Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zabawa w chowanego” Guillaume’a Musso to, moim zdaniem, jedna z najlepszych powieści tego autora. Odnalazłam w niej wiele elementów, które w literaturze cenię najbardziej.
Podeszłam to tej książki z czytelniczą rutyną po poprzedniej powieści Musso, która mnie nie zachwyciła (tytuł przemilczę). Podeszłam do niej jak do książki mającej zapewnić kilka chwil oderwania od nieco przytłaczających obowiązków, a odnalazłam dużo więcej niż się spodziewałam.
Początek powieści zapowiadał interesujący wątek detektywistyczny oparty na motywie zaginięcia dziecka podczas tytułowej zabawy w chowanego. Połączenie tego wątku z wątkiem psychologicznym ukazującym traumę rodzica (jak się później okazuje w podwójnym ujęciu) rozdzielonego z dzieckiem spowodowało pogłębienie znaczeń utworu i zintensyfikowało czytelnicze emocje.
Emocje wywołuje również wzruszające ujęcie relacji ojca z synem (zresztą zauważalne też w innych powieściach tego autora).
Z każdym kolejnym rozdziałem historia podlega komplikacjom fabularnym, co czyni z niej wielowarstwowy majstersztyk. Za każdym razem, gdy wydaje się, że znamy wyjaśnienie – nie wykluczając tego nieprawdopodobnego, bo to w końcu Musso, który przyzwyczaił nas do metafizycznych wątków – okazuje się, że narracja prowadzi w zupełnie niespodziewanym kierunku, na inny poziom historii.
Metafizyka zresztą także ma swoje miejsce w powieści i stanowi istotny element interpretacji utworu, wskazując na znaczenie kontaktu człowieka z Bogiem.
Być może do tego wątku również odnosi się tytuł, bo - jak można się spodziewać – tytuł jest wieloznaczny. Dosłownie rozumiana „zabawa w chowanego” jest tylko punktem wyjścia do kunsztownego budowania kolejnych poziomów i sensów opowiadanej historii.
Jednym z tych poziomów jest – uwielbiany przeze mnie – autotematyzm. Musso czyni z niego istotną konstrukcję swojego tekstu. Główna bohaterka to autorka (autor) powieści przeżywająca kryzys twórczy po traumatycznym wydarzeniu. Musso odkrywa przed czytelnikiem różne aspekty tego stanu, przedstawiając refleksje na temat profesji powieściopisarza, wkładając je w usta, np. Romaina Ozorskiego: „Pisanie było dla mnie wyzwaniem rzuconym światu. Piórem miałem poprawiać jego niedoskonałości i absurdy. Piórem przeciwstawiałem się Bogu.” Cytatem dotyczącym wysiłków twórcy rozpoczyna autor „Zabawy w chowanego” swoją powieść, budując tym samym intertekstualność utworu.
Intertekstualność to kolejny walor, który sprawił, że utwór Musso jest prawdziwą ucztą dla smakosza literatury. Bon appetit!

„Zabawa w chowanego” Guillaume’a Musso to, moim zdaniem, jedna z najlepszych powieści tego autora. Odnalazłam w niej wiele elementów, które w literaturze cenię najbardziej.
Podeszłam to tej książki z czytelniczą rutyną po poprzedniej powieści Musso, która mnie nie zachwyciła (tytuł przemilczę). Podeszłam do niej jak do książki mającej zapewnić kilka chwil oderwania od nieco...

Ja również, jak wielu czytelników tej książki, czytałam ją bardzo wolno, jakoś tak szybciej się nie dało... Można to nazwać celebrowaniem, a można się po prostu przyznać do tego, że trudno się ją czytało, ale coś nie pozwalało mi porzucić tej książki (jak wielu innych niewartych mojego cennego czasu), czegoś od niej oczekiwałam jako że sama tym "wschodem" jestem naznaczona. Niczego odkrywczego w niej nie znalazłam, wszystko, co opisał Stasiuk było jakoś spodziewane i znajome, zwłaszcza refleksje dotyczące naszego poszukiwania przeszłości. Ale przyjemnie było odbyć taką podróż przez zakamarki własnej duszy, która przytłoczona codziennością, tęskni do czasów dzieciństwa, do przeszłości i tylko czasem daje znać o sobie poprzez sentymentalne wspomnienie, a jeszcze rzadziej - skłania człowieka do działania,np. do rzeczywistej podróży.

Ja również, jak wielu czytelników tej książki, czytałam ją bardzo wolno, jakoś tak szybciej się nie dało... Można to nazwać celebrowaniem, a można się po prostu przyznać do tego, że trudno się ją czytało, ale coś nie pozwalało mi porzucić tej książki (jak wielu innych niewartych mojego cennego czasu), czegoś od niej oczekiwałam jako że sama tym "wschodem" jestem...

"Małe zbrodnie małżeńskie" również traktują o związku, tym razem - małżeńskim, z piętnastoletnim stażem. To nie tyle anatomia takiego związku, co fragmentaryczne przedstawienie punktów stycznych pary małżeńskiej nieco już sobą znudzonej. Zaskakujące zakończenie, choć może dla czytelników znających inne opowieści o miłości Schmitta - niekoniecznie.

"Małe zbrodnie małżeńskie" również traktują o związku, tym razem - małżeńskim, z piętnastoletnim stażem. To nie tyle anatomia takiego związku, co fragmentaryczne przedstawienie punktów stycznych pary małżeńskiej nieco już sobą znudzonej. Zaskakujące zakończenie, choć może dla czytelników znających inne opowieści o miłości Schmitta - niekoniecznie.