Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy udaję się do biblioteki mam jedną zasadę - wypożyczam tylko jeden tytuł naraz. Ostatnio miałam dylemat: "Starter" czy "Honor złodzieja". W tym momencie wiem, że decyzja była więcej niż właściwa.
Pan Hulick rozkochał mnie w świecie, który wykreował podczas tych dziesięciu lat nanoszenia pierwszej przygody Drothe na kartki, a które to dziesięć lat sporo go kosztowało. Ciężka praca zaowocowała tym przejmującym tworem.
Z początku akcja budzi się do życia, ale za to w jakim tempie! Prędko narasta, by utrzymać wysoki poziom już do samego końca. W danym momencie książki mamy dokładnie taki zasób informacji, co sam Drothe - możemy spekulować razem z nim, jednak póki on nie doświadczy rozwikłania kwestii, my też nie do końca będziemy świadomi, co się dzieje.
Praktycznie do samego ostatka priorytety naszego niewysokiego Kamrata zmieniają się co chwila pod wpływem wartkiej akcji splątanej węzłami intryg.
Opisy walk na broń białą nie pozostawiają, według mnie, niczego do życzenia. Ruchy postaci podczas wymiany ciosów są bardzo szczegółowe, a ujęte w takich zdaniach, że sytuacja nie traci tempa. Widać, że znajomość tajników walki rapierem Douglasa Hulicka lokuje się na naprawdę wysokim poziomie. Ogromne uznanie za te opisy, gdyż podczas historii zdarzyły się walki trwające nawet blisko pięciu stron.
Aspektem, który szczególnie mi sie podobał, było tutaj ujęcie magii, mocy magicznych. Czyta się o tym i myśli się, że użyto stałych schematów, które już wszyscy znamy, jednak pomimo tego zaryzykuję stwierdzenie, iż pan Hulick zrobił z tym coś fenomenalnego.
A co się tyczy postaci otaczających Drothe - powiem tak: ludzie z krwi i kości, wmieleni pomiędzy strony. Każda postać jest inna, ma swoje własne poglądy, którymi się kieruje, a które okazują się często kolidować z przekonaniami pozostałych, a tak to właśnie powinno działać.
Coś wspaniałego. Zdążam szukać "Przysięgi stali", by od razu dać nura z powrotem do Ildrekki.

Kiedy udaję się do biblioteki mam jedną zasadę - wypożyczam tylko jeden tytuł naraz. Ostatnio miałam dylemat: "Starter" czy "Honor złodzieja". W tym momencie wiem, że decyzja była więcej niż właściwa.
Pan Hulick rozkochał mnie w świecie, który wykreował podczas tych dziesięciu lat nanoszenia pierwszej przygody Drothe na kartki, a które to dziesięć lat sporo go kosztowało....

