Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opis wydawcy : Nowy literacki kryminał autora zekranizowanego bestsellera „W słusznej sprawie”.
Nie znacie mnie, ale ja znam was. Postanowiłem was nazwać: Czerwony Kapturek numer 1, Czerwony Kapturek numer 2, Czerwony Kapturek numer 3. Wiem, że wszystkie zagubiłyście się w lesie. I tak jak dziewczynka z bajki zostałyście wybrane na śmierć.
— Wilk
Trzy kobiety: Pięćdziesiąt jeden lat. Trzydzieści trzy. Siedemnaście. Lekarka. Nauczycielka. Licealistka. Wszystkie są nieszczęśliwe.
Wszystkie są rude. I wszystkie dostają ten sam list. Odtąd ich życiem zaczyna rządzić strach. Wilk śledzi je i pisze swoją nową powieść… o polowaniu na Czerwone Kapturki. Czeka na właściwą chwilę, żeby przeprowadzić mistrzowski plan. Tylko nie przewidział, że ofiara nie zawsze jest ofiarą…


I nic wiecej nie trzeba dodawac. Polecam gorąco.

Opis wydawcy : Nowy literacki kryminał autora zekranizowanego bestsellera „W słusznej sprawie”.
Nie znacie mnie, ale ja znam was. Postanowiłem was nazwać: Czerwony Kapturek numer 1, Czerwony Kapturek numer 2, Czerwony Kapturek numer 3. Wiem, że wszystkie zagubiłyście się w lesie. I tak jak dziewczynka z bajki zostałyście wybrane na śmierć.
— Wilk
Trzy kobiety: Pięćdziesiąt...

Nie planowałam Baśni braci Grimm do kupienia w najbliższym czasie, ale nie ukrywam, że książka mnie zaintrygowałą. Tytuł sprawił, że byłam bardzo ciekawa, co stworzył autor. Baśnie Grimmów znam od dziecka.
Ponieważ znałam te baśnie wiedziałam jaka jest różnica pomiędzy oryginałem, a tym co zrobił Disney. Absolutnie nie mam pretensji do Walta, zawsze traktuję baśń i nakręconą na jej motywach bajkę, jako dwie osobne historie, które pochodzą od jednej małpy, ale wyewoluowały w dwa osobne stworki. Podtytuł „bez cenzury”, intrygował. Zresztą cały blurb obiecywał naprawdę genialną książkę, dla ludzi interesujących się baśniami i odniesieniami do baśni w kulturze tej wysokiej i tej pop.

Nie planowałam Baśni braci Grimm do kupienia w najbliższym czasie, ale nie ukrywam, że książka mnie zaintrygowałą. Tytuł sprawił, że byłam bardzo ciekawa, co stworzył autor. Baśnie Grimmów znam od dziecka.
Ponieważ znałam te baśnie wiedziałam jaka jest różnica pomiędzy oryginałem, a tym co zrobił Disney. Absolutnie nie mam pretensji do Walta, zawsze traktuję baśń i...

polecam, szczególnie wielbicielkom takich harlequinowych opowieści.

polecam, szczególnie wielbicielkom takich harlequinowych opowieści.

Mam na półce jeszcze jedną książkę z tego cyklu i myślę, że na niej nie poprzestane. Ciekawa jestem w jakim stylu utrzymane są inne powieści Pilipiuka? Czytaliście? Polecacie?

Mam na półce jeszcze jedną książkę z tego cyklu i myślę, że na niej nie poprzestane. Ciekawa jestem w jakim stylu utrzymane są inne powieści Pilipiuka? Czytaliście? Polecacie?

Rewelacyjna książka i daje powody do zatrzymania się i przemyślenia pewnych kwestii...
Krótko mówiąc, czytając tą książkę nie jedną łzę uronisz, nie niejedną chwilę w napięciu przeżyjesz.

Rewelacyjna książka i daje powody do zatrzymania się i przemyślenia pewnych kwestii...
Krótko mówiąc, czytając tą książkę nie jedną łzę uronisz, nie niejedną chwilę w napięciu przeżyjesz.

