Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść Rabbits Teryy Milesa, kanadyjskiego pisarza, filmowca i autora hitowych podcastów, zaintrygowała mnie opisem. Dlatego postanowiłam podjąć ryzyko i wraz z K, wziąć udział w sekretnej grze toczącej się w alternatywnej rzeczywistości.

Jedenasta edycja.
Kiedy śmiertelnie niebezpieczna sekretna gra zagraża rzeczywistości, świat może uratować tylko jeden człowiek…
Rabbits to gra tocząca się w alternatywnej rzeczywistości, tak rozległa, że korzysta z całego świata jako planszy. Od momentu jej rozpoczęcia odbyło się już dziesięć edycji, w których ogłoszono dziewięciu zwycięzców. Ich tożsamość jest jednak nieznana. Podobnie jak nagroda, którą mogły być rzekomo rekrutacja do NSA lub CIA, bogactwo, nieśmiertelność, a może nawet klucz do tajemnic wszechświata. Jednak im głębiej wnika się w grę, tym niebezpieczniejsza się staje. Gracze ginęli już w przeszłości, a liczba ofiar rośnie. Właśnie zbliża się rozpoczęcie jedenastej edycji. K, pasjonat Rabbits, od lat próbuje dostać się do gry. Miliarder Alan Scarpio, podający się za zwycięzcę szóstej edycji, twierdzi, że z grą dzieje się coś niedobrego i że K musi ją naprawić, zanim zacznie się rozgrywka – w przeciwnym razie świat się rozpadnie. Wkrótce po zaginięciu Scarpia rozpoczyna się jedenasta edycja. A losy całego wszechświata spoczywają w rękach jednego bohatera…

Chaos i powtarzalność.
Rabbits, to powieść, którą trudno mi ocenić.

Wszystko przez to, że nie mogłam w ogóle „złapać kontaktu” z głównym bohaterem. Może zabrzmi to trywialnie, ale ja go nie czułam i ciągle zastanawiałam się, czy K, który pilnie musi naprawić grę, jest w naszej, czy może jednak alternatywnej rzeczywistości i dlaczego przy tej pilności wszystko tak się ślimaczy. Poza tym próbowałam sobie poukładać w głowie, czy przy jego chorobach i problemach z dzieciństwa, te wszystkie wizje nie są tylko iluzją i czy rzeczywiście mają realne przełożenie na rzeczywistość.

Przez te odczucia, nie mogłam się wczuć w fabułę, której dodatkowo nie pomagał fakt powtarzalności. Tak, niektóre fragmenty powieści odtwarzane są cyklicznie, co ma w pewnym stopniu zastosowanie w tej powieści (liczby, „szare odczucie”), ale potrafi wybić dość mocno z czytelniczego rytmu.

Do którego wracałam dzięki temu, że książka sama w sobie ma ciekawy koncept połączenia alternatywnej rzeczywistości, poruszania się między wymiarami, wiele intrygujących zagadek i ciekawych nawiązań do popkultury, świata gier i filmów.

Więc jeżeli jesteście fanami teorii spiskowych, popkultury, gier oraz lubicie poruszać się po książce w sposób, jakbyście mieli zdobyć kolejne levele, to Rabbits Terry Milesa może się Wam spodobać. W innym przypadku możecie nie złapać pełnego kontaktu z bohaterem i alternatywną rzeczywistością. ;)

https://unserious.pl/2023/08/rabbits-terry-miles/

Powieść Rabbits Teryy Milesa, kanadyjskiego pisarza, filmowca i autora hitowych podcastów, zaintrygowała mnie opisem. Dlatego postanowiłam podjąć ryzyko i wraz z K, wziąć udział w sekretnej grze toczącej się w alternatywnej rzeczywistości.

Jedenasta edycja.
Kiedy śmiertelnie niebezpieczna...

Rozwiń Zwiń

Kapitan Wywijas i jego ferajna, są doskonałym, tchnącym morską bryzą, lekkim czytadłem na lato. Dlatego w promieniach, parzącego wręcz, słońca z nadzieją na odrobinę ochłody od morza, zasiadłam do czytania trzeciej, a tym samym ostatniej, odsłony cyklu Morza wszeteczne Marcina Mortki pod tytułem Zaułki St. Naarten.