Gdy oddawałam w bibliotece "Honor złodzieja", szczęście się do mnie uśmiechnęło i od razu znalazłam na półce "Przysięgę stali" - a zdążyłam się nauczyć, że idąc do tej biblioteki, do której chodzę, muszę zachować naprawdę zimną krew i być mocno wyrozumiałą, jeśli chodzi o obecność pożądanych tytułów (do teraz nie mogę trafić na "Porzuconych" Olivera Bowdena). Byłam wniebowzięta.
Oczywiście z miejsca zatraciłam się na powrót w stylu piśmienniczym pana Hulicka, do diabła, chciałabym siedzieć w nim jak najdłużej się da, by tylko móc iść dalej z Drothe!
Dokładnie jak głosi opis z tyłu okładki, w tym tomie szemrany półświatek zostaje nam przedstawiony w nieco innej konwencji i to jakiej. Egzotyka zewsząd otaczająca naszego świeżo upieczonego Szarego Księcia sprawia, że nie może on ze stuprocentową pewnością poruszać się po terenie tak, jakby sobie tego życzył, czyli tak, jakby mu to szło w Ildrekce. Tutaj musi się on uczyć od nowa funkcjonowania ulic, obracania informacją, a dodatkowo sprawy nie ułatwia mu wiele przeciwności losu, które skrzętnie rzucają mu kłody pod nogi, dbając, by nie mógł się porządnie wyspać, by nadużywał aramu i pakował się w kłopoty. Uczucie, które towarzyszy nam przy tej przygodzie jest naprawdę niesamowite i świeże, pomimo pustynnego zaduchu Djanu. ;3
Bardzo interesowała mnie kwestia magii, tak jak już pisałam przy okazji opinii odnośnie "Honoru złodzieja". Cieszyłam się, że będzie można zasmakować jej więcej, dużo więcej niż w pierwszym tomie i nie zawiodłam się. Djaneńska magia zawróciła mi w głowie zupełnie tak, jak kolejne intrygi pomiędzy bohaterami, misternie plecione przez autora ku uciesze naszej nieujarzmionej ciekawości. W życiu nie spodziewałabym się, że będzie się działo to, co się działo. Od deski do deski książka wciąga i nie pozwala się uwolnić, póki nie przeczytasz ostatniego słowa podziękowań. A na tym się nie kończy, bo gdy już skończysz... łakniesz więcej! A jakże! Poszperałam, poszukałam i węszę trzeci tom - zresztą, po tym zakończeniu Douglas Hulick miałby zaniechać? Nie sądzę.
Szczerze mówiąc zawiodłam się tylko jedną rzeczą: że Jelem nie mógł towarzyszyć Drothe podczas podróży. W pierwszym tomie skradł moje serce i miałam nadzieję, że w drugim będzie go więcej (w końcu akcja rozgrywa się w Despotii Djanu, jego ojczyźnie!), jednak się przeliczyłam.
Ale cóż, rozczarowanie wynagrodziło mi zreflektowanie się, że na przestrzeni obu tomów ani na chwilę prymu nie przejmuje rozrzewniony motyw miłości. Owszem, nie twierdzę, że miłość w powieściach nie jest ważna albo że postać literacka nie ma prawa się zakochać jak każdy normalny człowiek, tylko często zdarza się tak, że wątek miłości zdaje się być... przerysowany? Za bardzo wynoszony na pierwszy plan, podczas gdy priorytetem powieści winno być coś innego? Tutaj, jasne, spotykamy się z prywatnymi myślami Drothe o tym, że ta czy tamta kobieta jest taka i owaka - jest mężczyzną, a my siedzimy w jego głowie, więc cóż się dziwić, że czasem ma takie, a nie inne myśli o kobiecie, ale te jego wywody nie zajmują całych stron, ot, są wtrąceniem w zwykłym toku myślowym. Nie przeszkadza to, nie sprawia, że mamy ochotę mu wygarnąć i powiedzieć: "Człowieku, skup się na tym, na czym masz się skupić!". Nie do końca wiem, jak inaczej ująć to w słowach pisanych, ale po lekturze tych dwóch tomów jestem bardzo zadowolona, że wątku miłosnego tu praktycznie nie było, chociaż prawdę mówiąc parę razy bałam się, że spróbuje wystąpić.
Jeszcze jedno słowo respektu i głębokiego szacunku dla talentu autora - zarówno jeśli chodzi o pisanie, jak i o szermierkę. Ponownie, jak w "Honorze złodzieja", ukazują nam się chwilami długie sceny pojedynków, a pan Hulick opisuje je w taki sposób, że pośród słów oglądamy płynny, żywy obraz mierzących się przeciwników, prowadzących ten niebezpieczny taniec, okraszony pchnięciami, unikami, wypadami, paradami i, jakżeby inaczej, upuszczaniem krwi.
Jeszcze raz ogromny pokłon i po tysiąckroć czapki z głów dla pana Hulicka, czekam na więcej i ostrzę sobie zęby na kolejne wspaniałe przygody, nieoczekiwane zwroty akcji, więcej djaneńskiej (i imperialnej) magii i Drothe zakopanego po uszy w kłopotach. :33

Gdy oddawałam w bibliotece "Honor złodzieja", szczęście się do mnie uśmiechnęło i od razu znalazłam na półce "Przysięgę stali" - a zdążyłam się nauczyć, że idąc do tej biblioteki, do której chodzę, muszę zachować naprawdę zimną krew i być mocno wyrozumiałą, jeśli chodzi o obecność pożądanych tytułów (do teraz nie mogę trafić na "Porzuconych" Olivera Bowdena). Byłam...

Nie wiem, który już raz przeczytałam czwarty tom, ani nie pamiętam też, KIEDY był ostatni raz, kiedy go czytałam. To, co wiem na pewno, to to, że w ogóle nie pamiętałam, by książka AŻ TAK BARDZO różniła się od filmu (HAŃBA MI)!
Czytając ją czułam się tak zafascynowana, jakbym odkrywała ukochaną serię zupełnie na nowo - niesamowite uczucie, zupełnie jakby czytało się książkę po raz pierwszy! Oj, stanowczo brakowało mi takiego uczucia. :33
Teraz, jako bardziej pojętna i nieco inna niż w przeszłości osoba, byłam w stanie o wiele lepiej dostrzec wskazówki, naprowadzające na trop spisku, mającego na celu przywrócenie Voldemorta do pełni sił. I dopiero teraz też jestem w stanie w pełni docenić zręczność i finezję, z jaką J. K. Rowling utkała tę sieć matactw - coś niesamowitego!
Dosłownie na wszystko tym razem miałam świeże spojrzenie.
Doskonale rozumiem Hermionę, starającą się o prawa dla skrzatów domowych. Jej syzyfowa praca wydała mi się bardzo podobna do działań Daenerys z "Gry o tron" w mieście Meereen, gdzie próbowała wyplenić okrutną tradycję walk na arenie, by zakończyć bezsensowne przelewanie krwi, a o które to walki ludzie zaczęli się potem upominać. Skrzaty domowe w tym przypadku bardzo wydały mi się podobne do mieszkańców Meereen, co uważam za smutne...
Zaczęłam mieć za złe twórcom filmu, że pozbawili historii wszystkich momentów z Syriuszem (naprawdę nie mam pojęcia, jak mogłam zapomnieć o tym, że on się tutaj pojawia). Zrobiło mi się tak ciepło na sercu, kiedy czytałam, jak bardzo poczuwa się zobowiązany do należytego pełnienia roli ojca chrzestnego i kiedy wiedziałam, że Harry ma kogoś, nazwijmy to po imieniu, z rodziny, na kim może polegać.
Nie będę też ukrywać, że zmiękłam podczas historii Hagrida o jego rodzicach. Ścisnęło mi się serce, gdy czytałam, jak mówił o tym, że jego "tatuś" zmarł, kiedy on był na drugim (?) roku i że Dumbledore się nim zajął.
Właśnie, Dumbledore. Nie wiem, jak mogłam dotychczas jakoś tak nie bardzo zwracać uwagę na jego postać - doprawdy, nie mam pojęcia. Ten sędziwy czarodziej, co odkryłam dopiero podczas tego czytania czwartego tomu, jest uosobieniem moich ideologii, moich przekonań, mojej moralności. Jest taki wyrozumiały, tak analityczny, tak... wspaniałomyślny i miłosierny. I widzę to dopiero teraz, dopiero w tej chwili to doceniam i dopiero w obecnym momencie to podziwiam.

