Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Radka Kotarskiego pod tytułem „Nic bardziej mylnego!” to zbiór popularnych mitów, które utarły się w ogólnospołecznej świadomości. Autor stara się je obalić. Idzie mu to całkiem nieźle, ponieważ wspiera się przy tym bogatą literaturą oraz licznymi badaniami.
Książka składa się z sześciu części, a te z kolei na kilka lub kilkanaście podrozdziałów. Możemy w niej przeczytać m.in. o najpopularniejszych mitach związanych z historią, popkulturą czy zwierzętach. Każdy podrozdział jest przykładnie napisany – to znaczy – ma interesujący wstęp, rozwinięcie i zakończenie.
Jeśli chodzi o selekcję mitów, to nie określiłabym ich wszystkich jako popularnych (a jest ich aż 50). Wielu z nich nie znałam, ale to nie umniejsza książce w najmniejszym stopniu, wręcz przeciwnie! Można się wiele z niej dowiedzieć, przy czym nie męczymy się czytając, jak to niekiedy bywa z literaturą naukową. Wiedza upakowana na 299 stronicach jest bardzo przystępnie przedstawiona i przede wszystkim wciąga. Nie można się oderwać od tej pozycji, czyta się ją bardzo szybko w stylu „jeszcze tylko jeden podrozdział…” 
Ogólnie oceniam tą książkę bardzo wysoko. Jest ciekawa, wciągająca i bardzo dobrze napisana. Autor naprawdę zna się na pisaniu! Mały minus za ostatni rozdział o historii, który kompletnie mnie nie porwał, ale polecam, jest warta przeczytania.

Książka Radka Kotarskiego pod tytułem „Nic bardziej mylnego!” to zbiór popularnych mitów, które utarły się w ogólnospołecznej świadomości. Autor stara się je obalić. Idzie mu to całkiem nieźle, ponieważ wspiera się przy tym bogatą literaturą oraz licznymi badaniami.
Książka składa się z sześciu części, a te z kolei na kilka lub kilkanaście podrozdziałów. Możemy w niej...

Ta książka jest wyjątkowa z kilku powodów. Po pierwsze ma hipnotyzujący kolor, może dlatego, że uwielbiam cytrynowo żółty kolor, od razu zwróciła moją uwagę. Po drugie ma charakterystyczny układ – składa się z rozdziału wstępnego, 23 odkryć oraz ostatniego rozdziału, który dla mnie jest kluczowy do zrozumienia sensu tej lektury. Ogólnie rzecz ujmując, na pierwszy rzut oka książka ta jest poradnikiem. W 23 zwięzłych „podrozdzialikach” mamy podane jak być szczęśliwym. Teoretycznie. Dla mnie jest to raczej książka o tym, jak wielobarwne może być życie z rakiem. Z dwóch przyczyn – autor tej książki był chory na tą chorobę przez około 10 lat i poniósł w niej dotkliwe straty (m.in. amputowano mu nogę, której de facto wyprawił przyjęcie pożegnalne w gronie znajomych) oraz zawiera opis przeżyć i zdarzeń, jakie miały miejsce w szpitalu. To trochę odwrotna teza do tego, co autor napisał we wstępie, a mianowicie twierdził, że książka ta nie jest tylko dla tych, którzy z tą chorobą mieli do czynienia. Dla mnie jednak ta książka nie jest klarownym źródłem wiedzy na temat jak żyć, żeby było dobrze, choć kilka przesłań istnieje. Główną wartością tej książki według mnie jest ukazanie, że pomimo cierpienia i stresu spowodowanego ciężką chorobą, życie toczy się dalej, a co więcej, nadal jest piękne i można je godnie przeżyć.

Ta książka jest wyjątkowa z kilku powodów. Po pierwsze ma hipnotyzujący kolor, może dlatego, że uwielbiam cytrynowo żółty kolor, od razu zwróciła moją uwagę. Po drugie ma charakterystyczny układ – składa się z rozdziału wstępnego, 23 odkryć oraz ostatniego rozdziału, który dla mnie jest kluczowy do zrozumienia sensu tej lektury. Ogólnie rzecz ujmując, na pierwszy rzut oka...