Lovie is in the air. ;)
Kapitan piratów Roland zwany Wywijasem przeżywa moralne rozterki. Nie ma bowiem pojęcia, czy umocnić swe rządy na Wyspach Plugawych, czy może wesprzeć swego przyjaciela Seamusa, gubernatora St. Naarten, w wojnie z Piekłem. Podjęcie decyzji, jak to zwykle bywa, następuje w wyniku paru dość nieoczekiwanych odkryć – otóż nie dość, że inwazyjne plany Piekła są mocno związane z osobą Rolanda, to jeszcze kapitanowi, co gorsza, grozi zmiana stanu cywilnego.
Roland rzuca się więc w wir walki z diabłami, w trakcie której przyjdzie mu ujawniać ambasadorskie zdrady, wskrzeszać legendarne galeony, odnawiać dawne sojusze, rozgryzać tajemnice Wysp Rozpustnych i odkrywać nowe żywioły, a przy tym tłuc, pić, kląć, dusić i szaleć. Ani przez moment jednakże nie opuści go wspomnienie zawadiackiego uśmiechu pewnej travlańskiej arystokratki…

Zakończenie z pompą i humorem.
Ciężko dodać coś nowego i błyskotliwego, po napisaniu słów kilka o poprzednich spotkaniach z kapitanem Wywijasem i jego drużyną.

Gdyż morski klimat „unoszący się” nad tą powieścią, wciąż jest niesamowity. Wylewający się hektolitrami humor zapewnia genialną rozrywkę, a pędząca niczym Hydroptere DCNS podczas regat Ronstan Bridge to Bridge akcja, nie pozwala nawet na kropelkę nudy. ;)

Bohaterowie w nowej sytuacji odnajdują zaś z iście piracką gracją i animuszem. Żadne przeszkody, diabelskie podchody i inne anielskie sojusze nie są im straszne. Choć muszę przyznać, że odrobinę paniki (nie tylko w serduszku) na pokład wprowadza próba wyswatania niezłomnego kapitana z uroczą, a co najważniejsze, niedającą sobie w kaszę dmuchać księżniczką.

Jest więc tona śmiechu, zamykanie wątków przy ogromnej rozróbie z udziałem pirackiej ferajny i uroczy happy end.

Dlatego jeżeli macie ochotę na sporą dawkę pirackiej adrenaliny, odrobinę miłości i dużą dawkę humoru podaną z wdziękiem słonia z porcelany, to zapraszam na pokład wraz z drużyną kapitana Wywijasa, która właśnie obrała azymut na Zaułki St. Naarten.

Morsko polecam! :)

https://unserious.pl/2023/07/zaulki-st-naarten/

Kapitan Wywijas i jego ferajna, są doskonałym, tchnącym morską bryzą, lekkim czytadłem na lato. Dlatego w promieniach, parzącego wręcz, słońca z nadzieją na odrobinę ochłody od morza, zasiadłam do czytania trzeciej, a tym samym ostatniej, odsłony cyklu Morza wszeteczne Marcina Mortki pod t...

Rozwiń Zwiń

Moi ulubieńcy z Bielan — Bogusia, Leszek, Tosia i Gard — po raz kolejny dali się porwać przygodzie. A ich wyczyny „udokumentowała” Katarzyna Berenika-Miszczuk, w trzeciej odsłonie cyklu Klub Kwiatu Paproci pod tytułem Tajemnica ognia. ;)

Mityczny stworzonko Tosi.
Lato upływa Lipowskim na czekaniu: na szkołę, na festyn z okazji zakończenia wakacji i, co najważniejsze, na powrót Garda. Tosia czeka na coś jeszcze – na wyklucie się mitycznego stworka z noszonego pod pachą jajka.
Po powrocie Garda dzieciaki postarają się rozwiązać zagadkę jego tajemniczych zdolności. Milczący dorośli, którzy każą im nie wtykać nosa tam, gdzie nie trzeba, tylko podsycają ich ciekawość. Leszek będzie musiał się zmierzyć ze swoim brakiem odwagi, a Gard po raz pierwszy nie ulegnie i nie odpuści. Niestety, przy okazji, oczywiście zupełnym przypadkiem, wszyscy wpadną w niezłe tarapaty.