Według mnie książka jest naprawdę dobra. Już jestem blisko końca - cały czas jest na podobnym, dobrym poziomie. Nie jest to kryminał, gdzie z wypiekami na twarzy zarywa się noc, aby dowiedzieć się jaki jest koniec. To jest raczej dokument. Prawdą jest, że podał nazwiska, które częściowo były znane, to, że istnieje Kamorra, jej sieć zarzucona nie tylko na Włochy ale na cały świat, a wszystkie aresztowania można obejrzeć na youtube. Ważne, że Saviano odważył się napisać taki dokument, nie tylko biernie obserwując wycinki z gazet, reportaże z tv, ale nawet po części - uczestnicząc w kilku punktach "łańcucha kamorry", aby móc lepiej zrozumieć jej funkcjonowanie.
Długo mogłabym tak pisać o plusach tej książki.

Może nie jest to nic nowego. Ale skoro tak, to dlaczego wcześniej nikt nie zgromadził tych informacji i nie opisał? Bo się bali, a Saviano nie.

Polecam.

Według mnie książka jest naprawdę dobra. Już jestem blisko końca - cały czas jest na podobnym, dobrym poziomie. Nie jest to kryminał, gdzie z wypiekami na twarzy zarywa się noc, aby dowiedzieć się jaki jest koniec. To jest raczej dokument. Prawdą jest, że podał nazwiska, które częściowo były znane, to, że istnieje Kamorra, jej sieć zarzucona nie tylko na Włochy ale na cały...

Nie jest to książka łatwa w odbiorze, bo spore fragmenty są pisane gwarą, ale po kilkunastu stronach można do tego przywyknąć. Książka ta opisuje dzieje Zakopanego od czasu, gdy było tylko wioską pasterzy, historie pierwszych zdobywanych szczytów, pierwszych wypadków górskich, świetnie przybliża też postacie Sabały, Tytusa Chałubińskiego, czy Stanisława Witkiewicza. Bardzo niesamowite jest czytanie tej książki w Tatrach, na szlakach które opisuje. Tęskni się wtedy za czasami gdy te piękne góry nie były rozdeptane przez niedzielnych turystów.

Nie jest to książka łatwa w odbiorze, bo spore fragmenty są pisane gwarą, ale po kilkunastu stronach można do tego przywyknąć. Książka ta opisuje dzieje Zakopanego od czasu, gdy było tylko wioską pasterzy, historie pierwszych zdobywanych szczytów, pierwszych wypadków górskich, świetnie przybliża też postacie Sabały, Tytusa Chałubińskiego, czy Stanisława Witkiewicza. Bardzo...

W książce szczególnie przemawia do mnie duża dawka humoru.
Książki czyta się szybko, wciągają. Boheterowie są zwyczajni, tacy luddzcy.
Jeśli ma się akurat coś do zrobienia w domu, nie polecam bo przy tej książce można zapomnieć o bożym świecie

W książce szczególnie przemawia do mnie duża dawka humoru.
Książki czyta się szybko, wciągają. Boheterowie są zwyczajni, tacy luddzcy.
Jeśli ma się akurat coś do zrobienia w domu, nie polecam bo przy tej książce można zapomnieć o bożym świecie

Mam pewien problem z opisaniem tej książki. Bo jak tu pisać o książce o której większość z Was zapewne słyszała już niejedno. Sama zresztą sporo o książce słyszałam zanim ją przeczytałam. Oglądałam parę wywiadów poruszających temat powstania tej książki z panią Danutą Wałęsą, z panem Lechem Wałęsą, a nawet słyszałam wypowiedź jej syna na tenże temat.
Bardzo dużo się o niej mówiło, mówi i pewnie jeszcze trochę mówiło się będzie. Tak to już jest, gdy powstają książki o kimś znanym lub o wydarzeniach, które poruszyły wszystkimi. A tu jest i to, i to.
Bo pani Danuta opowiada nam nie tylko o sobie, ale i o wydarzeniach w których uczestniczyła,a które wpłynęły na nasze życie także. W spisaniu tych wspomnień pomógł jej dziennikarz Piotr Adamowicz.
Wyszła z tego całkiem ciekawa lektura, która miała na celu ukazanie pani Danuty jako normalnego człowieka, ze słabościami, ale i z ogromnymi zaletami. Do tego książka ta to też spora pigułka wiedzy na temat Wydarzeń lat 80tych i 90tych.
Choć nie ma tutaj suchych faktów - raczej wydarzenia historyczne są tłem. Sporym tłem. Bo czyż gdyby losy Polski nie potoczyły się tak jak się potoczyły mielibyśmy pana Lecha Wałęsę za prezydenta, a panią Danutę Wałęsę za Pierwszą Damę (choć określenia tego nigdy pani Wałęsa nie lubiła). Myślę, że nie, a Państwo Danuta i Lech Wałęsowie byliby zwykłymi ludźmi o których książek się raczej nie pisze, a już na pewno nie mają aż takiej popularności.
Kolejny wzbudzający sensację wątek tej książki to relacje pani Danuty i pana Lecha Wałęsów. Jak jest tak do końca i tak nie wiemy, zresztą po co? Jakoś jestem bliżej tezy, że nie powinno nas to interesować.
Dla mnie państwo Wałęsowie to legenda mojego dzieciństwa, to transmisje z sejmu, gdzie oglądałam "pana z wąsami jak mój tata" i elegancka pani, która jest żoną prezydenta. To opowieści rodziców o tym jak było "za komuny" i próby przypomnienia sobie choć cupinki z tego o czym opowiadają, choć było się wtedy małym dzieckiem po prostu. To napis "Solidarność" na biało-czerwonych flagach i próby zrozumienia co to oznacza. To zmiany, które ułatwiły mi moje współczesne życie, choć nie sprawiły, że stało się proste.
A gdy czyta się o "swojej legendzie" to człowiek albo tę legendę obala, albo się w niej utwierdza. Nie powiem Wam jednoznacznie ku któremu słowu jest mi bliżej. Powiem, że lektura zrobiła na mnie spore wrażenie, choć dostrzegam w niej zarówno dużo zalet i wad. Lecz staram się tę książkę potraktować po prostu jak książkę. Szczerą (mam nadzieję) opowieść kobiety o jej życiu

