Po zachodzie słońca

Ten konkretny zbiór opowiadań trafił do mnie całkowicie przez przypadek. A że za Kingiem przepadam mocno, to nie zastanawiając się długo, zabrałem się za czytanie. W środku znajdziemy 13 opowiadań i ta liczba bez wątpienia w żaden sposób nie przynosi tej pozycji pecha. Mamy całkiem dobry thriller, fantastyczny horror inspirowany prozą Lovecrafta (chociaż sam autor jako główne źródło inspiracji podaje w tym przypadku Arthura Machena) i między innymi świetne opowiadanie o kocie rodem z horroru.

Oczywiście niektóre historie są trochę lepsze, inne gorsze, ale chyba tylko w przypadku dwóch mogę powiedzieć, że były naprawdę kiepskie (i były to bardzo krótkie opowiadania). Cała reszta trzymała poziom, stąd też całkiem wysoka ocena.

Ten konkretny zbiór opowiadań trafił do mnie całkowicie przez przypadek. A że za Kingiem przepadam mocno, to nie zastanawiając się długo, zabrałem się za czytanie. W środku znajdziemy 13 opowiadań i ta liczba bez wątpienia w żaden sposób nie przynosi tej pozycji pecha. Mamy całkiem dobry thriller, fantastyczny horror inspirowany prozą Lovecrafta (chociaż sam autor jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznę od tego, co piszę chyba na początku każdej recenzji zbioru opowiadań Kinga: King pisze lepsze opowiadania od powieści...

...tutaj jednak muszę dodać: owszem, ma słabsze zbiory, ale i tak najlepsze opowiadania w tym zbiorze są lepsze od jego cegłowatych wysrywów.

Na początku zdawało się, że będzie to w ogóle najgorszy zbiór opowiadań. I owszem, jest, jednak ma kilka highlightów. Najlepsze opowiadania: "Bardzo trudna sytuacja", "Piernikowa Dziewczyna", "Kot". Reszta różnie. Niektóre są pogmatwane, nieprzyjemne w odbiorze, nieprzemyślane. Po prostu słabe.

Opowiadania w większości unikają tematów paranormalnych, starają się stworzyć horror, w którym największym potworem jest człowiek. Z różnym efektem.

Myślę, że można się zapoznać (szczególnie z w/w polecanymi przeze mnie opowiadaniami), ale niekoniecznie trzeba zaczynać od tego konkretnego tomu - można tylko się zniechęcić.

Zacznę od tego, co piszę chyba na początku każdej recenzji zbioru opowiadań Kinga: King pisze lepsze opowiadania od powieści...

...tutaj jednak muszę dodać: owszem, ma słabsze zbiory, ale i tak najlepsze opowiadania w tym zbiorze są lepsze od jego cegłowatych wysrywów.

Na początku zdawało się, że będzie to w ogóle najgorszy zbiór opowiadań. I owszem, jest, jednak ma kilka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ten zbiór opowiadań bardzo przypadł mi do gustu. Każde opowiadanie inne i każde ciekawe. Rewelacja

Ten zbiór opowiadań bardzo przypadł mi do gustu. Każde opowiadanie inne i każde ciekawe. Rewelacja

Pokaż mimo to

Zdecydowana większość opowiadań zaciekawiła mnie bardzo. Część z nich pamiętam do tej pory, mimo, że bardzo szybko zapominam wiele istotnych wątków w powieściach. Jest to jedyna pozycja Kinga, którą przeczytałam, ponieważ jego powieści mnie nudzą. Chętnie jednak sięgnę po inny zbiór opowiadań tego autora.

Zdecydowana większość opowiadań zaciekawiła mnie bardzo. Część z nich pamiętam do tej pory, mimo, że bardzo szybko zapominam wiele istotnych wątków w powieściach. Jest to jedyna pozycja Kinga, którą przeczytałam, ponieważ jego powieści mnie nudzą. Chętnie jednak sięgnę po inny zbiór opowiadań tego autora.

Pokaż mimo to

WIELKOBUKOWE BEZSENNE BINGO wyzwanie 2020: STEPHEN KING

WIELKOBUKOWE BEZSENNE BINGO wyzwanie 2020: STEPHEN KING

Pokaż mimo to

Świetny zbiór, bardzo mi przypadł do gustu i jestem pewna, że każdy wciągnie się przynajmniej przy jednym opowiadaniu. Czytałam dawno, a wciąż jestem w stanie opowiedzieć kilka historii, właśnie tak zapadły mi w pamieć.
Nie dałam 10 gwiazdek, po wiadomo, są tutaj lepsze (np. Piernikowa Dziewczyna) i gorsze opowiadania (np. to o kocie).

