Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja druga książka Christie, i pierwsze spotkanie z Poirotem. Polubiłam detektywa :). Cóż powiedzieć. Ciekawa intryga, z zaskakującym rozwiązaniem. Czyta się szybko i interesująco. Jedyne co mi się niezbyt podobało, to liczne nietłumaczone wstawki po francusku (chociaż może inne wydania mają tłumaczenie).

Moja druga książka Christie, i pierwsze spotkanie z Poirotem. Polubiłam detektywa :). Cóż powiedzieć. Ciekawa intryga, z zaskakującym rozwiązaniem. Czyta się szybko i interesująco. Jedyne co mi się niezbyt podobało, to liczne nietłumaczone wstawki po francusku (chociaż może inne wydania mają tłumaczenie).

Ze wstydem przyznam, że dotychczas nie miałam do czynienia z żadną książką Agathy Christie. Od dawna chciałam to oczywiście zmienić, i w końcu zdecydowałam się zacząć z jedną z jej najbardziej znanych książek. I co to była za lektura! Nie sądziłam, że aż tak mnie wciągnie. Przeczytałam całość (choć jest to krótka książka, raptem 200 stron z haczykiem) za jednym posiedzeniem, kończąc o 3:30 nad ranem. Po prostu wciąga jak ruchome piaski, nie można się oderwać chcąc poznać dalsze wypadki i rozwiązanie, którego próba odgadnięcia była dla mnie całkiem dobrą zabawą.
Chociaż niektórych może odrzucić prosty język, nieco sztuczne dialogi (choć to można zrzucić na karb czasów w jakich rozgrywa się akcja i w jakich sama książka została napisana) i skupienie czysto na opisie postępujących po sobie wydarzeń, mi osobiście niezbyt to przeszkadzało.
Nie mogę się już doczekać by sięgnąć po kolejną powieść pani Christie.

Ze wstydem przyznam, że dotychczas nie miałam do czynienia z żadną książką Agathy Christie. Od dawna chciałam to oczywiście zmienić, i w końcu zdecydowałam się zacząć z jedną z jej najbardziej znanych książek. I co to była za lektura! Nie sądziłam, że aż tak mnie wciągnie. Przeczytałam całość (choć jest to krótka książka, raptem 200 stron z haczykiem) za jednym...

Po rozczarowaniu poprzednią częścią, ta zostawiła mnie z nieco lepszymi odczuciami. Wciąż nie jest to co prawda poziom "Autostopem...", ale czułam tu nieco jego klimat i charakterystyczny język. Czytało mi się lekko i szybko, ale jednak czegoś tu zabrakło. Przede wszystkim dwóch moich ulubionych postaci: Zaphoda i Marvina. Ten drugi pojawia się co prawda na chwilę, ale to nie to na co liczyłam. Mamy za to mnóstwo Artura i jego nierealistyczny romans z Fenchurch. A nierealistyczny, bo jakoś mało przekonująco wyglądało dla mnie to, że się spotykają raz, chwilę rozmawiają, później Artur nie kontaktuje się z nią przez wiele tygodni, aż nagle zjawia się przed jej domem i już są parą, i zachowują jakby chodzili ze sobą dłuższy czas. Zupełnie mnie to nie przekonało. Sama Fenchurch miała nawet potencjał, ale jak dla mnie został on niewykorzystany. A temat delfinów? Wyglądał tylko jak pretekst do tego romansu, więc kolejny niewykorzystany potencjał.
A no i mamy jeszcze Forda, który przez pierwszą połowę występuje w tak nudno opisanych fragmentach, że aż musiałam się zmuszać żeby je czytać.

Ogólnie pod względem fabuły wypadło jak dla mnie kiepsko, jednak pod względem języka, absurdu i generalnie stylu, było już znacznie lepiej.
Nie jest zła ogólnie, ale raczej szybko o niej zapomnę.

Po rozczarowaniu poprzednią częścią, ta zostawiła mnie z nieco lepszymi odczuciami. Wciąż nie jest to co prawda poziom "Autostopem...", ale czułam tu nieco jego klimat i charakterystyczny język. Czytało mi się lekko i szybko, ale jednak czegoś tu zabrakło. Przede wszystkim dwóch moich ulubionych postaci: Zaphoda i Marvina. Ten drugi pojawia się co prawda na chwilę, ale to...