Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fantastyczny, bardzo trudny dramat o wyborze między sercem a rozumem. Namiętnością a rozsądkiem. Próżno tu szukać corneille'owskiego wyrachowania, widać skutki poniesionych wyborów i ich wpływ na psychikę bohaterów. Nie ma bowiem dobrego wyjścia z tak trudnej sytuacji. Niezwykle wnikliwe studium człowieka i jego kruchej psychiki. Wyjątkowe.

Fantastyczny, bardzo trudny dramat o wyborze między sercem a rozumem. Namiętnością a rozsądkiem. Próżno tu szukać corneille'owskiego wyrachowania, widać skutki poniesionych wyborów i ich wpływ na psychikę bohaterów. Nie ma bowiem dobrego wyjścia z tak trudnej sytuacji. Niezwykle wnikliwe studium człowieka i jego kruchej psychiki. Wyjątkowe.

Manon Lescaut jest opowieścią, w której trudno o jednoznaczną ocenę bohaterów i wydarzeń. Prevost gra na emocjach czytelnika ciszą, łzami, ogromnymi słowami i deklaracjami głównych postaci. Sama postać Manon budzi jednak wątpliwą sympatię. Średnio inteligentna, oportunistyczna i pretensjonalna, nie stanowi bynajmniej pozytywnego obrazu kobiety jako bohaterki w literaturze XVIIIw.

Manon Lescaut jest opowieścią, w której trudno o jednoznaczną ocenę bohaterów i wydarzeń. Prevost gra na emocjach czytelnika ciszą, łzami, ogromnymi słowami i deklaracjami głównych postaci. Sama postać Manon budzi jednak wątpliwą sympatię. Średnio inteligentna, oportunistyczna i pretensjonalna, nie stanowi bynajmniej pozytywnego obrazu kobiety jako bohaterki w literaturze...

Bardzo przyjemna, ciepła komedia, opierająca się na jakże sprawdzonym qui pro quo. Przepełnione emocjami i językowym humorem dialogi, składają się na opowieść o młodzieńczej miłości, wygórowanych oczekiwaniach i wzajemnych podchodach. Sama przyjemność z czytania.

Bardzo przyjemna, ciepła komedia, opierająca się na jakże sprawdzonym qui pro quo. Przepełnione emocjami i językowym humorem dialogi, składają się na opowieść o młodzieńczej miłości, wygórowanych oczekiwaniach i wzajemnych podchodach. Sama przyjemność z czytania.

Voltaire to najbliższy mi chyba w poglądach filozof oświeceniowy. Kandyd stanowi świetną polemikę (czy raczej miażdżącą krytykę) z leibnizowskim optymizmem, mistrzowsko korzystając z wielu gatunków literackich, parodiując je i pokazując w krzywym zwierciadle. Bardzo mądre podejście do tematu pracy, niewolnictwa, katastrof naturalnych i ciekawy, zapadający w pamieć motyw utopijnego El Dorado, tak kontrastującego z pełnym okrucieństwa i brzydoty światem. Zdecydowanie warto, zwłaszcza dla zrozumienia myśli przewodnich Siècle des Lumières.

Voltaire to najbliższy mi chyba w poglądach filozof oświeceniowy. Kandyd stanowi świetną polemikę (czy raczej miażdżącą krytykę) z leibnizowskim optymizmem, mistrzowsko korzystając z wielu gatunków literackich, parodiując je i pokazując w krzywym zwierciadle. Bardzo mądre podejście do tematu pracy, niewolnictwa, katastrof naturalnych i ciekawy, zapadający w pamieć motyw...

Przeczytana w niepełnym wymiarze "Powieść o Lisie", choć istotnie jest trafnym pastiszem i satyrą na dworną literaturę i etos rycerski, to nieszczególnie przypadła mi do gustu. Dość obrazoburcza i operująca raczej prymitywnym humorem jest lekturą szybką i łatwą, ale mało zadowalającą estetycznie.

Przeczytana w niepełnym wymiarze "Powieść o Lisie", choć istotnie jest trafnym pastiszem i satyrą na dworną literaturę i etos rycerski, to nieszczególnie przypadła mi do gustu. Dość obrazoburcza i operująca raczej prymitywnym humorem jest lekturą szybką i łatwą, ale mało zadowalającą estetycznie.