Mam pewien problem z opisaniem tej książki. Bo jak tu pisać o książce o której większość z Was zapewne słyszała już niejedno. Sama zresztą sporo o książce słyszałam zanim ją przeczytałam. Oglądałam parę wywiadów poruszających temat powstania tej książki z panią Danutą Wałęsą, z panem Lechem Wałęsą, a nawet słyszałam wypowiedź jej syna na tenże temat.
Bardzo dużo się o niej...

W kolejnej już powieści Aleksandra Janowskiego sensacja goni sensację… z zawrotną szybkością! Hiszpania, Kanada, Polska, Rosja, Szwajcaria, Stany Zjednoczone, przestrzeń kosmiczna… Porwania, okupy, przestępstwa międzynarodowe, oszustwa, przekupstwa, wymuszenia i rozboje, przemyt i przemoc w aferze szpiegowskiej z wysokim brunetem i seksownymi blondynami w przeźroczystym negliżu… w tle. O tej książce dyskutuje się od Lizbony do Władywostoku… i dalej. Autor, jak na niego przystało, „Opowieści niezwykłe” stworzył wyrazistym, bezkompromisowym i interesującym stylem: „Czytałem sobie, jak zawsze, ulubioną gadzinówkę przy porannej kawie i grzankach z dżemem, przyglądając się przy okazji zdjęciom rozebranych w różnym stopniu gwiazd, gwiazdek i podgwiazdek. Nie powiem, stanowiły jakieś urozmaicenie do tytułów w rodzaju ”Niemowlę o dwóch głowach zastrzeliło swoją opiekunkę, nielegalną imigrantkę z Haiti”. Obok zamieszczono wywiad z matką tego utalentowanego dziecka, pobierającą długoletni zasiłek dla bezrobotnych, jej obecnym przyjacielem, nielegalnym imigrantem z Meksyku, oraz babcią w dalekim Santo Domingo -„takie słodkie maleństwo... Nigdy nie płakała, jak ją przewieszałam przez plecy w chuście podczas zbioru truskawek na plantacjach”. Ojciec pociechy - nieznany, to znaczy matka nie potrafiła go wskazać. Nuda”.

Przy lekturze „Opowieści niezwykłych” nuda nam nie grozi!

W kolejnej już powieści Aleksandra Janowskiego sensacja goni sensację… z zawrotną szybkością! Hiszpania, Kanada, Polska, Rosja, Szwajcaria, Stany Zjednoczone, przestrzeń kosmiczna… Porwania, okupy, przestępstwa międzynarodowe, oszustwa, przekupstwa, wymuszenia i rozboje, przemyt i przemoc w aferze szpiegowskiej z wysokim brunetem i seksownymi blondynami w przeźroczystym...

Czekając na anioły to smutna historia, która może wycisnąć łzy z oczu, a jednocześnie dać nadzieję. Na tym właśnie polega życie - rzadko kiedy usłane jest różami, często potykamy się na swojej drodze, błądząc i cierpiąc, aby jednak uświadomić sobie, że wokoło jest wiele osób, które pomogą i wesprą w trudnych momentach. A śmierć nie musi oznaczać końca, a dopiero początek...

