Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„[…] chciała krzyczeć, ale się bała. Lepiej było zacisnąć zęby i milczeć. Tych szczególnie głośnych uciszali uderzeniami. A ona chciała żyć, bardzo chciała żyć…”

Od wielu lat czytam książki traktujące o II wojnie światowej, zarówno te, które przedstawiają autentyczne historie, jak i te, które są jedynie fikcją literacką. Jednak dawno żadna książka nie poruszyła mnie tak, jak zrobiła to ta pozycja. Sylwia Kubik w swej powieści „W cieniu Majdanka” przedstawiła historię, jednej rodziny, która mogłaby być opowieścią wielu, w sposób tak sugestywny i prawdziwy, że mnie, jako czytelnikowi, ciarki przechodziły po plecach. Ciężko było przerzucać kolejne kartki i zagłębiać się w opowieść, bo czuć było namacalnie ból przeżywany przez rodzinę, jednak z drugiej strony rozpoczęcie wędrówki z tą rodziną zobowiązywało wręcz do przejścia przez nią całą. Jakby porzucenie tej trudnej drogi było czymś niewłaściwym, czego nie powinno się robić z szacunku na pamięć osób skrzywdzonych w czasie wojny.

Książka opowiada historię rodziny Marców, zamieszkujących we wsi Tarnowola na Zamojszczyźnie w przeciągu kilku miesięcy 1943 roku, Wiedli oni ubogie, ale spokojne życie, niczego co ważne im nie brakowało. Wojenne czasy ich nie rozpieszczały, ale dawali sobie radę, mimo, że rodzina była liczna. Najstarszy syn dołączył do partyzantów, którym po kryjomu rodzina pomagała, dostarczając możliwą ilość jedzenia. Ich spokój zakończył się w momencie, gdy Niemcy zorganizowali najazd na wieś, by wywieźć z niej wszystkich mieszkańców, a dać się zasiedlić Ukraińcom. W tym momencie rodzina zostaje rozdzielona. Część trafia do transportu na Majdanek, dwie córki, którym udało się ukryć w lesie do partyzantów, a potem do dalszej rodziny. Od tego czasu wszyscy muszą walczyć o przetrwanie, to fizyczne, ale i psychiczne, gdyż obrazy, które widzieli w czasie wywózki pozostały z nimi na długo.

Historia rodziny przedstawiona jest z trzech perspektyw – matki Marianny, która wraz ze swoimi dziećmi i mężem Marcinem została wywieziona do obozu na Majdanku, Franciszki, która wraz z rodzicami i rodzeństwem znalazła się w niemieckich transportach oraz Eugenii, która uratowana przez partyzantów trafiła do dalszej rodziny. Każda z tych perspektyw jest przerażająca, gdyż wojnę widzimy nie tylko oczami dorosłych, ale również i dzieci, które nie zawsze wszystko rozumieją, ale równie mocno wszystko przeżywają.

Jest to piękna, ale i bolesna historia. Niezwykle poruszająca, tym bardziej, że prawdziwa. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać, mimo tego, że lektura nie jest łatwa.
Serdecznie polecam wszystkim i każdemu z osobna.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

„[…] chciała krzyczeć, ale się bała. Lepiej było zacisnąć zęby i milczeć. Tych szczególnie głośnych uciszali uderzeniami. A ona chciała żyć, bardzo chciała żyć…”

Od wielu lat czytam książki traktujące o II wojnie światowej, zarówno te, które przedstawiają autentyczne historie, jak i te, k...