Książka ta prezentuje ciekawą (i całkiem nową – jak dla mnie!) formę. Czytałam wcześniej jedną książkę, która była napisana w postaci wywiadu, ale nie o tak bardzo prywatnych sprawach. Katarzyna Miller dosłownie obnaża swoją osobowość (nie wiem na ile, przecież nie musi być to 100% prawdy) przed czytelnikami. Od kobiecości do swojej seksualności poprzez tematy typu praca i pieniądze. Wiele rzeczy zaskoczyło mnie w tej pozycji. Przede wszystkim był to ogrom intymnych wiadomości, jakie psychoterapeutka o sobie opowiada. Następnie była to ogromna lekkość, z jaką się zwierzała – to, że niczego się nie wstydziła i była w tym wszystkim tak pewna siebie, że aż ciężko to opisać. Sama w którymś momencie książki wyjaśniła, że robi to po to, by inne kobiety wiedziały, że to wszystko co dzieje się z kobietą (jej seksualność i pragnienia) są normalne.
Do przeczytania tej książki nie trzeba mnie było zachęcać. Choć nie przepadałam za tą panią wcześniej, ze względu na bardzo mocne poglądy i chyba brak kompromisowości (takie wrażenie wyniosłam z jej wywiadów telewizyjnych), jestem zadowolona, że miałam okazję przeczytać o tym, co ma do powiedzenia. Myślę, że każda zahukana kobieta powinna to przeczytać i czerpać z tego jak najwięcej, bo naprawdę można wynieść wiele z tej lektury.

Książka ta prezentuje ciekawą (i całkiem nową – jak dla mnie!) formę. Czytałam wcześniej jedną książkę, która była napisana w postaci wywiadu, ale nie o tak bardzo prywatnych sprawach. Katarzyna Miller dosłownie obnaża swoją osobowość (nie wiem na ile, przecież nie musi być to 100% prawdy) przed czytelnikami. Od kobiecości do swojej seksualności poprzez tematy typu praca i...

Książka Christophera Gortner’a pod tytułem „Potomek Tudorów” to powieść historyczna, która jest osadzona w wieku XVI. Na tron wstępuje Elżbieta Tudor, zagorzała protestantka. Wszystko toczy się dobrze, ma nastąpić uroczysta koronacja, jednak pewien incydent udowadnia, że królowa jest w niebezpieczeństwie…
Powieść toczy się wokół wiernego szpiega Elżbiety Tudor – Brendana Prescotta, który jest również narratorem. Powieść zaczyna się od opowieści o jego życiu – jak został zmuszony do szybkiego opuszczenia ojczyzny i jak szkoli się na szpiega, po to, by jak najlepiej służyć w przyszłości królowej. Pewnego dnia zostaje wezwany – ma wrócić do ojczyzny. Na miejscu okazuje się, że najwierniejsza towarzyszka królowej, lady Parry, zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, a rozwiązanie tej sprawy przypada w udziale właśnie Brendanowi.
Książka jest niezwykle wciągająca. Wartka akcja sprawia, że czyta się ją błyskawicznie. Dodatkowo czytanie umila bardzo dobrze opisany kontekst historyczny, również z punktu widzenia bohaterów, co rzuca światło na faktyczne uwarunkowania życia społecznego w tamtych czasach. Jedynym minusikiem dla mnie było lekkie zagubienie głównego bohatera w niektórych sytuacjach, które sprawiało czasami wrażenie, że jest on dość nieudolnym szpiegiem ;). Niemniej książka uzyskuje ode mnie wysoką notę.

Książka Christophera Gortner’a pod tytułem „Potomek Tudorów” to powieść historyczna, która jest osadzona w wieku XVI. Na tron wstępuje Elżbieta Tudor, zagorzała protestantka. Wszystko toczy się dobrze, ma nastąpić uroczysta koronacja, jednak pewien incydent udowadnia, że królowa jest w niebezpieczeństwie…
Powieść toczy się wokół wiernego szpiega Elżbiety Tudor – Brendana...

Młoda kobieta z dwójką dzieci i starym, leniwym psem oraz staczający się na dno przedsiębiorca. Taki team wybiera się w podróż do Szkocji, po to, by mała Tanzie mogła wziąć udział w olimpiadzie matematycznej.
Jess – dwudziestosiedmioletnia sprzątaczka i barmanka starająca się wiązać koniec z końcem. Ma na utrzymaniu nastoletniego pasierba, który się maluje i ogólnie odstaje od rówieśników, dziesięcioletnią Tanzie, która jest genialna z matematyki oraz ociężałego psa. Pewnego dnia los stawia przed nią wyzwanie – jej córka może pójść do elitarnej szkoły prywatnej, ale warunkiem jest zapłata czesnego. Niestety pomimo dużego stypendium socjalnego nie stać jej na zapewnienie małej kształcenia w tej szkole. Jednak pewnego dnia dowiaduje się, że Tanzie może wziąć udział w olimpiadzie, w której do wygrania jest 5 tysięcy funtów, co znacznie podreperowałoby sytuację finansową oraz pozwoliło Tanzie na edukację w wymarzonej szkole. Splot różnych wydarzeń doprowadza do tego, że wszyscy troje plus pies jadą do Szkocji z nieznajomym mężczyzną…
Ta książka opowiada o radzeniu sobie z przeciwnościami losu i dawaniem drugich szans. Jojo Moyes rewelacyjnie kreuje swoich bohaterów, sprawiając, że są oni oryginalni i ciekawi. Pomimo dużej ilości stron i przewidywalności fabuły, książkę czyta się z przyjemnością, również dzięki interesującym dialogom. Jest to pozycja bardzo przyjemna, która zwróciła moją uwagę na tą autorkę. To na pewno nie ostatnia książka Jojo Moyes, którą przyszło mi przeczytać. Dla mnie rewelacja!

