Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny tom z serii Czarne Kamienie. Kolejna dyszka. Kolejny raz brak zawodu. Czy to nie nudne?


Okładka książki ma w sobie magię świata przedstawionego. Podejrzewam, że kobieta, którą widzimy to główna bohaterka- Cassie. Dziwi mnie, bo w książce jest opisana jako bardzo nieatrakcyjna kobieta. Dla mnie jest piękna.

Dena Nehele zaczyna żyć. Odkąd rządy objęła prawdziwa Królowa, widać zaczną poprawę. Gospodarka rozwija się, ludzie obcują ze sobą swobodnie, w nikim nie ma strachu. Jednak nie dla każdego Cassidy jest idealną władczynią. Theran - ostatni potomek z rodu Szarych nie widzi w niej niczego, co powinna mieć Królowa. Wtedy na dwór przyjeżdża Kermilla, a Książę Wojowników oddaje jej serce. Kermilla to młoda, rozrzutna i przebiegła dziewczyna. Jednak połączyła ją z Theranem więź i mężczyzna chce ją usadzić na tronie. Czy to zwiastuje upadek Dena Nehele? Czarne Wdowy dostrzegają w splątanych sieciach niepokojącą wizję - nadchodzi coś, co wszystko zmieni.

Świat przedstawiony jest świetny. Pomysł jaki miała Anne Bishop uważam za genialny. Czasy przypominają trochę Średniowiecze. Ludność jest podzielona na Królowe, Czarne Wody, Uzdrowicielki, Wojowników. Ich moce są zależne od Kamieni jakie noszą. Ziemie również można podzielić na prowincje, okręgi, terytoria. Wszystko to łączy się ze sobą tworząc spójną całość.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani. Anne Bishop trzyma się swoich założeń już od pierwszego tomu. Każda z postaci jest charakterystyczna, ale jednocześnie niezmienna. Od razu można kogoś polubić lub znienawidzić. Osobiście przywiązałam się do wielu z bohaterów, więc jak działa się im jakaś krzywda to zapomniałam o oddychaniu.

Fabuła jest oryginalna. Nie można temu zaprzeczyć. Nie spotkałam się nigdy z książkami, które byłyby choćby w jednej dziesiątej podobne. Autorka miała świetny pomysł i tak samo go zrealizowała. Ważne jest, że książka nie jest przewidywalna. Dodatkowo wykracza ponad wszelkie schematy.

Styl pisania autorki jest dosyć specyficzny. Jednak idealnie pasuje do tematyki i wydarzeń. Znajdziemy tu nieco wyszukane, a czasami bardzo potoczne słownictwo. Wszystko zależy od tako wokół, którego bohatera akurat toczy się akcja. Moje ulubione stwierdzenie to oczywiście: "Na ognie piekielne, Matko Noc i niech Ciemność będzie łaskawa".

Podsumowując, uważam, że "Pani Shaladoru" to książka warta uwagi. Jest niezwykle oryginalna, ciekawa i zapierająca dech w piersiach. Pani Anne Bishop po raz kolejny dała popis swoich umiejętności i wyobraźni. Serdecznie polecam.

Kolejny tom z serii Czarne Kamienie. Kolejna dyszka. Kolejny raz brak zawodu. Czy to nie nudne?


Okładka książki ma w sobie magię świata przedstawionego. Podejrzewam, że kobieta, którą widzimy to główna bohaterka- Cassie. Dziwi mnie, bo w książce jest opisana jako bardzo nieatrakcyjna kobieta. Dla mnie jest piękna.

Dena Nehele zaczyna żyć....

Okładka jest przepiękna. Od razu przyciąga wzrok. Barwy są ciepłe, tytuł tajemniczy i zachęcający. Nie mogłam się powstrzymać od sprawdzenia, co ta pozycja kryje w środku.

Marek i Marcin to bliźniacy jednojajowi. Są identyczni, nawet własna rodzina nie potrafi ich odróżnić, jeśli patrzą tylko na wygląd. Jednak bracia mają różne charaktery. Marek jest impulsywny, szalony, a Marcin poważny i spokojny. Różnica charakterów nie przeszkadzała im, aby byli nierozłączni, mieli w sobie oparcie i siłę zaufania. Jedna sytuacja może zmienić wszystko, jedna prośba, która poniesie za sobą straszne skutki.

Marcin żyje w szczęśliwym małżeństwie. Chociaż może nie aż tak szczęśliwym, jakby tego chciał? Marek poznaje kobietę swojego życia, którą kocha bezgranicznie. A może tak mu się tylko wydaje? Życie stawia na drodze mężczyzn wiele przeciwności. Oboje mogą stracić wszystko. Jednak zastanówmy się, czy każda sytuacja jest bez wyjścia? Czy da się naprawić oszustwo, zdradę, kłamstwo, jeśli nie jest się w stanie spojrzeć na swoją twarz w lustrze?