I pomyśleć, że to miała być taka spokojna końcówka wakacji!

Jest ogień i to dosłowny. :D
Nie będę rozpływać się po raz kolejny nad tym, jak autorka fantastycznie bawi się klimatem i wplataniem słowiańskich wierzeń w fabułę — bo to już było. ;) Nie będę też zachwycać się wspaniale uchwyconą relację między rodzeństwem, bo ten element również nie zmienił się od poprzedniego odcinka. ;)

Pozwolę sobie natomiast pochylić się nad tym, jak autorka w piękny sposób (po raz kolejny) nawiązała, bardzo trudnych i ważnych tematów dla młodszych oraz starszych czytelników.

Począwszy od traktowania „dziecka jak dziecko” i odsuwania odpowiedzi na drażniące go tematy na później – „jak będziesz dorosły”, które przyniosło tylko niepotrzebne napięcie w rodzinie i chęć młodszego pokolenia do odkrywania prawdy na własną rękę. Kolejno przez „zbrodnię i karę”, która jednocześnie łączy w sobie próbę dostosowania/wpasowania się w środowisko, wbrew sobie, a także poważne konsekwencje wypływające z takiego stanu rzeczy. Na „spełnianiu marzeń” i wyrzeczeniach, które często z naszymi marzeniami się wiążą, ale jednocześnie dają wiele satysfakcji, gdy odniesiemy sukces.

To tak oczywiście w telegraficznym skrócie. Bo żeby poczuć prawdziwe, wypływające z książki ciepło, wrażliwość moc przyjaźni i rodzinną miłość, koniecznie musicie przeżyć wspólną przygodę z bohaterami Tajemnicy ognia Katarzyny Bereniki Miszczuk, którą czyta wyśmienicie Jagoda Małyszek.

Ogniście polecam!

https://unserious.pl/2023/07/tajemnica-ognia/

Moi ulubieńcy z Bielan — Bogusia, Leszek, Tosia i Gard — po raz kolejny dali się porwać przygodzie. A ich wyczyny „udokumentowała” Katarzyna Berenika-Miszczuk, w trzeciej odsłonie cyklu Klub Kwiatu Paproci pod tytułem Tajemnica ognia. ;)

Mityczny stworzonko Tosi.
Lato upływa Lipowskim na ...

Rozwiń Zwiń

Polubiłam się bardzo z bohaterami Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego, dlatego z ciężkim sercem sięgałam po ostatnią książkę serii pod tytułem Lux perpetua i tym samym pożegnałam się z Reinmarem z Bielawy, Samsonem oraz Szarlejem.

Reinmar i Jutta.
Reynevan, główny bohater tomów “Narrenturm” i “Boży bojownicy”, nadal ma kłopoty, ciągle ktoś dybie na jego życie bądź przedstawia mu propozycję nie do odrzucenia. Prześladują go prozaiczni agenci wywiadu oraz siły nieczyste, wcale nie ukrywające swej diabelskiej proweniencji. Ale Reynevan żyje przecież w okrutnych i niebezpiecznych czasach. Na Śląsku i w Czechach, gdy przez ziemie te przetaczały się krucjaty i husyckie wyprawy odwetowe.
Gdy nie znano słowa: “Litość” i z imieniem Boga na ustach wyrzynano tysiące niewinnych. Reinmar wierzy w religijną odnowę, staje po stronie zwolenników Husa, nawet gdy ci dokonują niewiarygodnych zbrodni. Cel uświęca środki.

Reynevan chce pomścić śmierć brata. On, medyk i zielarz, idealista i bezinteresowny obrońca chorych i cierpiących, musi wcielić się w rolę husyckiego szpiega, dywersanta, zabójcy i bezlitosnego mściciela. Rozdarty pomiędzy obowiązkiem a głosem serca, stawia wszystko na jedną kartę, byle wyrwać ukochaną z rąk wrogów. On i Jutta to postacie niczym ze średniowiecznego romansu o Alkasynie i Nikoletcie.

