Prawo Mojżesza

Historia Georgie i Mojżesza jest całkiem inna niż w typowych romansach. No może tylko motyw niegrzecznego i niedostępnego chłopca się sprawdza ;). Szczerze mówiąc spodziewałam się po prostu lekkiej młodzieżówki. Początkowo miałam wrażenie że za dużo tu rzeczy dziwnych. No bo przecież miłość nastolatków, dar komunikacji ze zmarłymi, w tle zaginięcia młodych dziewczyn, a później dodatkowo ciąża, psychiatryk i śmierć dziecka. Trudno narzekać na nudę. Nie jestem do końca pewna czy wszystkie te wydarzenia łączyły mi się w całość. Bywały momenty, w których miałam wrażenie, że coś jest nie tak. Najdziwniejsza była chyba śmierć Eliego; miałam wrażenie jakby autorka chciała go uśmiercić koniecznie z winą Georgie, dlatego zamiast wypadku drogowego albo ciężkiej choroby zdecydowała się na potrącenie (?),co, moim zdaniem, było mało prawdopodobną wersją wydarzeń. Natomiast na plus oceniam wprowadzenie kilkuletniej przerwy w wydarzeniach. Podoba mi się poznawanie ich na nowo po tym czasie i to, że faktycznie widzimy różnicę w zachowaniu, większą dojrzałość. Sprawa porwań była dla mnie do końca zagadką, co w książkach młodzieżowych raczej mi się nie zdarzało. Momentami czułam wręcz rozgoryczenie brakiem odpowiedzi.
Podoba mi się, że chociaż autorka już na okładce ostrzega nas przed brakiem happy endu, dostajemy coś co nas zadowala. Mimo wielu strat i zawirowań, Georgie i Mojżesz odnajdują spokój oraz miłość. Cieszę się, że Mojżesz zdecydował się wrócić do żywych po spotkaniu z synem, dostarczając nam happy end, którego brakowało.

Historia Georgie i Mojżesza jest całkiem inna niż w typowych romansach. No może tylko motyw niegrzecznego i niedostępnego chłopca się sprawdza ;). Szczerze mówiąc spodziewałam się po prostu lekkiej młodzieżówki. Początkowo miałam wrażenie że za dużo tu rzeczy dziwnych. No bo przecież miłość nastolatków, dar komunikacji ze zmarłymi, w tle zaginięcia młodych dziewczyn, a...

Zacznę od tego, że Amy Harmon to jedna z moich ulubionych autorek, dlatego jej książki dawkuję sobie powoli. W chwili rozpoczęcia tej historii zadawałam sobie pytanie "Po co kobieto sięgasz po książkę, która już na okładce uprzedza, że nie kończy się happy endem"? Ale cóż zaryzykowałam i zdecydowanie było warto. Szczególnie dla zakończenia.
Nie zdradzę o czym jest książka, ale mogę powiedzieć, że przede wszystkim o miłości. W końcu to romans. Ale też historia o zrozumieniu, przebaczeniu - nie tylko innym ale i sobie. Opowieść o poszukiwaniu i o odnajdywaniu siebie. O tym, że warto i trzeba walczyć. O tym, że miłość to najpiękniejsze i najbardziej przerażające uczucie gdy musisz zaufać i oddać się drugiej osobie.
Odniosę się też do części opinii, w których czasem pojawia się stwierdzenie, że Georgia była naiwna czy irytująca. Ale czy my, tak szczerze, będąc nastolatkami nie byliśmy naiwni? Dla mnie przede wszystkim Georgia była dobra, ufna i bezpośrednia. Autorka dała nam bohaterkę wychowaną w małej społeczności, pracującą na rodzinnej farmie gdzie życie wygląda i toczy się zupełnie inaczej, więc jak dla mnie tam gdzie inni widzieli wadę, tam dla mnie zadziałało to na plus. Była idealną przeciwwagą dla Mojżesza, który owszem przejawiał może i większą powagę, zrozumienie czy spokój. Dlaczego, tego już musisz się dowiedzieć z książki. Natomiast jak dla mnie te różnice spowodowały, że ta dójka bohaterów bardzo do siebie pasowała. Czyż powiedzenie nie mówi, że przeciwieństwa się przyciągają?
Nie wiem, może jestem nieobiektywna ze względu na moje uwielbienie dla autorki, ani nie wiem czy to co napisałam ma jakiś większy sens i jest spójne, ale szczerze polecam tę książkę. Nie wiem czy Cię wzruszy, ale z pewnością poruszy i bardzo zaskoczy. Warto dać jej szansę.