Świetny zbiór, bardzo mi przypadł do gustu i jestem pewna, że każdy wciągnie się przynajmniej przy jednym opowiadaniu. Czytałam dawno, a wciąż jestem w stanie opowiedzieć kilka historii, właśnie tak zapadły mi w pamieć.
Nie dałam 10 gwiazdek, po wiadomo, są tutaj lepsze (np. Piernikowa Dziewczyna) i gorsze opowiadania (np. to o kocie).

Pokaż mimo to

„Człowiek demaskuje po drodze większość kłamstw, ale wierzy w to jedno, które mówi, że życie ma znaczenie."

Opowiadania nigdy specjalnie mnie nie interesowały, a
motywowałam to faktem, iż raczej na krótko zapisują się one w mojej pamięci. Jednak po Kinga postanowiłam sięgnąć. Z jednej strony, aby upewnić się, czy wszystkie odpowiadania naprawdę są takie przewidywalne i nudne a z drugiej, aby sprawdzić prawdziwego mistrza w jakże nie zbyt przekonującej akcji. Szczerze na Kingu się nie zawiodłam (co prawda nie jest to groza i horror typowy dla autora, ale potrafi wywołać ciarki), ale do krótkiej formy wciąż nie jestem przekonana.
Opowiadania były lepsze i gorsze, ale z każdego można wyciągnąć jakiś morał i przy okazji ciekawie spędzić czas. Postaram się krótko ocenić oraz napisać swoje przemyślenia co do każdego, żeby w przyszłości nie musieć głowić się nad tym, dlaczego dałam taką, a nie inną ocenę.

