zauważyłam taką prawidłowość w przypadku wielu autorów.
No bo , co to za powieść kryminalna, w której rzekoma ofiara w najlepsze sobie żyje, a co lepiej, nie przypomina sobie żadnej na nią napaści?
Nie wyglądało to najlepiej. Na szczęście zatrzymał mnie przy tej powieści błyskotliwy styl autorki i przekonanie, że nie może być to tak absurdalnie zła powieść.
I faktycznie, to co było nielogiczne stało się jak najbardziej prawdopodobne. Slogan "trzyma w napięciu do końca" pasuje tu wyśmienicie.
Polecam.

Początek był dla mnie trudny - szczerze mówiąc byłam przekonana, że autorka ma jakiś kryzys twórczy i niestety, ale ten tom jej się nie udał. Zresztą zauważyłam taką prawidłowość w przypadku wielu autorów.
No bo , co to za powieść kryminalna, w której rzekoma ofiara w najlepsze sobie żyje, a co lepiej, nie przypomina sobie żadnej na nią napaści?
Nie wyglądało to najlepiej....

Ponownie mogę śmiało powiedzieć, że twórczość Sophie Hannah jest warta poznania. "Druga połowa żyje dalej" to trudny i bardzo zawiły thriller psychologiczny, w którym aż do ostatnich stron nic nie jest jasne i klarowne. Ta książka wciąga czytelnika tak mocno, że nie sposób się od niej oderwać. Jest ona pełna tajemnic, mrocznych historii i nieobliczalnych postaci.
Autorka niezwykle dokładnie przedstawiła nam głównych bohaterów i ich losy, szczególnie te związane z traumatyczną przeszłością. Każdy kolejny rozdział tej fabuły tylko podsycał moją ciekawość, miejscami szokował i budził ogromne współczucie. To także obraz silnych i zagubionych osób, które próbują podnieść się po trudnej przeszłości i żyć dalej, ale według swoich zasad, choć ciągle zmagają się ze swoimi demonami.

Podsumowując, "Druga połowa żyje dalej" Sophie Hannah to ekscytujący, mroczny i ciężki thriller, który miejscami budził lęk i niepokój, wywołując sporo silnych emocji. Pomimo, że jest to dość trudna i mocno zawiła powieść, nie zmienia to faktu, że warto było ją przeczytać i zdecydowanie polecam ją innym czytelnikom.

https://wiejskabiblioteczka.blogspot.com/2019/03/druga-poowa-zyje-dalej-sophie-hannah.html

Ponownie mogę śmiało powiedzieć, że twórczość Sophie Hannah jest warta poznania. "Druga połowa żyje dalej" to trudny i bardzo zawiły thriller psychologiczny, w którym aż do ostatnich stron nic nie jest jasne i klarowne. Ta książka wciąga czytelnika tak mocno, że nie sposób się od niej oderwać. Jest ona pełna tajemnic, mrocznych historii i nieobliczalnych postaci.
...

Kolejne - już czwarte - spotkanie z serią opisującą przygody konstabla Simona Waterhouse i niestety rozczarowanie. Po trzecim tomie myślałam, że polubię ten cykl, ale teraz znów mam wątpliwości.
Historia niby ciekawa, choć faktycznie początek nudnawy, niby pod koniec mnie wciągnęła, ale jakiś taki niedosyt... Czytałam na wakacjach, mając sporo czasu, ale chyba oczekiwałam czegoś więcej. Nie miałam ochoty jej odłożyć, ale nie był to ten stan, kiedy sięgam po książkę w każdej wolnej chwili.
Podsumowując: raczej nie polecam.

Kolejne - już czwarte - spotkanie z serią opisującą przygody konstabla Simona Waterhouse i niestety rozczarowanie. Po trzecim tomie myślałam, że polubię ten cykl, ale teraz znów mam wątpliwości.
Historia niby ciekawa, choć faktycznie początek nudnawy, niby pod koniec mnie wciągnęła, ale jakiś taki niedosyt... Czytałam na wakacjach, mając sporo czasu, ale chyba oczekiwałam...