Niesamowicie piękna, alegoryczna opowieść o miłości, radości i cierpieniach z nią związanych. Napisana cudownym językiem, bardzo przemyślana ze starannie dobranym każdym słowem i symbolem. Przepiękna

Niesamowicie piękna, alegoryczna opowieść o miłości, radości i cierpieniach z nią związanych. Napisana cudownym językiem, bardzo przemyślana ze starannie dobranym każdym słowem i symbolem. Przepiękna

Corneille to geniusz dramatu. "Cyd" jest tragikomedią chwytającą za serce, dotykającą problemu wyboru między wartościami nadrzędnymi - miłością i honorem. Wybór bohatera pozostaje dla czytelnika ambiwalentny, choć Corneille wyraźnie podkreśla, że to jedyna właściwa droga. Szczególnie żywa jawi się w owym dziele corneillowska maksyma "je le ferais encore, si j’avais à le faire", która do dziś wywołuje liczne dyskusje i budzi skrajnie różne emocje.

Corneille to geniusz dramatu. "Cyd" jest tragikomedią chwytającą za serce, dotykającą problemu wyboru między wartościami nadrzędnymi - miłością i honorem. Wybór bohatera pozostaje dla czytelnika ambiwalentny, choć Corneille wyraźnie podkreśla, że to jedyna właściwa droga. Szczególnie żywa jawi się w owym dziele corneillowska maksyma "je le ferais encore, si j’avais à le...

Rewolucja zjada własne dzieci.
"Radio Armageddon" to opowieść o buncie totalnym. Buncie przeciwko całemu plastikowemu, brudnemu światu inkrustowanego pleksiglasem. Bunt, w którym jednak zbyt łatwo jest się zatracić i stracić kontrolę.
Bohaterowie Żulczyka to postaci do bólu prawdziwe, z bardzo głęboką psychiką i dopracowanymi szczegółami. Idealnie wpasowane w brutalny, brzydki świat powieści, który jest w gruncie rzeczy niezwykle naturalistyczny i często do bólu prawdziwy. Na uwagę zasługuje niezwykła naturalność dialogów, elementów slangu, co w literaturze nie zdarza się tak często.
Absolutny majstersztyk - konkretna, męska proza, ubogacona o niezwykły dar obserwacji, jaki bez wątpienia posiada autor.

Rewolucja zjada własne dzieci.
"Radio Armageddon" to opowieść o buncie totalnym. Buncie przeciwko całemu plastikowemu, brudnemu światu inkrustowanego pleksiglasem. Bunt, w którym jednak zbyt łatwo jest się zatracić i stracić kontrolę.
Bohaterowie Żulczyka to postaci do bólu prawdziwe, z bardzo głęboką psychiką i dopracowanymi szczegółami. Idealnie wpasowane w brutalny,...

Studium wrażliwego, niezwykle inteligentnego człowieka - muzyka, ojca, Ślązaka. Rozliczenie z przeszłością, marzenia, plany. Artur Rojek jawi się w tej rozmowie jako skromny, wyważony człowiek z wielkimi ambicjami i bogatym życiem wewnętrznym. Nie ma tutaj bufonady, stawiania pomników i wybujałych maksym non omnis moriar. Wywiad czyta się tak, jakby muzyk opowiadał o sobie przy kawie czy piwie, jakby mówił to tylko nam. Inspirująca, przyjemna lektura dla miłośników muzyki i nie tylko.

Studium wrażliwego, niezwykle inteligentnego człowieka - muzyka, ojca, Ślązaka. Rozliczenie z przeszłością, marzenia, plany. Artur Rojek jawi się w tej rozmowie jako skromny, wyważony człowiek z wielkimi ambicjami i bogatym życiem wewnętrznym. Nie ma tutaj bufonady, stawiania pomników i wybujałych maksym non omnis moriar. Wywiad czyta się tak, jakby muzyk opowiadał o sobie...

Absolutnie wyjątkowa, magiczna i przesycona melancholią opowieść o marzeniach, wielkiej przyjaźni, trudach wojny i gigantycznym introwertyzmie, a także o pasji i dorastaniu. "Ptasiek" jest historią pełną niezwykłej wrażliwości, pięknego języka, delikatności, ale też młodzieńczego łobuzerstwa.
Piękna!