„Willa” - 10/10
Jak dla mnie najlepsze ze wszystkich. Wywarło na mnie duże wrażenie i skłoniło do rozmyślań. Do głowy wpadł mi nawet scenariusz, w którym wszyscy zmarli są duchami i obecnie są na świecie. Jedyne co się zmieniło to to, że ich nie dostrzegamy, a oni widzą więcej, niż widzieli do tej pory. Tyle ludzi w jednym miejscu?! Niemożliwe, a jednak mój momentami obłąkany mózg lubi wymyślać takie historie. Poruszyła mnie również miłość przezwyciężająca śmierć (bardzo chciałabym wierzyć, że uczucia nie ulegają rozkładowi wraz z naszym ciałem, lecz pozostają wieczne). Tak wiem banalne do bólu, ale romantyczna dusza karmi się takimi opowiastkami. Podsumowując, „Willa” to naprawdę klimatyczne opowiadanie i oby było takich więcej.
„Piernikowa dziewczyna” - 7/10
O tym, że uciekanie przed swoimi demonami nie poprawi naszej sytuacji. Gdy uciekniemy z jednej pułapki (a przynajmniej tak nam się wydaje) wypadamy w drugą możliwe, że nawet cięższą od poprzedniej. Wszystko fajnie, jednak uważam, że nie było to najlepsze opowiadanie. Trochę się męczyłam, trochę byłam znużona, ale zdecydowanie nie należy do słabych.
„Sen Harveya” - 8/10
Jak dla mnie była to historia o tym, jak niby niewinne myśli mogą przerodzić się w prawdziwy dramat oraz o snach. To właśnie na nich głównie się skupiłam. Całość zgrabnie opisują słowa autora: „Sny to poematy podświadomości". Opowiadanie wywołało u mnie większe ciarki niż nie jeden kryminał lub horror i uważam je za naprawdę udane.
„Miejsce obsługi podróżnych” - 6/10
Co zrobimy, gdy od nas może zależeć cudze życie albo zdrowie? Nie będziemy chcieli się mieszać czy może razu ruszymy z odsieczą? Czy pomaganie jednym tym samym sprawianie bólu innych może w pewien sposób nas podniecić, doprowadzić do szybszego bicia serca? Dużo pytań, na które ciekawie szuka się odpowiedzi czytając to opowiadanie. Jednak dla mnie nic poza tym.
„Rower stacjonarny” - 5/10
Potęga wyobraźni, ciężka i skomplikowana walka z otyłością, krotka metafora umiejąca zmienić całe życie oraz wszystko, co zakorzenione głęboko w naszych umysłach. Brzmi co najmniej interesująco, jednak okazało się, że jest niezbyt przekonywające. Zrobiła się z tego raczej manifestacja nienawiści co do pedałowania w miejscu niż horror. Mimo wszystko to najlepsza manifestacja, jaką czytałam.
„Rzeczy, które po sobie zostawili” - 8/10
Nie ma co ukrywać, że 11 września 2001 roku już na trwałe zapiszę się we wspomnieniach praktycznie całego świata. Tragiczne wydarzenie przyniosło ze sobą śmierć wielu niewinnych ludzi oraz mnóstwo ran zarówno psychicznych, jak i fizycznych. Nasz główny bohater był jedną z ofiar. Przeżył, ponieważ nie poszedł w tym dniu do pracy. Poczucie winy
wyryło się w nim do tego stopnia, że w jego mieszkaniu pojawiły się rzeczy zmarłych, a obrazy ostatniej męki, przez jaką przechodzili, zaczęły być jaszcze wyraźniejsze. Fascynująca historia w dodatku uważam, iż ciekawie jest zapoznać się z odczuciami Kinga związanymi z atakiem na bliźniacze wieże.
„Dzień rozdania świadectw" - 9/10
Wszystkie plany na przyszłość legły w gruzach Nowego Jorku. Opowiadanie przedstawia to, iż nie jesteśmy w stanie zaplanować naszego życia, ponieważ wszystkim rządzi przypadek, los, przeznaczenie a do tego należy jeszcze dodać innych ludzi, którzy nie specjalnie się nami interesują. Ciekawa historia i jakże realna.
„N." - 10/10
Czasami, żeby utrzymać wszechświat w ryzach, trzeba dotykać, przekładać, układać i liczyć. Inaczej kto wie, co może się stać, jaki potwór wypełźnie z innej rzeczywistości do naszej. Pragnę opowiedzieć, jak ja interpretuję tę historię. Mianowicie N. borykający się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi w pewien sposób przekonał Johna do racjonalności swoich czynów. Pole symbolizuje zarazem piękno ludzkiego umysłu, jak i jego niezbadane tajemnice. Siedem kamieni jest tym stałym w naszym mózgu, czymś, co się trzyma i nie ulega wątpliwości. Natomiast ten ósmy jest tym chwiejnym zanikającym u osób borykających się z chorobą psychiczną, a potwór jest tym, co pojawia się zamiast stałej, największym, najstraszniejszym demonem, jakiego jesteśmy w stanie poznać, czyli tym prosto z naszego umysłu.
„Kot z piekła rodem„ - 7/10
King tym opowiadaniem dowiódł swojej słabości do kotów. Tych najmniej zrozumiałych domowych zwierząt, jakie mogły kiedykolwiek powstać. Futrzaki momentami wyglądające jak przybysze z innej planety i mające w głębokim poważaniu wszystkich oprócz siebie. Czy może być ktoś lepszy na zabójcę? Nie wydaję mi się. Kto chociaż raz nie widział zła w czystej postaci w oczach kota, niech pierwszy rzuci kamieniem.
„New York Times w cenie promocyjnej„ - 8/10
Ciężko pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby. Na tyle, że wolimy sobie wmawiać nierealne sytuacje niż pogodzić się z rzeczywistością. Czy może właśnie granica pomiędzy śmiercią a życiem jest tak cienką, że nie trzeba sobie nic wmawiać?
„Niemowa" - 7/10
Fascynująca historia, mimo to nie zostawiła we mnie wiele rozmyślań oprócz tego, że jednak trzeba uważać, co się mówi. Nie sądzicie?
„Ayana" - 8/10
Cuda, których nigdy nie pojmiemy oraz bliscy, za których jesteśmy w stanie rzucić się w ogień. Urzekająca opowieść i nie ukrywam, iż dodała mi trochę nadziei.
„Bardzo trudne położenie" - 7/10
Dokładniej gówniane położenie. Przyznaję, czułam momentami odruch wymiotny, ale udało mi się dobrnąć do końca. Jeśli miałabym powiedzieć, o czym jest owo opowiadanie, to stawiłabym na zemstę doprowadzającą do szaleństwa. Całość nie należy zbytnio do moich klimatów, ale bardzo ucieszyłam się, iż autor podziela moje niepokoje w stosunku do stabilności większości przenoszonych toalet.

Czy polecam "Po zachodzie słona„? Owszem polecam, szczególnie wiernym fanom Kinga.

„Człowiek demaskuje po drodze większość kłamstw, ale wierzy w to jedno, które mówi, że życie ma znaczenie."

Opowiadania nigdy specjalnie mnie nie interesowały, a
motywowałam to faktem, iż raczej na krótko zapisują się one w mojej pamięci. Jednak po Kinga postanowiłam sięgnąć. Z jednej strony, aby upewnić się, czy wszystkie odpowiadania naprawdę są takie przewidywalne i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze moje opowiadania przeczytane przez Kinga. Bardzo mile je wspominam, a szczególnie jedno o autostopowiczu które było moje ulubione :) fajne się czyta!

Pierwsze moje opowiadania przeczytane przez Kinga. Bardzo mile je wspominam, a szczególnie jedno o autostopowiczu które było moje ulubione :) fajne się czyta!

Pokaż mimo to

Kilka horrorów życia codziennego. Może nie wybitne ale przyjemne.

Kilka horrorów życia codziennego. Może nie wybitne ale przyjemne.

Pokaż mimo to

polecę każdemu

polecę każdemu

Pokaż mimo to