Akcja książki toczy się bardzo szybko. Z każdym rozdziałem dowiadujemy się nowych niuansów z życia bohaterów. Powoli odkrywamy tajemnice braci. Niestety muszę stwierdzić, że historia jest przewidywalna i bez problemu zgadywałam, co zaraz nastąpi. Jednak pomimo tego, lekturę czyta się bardzo przyjemnie i z zaciekawieniem.

Bohaterowie są bardzo dobrze i autentycznie wykreowani. Żaden z nich nie jest przerysowany. Postacie mają cechy charakteru, które pewnie każdy z nas może odnieść do realnego życia. Jednak każda z osób jest inna, przez co książka nie jest nudna. Osobiście najbardziej polubiłam Annę, która okazała się być silną, stanowczą i pewną siebie kobietą. Preferuję ten typ bohaterki.

Pani Mila ma bardzo dobry styl pisania. Potrafi hipnotyzować czytelnika zadaniami. Duży plus za trzecioosobową narrację. Miłym zaskoczeniem było, że poznajemy fabułę z różnych punktów widzenia - Marka, Marcina, Doroty, Anny i innych bohaterów.

Minusem jest otwarte zakończenie. Po przeczytaniu ostatniej kartki, nie wierzyłam, że to już koniec. Miałam wrażenie, jakby ktoś urwał historię w połowie. Wiem, że dla niektórych to nie problem. Ale osobiście nie znoszę takich zakończeń. Losy bohaterów powinny być dopięte na ostatni guzik. Nie chcę sama sobie dopowiadać co będzie dalej. Wolę poznać wizję autorki od początku do końca. Otwarte zakończenia kojarzą mi się z brakiem pomysłów lub pewną formą lenistwa. Oczywiście, w większości przypadków moje oskarżenia są bezpodstawne, ale nie potrafię się pozbyć uczucia niedosytu.

Ciężko jest mi określić jaki jest to typ książki. Nie sądzę, aby kogoś wzruszyła. Nie jest to też typowa historia miłosna. Jednak pozycja ma w sobie coś takiego, że nie żałuję spędzonych z nią chwil. Myślę, że to po prostu dobra opowieść o rodzinie, w której jeden błąd sprawił ogromną ilość nieszczęść.

Podsumowując, uważam, że warto sięgnąć po "Miłość przychodzi z deszczem ". Jest to przewidywalna, ale wciągająca historia. Pani Rudnik ma w stylu pisania coś, co czaruje czytelnika, że nie chce się oderwać od lektury. Dodatkowo można się wiele nauczyć i wynieść coś dla siebie z historii. Ja utwierdziłam się w przekonaniu, że najważniejsze to żyć w zgodzie ze sobą i swoim sumieniem. Polecam!

Sprawdź więcej: http://mini-book-review.blogspot.com/2015/12/24-miosc-przychodzi-z-deszczem.html#sthash.0Clob2By.dpuf

Okładka jest przepiękna. Od razu przyciąga wzrok. Barwy są ciepłe, tytuł tajemniczy i zachęcający. Nie mogłam się powstrzymać od sprawdzenia, co ta pozycja kryje w środku.

Marek i Marcin to bliźniacy jednojajowi. Są identyczni, nawet własna rodzina nie potrafi ich odróżnić, jeśli patrzą tylko na wygląd. Jednak bracia mają różne charaktery. Marek jest...

Moje zdanie:

Nie miałam przyjemności czytać "Ja, Diablica". Książkę dostałam od wydawnictwa Wab i recenzja musiała się jak najszybciej ukazać. Dowiedziałam się, że powieść jest napisana tak, że nie ma potrzeby znania historii poprzedniej części, aby zrozumieć tą. Jednak to nie zmienia faktu, że poprzedni tom kupię.
Historia mnie urzekła i wciągnęła. Szczerze mówiąc, podobało mi się.