Zwieńczenie trylogii w punkt.
Petarda i lekki niedosyt. ;)

Tak w skrócie mogłabym podsumować ostatni tom z przygodami Reinmara z Bielawy, Samsona oraz Szarleja.

Gdyż, to co zaserwował nam Andrzej Sapkowski, to była niezwykła przygoda, pełna soczystych bitek, zakulisowej polityki, smakowitych intryg, historycznych wstawek i wielkiej miłości. A to wszystko zostało podane bez pudrowania (no może poza modułem nieśmiertelności Reinmara ;)) rzeczywistości i wybielania głównych bohaterów.

Tak, tu każdy niezależnie od tego „po której stronie barykady stoi”, ma coś za uszami, a autor nie zamierza udawać, że jedne przewiny są mniej ważne od drugich. Wszyscy są w większym lub mniejszym stopniu szubrawcami, a śmierć zbiera swoje żniwa równo, nie zważając na preferencje, pozycję, koneksje i nasze przywiązanie do poszczególnych bohaterów.

Dlatego cała seria tak mocno zapada w pamięć, a natłok nazwisk czeskich i wtórność niektórych sytuacji (no dobra, ciągłe ratowanie Reinmara po prostu zrobiło się nudne), mimo wszystkich moich zachwytów, spowodowały lekki niedosyt oraz zmęczenie w tej materii.

Poza tymi „drobiazgami” jestem zachwycona serią, bo każda z odsłon ma niesamowity klimat, a miks magii, fikcji i realizmu jest po prostu wyborny. Stąd, jeżeli poszukujecie wręcz samo czytającej się serii fantastycznej, to koniecznie zwróćcie swe lico w kierunku Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego. Myślę, że będziecie nią (podobnie jak ja) zachwyceni!

Gorąco polecam!

https://unserious.pl/2023/07/lux-perpetua/

Polubiłam się bardzo z bohaterami Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego, dlatego z ciężkim sercem sięgałam po ostatnią książkę serii pod tytułem Lux perpetua i tym samym pożegnałam się z Reinmarem z Bielawy, Samsonem oraz Szarlejem.

Reinmar i Jutta.
Reynevan, główny bohater tomów “Narr...

Rozwiń Zwiń

Mogę powiedzieć, czy raczej napisać, że Maitiri_books ma Dar przekonywania (a może raczej powinnam napisać, że ma dar wiercenia dziury w brzuchu ). Tak namawiała mnie do sięgnięcia po Dar anomalii. Księga 1, że już nie miałam siły i dla świętego spokoju wkroczyłam do świata wykreowanego przez debiutanta Pawła Zbroszczyka.

Pierzasty Leba i Bren.
Uważaj na to, co czynisz. Biel twoich piór nie jest wieczna, a w każdym sercu czai się mrok gotowy zabarwić je czernią.
Leba jest wciąż za młody, by popłynąć na wyspę z wieżą, ale świat nie chce czekać. Igrzyska na śmierć i życie, podczas których skrzydlaty chłopak odkryje, jakim siłom zacznie służyć po przejściu przez anomalię, to dopiero początek. Pełen poświęcenia i chęci czynienia dobra nie spodziewa się, że bogowie splotą jego los… z kłamcą i złodziejaszkiem.
Uważaj na to, co kradniesz. Może się bowiem okazać, że sięgasz po tożsamość piewcy, a jedyna pieśń, jaką usłyszysz, będzie śpiewana przez depczącą ci po piętach śmierć.
Bren właśnie otworzył przed sobą drogę do lepszego życia. Nie spodziewa się, że ten szczęśliwy traf, który udało mu się wykantować bezczelnym kłamstwem, w jednej chwili może uczynić go najbardziej poszukiwanym zbiegiem w Estepii. Jego los byłby przesądzony, gdyby nie pewna anomalia i życzliwy głos rozsądku…

Złe dobrego początki. ;)
Maitiri_books może odetchnąć, nie będę jej robić wyrzutów, że wpuściła mnie w maliny. ;)

Cóż prawda początek Daru anomalii. Księga 1 cechuje się totalnym, niemożliwym do opanowania chaosem. Jednak z każdą minutą odsłuchanego audiobooka było tylko lepiej.