Młoda kobieta z dwójką dzieci i starym, leniwym psem oraz staczający się na dno przedsiębiorca. Taki team wybiera się w podróż do Szkocji, po to, by mała Tanzie mogła wziąć udział w olimpiadzie matematycznej.
Jess – dwudziestosiedmioletnia sprzątaczka i barmanka starająca się wiązać koniec z końcem. Ma na utrzymaniu nastoletniego pasierba, który się maluje i ogólnie odstaje...

Jodi i Todd – para ludzi z dwudziestoletnim stażem pożycia. Po takim czasie, każdy dzień jest podobny do poprzedniego. Rutyna i nuda, która wkrada się w ich związek sprawia, że Todd znajduje sobie dużo młodszą kochankę. Choć wcześniej miewał wielokrotnie jednorazowe skoki w bok, romans z dwudziestoletnią Natashą, która zachodzi z nim w ciążę sprawia, że Todd opuszcza Jodi. Wtedy sytuacja się komplikuje. Brak ślubu z Toddem uniemożliwia Jodi pozyskanie jakiejkolwiek części jego majątku po rozstaniu, co równa się z tym, że będzie musiała odzwyczaić się od luksusu, w którym tak długo żyła. Ale, ale… wraz z koleżanką wpada na pomysł, żeby pozbyć się Todda, zanim ten weźmie ślub z Natashą i zmieni testament.
„W cieniu” to wnikliwa analiza myśli osób, które przechodzą przez rozstanie. Ukazuje zarówno punkt widzenia zdradzanej kobiety, jak i niewiernego mężczyzny. Przedstawia motywy działania kobiety, która jest tak zrozpaczona po odejściu partnera, że nie wierzy, iż dzieje się to naprawdę. Motywy, które popychają ją do popełnienia zbrodni, w związku z upokorzeniem i niedowierzaniem, że po tylu latach związku nic jej się od długoletniego partnera nie należy.
Podsumowując, myślę, że jest to ciekawa propozycja dla osób, które lubią analizować zawiłości psychiki ludzkiej. Mimo, że nie jest to na pierwszy rzut oka typowy „page-turner”, wciągająca narracja głównych bohaterów i szybki rozwój wydarzeń sprawia, że książkę czyta się szybko i z zainteresowaniem. Polecam ;)

Jodi i Todd – para ludzi z dwudziestoletnim stażem pożycia. Po takim czasie, każdy dzień jest podobny do poprzedniego. Rutyna i nuda, która wkrada się w ich związek sprawia, że Todd znajduje sobie dużo młodszą kochankę. Choć wcześniej miewał wielokrotnie jednorazowe skoki w bok, romans z dwudziestoletnią Natashą, która zachodzi z nim w ciążę sprawia, że Todd opuszcza Jodi....

„Obietnica Łucji” to opowieść o skrzywdzonej w dzieciństwie kobiecie, która próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemi. Choć odniosła sukces zawodowy, jej życie prywatne pozostawia wiele do życzenia. Po rozwodzie z mężem stara się ułożyć sobie życie na nowo. W związku z tym postanawia zmienić miejsce zamieszkania – z wielkiego miasta przeprowadza się na wieś o urokliwej nazwie Różany Gaj. Obiera posadę nauczycielki historii w małej szkole podstawowej, w której poznaje jedenastoletnią Anię, dzięki której jej los się odmienia.

To pierwsza książka autorstwa Doroty Gąsiorowskiej i cieszę się, że autorka pracuje nad kolejną. Pisze ona bowiem w sposób przejrzysty, pięknym językiem. Fabuła książki jest dość przewidywalna, ale to nie wpływa na przyjemność czytania. Ciekawe dialogi i kreacje bohaterów oraz miejsc stanowią bardzo mocną stronę tej książki, która sprawia, że ma się ochotę na więcej.

Opowieść nie jest bez wad, czasami ma się wrażenie, że odbiega od rzeczywistości (zwłaszcza chodzi mi o przemianę jednej z negatywnych bohaterek na lepsze), ale jest to pozycja przyjemna, nieskomplikowana, która jest idealną książką na wieczór.

Podsumowując, polecam książkę i myślę, że ten, kto przeczyta – nie pożałuje 

„Obietnica Łucji” to opowieść o skrzywdzonej w dzieciństwie kobiecie, która próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemi. Choć odniosła sukces zawodowy, jej życie prywatne pozostawia wiele do życzenia. Po rozwodzie z mężem stara się ułożyć sobie życie na nowo. W związku z tym postanawia zmienić miejsce zamieszkania – z wielkiego miasta przeprowadza się na wieś o urokliwej nazwie...