Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie doczytałam. Chaos, pościgi, ucieczki, porwania....
Zupełnie nie w moim guście. Brak klimatu kryminału. Książka jest wymieszaniem wszystkiego, płytkie dialogi i absurdalne zdarzenia, które następują jedno po drugim tak, jakby ktoś otworzył puszkę Pandory.
Szkoda czasu.

Nie doczytałam. Chaos, pościgi, ucieczki, porwania....
Zupełnie nie w moim guście. Brak klimatu kryminału. Książka jest wymieszaniem wszystkiego, płytkie dialogi i absurdalne zdarzenia, które następują jedno po drugim tak, jakby ktoś otworzył puszkę Pandory.
Szkoda czasu.

Czasami sięgam po książki, które dawno temu już czytałam, a wywarły na mnie duże wrażenie. Lubię do nich wracać, bo obawiam się, że życia mi braknie na przeczytanie wszystkiego, co chciałabym przeczytać. ;)
„Terapia” to powieść pisana w formie pamiętnika. Głównym bohaterem jest Laurence Passmore, scenarzysta jednego z najbardziej lubianych seriali komediowych. Jego życie jest – można by powiedzieć – idealne. Dzieci odchowane, już na swoim, wspaniała żona, duży dom w małej spokojnej miejscowości i mieszkanie w Londynie… Jednak bohater wiele czasu spędza na wszelkiego rodzaju terapiach lecząc się z depresji, ciągłego przygnębienia i braku radości życia. W wielu momentach książka jest zabawna i wywołująca litościwy uśmiech na twarzy.
W pewnym momencie, życie Laurence’a przewraca się do góry nogami. Żona żąda separacji i rozwodu. Wtedy też poznajemy go z jej punktu widzenia oraz innych postaci.
Początkowa złość, która dyktuje walkę Passmore’a z żoną – o dom, pieniądze itp. zmienia się w obsesyjne poszukiwanie dawnej miłości. Wtedy też poznajemy młodzieńcze lata Laurence’a i jego fascynację Maureen, praktykującą katoliczką, wychowywaną bardzo radykalnie i w duchu szeroko pojętej czystości.
Laurence Passmore po trzydziestu latach postanawia odnaleźć Maureen… Okazuje się, że aktualnie przebywa ona na pewnej pielgrzymce, którą odbywa pieszo pokonując trudne tereny Hiszpanii.
Uwielbiam tę powieść. Nic dodać, nic ująć. Uwielbiam.

Czasami sięgam po książki, które dawno temu już czytałam, a wywarły na mnie duże wrażenie. Lubię do nich wracać, bo obawiam się, że życia mi braknie na przeczytanie wszystkiego, co chciałabym przeczytać. ;)
„Terapia” to powieść pisana w formie pamiętnika. Głównym bohaterem jest Laurence Passmore, scenarzysta jednego z najbardziej lubianych seriali komediowych. Jego życie...

Trudna książka. Trudna w tematyce. Poznajemy w niej losy kilku osób będących ze sobą w pewnej zażyłości – polegającej na pozostawaniu we wspólnym „odlocie”…
Na początku widzimy Roberta, którego zwłoki (leżące już jakiś czas w domu) zostają zabrane do prosektorium. I właściwie opowieścią są tu obrazy, które od tego właśnie momentu, zaczynają przesuwać się w różnych kierunkach, pokazując życie Roberta, jego córki i przyjaciół – alkoholików i narkomanów. Język powieści jest chaotyczny, urywany – jak brak siły pomiędzy jedną a drugą działką i ciągłym czekaniem… Na dostawę, na kogoś, na zasiłek, na cokolwiek….
(...) Na ogół wszyscy ludzie cię omijają, pilnują się, żeby cię przypadkiem nie dotknąć, nie otrzeć się o ciebie, nie nawiązać nawet kontaktu wzrokowego. A potem coś takiego. Myje, wyciera, bierze do ręki twoje stopy. Właśnie takie rzeczy zostają w pamięci na zawsze, ogólnie rzecz biorąc. Na coś takiego można siedzieć i czekać przez cały dzień.”
Nie ma jakiegoś podsumowania w tej książce, czytając widzi się tylko przesuwające obrazy kompletnie zmarnowanego życia bohaterów. Weszli w świat, gdzie „nawet psy są martwe” i egzystują na ulicy, w schroniskach i przytułkach. Obserwujemy ich losy do chwili spalenia ciała Roberta podczas pogrzebu. Pogrzebu, w którym udział biorą tylko pracownicy domu pogrzebowego….
Chociaż to tylko „wycięty fragment” ludzkiej egzystencji, bardzo zniszczonej i nietrwałej, to powieść uważam za niezwykle dobrą. Talent pisarski autora powoduje, że czyta się ją bardzo dobrze, że gdzieś w tych mrocznych zakamarkach dusz – Roberta, Heather, Laury, Danny’ego czy innych, można odnaleźć swój mrok, swój lęk i drzemiące zło. Gdzieś kiedyś, a może teraz, każdy z nas zrobił coś, czego się wstydzi. Jeżeli książka „Nawet psy” zdziera ze swych bohaterów skórę, to z czytelnika ściąga maskę, którą zakłada on każdego dnia.
Bo być może tylko w małym fragmencie książki, ale gdzieś tam, każdy z nas jest….
Polecam. Doskonała.

Trudna książka. Trudna w tematyce. Poznajemy w niej losy kilku osób będących ze sobą w pewnej zażyłości – polegającej na pozostawaniu we wspólnym „odlocie”…
Na początku widzimy Roberta, którego zwłoki (leżące już jakiś czas w domu) zostają zabrane do prosektorium. I właściwie opowieścią są tu obrazy, które od tego właśnie momentu, zaczynają przesuwać się w różnych...