Przedstawiony, bardzo ciekawie wykreowany oraz co najważniejsze, przemyślany świat porwał mnie w swoje ramiona i mogłam rozkoszować się płynnie poprowadzoną fabułą okraszoną dość dynamiczną akcją.

Największe wrażenie (oczywiście ;)) wywarli na mnie pomysłowo wykreowani bohaterowie i ich zdolności. Pierzasty Leba za młody na swoją próbę dostaje jednak szansę, by ją przejść i w nagrodę wejść do Anomalii. Dzięki czemu zostaje połączony z Brenem. Ten dzięki zrządzeniu losu, choć może raczej powinnam napisać, że dzięki niewyparzonemu językowi zostaje kadetem Piewców — największej ekipy przestępczej w Estepii.

Jak to się stało, że chłopaków połączyła Anomalia, co nawywijał Bren i skąd pojawiły się pierwsze czarne piórka w skrzydłach Leba, musicie dowiedzieć się sami.

Ja tylko na zachętę napiszę, że ze względu na nieprzewidywalność ruchów bohaterów i nieszablonowe zwroty akcji, nie będziecie mieli czasu na nudę.

Dlatego sięgajcie i czytajcie Dar anomalii. Księga 1 Pawła Zbroszczyka, bo ten debiut jest wart poznania. A ja już czekam na kolejną odsłonę cyklu.

https://unserious.pl/2023/08/dar-anomalii-ksiega-1/

Mogę powiedzieć, czy raczej napisać, że Maitiri_books ma Dar przekonywania (a może raczej powinnam napisać, że ma dar wiercenia dziury w brzuchu ). Tak namawiała mnie do sięgnięcia po Dar anomalii. Księga 1, że już nie miałam siły i dla świętego spokoju wkroczyłam do świata wykreowanego pr...

Rozwiń Zwiń

Jak już ostatni tom z Zekiem i spółką stanął ma półce. Ciężko było mi się oprzeć i musiałam przystąpić do działania i przeżyć, najdziwniejszy i najbardziej memiczny koniec świata, który zafundował mi Michał Gołkowski w Komornik. Arena dłużników #4. :D

Najdziwniejszy koniec świata!
No dobra, powiedzmy to otwarcie – Rebelia na Arenie Dłużników upadła i sobie głupi ryj rozbiła, a jej niedobitkowie rozpierzchli się po całym świecie, niczym koraliki po podłodze.
Natomiast Ezekiel Siódmy, eks-Komornik, eks-Stwórca Świata, w tej chwili ponownie wciągnięty na krzywy ryj w skład Korpusu Komorniczego, ma o wiele większe problemy niż ubolewanie nad tym, że zamiast dzięki swojej wiedzy z przyszłości coś zrobić lepiej, to zrobił tak samo, a w sumie to nawet gorzej.

Bo wygląda na to, że cała jego (wszech)wiedza się, delikatnie rzecz ujmując, zdezaktualizowała.

Świat, podobnie jak ciasto drożdżowe, nie lubi jak do niego zaglądać kiedy rośnie, tykać go palcami i pokazywać znajomym. I wszystko wskazuje na to, że w jedynej wciąż działającej linii czasowej zrobił się przez to wszystko paskudny zakalec.

Ale to wszystko nic w stosunku do tego, gdzie znajduje się teraz Zek.

A to, gdzie się znajduje, to pikuś w porównaniu do tego z kim tam jest uwięziony.

No cóż – mamy siódmy tom trylogii, której zakończenie miało być nieodwołalne i ostateczne, więc chyba nic w tej książce nie może pójść ani zgodnie z planem, ani jakimikolwiek oczekiwaniami.

Jeśli masz jakieś prognozy co do tego, co się tu wydarzy, to spisz je sobie na karteczce, a potem się śmiej, widząc, jak bardzo się mylisz.

Nadchodzi najdziwniejszy koniec wszystkiego, jaki kiedykolwiek widział świat!

Przeżyj to sam.
Na samo wspomnienie czwartego, ostatniego (chyba ;)) spotkania z Zekiem i spółką, automatycznie pojawia się banan na mojej twarzy i konsternacja, co Wam o tej książce napisać.

