Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy często zdarza się Wam trafić na książkę, którą czytacie z odrobinką nostalgii i ciepłym uśmiechem na ustach? Nie ukrywam że jestem wielbicielką kryminałów i to takich dość mocnych, ale pamiętam czasy swojej młodości, gdy wielokrotnie wracałam do książek Mniszkówny czy Rodziewiczówny. Dlaczego o tym mówię? Bo seria "Dworek nad Biebrzą" idealnie wpisuje mi się w tę konwencję.
Mamy rok 1823. Izabela Wieczorek po śmierci rodziców zostaje oddana na wychowanie bogatemu wujowi. Bohaterka, jak na owe czasy, nie jest typową pokorną i głupiutką panienką, marzącą jedynie o wyjściu za mąż. Dziewczyna ma charakterek, temperament i intelektualnie zdecydowanie odbiega od rówieśniczek. Często wpada przez to w tarapaty, co powoduje że nie jest najmilej widziana w towarzystwie i nie wróży się jej szybkiego znalezienia dobrego męża. A Izabela chce wyjść za mąż, głównie po to by uwolnić się spod skrzydeł wuja. Cóż z tego, gdy większość kandydatów często już wykazaniu pierwszych oznak zainteresowania znika lub ulega przykremu wypadkowi. Sytuację Izabeli ma uratować pobyt na balu u hrabiny Modlińskiej, która sama na trzech synów w stanie kawalerskim. Tymczasem sprawy komplikują się jeszcze bardziej.
Książka ta to obyczaj, w bardzo ciekawy sposób pokazujący życie społeczne tamtych czasów, zawierający ogromną dawkę poczucia humoru i lekką nutę romansu a nawet lekkiej erotyki. Lektura oczarowała mnie absolutnie i stanowiła przemiłą odskocznię od naszej szarej teraźniejszości.
Z przyjemnością sięgnę do kolejnych części sagi.

Czy często zdarza się Wam trafić na książkę, którą czytacie z odrobinką nostalgii i ciepłym uśmiechem na ustach? Nie ukrywam że jestem wielbicielką kryminałów i to takich dość mocnych, ale pamiętam czasy swojej młodości, gdy wielokrotnie wracałam do książek Mniszkówny czy Rodziewiczówny. D...

Rozwiń Zwiń

Przyznajcie się – jesteście team kot czy team pies? Ja uwielbiam i koty i psy, choć obecnie w chacie rządzi psica. Ale i tak piękny koci pyszczek powoduje u mnie wzruszenie i chęć wtulenia w mięciutkie futro. No i po przeczytaniu powyższej książki mam mieszane uczucia, bo teraz to będę się bała. Tego, że taki koci puszek potraktuje mnie jak kretynkę. Bo koty są mądrzejsze. No, niby od dawna to wiedziałam, ale jednak takie dosadne pokazanie tego faktu mocno mną tąpnęło.
Sheila, piękna kocica rasy norweski leśny, w czasie swego siódmego życia była właścicielką niejakiego Jovana, byłego serbskiego sportowca, obecnie mieszkającego w Polsce. Gdy widzi z balkonu, że Jej towarzysz został zamordowany, obiecuje sobie, że odnajdzie mordercę. Aby sprawiedliwości stało się zadość, musi znaleźć człowieka, który będzie na tyle ogarnięty, że zrozumie podpowiedzi jakie w jego kierunku będzie wysyłać. Całe szczęście trafia w ręce Magdy Barkońskiej – komisarz policji, prowadzącej sprawę. Kobieta nie dość że jest „kociarą”, a niedawno straciła swego kociego towarzysza, to jeszcze, w opinii Sheili, nawet nie jest głupia i może coś niecoś z tego wyniknie.
Nie jest to typowy kryminał, bowiem bardzo szybko wiemy kim jest morderca a sprawa skupia się raczej na jego poszukiwaniu i odgadnięciu motywu. Ważniejsza jest relacja kocicy z Magdą i śledztwo jakie Sheila prowadzi wśród swoich, by potem pani komisarz podpowiedzieć co powinna robić. I choć to tylko fikcja, to ja absolutnie wierzę, że te piękne koty mają w sobie wiele tajemnic i trzeba poczekać na ich akceptację. Jeśli lubicie kryminały na wesoło, to będziecie zadowoleni. To zabawna historia, przy której można się odprężyć.