Rozwiń

Zwiń

Konie to piękne, majestatyczne zwierzęta, które często przyciągają do siebie najmłodszych, którzy są nimi wręcz zafascynowani. Dzieci nie przeraża imponująca wielkość tych zwierząt, ani to w jak delikatny sposób trzeba z nimi obcować. Dlatego też książki, których bohaterami są konie cieszą się wśród młodych czytelników ogromnym powodzeniem.
"Czary w Kopytkowie" to czarująca książka dla dzieci, której autorami są Marcin Kozioł i Katarzyna Dowbor. Zabiera ona czytelnika do uroczej stajni w Kopytkowie, w której mieszkają przemiłe konie: Niunio, Lukrecja, wuj Celofan, ciotka Rodezja, mama Grandeza czy też inni kuzyni, kuzynki, ciotki i wujkowie Niunia, ale również inne wspaniałe zwierzęta – pies Pepe, jaskółki, jeże, myszy, stary kocur czy żaby. Jest to niezwykłe, magiczne miejsce, wszak nie bez powodu zostało nazwane przez panią Kasię „Stajnią pod tęczą”.
Historię opowiada Niunio – koń, którego spotkała pewna przygoda, a mianowicie któregoś ranka obudził się z tęczową grzywą i tęczowym ogonem zupełnie nie wiedząc, dlaczego tak wygląda. Nasz bohater nie ma pojęcia skąd się owa tęczowa sprawa wzięła i dopiero z każdą następną kartą książki odkrywa tajemnicę swojego niezwykłego wyglądu.
Opowieść rozgrywająca się w Kopytkowie przekazuje najmłodszym wiele ważnych w życiu wartości jakimi jest przyjaźń, pomoc innym, zrozumienie, odwaga, akceptowanie siebie i innych bez względu na sytuację. Pokazuje, że niektóre cechy, jak choćby nieśmiałość, nie są czymś złym, że każdy ma prawo być innym niż wydaje się otoczeniu.
Książka ma piękne ilustracje, wydana jest na bardzo dobrym papierze dzięki czemu jej odbiór jest miły dla oka, ale dodatkowo i dla zmysłu dotyku. Dodatkowym atutem tej publikacji są specjalne materiały online, do którym mamy dostęp po wpisaniu specjalnych kodów na stronie wKopytkowie.pl. Dzięki nim dzieci dowiedzą się jak prawidłowo dbać o konie, by nie zrobić im krzywdy.
„Czary w Kopytkowie” poprzez swój barwny i dowcipny język, ale przede wszystkim taki, który jest przyjazny dzieciom jest pozycją, którą z ogromną przyjemnością polecę każdemu małemu wielbicielowi koni, ale także i tym, którzy do tych zwierząt czują respekt, gdyż ta magiczna historyjka zapewne spodoba się również innym.

Konie to piękne, majestatyczne zwierzęta, które często przyciągają do siebie najmłodszych, którzy są nimi wręcz zafascynowani. Dzieci nie przeraża imponująca wielkość tych zwierząt, ani to w jak delikatny sposób trzeba z nimi obcować. Dlatego też książki, których bohaterami są konie cieszą...

Rozwiń

Zwiń

Josef Mengele, jeden z najbardziej znanych zbrodniarzy nazistowskich z czasów II wojny światowej, Anioł Śmierci z Auschwitz, Doktor Śmierć. Człowiek o wyglądzie anioła a z diabłem pod skórą. Dla wielu osób wręcz osobowość tak samo fascynująca jak przerażająca, wszak był bardzo dobrze wykształconym człowiekiem, pełnym ambicji, jednak mocno chorych ambicji. Był to lekarz, który jednocześnie był jednym z największych oprawców więźniów KL Auschwitz – Birkenau. Dodatkowo oburzenie budzi fakt, że uniknął on odpowiedzialności za swoje bestialskie czyny i któremu udało się ukryć, aż do swojej naturalnej śmierci.
Książka Mefisto z Auschwitz powstała poprzez reporterskie śledztwo, którego celem było zbadanie powiązań między nazistowskimi Niemcami a innymi dyktaturami w Ameryce Południowej. Właśnie dzięki takim powiązaniom nie tylko Josef Mengele, ale też wielu innych zbrodniarzy z III Rzeszy znalazło schronienie za oceanem i żyli sobie niczym przysłowiowe „pączki w maśle” przez wiele lat.
Autor nie skupił się jedynie na wątpliwej moralnie działalności Anioła Śmierci z Auschwitz, który jako obozowy lekarz przeprowadzał eksperymenty pseudomedyczne na więźniach (szczególnie interesując się bliźniętami), chociaż i temu zagadnieniu poświęcił spory rozdział w książce, ale przede wszystkim podążył jego śladami aż do południowoamerykańskich krajów, gdzie ta bestia w ludzkiej skórze ukryła się po wojnie. Przedstawia nam powody ucieczki z Niemiec, przyczyny, dlaczego na miejsce swojego ukrycia wybrał właśnie Południową Amerykę oraz inne ciekawe kwestie dotyczące tego wycinka historii.
Książkę można czytać wręcz jak powieść sensacyjną, dowiadując się wielu ciekawych rzeczy, jednak trzeba również brać je przez pryzmat użytej w książce literatury znajdującej się w przypisach. Nie do wszystkich pozycji mam zaufanie, że są to rzetelne opracowania tematyki. Dlatego też mimo, iż książkę czyta się z zaciekawieniem trzeba też monitorować fakty w niej przedstawione.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu nakanapie.pl.