Bo ciężko oddać słowami, tę radochę, jaką miałam, gdy autor mrugał do mnie oczkiem i w sposób wyrafinowany nie dość, że sam natrząsał się z przedłużającej się serii, to jeszcze obsypywał mnie złotymi myślami i memami dobrze znanymi mi z Internetów.

Ciężko też powiedzieć nieco więcej o dialogach i bohaterach, bo każda wzmianka byłaby spojlerem, za który mielibyście ochotę wtrącić mnie do karceru. ;)

Mogę Was jedynie zapewnić, że akcja całego tomu, to prawdziwa petarda bez hamulców, wypełniona purpurą i brawurą oraz dialogami, które samego Michała Archanioła zwaliłyby z nóg. Samo zakończenie zaś do tych banalnych nie należy i jest dobrym zwieńczeniem całej serii.

Więc wkraczajcie na Arenę oraz przeżyjcie wraz z Zekiem i jego wesołą ekipą ten totalnie spie... koniec świata!

Gorąco polecam!

https://unserious.pl/2023/08/komornik-arena-dluznikow-4/

Jak już ostatni tom z Zekiem i spółką stanął ma półce. Ciężko było mi się oprzeć i musiałam przystąpić do działania i przeżyć, najdziwniejszy i najbardziej memiczny koniec świata, który zafundował mi Michał Gołkowski w Komornik. Arena dłużników #4. :D

Najdziwniejszy koniec świata!
No dobr...

Rozwiń Zwiń

Wydawnictwo OdeSFa wystartowało właśnie z nową postapokaliptyczną serią PoStFa – PoStapokaliptyczna Fantastyka. Wiecie dobrze, że do czytania wszelakiej maści apo i postapo nie trzeba mnie długo namawiać. ;) Dlatego z przyjemnością postanowiłam przyjrzeć się pierwszej odsłonie serii PoStFa pod tytułem Cyklop Emmy Popik.

Chłopiec z jednym okiem.
Kiedy się urodził, miał jedno oko. Duże i lśniące oko pośrodku czoła. Modre jak zamarznięte niebo. Piękne jak oko Boga. Ale tylko jedno. Matka powtarzała, że kupiłaby mu nowe oko i wszczepiono by je operacyjnie. Byli jednakże biedni i nie mogliby pozwolić sobie nawet na najtańszy implant. I o tym też nigdy nie zapomniał.
„Bądź dobry, skoro jesteś potworem” – powtarzała, tuląc go. Ale gdy dorósł, był zły. Tak zły, jak tylko może być człowiek z jednym okiem pośrodku głowy.

Gorzko i dosadnie.
Cyklop Emmy Popik nie jest lekką, łatwą i przyjemną książeczką, którą ze względu na liczbę stron i rozmiar czcionki, będziecie mogli przeczytać w przysłowiowy jeden wieczór.

Gdyż wizja postapokaliptycznego świata, przedstawiona w tej powieści, jest niezwykle gorzka i ciężka do przełknięcia.

Główny bohater mierzy się nie tylko z krzywdą i niesprawiedliwością w stosunku do swojej osoby, ale również z własną bezsilnością, gdy patrzy na ten zdziczały świat swym jednym okiem i widzi, jak małoletnie dziewczynki stają się inkubatorami dla dzieci bogatych panów, jak niepotrzebni ludzie traktowani są jako dawcy organów dla uprzywilejowanych. Jak „sprytniejsi”, zamożniejsi zawładnęli tłumem, który jest gotów odwrócić głowę i sprzedać własne dzieci za przysłowiową miskę zupy.

Tempo akcji doskonale koreluje z tym, co się „dzieje na planszy”. Nie jest za wolne, ale też nie pędzi na złamanie karku. Dzięki czemu autorka świetnie uchwyciła wszystkie zawahania i niepewność chłopaka, który sam wychował się w tym cynicznym, zgniłym świecie, ale wciąż tli się w nim iskierka, która pozwala mu odróżniać dobro od zła. Tylko że chęć niewyróżniania się z tłumu vel posiadania nowych oczu, jest tak silna, że przejmuje nad nim kontrolę. Do czasu, gdy zda sobie sprawę, że został wmanewrowany tak jak inni, by spełniać życzenia i zachcianki tych ważniejszych.