3/10 – SŁABY

Ruth Bussey jest kobietą, która zmaga się z traumatyczną przeszłością. Kiedy wydaje jej się, że w końcu zaczyna panować nad swoim życiem, przeżywa kolejny wielki szok. Podczas jednej z rozmów ze swoim chłopakiem Aidanem, ten wyjawia jej, że dawno temu zamordował niejaką Mary Trelease. To co nie daje Ruth spokoju, jest fakt, że zna rzekomą ofiarę Aidana i z tego co wie, to ta... nadal żyje.

Zdawałem sobie sprawę, że wkraczam w świat głównego bohatera serii – konstabla Simona Waterhouse’a – dopiero od czwartego tomu, podejrzewałem więc, że mogę mieć pewne problemy z ogarnięciem relacji panujących między poszczególnymi postaciami, nie spodziewałem się jednak, że trafię na coś tak pokręconego. Już sam początek tej książki (a mam tu na myśli, bagatela, jakieś 150 stron) jest irytująco rozwlekły i zwyczajnie nudny. Po za intrygującym pomysłem wyjściowym niewiele bowiem się tutaj dzieje, akcja praktycznie stoi w miejscu, a jedynym co autorka podrzuca czytelnikowi, są dziwne rozkminy bohaterów wywodzących się chyba z jakiejś parady ekscentryków. Wszyscy co do jednego sprawiają wrażenie aspołecznych cudaków, obarczonych niejasną, ale obciążającą psyche przeszłością oraz osobliwymi problemami. Ich tok myślenia, motywacje oraz wybory były dla mnie momentami całkowicie kuriozalne i niezrozumiałe. Co gorsza sama fabuła tej powieści również jakoś specjalnie nie powala na kolana. W początkowym fragmencie tej książki tajemnice, dotyczące głównie (jak mniemam wstrząsającej) przeszłości bohaterów, piętrzą się w tempie iście geometrycznym, ale żadna z nich nie zostaje rozwiązana lub w jakikolwiek sposób objaśniona, a to bardzo szybko zaczyna wkurzać. Odpowiedzi przychodzą oczywiście w drugiej części powieści, ale moim zdaniem nie są one ani trochę satysfakcjonujące. Zamiast systematycznego rozwikływania zagwozdek i stopniowania napięcia, doświadczyłem hurtowego odzieranie mnie z jakichkolwiek emocji. Fabuła została poprowadzona w ten sposób, że rozwiązania najważniejszej zagadki kryminalnej można się stosunkowo łatwo domyślić mniej więcej w 2/3 powieści. Przez resztę książki autorka nieudolnie próbuje wodzić czytelnika za nos i jeszcze bardziej komplikować wątki, przez co zapętla je w zbyt wielkiej liczbie całkiem nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności. Ostatecznie uważam, że „Druga strona żyje dalej” to w dużej mierze rozciągnięty do granic możliwości, mocno przegadany, pretensjonalny, pseudopsychologiczny bełkot, który nuży i irytuje od początku aż do samego końca.

Mam wrażenie, że Sophie Hannah chciała stworzyć głęboki thriller psychologiczny, ale przekombinowała i w zamian wyszedł jej taki oto niezgrabny potworek. Powieść kryminalna, której intryga rozwija się bardzo powoli i jest zbyt grubymi nićmi szyta, aby dać czytelnikowi satysfakcję z odkrywania jej zawiłości. Przekombinowana fabuła, niewiarygodni bohaterowie oraz kompletnie niedorzeczne relacje ich łączące, są najistotniejszymi wadami tej książki, a kilka niezłych dialogów, to za mało, by wydźwignąć ją na wyższy poziom. Nie polecam.