Zacznę od tego, że Amy Harmon to jedna z moich ulubionych autorek, dlatego jej książki dawkuję sobie powoli. W chwili rozpoczęcia tej historii zadawałam sobie pytanie "Po co kobieto sięgasz po książkę, która już na okładce uprzedza, że nie kończy się happy endem"? Ale cóż zaryzykowałam i zdecydowanie było warto. Szczególnie dla zakończenia.
Nie zdradzę o czym jest książka,...

Ujrzałam tą okładkę po raz pierwszy na jakiejś grupie książkowej - nawet nie pamiętam której - i w pierwsze chwili pomyślałam: "Co? JA będę czytać książkę religijną?" Zmyliło mnie imię głównego bohatera :) Ale tak mnie zaciekawiła, że postanowiłam ją kupić. I nie żałuję.

Najbardziej zachęciło mnie chyba to, że na okładce mamy swego rodzaju ostrzeżenie - "Ta historia nie kończy się happy endem". Każdemu, kto chce mnie słuchać, zawsze mówię, że już męczy mnie to, że KAŻDA książka, którą czytam, kończy się dobrze i chciałabym, aby w końcu jakaś skończyła się źle. I tutaj w pewnym sensie to dostałam. A dlaczego w pewnym sensie? Bo niby kończy się dobrze, ale tak naprawdę jednocześnie źle. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, czyż nie?

"Prawo Mojżesza" to przepiękna, ciepła i wzruszająca opowieść. Ale jest też przepełniona żalem, cierpieniem i radzeniem sobie z traumami. Nie ma sensu spodziewać się tutaj wybuchów gwałtownych uczuć, akcji rodem ze świetnego filmu akcji czy czegoś w rodzaju trzęsienia ziemi. Sama fabuła jest niesamowita w swojej prostocie. Opisy niby prozaicznych, codziennych czynności tutaj już wcale takie nie są i aż ma się ochotę, by pobyć na takim ranczu, na jakim znajdują się nasi bohaterowie.

Klimatem bardzo przypomina mi książki mojego - wciąż - ukochanego i niedoścignionego Johna Greena. W pewnych aspektach przyrównałabym też to do książek "Chata" Wm. Paul Younga i/lub "Love, Rosie" Cecelii Ahern. Mam nadzieję, że drugi tom okaże się równie dobry.

Ujrzałam tą okładkę po raz pierwszy na jakiejś grupie książkowej - nawet nie pamiętam której - i w pierwsze chwili pomyślałam: "Co? JA będę czytać książkę religijną?" Zmyliło mnie imię głównego bohatera :) Ale tak mnie zaciekawiła, że postanowiłam ją kupić. I nie żałuję.

Najbardziej zachęciło mnie chyba to, że na okładce mamy swego rodzaju ostrzeżenie - "Ta historia nie...

