Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najsłynniejszych książek popularnonaukowych w dziedzinie fizyki.
Krótka historia czasu omawia najważniejsze zagadnienia astrofizyki - teorię względności, mechanikę kwantową, a nawet teorię strun. Dwa rozdziały poświęcone są czarnym dziurom, ponieważ autor w swojej pracy badawczej szczegółowo zajmował się właśnie tym zagadnieniem.
Lektura książki jest wyzwaniem dla niezwiązanego z fizyką czytelnika. Jak Stephen Hawking tłumaczy w przedmowie, użył w treści tylko jednego wzoru, aby uprościć wywód na prośbę współpracowników. Wzory wracają jednak w formie słownych wyjaśnień, przytaczane są skomplikowane koncepcje, więc Krótka historia czasu nie jest kursem wstępnym dla nowicjuszy, a raczej przystępnym streszczeniem ówczesnego stanu wiedzy w astrofizyce. Książka pisana jest z perspektywy biegłego w temacie badacza, który przytacza najnowsze ustalenia w opisywanym przedmiocie.
Fascynujący temat, rozwinięty o spekulacje dotyczące kolejnych odkryć. Co ciekawe, 35 lat później, nie wszystkie się sprawdziły - dziś uważa się, że stała kosmologiczna jest różna od 0, a ekspansja wszechświata przyspiesza. Książka dorównuje swej sławie, dzieło, jakie niewiele osób może napisać.

Jedna z najsłynniejszych książek popularnonaukowych w dziedzinie fizyki.
Krótka historia czasu omawia najważniejsze zagadnienia astrofizyki - teorię względności, mechanikę kwantową, a nawet teorię strun. Dwa rozdziały poświęcone są czarnym dziurom, ponieważ autor w swojej pracy badawczej s...

Rozwiń

Zwiń

6.5 Emocjonujący kryminał w budującej napięcie scenerii lasów i wiejskich krajobrazów.
Główny bohater i narrator Theo Cray to “wszystkowiedzący” profesor biologii, który prowadząc badania w terenie, staje się podejrzanym w lokalnej sprawie o morderstwo. Ofiara okazuje się dawną znajomą profesora, dlatego też policja postanawia wtajemniczyć Theo w szczegóły śledztwa. Ostatecznie, bohater postanawia prowadzić je na własną rękę, widząc nieporadność i bierność prowincjonalnych śledczych.
Wykonanie warstwy technicznej Naturalisty jest bardzo dobre - język jest angażujący, napięcie stopniowo budowane, mroczne sceny z lasów zapadają w pamięć. Szczególnie w końcówce autor każe nam jednak przełknąć nieprawdopodobne zwroty akcji, a oprogramowanie profesora okazuje się być “bogiem z maszyny”, gdyż przewiduje lokalizację kolejnych wskazówek. Ostatnie rozdziały przypominają czytelnikom, że to jednak tylko i aż kryminał, z typowymi dla gatunku słabymi stronami, a więc odbiegającymi od oczekiwanych psychologicznie zachowaniami postaci. Przy zaakceptowaniu takiej licentia poetica, Naturalista to przyjemna rozrywka. Co więcej, przez powieść można przejść w krótkim czasie.

6.5 Emocjonujący kryminał w budującej napięcie scenerii lasów i wiejskich krajobrazów.
Główny bohater i narrator Theo Cray to “wszystkowiedzący” profesor biologii, który prowadząc badania w terenie, staje się podejrzanym w lokalnej sprawie o morderstwo. Ofiara okazuje się dawną znajomą pro...

Rozwiń

Zwiń

Bieguni są reklamowani na okładce jako powieść. Jeśli jednak będziemy nalegać, że cechą powieści jest występowanie fabuły rozumianej jako ciąg zdarzeń powiązanych ze sobą, to książka stanowi jedynie wariację na temat formy powieściowej, gdyż relacja pomiędzy rozdziałami polega jedynie na oparciu się o wspólny motyw podróży.
Jak wyjaśnia tok opowieści, bieguni to nazwa prawosławnego odłamu chrześcijaństwa, głoszącego konieczność stałej ucieczki przed złem. Autorki Biegunów nie zajmują jednak moralne zawiłości - książka skupia się na podróżowaniu jako takim, jak i przeżyciach samych podróżników. Karty książki przybliżają drobne historie odrębnych bohaterów - księgarza Kunickiego, matki chorego dziecka, XVII-wiecznego preparatora zwłok czy historyka starożytności.
Za mocną stronę Biegunów uchodzi język, w mojej opinii jednak dzieło wypełnione jest zabawą słowem, która nie niesie ze sobą interesującej czy przejmującej treści. Na książkę składają się opowiadania, które nie mają części wspólnej oraz refleksje narratorki wynikające z jej własnych podróży. Za największe wady uważam brak dbałości o formę i brak dyscypliny w przekazywaniu tego, co ważne i wzbudzające ciekawość. Przyznaję, że nigdy nie fascynowały mnie podróże, a książka w żadnym stopniu nie wywołała nimi mojego zainteresowania. Ale nudziłem się nie tylko ze względu na tematykę - Bieguni nie przekazują emocji, książka jest jednostajna w odgrywaniu jednego tematu bez śladu polemiki, narracja przejawia ironiczny, chłodny dystans.