Przyznajcie się – jesteście team kot czy team pies? Ja uwielbiam i koty i psy, choć obecnie w chacie rządzi psica. Ale i tak piękny koci pyszczek powoduje u mnie wzruszenie i chęć wtulenia w mięciutkie futro. No i po przeczytaniu powyższej książki mam mieszane uczucia, bo teraz to będę się...

Rozwiń Zwiń

Autorka ponownie mnie nie zawiodła. Także tym razem otrzymałam doskonałą powieść, która nie tylko trzyma w napięciu – ona przytłacza i dusi.
Leon Cichy – poczytny autor kryminałów, zamieszkały w domku na totalnym odludziu, w wyniku potrącenia przez auto traci wzrok. Ale to nie jest jego jedyny problem. Po wybudzeniu w szpitalu okazuje się, że towarzyszy mu świeżo poślubiona żona, której głosu nie poznaje. Kobieta pomaga we wszystkim, zna podstawowe fakty z ich życia, ale unika intymności i ogólnie Leonowi coś w niej nie pasuje. Ich ślub odbył się we Włoszech po kilkunastu dniach znajomości i nikt z rodziny bohatera nie jest w stanie potwierdzić, czy kobieta podająca się za Julię jest nią w rzeczywistości. Autor ma coraz więcej wątpliwości, ale dzieląc się nimi z najbliższymi zyskuje tyle, że rodzina i przyjaciele zastanawiają się czy wypadek czasem nie uszkodził mu czegoś więcej niż wzrok. Leon zastanawia się jaki kobieta ma motyw by podszywać się pod jego żonę? Nie robi mu krzywdy, nie okrada… Jego teorie zaczynają być coraz bardziej fantastyczne, ale Leon nie ma wątpliwości że dzieje się coś dziwnego.
Akcja rozgrywa się w czasie gorącego lata w domu na odludziu i spisana jest w formie monologu z nagrań samego pisarza. Historię tę odczytuje się wszystkimi zmysłami. Czuć zapach lata, duchotę gorącego powietrza, słychać dźwięki jakie docierają z ogromną intensywnością do pozbawionego wzroku bohatera, a jego obawy i czasem lęk przed tym co się wokół niego dzieje i czego zobaczyć nie może wchodzą w czytelnika i osaczają go jak samego bohatera.

Dla mnie, osoby namiętnie czytającej, a ostatnio dłubiącej na szydełku i drutach i jednocześnie zmagającą się od wczesnych lat z dość dużą wadą, wzrok jest chyba najważniejszym ze zmysłów. Utrata wzroku to byłaby dla mnie katastrofa, więc może dlatego ta książka tak mnie poruszyła. Dla mnie fantastyczna.

Autorka ponownie mnie nie zawiodła. Także tym razem otrzymałam doskonałą powieść, która nie tylko trzyma w napięciu – ona przytłacza i dusi.
Leon Cichy – poczytny autor kryminałów, zamieszkały w domku na totalnym odludziu, w wyniku potrącenia przez auto traci wzrok. Ale to nie jest jego j...

Rozwiń Zwiń

Moje doświadczenia z literaturą skandynawską są bardzo różne. O ile Jo Nesbo, Camilla Lackberg czy Millenium Larsona mi „żarło”, o tyle już z innymi autorami miałam zwykle problem. Większość niestety nie przypadała mi do gustu. Dlatego bardzo się cieszę, że tym razem zła passa została przełamana i to w doskonałym stylu. Mimo spokojnego i może nieco monotonnego początku, akcja wciąga wraz z odkrywaniem kolejnych kart…
Następny thriller psychologiczny czy gra pozorów?
Ira, to seryjna morderczyni, która traumę z dzieciństwa odbija sobie mordując facetów. Obawiając się zdemaskowania zamierza zapewnić sobie alibi w postaci choroby psychicznej i niepoczytalności. A któż może pomóc w tym lepiej niż Clarrissa – najbardziej znana w Finlandii psycholog, która uratowała niejedno życie. Jednak i ona także skrywa tajemnice. Czy jest rzeczywiście tak kryształową postacią jak wszyscy sądzą? O tym jaka jest prawda o bohaterach musicie przeczytać sami i uwierzcie mi, nie będziecie zawiedzeni.
Jeśli tak wygląda debiut pisarski, to gratuluję i czekam na kolejne pomysły autorki.