Po przeczytaniu pierwszych 50 stron, nie widziałam poniekąd sensu czytania dalej, przypominało mi to czytanie pewnej książki, którą parę lat temu przeczytałam, "Małe życie", na początku przekonanie, że będzie na pewno dobra jak wszystkie inne książki autorki, ale z czasem zaczęłam się zastanawiać czy coś tu się rozwinie czy będzie taka zwykła, prosta historia, ale jak pomyślałam o Małym życiu, to jednak wiedziałam, że coś tu jest ukryte i tak po ok 100 stronach, zaczyna się prawdziwa historia, jednak nadal się rozwija i zaczyna przechodzić w przypominający kiedyś serial pt. "Zaklinaczka duchów", książkę myślę, że śmiało można porównać do niego, ponieważ gdy już się rozkręci wychodzi na jaw umiejętność Mojżesza wraz z jego talentem rozmowy z duchami, malowania i ukazywania zmarłych na płótnie. Wątek Josi i Nawahów, Taga (Dawida),morderstwa i całego Leavan może poruszyć i powalić na kolana, jednak najpiękniejszą i najbardziej poruszającą częścią książki jest Eli syn Mojżesza i Georgi, bez niego nie byłoby tej opowieści. Myślę, że autorka jak mało kto ma dar pisania, nie prostych o znanym schemacie, gdzie można się domyślić jak przebiegnie historia jakich jest już wiele lecz jej książki są z duszą, opisy otoczenia, miejsca i postaci są tak realne, że można się zatopić i zagubić jak Mojżesz i oderwać od rzeczywistości. Ja bardzo polecam jej twórczość, bo styl ma niesamowity i niepowtarzalny, ale też wiele ciekawostek można się dowiedzieć o Indianach, koniach i nie tylko.
"... Jeśli jesteś przerażony, koń będzie się ciebie bał. Jeśli wątpisz w siebie, wykorzysta cię. Jeśli nie ufasz samemu sobie, on też ci nie zaufa . One są wykrywaczami kłamstw. To nie żadna skomplikowana nauka czy magia. Nie bez powodu można zdać się na konia, gdy się zgubisz, bo on zawsze doprowadzi cię do domu.."

Po przeczytaniu pierwszych 50 stron, nie widziałam poniekąd sensu czytania dalej, przypominało mi to czytanie pewnej książki, którą parę lat temu przeczytałam, "Małe życie", na początku przekonanie, że będzie na pewno dobra jak wszystkie inne książki autorki, ale z czasem zaczęłam się zastanawiać czy coś tu się rozwinie czy będzie taka zwykła, prosta historia, ale jak...

Książka w której się odnajduje opowiada o historii która chciałabym przeżyć smutna historie ale jednak najpiękniejsza

Książka w której się odnajduje opowiada o historii która chciałabym przeżyć smutna historie ale jednak najpiękniejsza

cudowna książka polecam ogromnie

cudowna książka polecam ogromnie

Po "Prawo Mojżesza" sięgnęłam myśląc, że jest to typowy romans. Jakie było moje zdziwienie, gdy książka odkrywała przede mną różne wątki, także z gatunku fantasy/kryminału!

Nie wiedziałam do końca jaką wystawić opinię tej pozycji bo z jednej strony jestem zachwycona pomysłem na fabułę, a z drugiej rozczarowana realizacją.

Romans sam w sobie był przesłodzony. Uczucie, które rozkwitło między Mojżeszem, a Georgią było według mnie bardzo powierzchowne, bez żadnej głębi.

Sama Georgia okropnie irytująca.

Wątek fantastyczny był bardzo wzruszający i myślę, że głównie pod niego powinno się przypisywać tą pozycję, bo koniec końców wokół tego kręci się cała opowieść.

Wątek kryminalny - byłoby dobrze, gdyby Amy Harmon bardziej się na nim skupiła i dodała do opowieści troszkę więcej tajemnicy.

Jeśli chodzi o sam styl pisania autorki - pozostawia on wiele do życzenia. Momentami książkę bardzo ciężko mi się czytało.

Nie kończę jeszcze przygody z Mojżeszem, zobaczymy jakich wrażeń dostarczy mi "Pieśń Dawida".

Po "Prawo Mojżesza" sięgnęłam myśląc, że jest to typowy romans. Jakie było moje zdziwienie, gdy książka odkrywała przede mną różne wątki, także z gatunku fantasy/kryminału!

Nie wiedziałam do końca jaką wystawić opinię tej pozycji bo z jednej strony jestem zachwycona pomysłem na fabułę, a z drugiej rozczarowana realizacją.

