Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po “Dom Trzepoczących Skrzydeł” nie spodziewałam się niczego. Jednak to, co dostałam, kompletnie mnie zaskoczyło. Zamurowało. Spowodowało, że po odłożeniu ostatniej strony, wciąż wraz z bohaterami znajdowałam się w tym jednym miejscu. Miejscu dość niepozornym, ale zmieniającym dosłownie wszystko…

Historia zaczyna się, jak wiele innych. Ona, pół Fea, wzgardzona przez swojego dziadka i zakochana w księciu Fea czystej krwi. Widoków na wspólną przyszłość nie mają żadnych, lecz co zabroni żyć dziewczynie marzeniami. Zmienia się to jednak w momencie, gdy otrzymuje pewną misję, która może urzeczywistnić jej marzenia. Jednak czy na końcu swojego zadania, wciąż będzie pragnęła tego samego?

Olivia Wildenstein stworzyła świat, który z opisu bardzo przypominał mi Wenecję. Gondole, mosty, kanały… i już samo to mnie kupiło. Dodatkowo stworzyła królestwo, w którym panuje jasna zasada - Fea czystej krwi mają władzę i każde przewinienie przeciwko nim jest surowo karane. Może się wydawać, że o Fea już wiemy wszystko, jednak autorka dodaje coś od siebie. Wprowadza nowe ludy, potworki i nawet małe wróżki pełniące rolę służących. Świat może z pozoru sprawiać wrażenie, że na pewno już go znamy, jednak już od pierwszych stron przekonamy się, że tak naprawdę nic o nim nie wiemy. I niby na początek można określić takim delikatnym wprowadzeniem, tak później… się dzieje! I to tak bardzo, że po każdym rozdziale mówi się “ja pie**ole”! Autorka nie przebiera w środkach, nie podaje niczego na tacy, tak naprawdę część tajemnicy odkrywamy dopiero na końcu. Przez całą książkę razem z Fallon bierzemy udział w szalonym pościgu za wronami i niby coś nam tam w głowie, jakaś myśl kiełkuje. I z pozoru może wydawać się, że już odkryliśmy motywy kierującymi bohaterami, jednak ostatecznie dowiadujemy się, że intryganci będą z nas marni 😅

I może Fallon nie zaliczę go grona ulubionych bohaterek. Przykro mi to mówić, ale jej ślepe zapatrzenie w cud księcia mnie osłabiało. Próbowałam to sobie tłumaczyć prawdziwym zauroczeniem. Wiecie pierwszą miłością, która sprawia, że stajesz się ślepy na wady swojego ukochanego. I o ile czasami takie tłumaczenie zdawało egzamin, tak niekiedy mówiłam “Fallon, litości!”. Jednak w pewnym momencie dziewczyna zaczęła się zmieniać, zaczęła dostrzegać prawdę pod pięknymi kłamstwami i zaczęłam się do niej przekonywać. Nie powiem, w niektórych momentach pozytywnie mnie zaskoczyła. Dziewczynie na pewno odwagi nie brakuje, jest oddaną przyjaciółką i troszczy się nie tylko o swoich bliskich, ale także o nieznajomych. Może wydawać się, że to taki typ naiwnej bohaterki, jednak ona dopiero pokaże, na co ją stać. I nie mogę się tego doczekać!

Bo “Dom Trzepoczących Skrzydeł” to dopiero początek. Autorka tylko rozmieściła odpowiednie pionki na szachownicy i daje nam znać, że prawdziwa gra dopiero się rozegra. Koniecznie musicie ją przeczytać!

Sięgając po “Dom Trzepoczących Skrzydeł” nie spodziewałam się niczego. Jednak to, co dostałam, kompletnie mnie zaskoczyło. Zamurowało. Spowodowało, że po odłożeniu ostatniej strony, wciąż wraz z bohaterami znajdowałam się w tym jednym miejscu. Miejscu dość niepozornym, ale zmieniającym dos...

Rozwiń

Zwiń