Moje doświadczenia z literaturą skandynawską są bardzo różne. O ile Jo Nesbo, Camilla Lackberg czy Millenium Larsona mi „żarło”, o tyle już z innymi autorami miałam zwykle problem. Większość niestety nie przypadała mi do gustu. Dlatego bardzo się cieszę, że tym razem zła passa została prze...

Rozwiń Zwiń

Przyznam się Wam szczerze, że rzadko zdarza mi się trafić na lekturę, która wywołałaby we mnie tak mieszane uczucia.

Pani March – porównywana jest przez niektórych do słynnej Bukietowej z angielskiego serialu „Co ludzie powiedzą”. Może coś w tym jest? Poziom zadufania i pozoranctwa istotnie podobny, ale Pani Bukiet jest w tym wszystkim zabawna i na swój sposób urocza. Pani March jak dla mnie nie ma w sobie nic, co mogłoby powodować że się ją lubi lub usprawiedliwia jej zachowanie. Zresztą widać wyraźnie, że ona nie lubi sama siebie. Zakompleksiona, wiecznie pomijana w rodzinie, nie utrzymująca bliskich relacji ani z matką ani z siostrą, wysoki status społeczny osiągnęła dzięki małżeństwu z uznanym pisarzem. Jednak jej stosunki z mężem oraz jedynym synkiem też nie należą do udanych. Gdy mąż wydaje kolejny bestseller opowiadający o życiu niezbyt atrakcyjnej „kurtyzany” Johanny, a znajoma sprzedawczyni ze sklepu sugeruje, że autor wzorował bohaterkę na żonie, Pani March po prostu odbija - wszędzie węszy spisek, wydaje się jej, że wszyscy wiedzą o tym, że to ona jest tytułową Johanną, zaczyna mieć zwidy. Przyznam że zakończenie bardzo zaskakuje i jest zdecydowanie ukoronowaniem całej historii.

Dla mnie najgorsze jest jednak to, że główna bohaterka nie wzbudza w czytelniku ani krzty sympatii. Może takie było założenie autora, ale mnie jest ciężko czytać książkę, w której nie jestem w stanie polubić żadnej z postaci, z czołową bohaterką na czele. Książka jest ciekawa, z pewnością doskonale napisana, piękny język, ale… kompletnie nie mój typ. Przez antypatię do bohaterki ja nie potrafiłam się w niej rozsmakować.

Przyznam się Wam szczerze, że rzadko zdarza mi się trafić na lekturę, która wywołałaby we mnie tak mieszane uczucia.

Pani March – porównywana jest przez niektórych do słynnej Bukietowej z angielskiego serialu „Co ludzie powiedzą”. Może coś w tym jest? Poziom zadufania i pozoranctwa istot...

Rozwiń Zwiń

Kolejne udane spotkanie z autorem. Książki Pana Piotra biorę w ciemno, choć tu nieco się wahałam, bo czułam niechęć do samego tematu. Polityka, bleeee… to śmierdzi z daleka. Nie ma gorszej mafii i bardziej bezwzględnych przestępców niż ci, którzy dorwali się do koryta i chcą z niego wyszarpać jak najwięcej. Oni nie cofną się przed zgnieceniem kilku małych płotek stojących im na drodze, a mają do tego środki i możliwości. Już sam cytat na początku książki pokazuje z czym będziemy mieć do czynienia: „…polityka nie uznaje morderstwa, usuwa się przeszkody…”
Książka ma wielu bohaterów, których losy przeplatają się ze sobą i wiążą, jednak osobą, która scala całość jest Radosław Grot. Jest to dość stereotypowa postać, jakich wiele w kryminałach – były gliniarz, który po traumatycznych przeżyciach wpadł w alkoholizm i odszedł ze służby, stając się prywatnym detektywem. Los daje mu szansę na wyjście na prostą. Tą szansą jest sprawa odnalezienia zaginionego dziennikarza śledczego. Mężczyzna wpadł na ślad jakiejś afery prywatyzacyjnej, w którą zamieszani są politycy wysokiego szczebla i planował napisanie na ten temat artykułu. Grot podejmuje wyzwanie i wpada w sam środek nieczystych rozgrywek.
Książka jak zwykle świetnie napisana, więc czyta się fenomenalnie. Temat jaki porusza jest tak realny, że treść wzbudza w człowieku niepokój. Uświadamiamy sobie, że takie rzeczy naprawdę mogą się dziać. Nie jesteśmy bezpieczni, bo na drodze do osiągnięcia celu nikt będący u władzy nie zwróci uwagi na to kogo zdepcze.
Jak zwykle polecam i czekam na kolejną książkę.