Romans sam w sobie był przesłodzony. Uczucie,...

W pewnym Miasteczku w Stanie Utah odnotowuje się sporą ilość zaginionych młodych dziewczyn. Pozornie nie łączy ich nic jednak to tylko pozory.

Georgia słyszała wiele o Mojżeszu, nie były to jednak miłe informacje. Jako dziecko cracku był obarczony pewnego rodzaju skutkami ubocznymi takimi jak nadpobudliwość. Nastolatka poznała w swoim życiu różne dzieciaki z problemami ale żadne z nich nie było podobne do Mojżesza. Jego umysł był "pęknięty" tak jak u innej trudnej młodzieży ale ona dostrzegała różnice. Młoda kowbojka zafascynowana przystojnym młodzieńcem postanawia za wszelką cenę odkryć jego tajemnice. Pomaga jej w tym fakt, że z niezrozumiałych przyczyn coś ciągnie ją do tego chłopaka

Mojżesz jest "trudnym" dzieckiem, przerzucanym z kąta w kąt. Nigdzie nie był przyjęty na stałe, teraz to się zmieni bo jego prababcia z radością przyjmuje go pod swój dach. Chłopak ma ogromny talent, potrafi namalować coś tak, że wygląda to na prawdziwe dzieło sztuki. Jednak za jego twórczością stoi coś więcej. Nastolatek skrywa sekret, z którym ciężko mu żyć normalnie. Mojżesz maluje wspomnienia martwych ludzi, którzy cięgle go nawiedzają, maluje również podobizny zaginionych dziewczyn.
Podczas gdy Georgia jest zajęta burzeniem jego barier, Mojżesz ma przeczucie, że nic dobrego nie wyjdzie z tej relacji. Jednak upór dziewczyny sprawia, że nastolatkowie zbliżają się do siebie. Kiedy wszystko idzie w dobrą stronę nieoczekiwanie umiera prababcia Mojżesza, a życie jak z bajki roztrzaskuje się w pył. Relacja dwojga młodych ludzi przestaje istnieć.

W pewnym Miasteczku w Stanie Utah odnotowuje się sporą ilość zaginionych młodych dziewczyn. Pozornie nie łączy ich nic jednak to tylko pozory.

Georgia słyszała wiele o Mojżeszu, nie były to jednak miłe informacje. Jako dziecko cracku był obarczony pewnego rodzaju skutkami ubocznymi takimi jak nadpobudliwość. Nastolatka poznała w swoim życiu różne dzieciaki z problemami ale...

Nie jest to typowy romans, ale opowieść o wierze, miłości i przebaczeniu. Ciekawa fabuła, niesztampowi bohaterowi. Na pewno wciągająca zarówno na losy dwójki głównych bohaterów, jak i wątki poboczne, w tym ten kryminalny.

Nie jest to typowy romans, ale opowieść o wierze, miłości i przebaczeniu. Ciekawa fabuła, niesztampowi bohaterowi. Na pewno wciągająca zarówno na losy dwójki głównych bohaterów, jak i wątki poboczne, w tym ten kryminalny.

Przez pierwszą połowę książki trzeba przebrnąć. Główna bohaterką jest potwornie irytująca i upierdliwa. Nie mogłam zrozumieć, że autorka kogoś takiego przypisała do Mojżesza i że tyle tu pozytywnych opinii tej książki. Jednak, gdy historia zaczyna być pisana z jego punktu widzenia, A ona dojrzała, opowieść nie daje się od siebie oderwać.

Przez pierwszą połowę książki trzeba przebrnąć. Główna bohaterką jest potwornie irytująca i upierdliwa. Nie mogłam zrozumieć, że autorka kogoś takiego przypisała do Mojżesza i że tyle tu pozytywnych opinii tej książki. Jednak, gdy historia zaczyna być pisana z jego punktu widzenia, A ona dojrzała, opowieść nie daje się od siebie oderwać.