Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krótsze ramię trójkąta.Elka Ady Johnson to bardzo niebezpieczna książka. Zaczyna się niewinnie, ot zwyczajna historia jakich wiele. Ale nie ze mną takie numery. Już po przeczytaniu kilku zdań, wiedziałam, że to jedna z tych książek, które podstępnie wabią biednego człowieka – niczym syreni śpiew marynarzy, obiecując lekką i przyjemną lekturę, którą można przerwać w każdej chwili. Nic z tych rzeczy. Gdy tylko weźmiecie Elkę do ręki ta przyklei się do niej podstępnie i nie pozwoli się odłożyć, dopóki nie wybrzmi ostatnia kropka. Nieważne, że ciasto w piekarniku, że kot głodny i domaga się obiadu, nieważne, że trzeba iść do pracy zarobić na obiad dla kota. Gdy nieopatrznie otworzycie Elkę, to przepadło. Historia wciągnie za włosy i ciśnie w sam środek wydarzeń, po czym bez uprzedzenia chwyci za serce i będzie ściskać dotąd, aż wydusi wszystkie emocje. Absolutnie wszystkie, do ostatniej łzy. Bo taka jest ta Elka, szczerze i prosto opowiada o tym, co w życiu jest najważniejsze. I nie bierze jeńców.

Krótsze ramię trójkąta.Elka Ady Johnson to bardzo niebezpieczna książka. Zaczyna się niewinnie, ot zwyczajna historia jakich wiele. Ale nie ze mną takie numery. Już po przeczytaniu kilku zdań, wiedziałam, że to jedna z tych książek, które podstępnie wabią biednego człowieka – niczym syreni śpiew marynarzy, obiecując lekką i przyjemną lekturę, którą można przerwać w każdej...

Nie jestem znawcą czy krytykiem literackim. I nawet nie chcę być, bo nic tak nie zabija przyjemności z czytania jak rozbieranie tekstu na czynniki pierwsze i zastanawianie się do której szufladki będzie pasował. Natomiast dużo czytam i wierzę, że mam tzw. intuicję, która podpowiada mi, że jakaś książka to grafomania level hard, a inna wprost przeciwnie.
I taką książką wprost przeciwnie (a raczej książkami, bo to trylogia) jest: Reina Roja. Czerwona królowa autorstwa Juana Gómeza-Jurado w przekładzie Barbary Bardadyn.
I tu dochodzimy do miejsca, gdzie powinien pojawić się zarys fabuły, wzmianka o bohaterach i tak dalej. Bardzo Was przepraszam ,ale nic takiego nie nastąpi. Autor w posłowiu wyraźnie prosi, aby nie spojlerować, żeby nie psuć innym przyjemności z lektury. I to życzenie mam zamiar uszanować, bo każdy korektor/redaktor wie, że wola autora to rzecz święta.
Powiem tylko tyle, że jest to thriller, cokolwiek nietypowy. Czyta się świetnie, po pierwszych kilku rozdziałach już wiedziałam, że chcę to mieć na papierze, że będę wracać do tej książki. A po przeczytaniu ostatniej linijki poczułam żal, że to już koniec, oraz rozczarowanie, że nie mam zawansowanej amnezji, dzięki której mogłabym sięgać po tę książkę raz po raz i za każdym razem cieszyć się z lektury, jakbym czytała ją po raz pierwszy. Zazdroszczę szczerze wszystkim, którzy jeszcze nie znają tej książki.
Jestem po lekturze dwóch części: Reina Roja. Czerwona królowa oraz Loba Negra. Czarna Wilczyca, serię zamyka Rey Blanco. Biały Król i wiem, że będzie co najmniej tak dobra, jak dwie poprzednie. Na razie wymyślam setki wymówek, by odwlec tę chwilę, gdy zacznę. Cieszę się, jak pierwszoklasista z nowego tornistra, oczekiwaniem na dobrą lekturę, ale długo nie wytrzymam…

Nie jestem znawcą czy krytykiem literackim. I nawet nie chcę być, bo nic tak nie zabija przyjemności z czytania jak rozbieranie tekstu na czynniki pierwsze i zastanawianie się do której szufladki będzie pasował. Natomiast dużo czytam i wierzę, że mam tzw. intuicję, która podpowiada mi, że jakaś książka to grafomania level hard, a inna wprost przeciwnie.
I taką książką...

Co tu dużo pisać, Anna Kańtoch - solidna firma i klasa sama w sobie. Jej nowa książka Samotnia to opowieść o wziętym pisarzu, Leonie Cichym, który miał w życiu wiele szczęścia: błyskotliwa kariera, cudowna żona, szczęśliwa rodzina. Do czasu. Bohatera poznajemy w momencie, gdy Leon budzi się w szpitalu i odkrywa, że stracił wzrok...

Dotychczasowe szczęście pozostaje już tylko mglistym wspomnieniem, a nasz bohater nagle musi mierzyć się z nieznanymi mu dotąd wyzwaniami. O różnym stopniu trudności. I tak czytelnik, wraz Leonem uczy się jak zaparzyć zparzyć kawę jedynie przy pomocy słuchu i dotyku, a także jak rozpoznać intencje rozmówcy, nie widząc jego twarzy.

Anna Kantoch precyzyjnie snuje skomplikowaną intrygę, jednocześnie zmusza czytelnika, żeby choć na chwilę zamknął oczy i poczuł, jak to jest być skazanym na życie w ciemności. Kto zna twórczość Anny Kańtoch, ten wie, że w jej książkach wszystko jest doskonale przemyślane, nic nie dzieje się przypadkowo i każdy, nawet najdrobniejszy szczegół ma znaczenie. Dlatego tak lubię tę autorkę, nic się nie marnuje, nie ma przerostu formy nad treścią. Wszystkie składniki są precyjnie odmierzone, wymieszane i poukładane od nowa, tworząc jakże często zaskakujący obraz. I nie inaczej jest w Samotni. Tak więc śmiało, zapukajcie do drzwi Leona Cichego i pozwólcie mu się ugościć. Warto.

Co tu dużo pisać, Anna Kańtoch - solidna firma i klasa sama w sobie. Jej nowa książka Samotnia to opowieść o wziętym pisarzu, Leonie Cichym, który miał w życiu wiele szczęścia: błyskotliwa kariera, cudowna żona, szczęśliwa rodzina. Do czasu. Bohatera poznajemy w momencie, gdy Leon budzi się w szpitalu i odkrywa, że stracił wzrok...

Dotychczasowe szczęście pozostaje już...