3/10 – SŁABY

Ruth Bussey jest kobietą, która zmaga się z traumatyczną przeszłością. Kiedy wydaje jej się, że w końcu zaczyna panować nad swoim życiem, przeżywa kolejny wielki szok. Podczas jednej z rozmów ze swoim chłopakiem Aidanem, ten wyjawia jej, że dawno temu zamordował niejaką Mary Trelease. To co nie daje Ruth spokoju, jest fakt, że zna rzekomą ofiarę Aidana i z...

Tak jak w przypadku każdej książki Hannah uważam, że nie są to lektury do polecenia każdemu. Skala ocen będzie tu też szeroka, w zależności od skupienia czytelnika, który jednak powinien lubić wikłać się w meandry ludzkiego umysłu, żeby "łagodnie" przebrnąć przez treść.
Bo co jest tu prawdą? Zabił czy to tylko wymysł, taka gra? A jeśli zabił, tą konkretną osobę, to skąd przekonanie Ruth, że domniemana ofiara żyje? I jak wszystko przedstawić policji, żeby nie uznano jej za obłąkana?

Wszyscy tu skrywają tajemnice o krzywdach, których dopuścili się na innych. NIe tak łatwo jednak przebić się przez tok prowadzonych analiz i powolnego wyłuskiwania spraw przez autorkę. Wszystko się gmatwa, a dodatkowo jest postrzegane przez pryzmat bohaterów, tego jak postrzegają innych i jaki mają stosunek do sytuacji. Subiektywizm bohaterów może utrudniać dojście prawdy, może potęgować wrażenie kręcenia się w kółko, może negatywnie wpływać na rozwój wypadków.

Kto lubi takie błądzenie po ścieżkach psychiki ludzkiej temu książka powinna się spodobać. A gdy zasmakuje się w jednej pozycji Sophie Hannah to na pewno będzie się do autorki z ciekawością wracać.

Tak jak w przypadku każdej książki Hannah uważam, że nie są to lektury do polecenia każdemu. Skala ocen będzie tu też szeroka, w zależności od skupienia czytelnika, który jednak powinien lubić wikłać się w meandry ludzkiego umysłu, żeby "łagodnie" przebrnąć przez treść.
Bo co jest tu prawdą? Zabił czy to tylko wymysł, taka gra? A jeśli zabił, tą konkretną osobę, to skąd...

W tej książce pani Hannah poznajemy parę, Ruth i Aidana, których opisać można jako kobietę po przejściach i mężczyznę z przeszłością;) Chcąc zbudować szczery i stabilny związek, postanawiają wyznać sobie najbardziej skrywane sekrety z ich życia. Jak wielkie jest zdziwienie Ruth, kiedy jej wybranek wyznaje, iż w przeszłości zabił kobietę. Tym większe staje się w momencie, kiedy poznaje ona nazwisko ofiary i kiedy okazuje się, iż ją zna, a ta...wciąż żyje.

Jak to u pani Hannah- akcja z każdą stroną przyspiesza, napięcie eskaluje, a czytelnik zostaje zbijany z tropu zawsze wtedy, kiedy rośnie z dumy, że wydedukował coś, niczym detektyw z Baker Street 221b;)

A że seria ta nazywana jest kryminałami czy thrillerami psychologicznymi, to nie może i tu zabraknąć pewnych ludzkich zachowań i ich analizy. Aby za wiele nie zdradzać- bo jednak pewne rzeczy wyjaśniają się bliżej końca- mamy tu do czynienia z zawirowanymi związkami damsko-męskimi, odrzuceniem, obsesją itp.

Tak, zdecydowanie Sophie Hannah jest moim kryminalnym odkryciem ostatnich czasów. Czytam dalej:)

W tej książce pani Hannah poznajemy parę, Ruth i Aidana, których opisać można jako kobietę po przejściach i mężczyznę z przeszłością;) Chcąc zbudować szczery i stabilny związek, postanawiają wyznać sobie najbardziej skrywane sekrety z ich życia. Jak wielkie jest zdziwienie Ruth, kiedy jej wybranek wyznaje, iż w przeszłości zabił kobietę. Tym większe staje się w momencie,...