Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł i okładka wręcz krzyczą, że będzie to przyjemna, lekka lektura w sam raz na lato. I jest lekka, ale... za bardzo. Banalna. Przewidywalna. Powtarzająca wszystkie już znane schematy, zwłaszcza te związane z Italią. Miał być "wzór" rzekomo silnej kobiety, która pragnie spełnić swoje marzenia, poszaleć. Lecz bohaterka jest utrzymana w znanej już do znudzenia konwencji - kobiety, która nie sięgnęłaby po to, czego chce naprawdę, gdyby facet nie kopnął jej w tyłek. Doprawdy, czy kobietę musi sponiewierać mężczyzna, żeby zaczęła odkrywać samą siebie? Być może mam zbyt naiwne, nierealne marzenie, aby przeczytać o bohaterce, która jest pomysłowa, pełna życia i zdeterminowana sama z siebie, nie po przejściach z niedoszłym narzeczonym. W "Toskańskiej trattorii" nie spełniło się moje małe marzenie, tylko znów męczący już schemat niesłusznie zdołowanej kobiety, która jest przecież tak wspaniałym człowiekiem, że jej jedyną wadą jest kiepska fryzura. W tej książce nie ma wielkich tragedii, nie ma tak naprawdę punktów zwrotnych ani wielkich przemian. Wszystko toczy się przewidywalnie, niestety również monotonnie i nudno. Nawet część o Toskanii, która miała szanse na letnie zrelaksowanie czytelnika, nie wywołała najmniejszego poruszenia. Jedyny "charakterek" da się odczuć w niektórych opisach Nowego Yorku, bynajmniej nie pochwalnych, a dających wrażenie narzekania i plucia na Wielkie Jabłko. Często przy takich lekturach liczę, że drugoplanowi bohaterowie poprawią mój osąd. Niestety, żadna z postaci nie została nakreślona ani ciekawie, ani nie poświęcono jej więcej uwagi. Brak mi tutaj nie tylko postaci, lecz również klimatu, słońca, zadziornego humoru (lub jakiegokolwiek humoru! - w tej książce nic nie jest zabawne), a przede wszystkim brak kuchni. A podobno wokół majstersztyku kuchni miało się wszystko obracać. Cóż, majstersztyk ograniczył się do kilku beznamiętnych opisów wymyślnych potraw, które wyleciały mi z głowy zaraz po przejściu do kolejnego akapitu. Dla mnie "Toskańska trattoria" stała się toskańską tragedią, choć tragedia byłaby zapewne bardziej emocjonująca...

Tytuł i okładka wręcz krzyczą, że będzie to przyjemna, lekka lektura w sam raz na lato. I jest lekka, ale... za bardzo. Banalna. Przewidywalna. Powtarzająca wszystkie już znane schematy, zwłaszcza te związane z Italią. Miał być "wzór" rzekomo silnej kobiety, która pragnie spełnić swoje marzenia, poszaleć. Lecz bohaterka jest utrzymana w znanej już do znudzenia konwencji -...