Czekając na anioły to smutna historia, która może wycisnąć łzy z oczu, a jednocześnie dać nadzieję. Na tym właśnie polega życie - rzadko kiedy usłane jest różami, często potykamy się na swojej drodze, błądząc i cierpiąc, aby jednak uświadomić sobie, że wokoło jest wiele osób, które pomogą i wesprą w trudnych momentach. A śmierć nie musi oznaczać końca, a dopiero początek...

Pilipiuk stwarza całkiem odrębny świat - zapadłej wiochy, gdzieś we wschodniej Polsce, w której mieszkają tępi mieszkańcy, wierzący w zabobony i chlejący wódę. Najbardziej poważanym mieszkańcem jest egzorcysta-amator i znany bimbrownik Jakub Wędrowycz. Na pierwszy rzut oka nie brzmi to zbyt ciekawie ale napradwę całkiem przyjemnie się czyta. Pilipiuk nie szczędzi ironii, z przymrużeniem oka opisuje wioskowe życie i przygody Jakuba. Cała książka to właściwie zbiór opowiadań o Jakubie, który wplątany jest ciagle w afery polityczne, w których zmienia bieg historii. Jeśli nie zajmuje się polityką, to walczy z prawem w trakcie rozpraw sądowych, rżnąc wioskowego głupa i wypierając się zarzucanych czynów w żywe oczy. Ewentualnie poświęca się swojej profesji egzorcysty, trafiając na wampirów czy inne nadprzyrodzone siły. Nie muszę chyba pisać, że Jakub mimo niestworzonych pomysłów, zawsze wychodzi z kłopotów obronną ręką:)
Pilipiuk przemyca w swoich historiach obserwacje współczesnego świata i uniwersalne prawdy. Nie jest natrętny, mam wręcz wrażenie, że głównym celem jego pisarstwa jest to, by czytelnik dobrze się bawił.

Pilipiuk stwarza całkiem odrębny świat - zapadłej wiochy, gdzieś we wschodniej Polsce, w której mieszkają tępi mieszkańcy, wierzący w zabobony i chlejący wódę. Najbardziej poważanym mieszkańcem jest egzorcysta-amator i znany bimbrownik Jakub Wędrowycz. Na pierwszy rzut oka nie brzmi to zbyt ciekawie ale napradwę całkiem przyjemnie się czyta. Pilipiuk nie szczędzi ironii, z...

Jeśli chodzi o samą książkę, to szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś lepszego. Większość przytoczonych tam przykładów brzmi (jak dla mnie) zbyt nieprawdopodobnie, aby rzeczywiście kiedykolwiek miały miejsce. Uzdrowić kogoś kto jest na drugim końcu świata samą pozytywną myślą... hmmm...

Jeśli chodzi o samą książkę, to szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś lepszego. Większość przytoczonych tam przykładów brzmi (jak dla mnie) zbyt nieprawdopodobnie, aby rzeczywiście kiedykolwiek miały miejsce. Uzdrowić kogoś kto jest na drugim końcu świata samą pozytywną myślą... hmmm...

Między innymi dowiesz się jak:

# Jak skutecznie destabilizować przekonania innych osób (nawet zawodowych negocjatorów)? Czyli co zrobić, aby przekonać innych do swoich racji.
# Jak wydawać innym osobom ukryte polecenia i sprawiać, że będą mieli je ochotę wykonywać zupełnie nieświadomie?
# Zaskakujące polecenie, które automatycznie wprowadzi większość Twoich rozmówców w stan silnej podatności na perswazję, dzięki czemu będziesz w stanie dużo szybciej ich przekonać.
# Jak łatwo rozpalać silne pożądanie do kupienia Twoich towarów u trudnych klientów?
# Jak szybko i skutecznie poradzić sobie z osobami, które są nastawione na „nie” do Twoich propozycji?
# Skuteczny sposób na zainteresowanie klienta (lub np. Twoich znajomych) nawet takimi tematami, które wydają mu się wyjątkowo nudne.

Między innymi dowiesz się jak:

# Jak skutecznie destabilizować przekonania innych osób (nawet zawodowych negocjatorów)? Czyli co zrobić, aby przekonać innych do swoich racji.
# Jak wydawać innym osobom ukryte polecenia i sprawiać, że będą mieli je ochotę wykonywać zupełnie nieświadomie?
# Zaskakujące polecenie, które automatycznie wprowadzi większość Twoich rozmówców w...