Opisywane osoby:
* Wiktoria
* Beleth
* Piotr
* Azazel
* Lucyfer
* Gabriel

Wiktoria - główna bohaterka, która ma swoje zdanie. Jest odważna i pewna siebie. To mi się podoba. Wie czego od życia chce.
Wiktoria mieszka na ziemi i prowadzi spokojne życie. Ma chłopaka, którego kocha i jest z nim szczęśliwa. Pewnego dnia, na swojej drodze spotyka mężczyznę. Jest on tak przystojny, że nie można odwrócić od niego wzroku. Nieznajomy zagaduje do niej i daje jej jabłko. Dziewczyna nieświadoma niczego, je owoc razem z Piotrem, z którym się spotkała. Jabłko sprawia, że wraca jej pamięć. Przypomina sobie to, kim była - diablicą. Beleth i Azazel wciągają ją w swoje mroczne gierki i sprawy. Potrzebują jej pomocy, gdyż jest bardzo potężna. Posiada moce piekielne oraz Iskrę Bożą. Nikt nie jest w stanie stworzyć tego, co ona potrafi. Nawet sam Lucyfer jest słabszy. Wiktoria ma za zadanie stworzyć diabłom skrzydła, gdyż chcą oni wrócić do Nieba i stać się aniołami. Po drodze jest wplątana w wiele innych oszustw i zadań.
Piotr ją zdradził. Dziewczyna nie jest w stanie w to uwierzyć i szuka podpowiedzi w Jeziorze Czasu, które pokazuje przeszłość i przyszłość. Okazuje się, że chłopak nic złego nie zrobił. Wmówiono mu, że tak było. I zrobił to nikt inny jak Beleth, który się do niej zaleca.
Teraz już nie wie co jest prawdą, a co kłamstwem. Nie wie komu powinna ufać i co zrobić. Jednak Wiktoria jako dzielna bohaterka, ze wszystkim sobie radzi.

Beleth - diabeł. Jest bardzo przystojny i co najgorsze jest tego świadomy. Jego pewność siebie przewyższa wszystko. Podrywa Wiktorię. Sądzi, że są ze sobą połączeni. A to, co ich łączy to przeznaczenie. Jednak jak to diabeł, oszukuje, kłamie i miesza. Czy Wiktorii się to spodoba? Beleth wciąga ją w swoje plany i oszustwa. Tak naprawdę wszystko co jej mówi jest kłamstwem. Ale wydaje mi się, że on ją może naprawdę kochać. Chociaż w opowieści podkreślane jest, że zależy mu tylko na tym, aby współżyć z główna bohaterką, to pomimo wszystko ja go polubiłam.

Piotr - zwykły śmiertelnik, ziemski chłopak Wiktorii. Po tym jak zjada część magicznego jabłka, zostają mu przyznane moce piekielne. W tym przypadku nie można go pozostawić samemu sobie. Także zostaje wciągnięty w oszustwa i nierealne plany. Tylko, że do niego przyczepia się pewien anioł, który chce rządzić światem. Zawierają umowę, która może wprowadzić go w poważne tarapaty. A przyznajmy szczerze, co on może? Co potrafi? Nic. Wydaje mi się zaborczy i za wszelką cenę chce zatrzymać przy sobie Wiktorię. Nie patrzy, że może wiele namieszać, a nawet narazić na utratę życia innych. Jest egoistą, dla którego liczy się tylko własne szczęście. Dodatkowo wydaje mi się taki nieogarnięty. Jest zwykłym, zagubionym pionkiem w całej grze.

Azazel - tak naprawdę mało różni się od Beletha. Jednak jego nie polubiłam. Jest również nieziemsko przystojny. Także kłamie i oszukuje. Nie wiem dlaczego, ale u niego mi to przeszkadza. Jest w stanie wydać swoich najlepszych przyjaciół tylko po to, aby zdobyć np. władzę. Nie zna słowa miłość. Opuszcza Kleopatrę, bo chce zostać Archaniołem. Sam wybiera się do Nieba - bez tej, którą niby kocha. Jest zdradliwy i nie można mu ufać w żadnym stopniu. Nawet w Piekle powoduje problemy.

Lucyfer - jest opisany jako przystojny mężczyzna. Zdziwiło mnie, że nie jest tu samym złem. Po prostu sprawuje władzę nad Piekłem. Nie chodzi i nie zabija... Nie wiem, co mogę jeszcze o nim powiedzieć. Nie wydawał mi się kłamliwy ani niemiły. Po prostu taki sobie Lucek, który niby jest zły, ale tak naprawdę jest neutralny.

Gabriel - podobało mi się to w jakim świetle przedstawiła go autorka. Jest on spokojny i wyrozumiały. W jego sercu mieszka tyle dobra, że starczyłoby dla każdego człowieka i jeszcze by zostało. Wydaje się być bardzo mądry i po prostu w porządku. Polubiłam go.

Zakładka:

[klik]

KSIĄŻKĘ OTRZYMAŁAM OD WYDAWNICTWA WAB

Za co bardzo dziękuję.

Moje zdanie:

Nie miałam przyjemności czytać "Ja, Diablica". Książkę dostałam od wydawnictwa Wab i recenzja musiała się jak najszybciej ukazać. Dowiedziałam się, że powieść jest napisana tak, że nie ma potrzeby znania historii poprzedniej części, aby zrozumieć tą. Jednak to nie zmienia faktu, że poprzedni tom kupię.
Historia mnie urzekła i wciągnęła. Szczerze mówiąc,...