Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to zdecydowane 10!
Wciąga nas w tą swoją czarną otchłań, gdzie czeka na nas niewielki ogień, podsycając pragnienie dobrnięcia do końca w jednym kawałku.
Ja skończyłam jako jeden kawałek o duszy rozbitej na milion.
Wyobraźcie sobie miskę, może być biała. Wściekłość, ekscytacja, smutek, łzy, strach, podwójna dawka napięcia, dawka do potęgi n-tej radości - z tym można przesadzić, to stuprocentowo dopuszczalne - to składniki, a Jennifer Armentrout to kucharka, która miksuje je tak zaciekle, jak nieznośny dzieciak stoi z lupą nad mrowiskiem. Wtedy biała miska przechodzi metamorfozę w naprawdę piękną historię opowiedzianą w "Opalu".
Ta książka jest kłębowiskiem emocji.
Pochłonęłam ją w dosłownie parę godzin - co prawda z przerwami, ponieważ są święta i rodzinka opanowała mój dom. W samochodzie leciała muzyka - wieczorem lecą najlepsze piosenki - a ja zamiast śpiewać, siedziałam z nosem w książce.
Górują w niej przede wszystkim emocje.
To, co dzieje się między Kat a Daemonem, jest niesamowite.
Może zacznę od Daemona. Jest istną zagadką. Gdy Katy gdzieś na początku książki zastanawia się czy on kiedykolwiek odpowie na jej wyznanie, a nie tylko je przyjmie do wiadomości i załagodzi sprawę niezwykle czułym pocałunkiem, który ja sama czuję w koniuszkach palców, można by pomyśleć, że to kolejna historia, gdzie pod koniec główni bohaterowie rozstaną się we łzach i krzykach, bo ona kocha, a jemu tylko "zależy". Tak, to sarkazm.
Otóż, gigantyczny błąd, i przepraszam Cię strasznie, Daemonie, że kiedykolwiek w Ciebie zwątpiłam!
Najbardziej wzruszył mnie ostatni moment, gdy on w końcu wypowiada upragnione słowa Katy, słowa, które osiadły jej gdzieś z tyłu głowy, będąc nadzieją, światełkiem, które będzie ją trzymać przy zdrowych zmysłach w siedzibie Daedalusa.
Gdy zaczęłam czytać pierwszy tom moja pierwsza myśl brzmiała: "Co? Kosmici". Ale z racji tego, że nie mogę oprzeć się niegrzecznym chłopcom w stylu właśnie Daemona, postanowiłam nie przerywać.
Niesamowicie podoba mi się ich relacja.
Przyciąganie, odpychanie, momenty słabości, pocałunek, od którego ciarki przechodzą - czego nie doświadczam przy byle powieści. Gorący romans wkracza na pierwszy plan, a te wszystkie zawikłania, problemy z Blakiem, z Dee, z zazdrością o Ash, sprawa uwolnienia Beth i Chrisa, a do tego strach wywołany ciągłą niepewnością gdzie, do licha, podziewa się Will, robią tylko za tło.
Wiele razy zastanawiałam się, jakie byłoby uczucie, móc przeczytać książkę, gdzie nie chodzi tylko o krwawe wojny toczące się między światem mieszańców, śmiertelników i istot naturalnych, a o ten właśnie gorący, pełen napięcia i namiętności romans jako wątek główny, nie poboczny.
Wrażenie? Niesamowite.
Historia? Wciąż to do mnie nie trafia - Kosmici? Serio? Ale bądź co bądź, z uczuciami się nie walczy - zakochałam się.
Zakochałam się w postaciach, w historii, w zawikłaniach, nawet w tych nic niewartych, niegodnych zaufania, ciągle czających się gdzieś w pobliżu, czekających aby znowu zgnębić bohaterów, czarnych charakterach.
Niestety, czytałam tą część w dość słabym, nieoficjalnym tłumaczeniu, najprawdopodobniej przez Google Tłumacz - to bluźnierstwo - gdyż dopatrzyłam się zdań w stylu "oparło czoło kopalni" w momencie, gdy Daemon oparł swoje czoło o czoło swojego Kotka, lecz mimo to jestem oczarowana nie tylko zabawnym i nieco zbyt pewnym siebie kosmitą, ale również barwnymi opisami, pełnymi emocji zdaniami, relacjami łączącymi Kat z jej najbliższymi. Wzrusza mnie jej relacja z matką, chociaż występuje ona zdecydowanie zbyt rzadko. Czasami ma się wrażenie, że autorka wstawiła matkę i zajęła ją całkowicie pracą tylko dlatego, że nie wiedziała co innego można z nią zrobić. Warunki na schadzki są idealne: wiecznie wolna chata.
Znowu trochę zbyt wyidealizowany świat, ale jest pełen kolorów, wzniesień i spadów.
Gorąco polecam.
/A.

Ta książka to zdecydowane 10!
Wciąga nas w tą swoją czarną otchłań, gdzie czeka na nas niewielki ogień, podsycając pragnienie dobrnięcia do końca w jednym kawałku.
Ja skończyłam jako jeden kawałek o duszy rozbitej na milion.
Wyobraźcie sobie miskę, może być biała. Wściekłość, ekscytacja, smutek, łzy, strach, podwójna dawka napięcia, dawka do potęgi n-tej radości - z tym...