I tym, ciężko napisać optymistycznym, akcentem pozwolę sobie zakończyć, by nie zdradzić tego, jak potoczyły się losy Cyklopa.

Nadmienię tylko, że książka Emmy Popik, mimo wylewającej się z niej hektolitrami goryczy, jest warta przeczytania i pochylenia się nad poruszonymi w niej tematami oraz spojrzenia, choć jednym okiem, na współczesny nam świat, w którym etyka powoli staje się tylko wytartym frazesem.

Polecam!

https://unserious.pl/2023/08/cyklop-emma-popik/

Wydawnictwo OdeSFa wystartowało właśnie z nową postapokaliptyczną serią PoStFa – PoStapokaliptyczna Fantastyka. Wiecie dobrze, że do czytania wszelakiej maści apo i postapo nie trzeba mnie długo namawiać. ;) Dlatego z przyjemnością postanowiłam przyjrzeć się pierwszej odsłonie serii PoStFa...

Rozwiń Zwiń

Anka w nowym wydaniu i tłumaczeniu Anny Bańkowskiej nieustannie mnie zachwyca. Dlatego po raz piąty, z nieukrywaną przyjemnością zasiadłam do odświeżenia przygód rudej Anki zatytułowanej Wymarzony dom Anne Lucy Maud Montgomery.

Nowy dom i nowe przyjaźnie.
Po latach Anne Shirley w końcu poślubia swojego ukochanego, doktora Gilberta Blythe’a. Państwo młodzi nie byliby sobą, gdyby nie znaleźli urokliwego miejsca, w którym mogliby rozpocząć wspólne życie! Przeprowadzają się nad zatokę Four Winds, gdzie Gilbert przejmuje praktykę lekarską po wuju, i zamieszkują w wymarzonym domu. Z jego okien widać światło latarni, które o zmierzchu rozbłyska niczym najwspanialsza gwiazda. Latarnik, kapitan Jim, zna historię całej okolicy – także romantyczną przeszłość domu Blythe’ów – i spisuje ją w swoim dzienniku.
Anne szybko udaje się nawiązać przyjaźnie w nowym miejscu. Bardzo polubiła Leslie Moore – młodą sąsiadkę, która opiekuje się ciężko chorym mężem – ale czuje, że istnieje między nimi dystans. Czyżby dotknięta niejedną rodzinną tragedią Leslie zazdrościła Blythe’om ich idealnego życia? Czy naprawdę Anne musi sama doświadczyć nieszczęścia i straty, by kobiety się do siebie zbliżyły?

Anka nie Anka.
Wymarzony dom Anne (czy jak tam wolicie Wymarzony dom Ani), to pierwsza w mojej skromnej opinii, odsłona mojej ukochanej rudej Anki, w której Anka powoli przestaje być „tą” Anką.

Gdyż z każdą stroną tej odsłony cyklu znika gdzieś ta przebojowa dziewczyna, która chciała zostać pisarką, realizowała marzenia i była samodzielną, zawadiacką jednostką. Teraz wręcz widać jak staje się panią doktorową i wszystko na to wskazuje, że ten stan rzeczy po prostu, jej wystarcza.

Do tego zawsze czytając tę pozycję, mam wrażenie, jakby autorka pokazywała młodym dziewczynom, że wyjście za mąż, to jest wasz życiowy cel, a potem Wasze pragnienia, marzenia oraz ambicje, muszą zostać schowane do szuflady, a Wy musicie zacząć żyć dla męża oraz dzieci.

Dlatego mimo nadciągających dramatów, cieszyłam się szczególnie początkiem tej odsłony i wręcz „wciągałam nosem”, te momenty, w których Anka była wciąż sobą. Marzyła, tańczyła na wietrze i ukazywała swoją poetycką duszę. A gdy przyszedł czas, uroniłam łezkę nad jej nieszczęściem, a później radowałam się z nowej przyjaźni, którą obdarzył ją los.

