Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Osiem dni maja. Ostateczny upadek III Rzeszy” to niezwykle rzetelna publikacja przedstawiająca wydarzenia obejmujące dni 30 kwietnia - 8 maja 1945 r. To okres dramatycznych wydarzeń, które rozegrały się w ostatnich dniach nazistowskiego reżimu.

Wydawać by się mogło, że samobójstwo Hitlera było równoznaczne z końcem wojny, jednak nic bardziej mylnego. Śmierć dyktatora III Rzeszy wywołała ogromny chaos polityczny i dezorientację wśród narodu. Niegdyś uwielbiany Fuhrer został ogłoszony diabłem w ludzkiej postaci. Niemiecka ludność nie chciała słuchać o nazistowskich potwornościach, a zwolennicy reżimu szybko zmienili swoje poglądy. Nikt nie czuł się odpowiedzialny, słowa “O niczym nie wiedzieliśmy!” były powtarzane niczym mantra. Pokonani czuli się ofiarami, a nie sprawcami.

Autor niezwykle dokładnie przedstawił wydarzenia dzień po dniu. Przeczytamy m.in. o działalności Grupy Ulbrichta, poddaniu bez walki Hamburga, powstaniu w Pradze, czy dymisji Heinricha Himmlera. Mnie jednak najbardziej zaciekawiły fragmenty opisujące przeżycia ludności cywilnej. Masowe samobójstwa, brutalne gwałty na niemieckich kobietach, często na oczach mężów i dzieci, a także morderstwa czynione przez Armię Czerwoną. Najbardziej mrożące krew w żyłach opisy dotyczą marszów śmierci więźniów obozów koncentracyjnych. Ten krwawy finał rządów narodowych socjalistów dotykał nie tylko Żydów, ale też przymusowych robotników, jeńców wojennych i więźniów politycznych. Tylko nieliczni spośród obserwujących marsze mieszkańców okazywało więźniom współczucie. Większość patrzyła z obojętnością lub strachem. Bali się nie tylko esesmanów, ale też więźniów, którzy przez swój nędzny stan wydawali się być “szkodnikami narodu”.

Volker Ullrich w swojej książce przedstawił upadek hitlerowskiej potęgi, pozostając przy tym obiektywnym. Niejednokrotnie skłania czytelnika do własnych przemyśleń. Publikację wzbogacają liczne zdjęcia i przytoczone osobiste relacje świadków. To obowiązkowa pozycja dla wszystkich tych, którzy choć trochę interesują się historią II wojny światowej.

“Osiem dni maja. Ostateczny upadek III Rzeszy” to niezwykle rzetelna publikacja przedstawiająca wydarzenia obejmujące dni 30 kwietnia - 8 maja 1945 r. To okres dramatycznych wydarzeń, które rozegrały się w ostatnich dniach nazistowskiego reżimu.

Wydawać by się mogło, że samobójstwo Hitler...

Rozwiń Zwiń

Bardzo lubię, gdy w książce przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Tutaj na dodatek przyglądamy się dwóm różnym historiom - Georgia i Noah - w teraźniejszości oraz Scarlett i Jameson w czasach II wojny światowej. O ile wątek tej pierwszej pary nieco mnie irytował, tak przepadłam bez reszty dla Scarlett i Jamesona.

To, co zasługuje na uwagę to rozpoczynające każdy rozdział listy pisane przez Scarlett i Jamesona. Wprowadziły one niepowtarzalny klimat. Miłość tej dwójki nie była typową relacją, jakich dziś wiele. Łączyła ich wielka miłość (mimo krótkiego stażu) i ogromna tęsknota, którą bardzo wyraźnie widać właśnie w tych listach. Wraz z Georgią i Noah odkrywamy największy sekret Scarlett, jaki nosiła w sercu przez całe swoje życie i nigdy z nikim się tym nie podzieliła. Muszę szczerze przyznać, że nie spodziewałam się takiego zakończenia i totalnie mnie ono zaskoczyło. Dopiero pod koniec dowiadujemy się, dlaczego Scarlett, nazywana pieszczotliwie przez Georgię “babunią” nigdy nie dokończyła swojej książki…

“Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to historia przepełniona miłością, tęsknotą i bólem. To powieść, której kartki wypełnione są emocjami. Czytając o losach Scarlett i Jamesona, czułam się jakbym patrzyła na nich z boku. Polecam wszystkim miłośnikom romansów.