Bieguni są reklamowani na okładce jako powieść. Jeśli jednak będziemy nalegać, że cechą powieści jest występowanie fabuły rozumianej jako ciąg zdarzeń powiązanych ze sobą, to książka stanowi jedynie wariację na temat formy powieściowej, gdyż relacja pomiędzy rozdziałami polega jedynie na o...

Rozwiń

Zwiń

Jedna z tych książek, w przypadku których nazwisko autora nadrukowane jest większą czcionką niż tytuł. Nie jest to przypadek, gdyż to dzieło miałoby mniej czytelników, gdyby nie autorstwo “króla horroru”.
Powieść prawie nie zawiera elementów grozy, a przynajmniej takich, jak większość książek Kinga. To baśń fantasy o krainie Delain, w której rządzi dobroduszny, ale gnuśny król Roland. Jego głównym doradcą jest czarnoksiężnik Flagg, który przekonuje pięćdziesięciolatka do ożenku i sprowadzenia na świat następcy tronu. Dla tych, którzy czytali znakomity Bastion Kinga, imię Flagg jest znaczące, podobnie jak książkowe określenie czarnoksiężnik. Dalsza opowieść skupia się na walce o tron i wpływy w królestwie.
Oczy smoka są dziełem stylizowanym, a więc w toku narracji pojawiają się określenia kojarzone z baśniami. I choć większość fabuły wskazywałaby, że to książka dla młodszego czytelnika, zawarte są też makabryczne i okrutne momenty. Autor nie porzucił idei stworzenia książki dla szerokiego grona czytelników i obniżyło to jakość Oczu smoka. Fabuła jest jednowątkowa, jednoznaczna, nie zawiera wyróżniających się pomysłów. Spodziewałem się więcej, widząc nazwisko Kinga na okładce. Szkoda, że nie zdecydował się na wariant horroru, gdyż w takim gatunku tworzy znacznie bardziej emocjonujące dzieła.

Jedna z tych książek, w przypadku których nazwisko autora nadrukowane jest większą czcionką niż tytuł. Nie jest to przypadek, gdyż to dzieło miałoby mniej czytelników, gdyby nie autorstwo “króla horroru”.
Powieść prawie nie zawiera elementów grozy, a przynajmniej takich, jak większość ksią...

Rozwiń

Zwiń

Jaka powinna być dobra książka biograficzna? To życie opisywanego człowieka powinno przekazywać interesującą historię, to nie sztuka, w której pisarz może popisać się swym literackim kunsztem. Ocena Steve’a Jobsa autorstwa Waltera Isaacsona to tak naprawdę ocena życia bohatera tego dzieła.
Przede wszystkim, mamy do czynienia z biografią autoryzowaną. Autor przeprowadził wywiady z Jobsem, jak i z wieloma osobami z jego otoczenia na potrzeby książki. Treścią dzieła są dokładne cytaty z tych rozmów, a także ich parafrazy. Isaacson nie ukrywa, że był dobrym znajomym bohatera i sam Jobs darzył go zaufaniem. Czy wpłynęło to na sposób, w jaki założyciel Apple został sportretowany? Oczywiście, natomiast jest to wprost przekazane czytelnikowi. Z drugiej strony, podczas lektury uległem wrażeniu, że niewiele więcej jest do powiedzenia na temat Jobsa. Pisarz był przychylnym mu człowiekiem. Gdyby takie dzieło napisał ktoś negatywnie nastawiony, obraz biznesmena nie byłby bardzo inny. Jobs łączył cechy genialnego biznesmena, perfekcjonisty, z trudnym charakterem dla osób mających z nim do czynienia na prywatnej stopie.
Muszę przyznać, że nigdy nie byłem zwolennikiem podejścia Apple w stosunku do integracji oprogramowania ze sprzętem. Książka mówi o dobrych i złych stronach ich praktyk biznesowych, natomiast nie są to argumenty mające moc zmieniania przekonań. Spora część poświęcona jest wzornictwu, jak gdyby był to szczególnie ciekawy temat dla autora. Była to istotna kwestia według Jobsa, więc taki wybór wynikał z zainteresowań opisywanego człowieka. Dla większości czytelników nie jest to zapewne równie pasjonujący temat.
Biografia ma swoje ciekawe momenty, nawet dla osób neutralnych wobec dziejów życia kalifornijskiego biznesmena. Za książką krył się ogrom pracy w zakresie kompletowania materiału. Natomiast samo życie Steve’a Jobsa nie było, w moim odczuciu, opowieścią, z której mogło powstać literackie arcydzieło. Isaacson stworzył elegancką, dbającą o szczegóły biografię, nie wychodzącą jednak poza ramy swojego gatunku.

Jaka powinna być dobra książka biograficzna? To życie opisywanego człowieka powinno przekazywać interesującą historię, to nie sztuka, w której pisarz może popisać się swym literackim kunsztem. Ocena Steve’a Jobsa autorstwa Waltera Isaacsona to tak naprawdę ocena życia bohatera tego dzieła....

Rozwiń

Zwiń