Kolejne udane spotkanie z autorem. Książki Pana Piotra biorę w ciemno, choć tu nieco się wahałam, bo czułam niechęć do samego tematu. Polityka, bleeee… to śmierdzi z daleka. Nie ma gorszej mafii i bardziej bezwzględnych przestępców niż ci, którzy dorwali się do koryta i chcą z niego wyszar...

Rozwiń Zwiń

Za moment minie już 7 lat odkąd Pani Marii, skarbnicy wspaniałych powiedzonek, i „nienachalnej z urody”, ale uwielbianej przez wielu felietonistki i autorki tekstów nie ma już z nami. Powiedzieć o Niej że była osobą niezwykłą, to mało. Niewiele jest osób, które wzbudzają tak skrajne uczucia, bo Panią Marię albo się wielbi, albo nie znosi.
Ja należę do tej pierwszej grupy – cenię i wielbię za poglądy, za dystans, za humor, za upartość, za tego przyklejonego do ust i ręki fajka, za teksty, które ciągle gdzieś tam w głowie tkwią. Mój ulubiony, pod którym mogłabym się podpisać wszystkimi kończynami to „Mózg to najseksowniejszy męski organ. Prawdziwa tragedia to przystojny facet, ale durny i bez poczucia humoru”

I właśnie dla wielbicieli autorki jest ta pozycja, czyli zebrane w jednym tomiku felietony z książek „Na wyspach Hula-Gula” i „Dziewczyny na ścianę i na życie”. O czym są te felietony? A czy ktoś da radę opisać ten poziom abstrakcji, ironii i satyry jakimi Pani Maria operowała? Opisać to, to jak starać się tłumaczyć idiom - dla mnie nierealne. Za to gwarantuję że przeczytanie wywołuje co najmniej uśmiech, a niekiedy wewnętrzny rechot. A czy to nie jest to czego nam w tych niełatwych czasach potrzeba?

Do której grupy Wy należycie? Macie ulubione powiedzenia autorstwa Pani Marii?

Za moment minie już 7 lat odkąd Pani Marii, skarbnicy wspaniałych powiedzonek, i „nienachalnej z urody”, ale uwielbianej przez wielu felietonistki i autorki tekstów nie ma już z nami. Powiedzieć o Niej że była osobą niezwykłą, to mało. Niewiele jest osób, które wzbudzają tak skrajne uczuci...