Bardzo lubię, gdy w książce przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Tutaj na dodatek przyglądamy się dwóm różnym historiom - Georgia i Noah - w teraźniejszości oraz Scarlett i Jameson w czasach II wojny światowej. O ile wątek tej pierwszej pary nieco mnie irytował, tak przepadłam bez ...

Rozwiń Zwiń

Najnowsza książka Niny Zawadzkiej poruszyła mnie do głębi. Piekło, które przeżyły polskie dzieci jest nie do opisania. W moim odczuciu - mamy dwójki maluchów - nie ma większego bólu i niesprawiedliwości.

W “Zrabowanych nadziejach” poznajemy historię rodziny Antoszewskich. To prosta rodzina z podkieleckiej wsi: rodzice, trójka dorosłych już dzieci i czwarta, najmłodsza pociecha - Adelka. Spokój zaburza wybuch wojny i pojawienie się w okolicy Niemców. Starsza siostra nie może siedzieć bezczynnie i wbrew matce rozpoczyna działalność konspiracyjną. Wkrótce pod dom podjeżdża niemiecki samochód, który zabiera młodszą siostrę Magdy - Adelę i dwoje jej bratanków. Matka za zabranie dzieci obarcza winą Magdę - to kara za jej działalność. Antoszewska robi wszystko co może, aby odnaleźć dzieci.

Adela trafia do Kinder-KL Litzmannstadt, obozu znajdującego się na terenie wydzielonego z łódzkiego getta. To miejsce z najgorszych koszmarów, gdzie panowały potworne warunki, a przemoc psychiczna i fizyczna była na porządku dziennym. Dzieci były zmuszane do ciężkiej pracy, chodziły głodne i brudne. Niektóre były katowane na śmierć…Nawet teraz przed oczami mam te brutalne sceny. Słyszę te małe istotki płaczące za mamą, szlochające cicho, aż wreszcie milczące, bojące się podnieść wzrok…

Dzięki temu, że autorka podzieliła powieść na trzy części, możemy towarzyszyć zarówno Magdzie, jak i Adeli. Obóz w Łodzi był pierwszym przystankiem mającym na celu germanizację. Zrabowane polskie dzieci trafiały do niemieckich rodzin. Niektóre były zbyt małe żeby pamiętać swoich prawdziwych rodziców…

Trzecia część przedstawia wydarzenia po wojnie. Koniec wojny nie był wcale równoznaczny z końcem dramatu wielu rodzin. Obserwujemy tutaj rozterki zarówno Magdy, jak i Adeli. Dorosła już Adela musiała podjąć najcięższą decyzję w jej życiu. Czy dokonała słusznego wyboru? To musicie ocenić już sami.

“Zrabowane nadzieje” to chwytająca za serce powieść, przepełniona bólem i cierpieniem. Przeczytałam już wiele książek o tematyce obozowej, ale jeszcze żadna nie przedstawiała obozów dla dzieci. Mimo poruszenia przez autorkę tak trudnego tematu, książkę czyta się błyskawicznie, choć z małymi przerwami na ochłonięcie po najbardziej bolesnych scenach.

Najnowsza książka Niny Zawadzkiej poruszyła mnie do głębi. Piekło, które przeżyły polskie dzieci jest nie do opisania. W moim odczuciu - mamy dwójki maluchów - nie ma większego bólu i niesprawiedliwości.

W “Zrabowanych nadziejach” poznajemy historię rodziny Antoszewskich. To prosta rodzi...

Rozwiń Zwiń

Historie napisane przez Kate Hewitt za każdym razem chwytają mnie za serce i tak było również w przypadku książki “Mój ojciec nazista”.