Absolutnie wyjątkowa, magiczna i przesycona melancholią opowieść o marzeniach, wielkiej przyjaźni, trudach wojny i gigantycznym introwertyzmie, a także o pasji i dorastaniu. "Ptasiek" jest historią pełną niezwykłej wrażliwości, pięknego języka, delikatności, ale też młodzieńczego łobuzerstwa.
Piękna!

Piękny, wysmakowany, niezwykle staranny język, niespieszna akcja, idealnie wplecione w akcję dzieła sztuki. Z drugiej strony obrazoburcza niemal historia i obsesyjne wręcz powracanie do tematu cielesności. "Pochwała macochy" to niewątpliwie książka piękna językowo, dopracowana w najmniejszym szczególe. Kwestia fabuły jest już znacznie bardziej dyskusyjna.

Piękny, wysmakowany, niezwykle staranny język, niespieszna akcja, idealnie wplecione w akcję dzieła sztuki. Z drugiej strony obrazoburcza niemal historia i obsesyjne wręcz powracanie do tematu cielesności. "Pochwała macochy" to niewątpliwie książka piękna językowo, dopracowana w najmniejszym szczególe. Kwestia fabuły jest już znacznie bardziej dyskusyjna.

Trudno u Żulczyka nie docenić jego wyjątkowej zdolności obserwacji społeczeństwa i zachowań ludzkich. Mieszkańcy Zyborka to karykaturalny wręcz obraz małomiasteczkowej mentalności, która jednak kryje w sobie niezwykle mroczne sekrety. Jak każda taka miejscowość.
Uderzający naturalizm, świetnie nakreśleni bohaterowie i trzymająca w napięciu akcja składają się nie tylko na świetny kryminał, lecz także na powieść kompletną, swoistą analizę społeczności, badaną z opanowaniem i obiektywizmem, ale także z wielkim zrozumieniem.

Trudno u Żulczyka nie docenić jego wyjątkowej zdolności obserwacji społeczeństwa i zachowań ludzkich. Mieszkańcy Zyborka to karykaturalny wręcz obraz małomiasteczkowej mentalności, która jednak kryje w sobie niezwykle mroczne sekrety. Jak każda taka miejscowość.
Uderzający naturalizm, świetnie nakreśleni bohaterowie i trzymająca w napięciu akcja składają się nie tylko na...

Bardzo przyjemna książka, otwierająca oczy na szerszy kontekst interpretowania obrazów - nieograniczony przez sztywne ramy ikonografii. Arasse pokazuje, ze sztuką można się bawić, a malarstwo ma przede wszystkim sprawiać przyjemność w interpretacji. Wiele do życzenia pozostawiać może język, choć bez znajomości oryginału trudno ocenić, czy jest to kwestia samego autora, czy raczej tłumaczenia. Mimo to, jest to lektura lekka, niegłupia i bardzo ciekawa.

Bardzo przyjemna książka, otwierająca oczy na szerszy kontekst interpretowania obrazów - nieograniczony przez sztywne ramy ikonografii. Arasse pokazuje, ze sztuką można się bawić, a malarstwo ma przede wszystkim sprawiać przyjemność w interpretacji. Wiele do życzenia pozostawiać może język, choć bez znajomości oryginału trudno ocenić, czy jest to kwestia samego autora, czy...

Bardzo przyjemna i lekka pozycja, osadzona w świecie arturiańskim. Pełna komizmu i wartkiej akcji opowieść powoduje, że świat rycerzy Okrągłego Stołu staje się nam jeszcze bliższy, a brak zakończenia jeszcze bardziej podsyca ciekawość czytelnika dotyczącą przeznaczenia graala. Świetna książka dla każdego zainteresowanego średniowieczem.

Bardzo przyjemna i lekka pozycja, osadzona w świecie arturiańskim. Pełna komizmu i wartkiej akcji opowieść powoduje, że świat rycerzy Okrągłego Stołu staje się nam jeszcze bliższy, a brak zakończenia jeszcze bardziej podsyca ciekawość czytelnika dotyczącą przeznaczenia graala. Świetna książka dla każdego zainteresowanego średniowieczem.