I mimo szczęśliwego zakończenia całej historii, wraz z zamknięciem drzwi do wymarzonego domu, pożegnałam moją szaloną, pełną marzeń, rudą Ankę i przywitałam panią doktorową, którą już w całej okazałości spotkam (mam nadzieję, jak najprędzej) w kolejnej odsłonie przygód Anne.

https://unserious.pl/2023/07/wymarzony-dom-anne/

Anka w nowym wydaniu i tłumaczeniu Anny Bańkowskiej nieustannie mnie zachwyca. Dlatego po raz piąty, z nieukrywaną przyjemnością zasiadłam do odświeżenia przygód rudej Anki zatytułowanej Wymarzony dom Anne Lucy Maud Montgomery.

Nowy dom i nowe przyjaźnie.
Po latach Anne Shirley w końcu po...

Rozwiń Zwiń

omornik. Arena dłużników #2 Michała Gołkowskiego, to była niesamowita, podlana soczyście oparami absurdu, opływająca purpurą, niekoszerna uczta, która spowodowała, iż Zek ponownie urósł w moich oczach. A tym samym zachciałam go więcej. Dlatego z ogromną przyjemnością i złowieszczym uśmieszkiem na twarzy sięgnęłam po Komornik. Arena dłużników #3.

Rebelia.
Arena Dłużników płonie w ogniu dzikiej, desperackiej rebelii, rozpętanej przez wyposażonych w płonącą Purpurą broń gladiatorów.
Archanioł Michał miota się w bezsilnej furii, rzucając przeciwko ludziom kolejne zastępy Wysłanników.
Jednak sprawy komplikują się… nie to, że „niespodziewanie”, bo w sumie nigdy nic nie było proste. Ale tym razem nawet Zek czuje, że coś jest mocno nie tak i zaczyna się gubić.
Nie to, że w przebiegu wydarzeń. Nawet nie w przestrzeni i nie we własnej głowie.
Zek zaczyna gubić się w czasie.

Trąby nieudanej Apokalipsy nadal grają swą fałszywą melodię, świat powoli pokrywa się pleśnią, niczym ostatnia kanapka zapomniana w czeluściach plecaka podczas wakacji, ale impreza przecież trwa! Nie ma zlituj, trzeba zakasać rękawy i zasuwać – gdzieś tam jest Jonasz, no i wypadałoby spotkać się z Azraelem. A może i zobaczyć własną rodzinę?

W końcu świat się sam nie uratuje!

Soczyście i memicznie. :D
Znowu Michał Gołkowski odpalił prawdziwą petardę! Tym razem w trybie podróżnym.

Tak, tryb stacjonarny zwany pieszczotliwe Areną wraz z małą rozpierduchą, odszedł w siną dal, a Zek, który nieco gubi się w czasie (a może też i w przestrzeni ;)), zostawił za sobą — jakkolwiek to nie zabrzmi – „obecną” przeszłość i obrał azymut na dom.

Dzięki czemu rozpoczyna się kolejna pojechana do granic absurdu i koszerności dynamiczna akcja, pełna specyficznego, czarnego, na maksa ironicznego humoru, internetowych mądrości, memów i nawiązań do obecnej „sytuacji na rynku”.

Nie myślcie, że w trójeczce w apokaliptycznym tańcu bawi się dobrze tylko Zek. Oj nie. Na scenę wkraczają bowiem nowe zajebiste postacie, a także tuż zza rogu wychynęli starzy dobrzy znajomi. Dzięki czemu są chwile porządnego wku... jak i pięknego wzruszenia.

Po prostu. Jest moc dla wszystkich tych, którzy lubią taki klimat, mają odpowiednio „spaczone” poczucie humoru i potrafią się śmiać z siebie oraz otaczającej nas rzeczywistości.

Gorąco polecam!

https://unserious.pl/2023/07/komornik-arena-dluznikow-3/

omornik. Arena dłużników #2 Michała Gołkowskiego, to była niesamowita, podlana soczyście oparami absurdu, opływająca purpurą, niekoszerna uczta, która spowodowała, iż Zek ponownie urósł w moich oczach. A tym samym zachciałam go więcej. Dlatego z ogromną przyjemnością i złowieszczym uśmiesz...

Rozwiń Zwiń