Libby Trent wiedzie spokojne życie. Ma męża, dwójkę dzieci i pracę, którą lubi. Opiekuje się swoim 96-letnim tatą, który jak na swój wiek, całkiem dobrze funkcjonuje. Ojciec jest jej bardzo bliski i zajmuje ważne miejsce w jej sercu - to on samotnie ją wychowywał, kiedy matka odeszła. Jej świat zostaje wywrócony do góry nogami, gdy w jej domu pewnego dnia zjawia się Simon Baum, pracownik Departamentu Sprawiedliwości. Mężczyzna oskarża jej ojca o nazizm. Mało tego, prosi ją o pomoc w znalezieniu dowodów przeciwko własnemu tacie. Kolejny szok kobieta przeżywa, gdy dowiaduje się, że ojciec wyemigrował do Stanów, posługując się skradzioną tożsamością. Daniel Weiss to tak naprawdę Hans Brenner - pracownik obozu zagłady w Sobiborze.

W książce mamy to, co bardzo lubię, a mianowicie dwie płaszczyzny czasowe, dzięki czemu historia tworzy spójną całość. Pierwsza płaszczyzna to ta z perspektywy Libby, natomiast w drugiej autorka przeniosła nas do roku 1942, do obozu w Sobiborze, gdzie oczami Hansa Brennera możemy zobaczyć, co tam się wydarzyło. Mną ta część bardzo wstrząsnęła, niektóre opisy były niezwykle bolesne.

Libby została postawiona przed ogromnym dylematem. Z jednej strony chciała chronić ojca, który przez całe jej życie był delikatnym, troskliwym i czułym mężczyzną. Z drugiej strony pragnęła sprawiedliwości i wyroku dla każdego nazisty. Każda próba rozmowy z ojcem kończy się niepowodzeniem. Mężczyzna nie chce o tym wspominać i dobrowolnie staje przed sądem. Czy człowiek w tak sędziwym wieku może zostać ukarany za coś, co działo się 70 lat temu? A może całe jego życie było pewnym rodzajem kary?

“Mój ojciec nazista” to niezwykle emocjonująca lektura, która poruszyła moje serce. To historia, która skłania do głębokiej refleksji. Pokazuje, że nawet najgłębiej skrywany przez wiele lat sekret, kiedyś ujrzy światło dzienne. Wydaje nam się, że doskonale znamy swoich bliskich. Ale czy na pewno tak właśnie jest?

Najnowsza powieść Kate Hewitt to zdecydowanie obowiązkowa pozycja dla miłośników historii osadzonych w czasach drugiej wojny światowej. To książka, którą ciężko odłożyć, a przedstawiona historia na długo pozostaje w głowie.

Historie napisane przez Kate Hewitt za każdym razem chwytają mnie za serce i tak było również w przypadku książki “Mój ojciec nazista”.

Libby Trent wiedzie spokojne życie. Ma męża, dwójkę dzieci i pracę, którą lubi. Opiekuje się swoim 96-letnim tatą, który jak na swój wiek, całkiem dobrz...

Rozwiń Zwiń

Hanię poznajemy jako młodą dziewczynę, studentkę medycyny. Już na samym starcie dorosłego życia, los okropnie ją doświadcza - jej ukochany, Adam, przegrywa walkę z białaczką. Pogrążona w żałobie, stara się żyć dalej. I tak oto kończy studia i wyjeżdża do Wielkopolski, gdzie zaczyna swoją pierwszą pracę jako lekarka.

Mimo upływu lat, Hania wciąż wspomina swoją pierwszą miłość. Tak idealną, młodzieńczą i czystą jak łza. Na początku spodziewałam się, że kobieta nie podniesie się po tej stracie i już do końca będzie opłakiwać ukochanego. Jednak wkrótce spotyka Jerzego, którego poślubia. Ich syn otrzymuje imię…Adam. Maluch staje się jej oczkiem w głowie, to dzięki niemu odzyskuje radość życia. Niestety, poza największym darem, jakim jest dziecko, mąż obdarowuje ją jedynie zdradami i upokorzeniem. Kobieta zdaje się być przekonana, że ciąży nad nią jakaś klątwa i że już nigdy nie znajdzie szczęścia w miłości.