Josef Mengele, jeden z najbardziej znanych zbrodniarzy nazistowskich z czasów II wojny światowej, Anioł Śmierci z Auschwitz, Doktor Śmierć. Człowiek o wyglądzie anioła a z diabłem pod skórą. Dla wielu osób wręcz osobowość tak samo fascynująca jak przerażająca, wszak był bardzo dobrze wyksz...

Rozwiń

Zwiń

Praca z tzw. „klientami pomocy społecznej” nie należy do najłatwiejszych. Nie dość, że często jest to kontakt z osobami, które chcą przejść przez życie nie kalając się żadną pracą, którzy zasiłki traktują nie jako pomoc w usamodzielnieniu się, ale coś co im się należy od państwa, to jeszcze sam kontakt z takimi osobami jest niezwykle obciążający psychicznie i w dodatku praca ta jest słabo opłacana przez nasz kraj. Kurator sądowy musi na co dzień wchodzić w interakcje z osobami mocno wykolejonymi życiowo, dla których rodzina, ani nawet dzieci często nie są żadną wartością, którzy nie mają poczucia, że należy o nie dbać, zapewnić im warunki do rozwoju i nauki.

Ludzie, którzy na co dzień nie mają kontaktu ze środowiskiem osób niedostosowanych społecznie, często nie zdają sobie sprawy z tego, jakie życie prowadzą takie osoby. Klasa średnia i wyższa naszego społeczeństwa zwykle udaje, że nie widzi, tego co dzieje się poza ich grupą społeczną. Jak cierpią dzieci, które nie mają możliwości nauczyć się funkcjonować normalnie, gdyż są już poniekąd zaprogramowane przez swoje patologiczne środowisko, gdzie alkohol leje się strumieniem, rodzice żyją z zasiłków i rzadko trzeźwieją (chyba, że na umówioną wizytę pracownika socjalnego czy kuratora). Gdzie ryzykowne zachowania seksualne nawet wśród nastolatków to norma, a przypadkowe ciąże przelewane alkoholem i przydymione papierosami zdarzają się ot tak.

Książka, którą dane było mi trzymać w ręce należy do literatury potrzebnej, otwierającej oczy osobom, które z takim środowiskiem nie miały do czynienia czy też jego przedstawicieli omijają wielkim łukiem. Autor przedstawił swoje wspomnienia z czasów bycia kuratorem w sposób bardzo obrazowy i dosłowny, gdzie oczyma wyobraźni można było wręcz znaleźć się w środku opisywanych wydarzeń i wręcz z obrzydzeniem patrzeć na to, co ludzie potrafią wyprawiać. Jednak w lepszym odbiorze książki przeszkadzał mi, pojawiający się od pierwszych stron, mocno wulgarny język autora, chociaż jako osoba mająca pewne doświadczenie w pracy z takim przekrojem naszego społeczeństwa mogę w pewien sposób zrozumieć irytację autora na zastane sytuacje. Jednak jako jedynie czytelnikowi przeszkadzało mi zagęszczenie tychże inwektywów. Na szczęście w dalszej części książki jest ich coraz mniej.