Rozwiń Zwiń

Co czeka nas na stare lata? Czy przekraczając pewną granicę wieku i stając się nieco mniej sprawnymi fizycznie czy intelektualnie otrzymujemy już tylko bilet w jedną stronę? Bohaterowie książki, pensjonariusze Domu Spokojnej Starości „Zaciszny Kącik” do pewnego momentu chyba tak już uważali. Zaszyli się w swoich przyzwyczajeniach, fobiach, małostkowych przekonaniach, prezentując światu i współlokatorom swoje najgorsze cechy. Już byli przekonani że nic ciekawego więcej ich w życiu nie spotka, trzeba tylko czekać na ostatnie chwile. Sytuacja odrobinę się zmienia wraz z przybyciem nowej lokatorki, byłej dziennikarki Emilii. Ciężko jest jej pogodzić się z takim stanem rzeczy i chciałaby nieco rozbudzić swoich nowych znajomych. Gdy niedługo potem na kilka miesięcy trafia do „Zacisznego Kącika” Maria, sprawy całkowicie stają na głowie. Marii nie w głowie leżenie w łóżku i czekanie na koniec, skoro w termosiku ma „herbatkę” z whisky i wie jak zdobyć coś do palenia. Nie zamierza przewegetować czasu, który ma tu spędzić, więc stawia wszystko na głowie. Nagle w sennym do tej pory i spokojnym miejscu zaczynają się zabawy, miłostki, swatania i intrygi. A gdy okazuje się, że „ich” domowi grozi zamknięcie z powodu zakusów chciwego dewelopera, emeryci postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i zorganizować pieniądze na wykup, nie stroniąc nawet od … niekoniecznie legalnych sposobów. A że akcja rozgrywa się w okolicy Bożego Narodzenia to i na świąteczny cud przyjdzie pora….

Jeśli liczycie na kryminał, to tu go nie szukajcie. Ale jeśli chcecie sobie przeczytać przyjemny obyczaj o staruszkach, którzy nadal mają w duszy ciut szaleństwa i tylko małej iskry potrzeba by ją rozpalić, wywołując uśmiech na twarzy, to sięgnijcie śmiało.

Co czeka nas na stare lata? Czy przekraczając pewną granicę wieku i stając się nieco mniej sprawnymi fizycznie czy intelektualnie otrzymujemy już tylko bilet w jedną stronę? Bohaterowie książki, pensjonariusze Domu Spokojnej Starości „Zaciszny Kącik” do pewnego momentu chyba tak już uważal...

Rozwiń Zwiń

Od wielu lat marzy mi się podróż do Stanów. I choć najbardziej chciałabym zobaczyć Nowy Jork, to zawsze chciałam też trafić do takiego typowego małego miasteczka, jakie przedstawiane jest w filmach i serialach. Wiecie, takie gdzie wszyscy się znają, rodziny chodzą wspólnie na mecze futbolowe czy baseball’owe swoich dzieci, przy okazji organizując pikniki i grille. W takich miejscach można zaobserwować różne typy ludzi, powiązania między nimi, ukryte namiętności czy niesnaski. Ukryte spojrzenia, przysłowiowe obrabianie tyłków, zawiść, zazdrość, to wszystko widoczne jest jak na dłoni. 
„Klub kłamców” to w pewnym sensie gotowy scenariusz na film o takim właśnie małym miasteczku, mieszczącym się w Kolorado. Mamy tu elitarną szkołę dla dzieci bogatych rodziców, dzieci często rozpuszczonych i uważających się za lepszych od innych, takich którym wszystko wolno i wszystko uchodzi płazem. Ale wbrew pozorom, to nie dzieci są głównymi bohaterami.
Natalie, jest asystentką dyrektora szkoły – dziewczyną niemajętną, ale marzącą o życiu jakie prowadzą rodziny dzieci uczęszczających do liceum. Asha i Brooke to matki dziewczyn, które są świetnymi piłkarkami, a ambicją ich matek jest załatwienie im stypendium sportowego na którymś z Uniwersytetów z Ivy League. Pomóc ma im w tym trener dziewczynek, zastępca dyrektora do spraw sportowych, niegdyś znany sportowiec Nick. 
Gdy pewnego dnia ze szkoły wyniesione zostają dwa ciała, zaczynają się pytania – kto jest ofiarą, kto sprawcą i co właściwie się stało. 
Choć początkowo akcja rozkręca się powoli, to później nabiera tempa. Nie znajdziecie tu brutalności, strzelanin i pościgów, ale jest intryga i zagadka do rozwiązania. Dla mnie całkiem fajna odskocznia.

Od wielu lat marzy mi się podróż do Stanów. I choć najbardziej chciałabym zobaczyć Nowy Jork, to zawsze chciałam też trafić do takiego typowego małego miasteczka, jakie przedstawiane jest w filmach i serialach. Wiecie, takie gdzie wszyscy się znają, rodziny chodzą wspólnie na mecze futbolo...

Rozwiń Zwiń