Na jej drodze pojawia się jeszcze Ksawery i Piotr. Obaj mężczyźni odgrywają znaczącą rolę w jej życiu. I trochę irytowało mnie to jej niezdecydowanie, miałam ochotę potrząsnąć nią i krzyknąć “Hej, dziewczyno! On naprawdę Cię kocha, daj mu szansę”. I wkrótce doszło do kolejnej tragedii…

“Ocalić siebie” to powieść o miłości, poszukiwaniu siebie i trudnych życiowych wyborach. Ta książka jest tak bardzo życiowa, zmuszająca do refleksji nad przewrotnością losu i kruchością życia. Ile nieszczęścia może spotkać jedną osobę? Czy będzie ona wystarczająco silna, by to wszystko znieść? I czy los jeszcze się do niej uśmiechnie? Przekonajcie się sami :)

Hanię poznajemy jako młodą dziewczynę, studentkę medycyny. Już na samym starcie dorosłego życia, los okropnie ją doświadcza - jej ukochany, Adam, przegrywa walkę z białaczką. Pogrążona w żałobie, stara się żyć dalej. I tak oto kończy studia i wyjeżdża do Wielkopolski, gdzie zaczyna swoją p...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam thrillery, które bez reszty wciągają już od pierwszych stron, a “Pomoc domowa” zdecydowanie do takich thrillerów należy.

Millie to młoda kobieta, która po latach wychodzi z więzienia. Trafiła tam jako siedemnastolatka, dlatego jest jej niezwykle ciężko odnaleźć się na wolności i znaleźć pracę. W końcu zostaje zatrudniona jako pomoc domowa u Niny i Andrew. Wraz z pracą otrzymuje możliwość zamieszkania z pracodawcami. Millie nie może uwierzyć w swoje szczęście. Malutki pokoik na strychu to dla niej o wiele lepsza opcja niż dotychczas zamieszkiwany samochód.

Wkrótce okazuje się, że nie jest tak kolorowo, jak się spodziewała. Nieskazitelna pani domu, zawsze odziana w biel, okazuje się być niewyobrażalną bałaganiarą. Ale serio, to nie jest normalny bałagan. Do tego ciągłe pretensje, oskarżenia, kłamstwa, a na dodatek duża niechęć córki pracodawców. Nina zachowuje się jak osoba cierpiąca na poważną chorobę psychiczną, a jej “przyjaciółki” zdają się to potwierdzać…Jednak dla Millie ta praca to najlepsza opcja, więc zaciska zęby i robi swoje. Tym bardziej, że znajduje wsparcie w swoim szefie, Andrew.

Akcja jest dynamiczna, nie ma tutaj miejsca na nudę. Autorka nieźle wodzi za nos, a licznymi zwrotami akcji robi z mózgu papkę. Zachowanie Niny skojarzyło mi się z Colette Bird, bohaterką innej książki - “Idealna niania (równie świetny thriller, polecam). “Pomoc domowa” to książka z tych, gdzie główni bohaterowie są świetnie wykreowani, ale…ciężko kogokolwiek z nich polubić ;)

“Pomoc domowa” to mroczny, trzymający w napięciu thriller, którego nie da się odłożyć. Pokazuje, że każdy z nas w życiu przybiera różne maski. To thriller pełen sekretów i tajemnic, każdy jest przekonany, że doskonale ukrywa je przed innymi i nie zupełnie nie zdaje sobie sprawy, że jest inaczej…

Jestem bardzo ciekawa drugiej części!

Uwielbiam thrillery, które bez reszty wciągają już od pierwszych stron, a “Pomoc domowa” zdecydowanie do takich thrillerów należy.

Millie to młoda kobieta, która po latach wychodzi z więzienia. Trafiła tam jako siedemnastolatka, dlatego jest jej niezwykle ciężko odnaleźć się na wolności ...

Rozwiń Zwiń