Saga to świetne czytadło. Wprawdzie wraz z ilością tomów spada też poziom, jednak autorka jest świetna warsztatowo - wiele informacji o 'świecie nadnaturalnym' wzięte jest z rzeczywistości, z danych etnograficznych, autentycznych legend, wierzeń, miejsc... więc przy okazji można dowiedzieć się czegoś ciekawego

Saga to świetne czytadło. Wprawdzie wraz z ilością tomów spada też poziom, jednak autorka jest świetna warsztatowo - wiele informacji o 'świecie nadnaturalnym' wzięte jest z rzeczywistości, z danych etnograficznych, autentycznych legend, wierzeń, miejsc... więc przy okazji można dowiedzieć się czegoś ciekawego

Sporo osób oczekuje od Eco by jego nowe powieści były dużo lepsze od "Imienia Róży". Według mnie jest to trochę zrozumiałe, ale z drugiej strony dziwne. Staram się nie porównywać zbytnio powieści, które są inne. Nie przeczę, że "Imię Róży" jest mistrzostwem, ale nie zgodzę się też z opiniami, że "Cmentarz w Pradze" nie pokazuje już tej genialnej formy Eco. Jak mówię, jest inny, co nie oznacza, że gorszy ani też mniej ciekawy. Nie wiem jak innych, ale mnie bardzo ciekawiło podejście Eco do budzących wiele kontrowersji "Protokołów Mędrców Syjonu" i jeszcze kilku innych spraw i na tym etapie mogę zapewnić, że pod względem "historycznym" książka jak najbardziej mi odpowiada. No, ale podobno o gustach się nie dyskutuje więc nie będę tu innych przekonywała, że warto. Ci, co chcą na pewno po książkę sięgną.

Sporo osób oczekuje od Eco by jego nowe powieści były dużo lepsze od "Imienia Róży". Według mnie jest to trochę zrozumiałe, ale z drugiej strony dziwne. Staram się nie porównywać zbytnio powieści, które są inne. Nie przeczę, że "Imię Róży" jest mistrzostwem, ale nie zgodzę się też z opiniami, że "Cmentarz w Pradze" nie pokazuje już tej genialnej formy Eco. Jak mówię, jest...

To książka o dwójce nastolatków próbujących odkryć tajemnicę tytułowej Niny. Książka wciąga i to bardzo. Trudno się oderwać i wrócić do codziennych obowiązków. Ciągle się myśli "co dalej?" Naprawdę polecam

To książka o dwójce nastolatków próbujących odkryć tajemnicę tytułowej Niny. Książka wciąga i to bardzo. Trudno się oderwać i wrócić do codziennych obowiązków. Ciągle się myśli "co dalej?" Naprawdę polecam

Jest to współczesna baśń (ale też dla dorosłych) o tym, jak można się nauczyć czarów. Choddzi tu o magię, dzięki ktorej można zmienić całe swoje życie, tak by spełnić swoje marzenia. Książkę napisał człowiek sukcesu - Dariusz Chwiejczak wiceprezes ComputerLandu. Co najfajniejsze te czary działają!!! Z tego co wiem, nie mozna tej książki kupić w księgarniach. Jest droga, to fakt, ale z drugiej strony jest niezwykła. Można ją kupić w kilku księgarniach internetowych, chyba np. w wydawnictwie Galaktyka

Jest to współczesna baśń (ale też dla dorosłych) o tym, jak można się nauczyć czarów. Choddzi tu o magię, dzięki ktorej można zmienić całe swoje życie, tak by spełnić swoje marzenia. Książkę napisał człowiek sukcesu - Dariusz Chwiejczak wiceprezes ComputerLandu. Co najfajniejsze te czary działają!!! Z tego co wiem, nie mozna tej książki kupić w księgarniach. Jest droga, to...

"Samotność w Sieci" - poruszająca, piękna, prawdziwa, wzruszająca do łez; bliska każdemu człowiekowi bo opowiada o samotności... Dotyka duszy delikatnie... Wyszarpuje serce zgniata je i depcze...

"Samotność w Sieci" - poruszająca, piękna, prawdziwa, wzruszająca do łez; bliska każdemu człowiekowi bo opowiada o samotności... Dotyka duszy delikatnie... Wyszarpuje serce zgniata je i depcze...

Świetna książka pokazująca od kuchni ciężką pracę żołnierzy.

Świetna książka pokazująca od kuchni ciężką pracę żołnierzy.