Na koniec, by podsumować jakoś ten wywód ze starym-nowym odkryciem ulubionej serii, złote myśli wypisane prosto z treści:

"Jeśli chcesz poznać człowieka, dowiedz się, jak traktuje swoich podwładnych, a nie równych sobie." - Syriusz, strona 548

"Nie ma co siedzieć i się zamartwiać. Co ma być, to będzie, a jak będzie, to jakoś sobie damy z tym radę." - Hagrid, strona 743

"[ ... ] skoro Lord Voldemort powrócił, będziemy na tyle silni, na ile będziemy zjednoczeni, i na tyle słabi, na ile będziemy podzieleni." - Dumbledore, strona 748

Nie wiem, który już raz przeczytałam czwarty tom, ani nie pamiętam też, KIEDY był ostatni raz, kiedy go czytałam. To, co wiem na pewno, to to, że w ogóle nie pamiętałam, by książka AŻ TAK BARDZO różniła się od filmu (HAŃBA MI)!
Czytając ją czułam się tak zafascynowana, jakbym odkrywała ukochaną serię zupełnie na nowo - niesamowite uczucie, zupełnie jakby czytało się książkę...

To jest ten tom. Ten, w którym klimat serii zaczyna się zmieniać, a fabuła wyglądać jak jeden wielki spisek.
Z tego powodu właśnie tom trzeci należy do moich osobistych ulubionych. :3

To jest ten tom. Ten, w którym klimat serii zaczyna się zmieniać, a fabuła wyglądać jak jeden wielki spisek.
Z tego powodu właśnie tom trzeci należy do moich osobistych ulubionych. :3

Drugi tom serii równie dobry, jak pierwszy i równie przeze mnie ukochany.
Nie chciałabym wypisywać tutaj do każdego tomu tego samego - że Rowling stworzyła świat, który na zawsze pozostanie młody i udawać się do niego będzie zawsze cała rzesza mniejszych czy większych czytelników, a niektórzy nawet wracać do niego będą po wielokroć.
Jedyne, co chciałabym zaliczyć tu na minus to to, że Bazyliszek nie mógł się zbytnio popisać, bo bardzo szybko Harry i Fawkes się z nim rozprawili. c;

Drugi tom serii równie dobry, jak pierwszy i równie przeze mnie ukochany.
Nie chciałabym wypisywać tutaj do każdego tomu tego samego - że Rowling stworzyła świat, który na zawsze pozostanie młody i udawać się do niego będzie zawsze cała rzesza mniejszych czy większych czytelników, a niektórzy nawet wracać do niego będą po wielokroć.
Jedyne, co chciałabym zaliczyć tu na...

Już od dawna chciałam przeczytać ponownie Harry'ego Pottera, a z racji niemożności dotarcia do jeszcze nieprzeczytanych przeze mnie książek, postanowiłam się w końcu za to zabrać.
Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałam do czynienia z pierwszym tomem tej serii, ale głowę daję, że przeczytałam go już przynajmniej czwarty raz! A najzabawniejsze jest w tym to, że jesteśmy praktycznie w tym samym wieku, bo, o ile pamiętam, został on wydany w 1996 roku.
Książka napisana jest tak, że po prostu się ją czyta - można by ją przełknąć ze spokojem na jednym posiedzeniu. Jest przystępna tak dla dzieci (bo jako takie zaczynałam przygodę z Harrym), jak i dla starszych - tak samo bawi i intryguje oryginalnością swego świata, który ani trochę przez te dwadzieścia lat się nie zestarzał i, według mnie, pozostanie wiecznie młody.

Już od dawna chciałam przeczytać ponownie Harry'ego Pottera, a z racji niemożności dotarcia do jeszcze nieprzeczytanych przeze mnie książek, postanowiłam się w końcu za to zabrać.
Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałam do czynienia z pierwszym tomem tej serii, ale głowę daję, że przeczytałam go już przynajmniej czwarty raz! A najzabawniejsze jest w tym to, że jesteśmy...