Podsumowując jest to bardzo ważna książka, którą powinien przeczytać każdy czytelnik, który odnajduje się w reportażach, w szczególnie tych opowiadających o niełatwych tematach, gdzie krzywda, szczególnie dzieci, jest na porządku dziennym. Pomaga nam ona przejrzeć na oczy i dostrzec coś więcej niż tylko czubek własnego nosa.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu nakanapie.pl.

Praca z tzw. „klientami pomocy społecznej” nie należy do najłatwiejszych. Nie dość, że często jest to kontakt z osobami, które chcą przejść przez życie nie kalając się żadną pracą, którzy zasiłki traktują nie jako pomoc w usamodzielnieniu się, ale coś co im się należy od państwa, to jeszcz...

Rozwiń

Zwiń

Wiele już o II wojnie światowej zostało napisane. Powstało wiele książek opisujących zagładę niewinnych obywateli różnych europejskich krajów. III Rzesza niemiecka miała być symbolem doskonałości i dobrobytu aryjskich obywateli. Jednak do osiągnięcia tych celów potrzebowała taniej siły roboczej, którą uzyskiwała spośród obywateli okupowanych krajów. Bardzo często to właśnie Polacy trafiali nie tylko do obozów koncentracyjnych i obozów pracy, ale i na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie w katorżniczy sposób pracowali w niemieckich gospodarstwach rolnych i fabrykach, w warunkach urągających ludzkiej godności.

Taką właśnie historię przeżyła rodzina Śliwińskich – małżeństwo Jana i Władysławy z siostrą Bronką oraz ich dzieci Janka i Krysię. W czasie wojennych zawieruch, gdy już myśleli, że gorzej być nie może, zostali zmuszeni do opuszczenia swojego miejsca zamieszkania i poprzez obozy przejściowe, m.in. w Łodzi, gdzie zostali rozdzieleni na pewien czas, trafili do Niemiec, by tam zostać sprzedanymi w ręce Niemców, którzy zapragnęli mieć niewolników do pracy.

Autorka książki Anna Augustyniak podjęła się niełatwej roli opowiedzenia historii swojej własnej rodziny, a mianowicie jej ojca, ciotki oraz dziadków, którzy to właśnie zostali zesłani w głąb Rzeszy, by wykonywać najcięższe prace dla Niemców, którzy Polaków uważali za podludzi, którzy do niczego innego się nie nadają. Jest to niezwykle wartościowe świadectwo tamtych mrocznych czasów, które zapewne miało zostać wymazane z pamięci małego, wówczas 6 letniego chłopca, ale jednak wspomnienia te ujrzały światło dzienne, dzięki czemu, my współcześni ludzie, możemy poznać ogrom cierpień owych czasów i jednocześnie skłonić się ku refleksji na temat tego, że gdy się nad tym nie zastanawiamy, historia może się powtórzyć. Cytując Mariana Turskiego „Auschwitz nie spadło z nieba”, więc naszym obowiązkiem jest zastanowienie się nad tym, jak tego wszystkiego nie powtórzyć.

Książka ta jest niezwykle ważna, biorąc pod uwagę, że coraz mniej osób, pamiętających ten okrutny czas jest jeszcze wśród nas. Jednak nie jest ona łatwa w odbiorze dla czytelnika. Przestawna konstrukcja zdań, narrator, który jest raczej niezaangażowany w historię, czy też wtrącenia rozmów między autorką a jej ojcem, które są swoistym komentarzem danych fragmentów mogą czytelnika rozpraszać, ale też ciężko może mu się w taką narrację „wbić”. Jednak można się do tego przyzwyczaić, a treść tej książki jest na tyle ważna, że warto te małe przeszkody przerzucić na drugi plan.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu nakanapie.pl.

Wiele już o II wojnie światowej zostało napisane. Powstało wiele książek opisujących zagładę niewinnych obywateli różnych europejskich krajów. III Rzesza niemiecka miała być symbolem doskonałości i dobrobytu aryjskich obywateli. Jednak do osiągnięcia tych celów potrzebowała taniej siły rob...

Rozwiń

Zwiń