Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z lepszych książek, jakie czytałem. Niby książka przyrodnicza z całą masą faktów, a czyta się ją jak najlepszą powieść. Pochłonęła mnie od samego początku i zajęła zaszczytne miejsce w mojej biblioteczce. Polecam.

Jedna z lepszych książek, jakie czytałem. Niby książka przyrodnicza z całą masą faktów, a czyta się ją jak najlepszą powieść. Pochłonęła mnie od samego początku i zajęła zaszczytne miejsce w mojej biblioteczce. Polecam.

Książka, która sama się czyta. Zawładnęła mną całkowicie. Chylę czoła przed autorem, który stworzył dzieło wielkie, nieśmiertelne. Fabuła wciąga od samego początku, a tytułowy Nikodem wywołuje u czytelnika skrajne emocje. Z początku da się lubić, kibicujemy mu i cieszą jego sukcesy. Z czasem sprawdza się powiedzenie, że każda władza deprawuje i zmienia człowieka.
Czytelniku, zatrzymaj się na chwilę i pochyl nad tą pozycją. Poczuj klimat II RP i poznaj pana Dyzmę. Choć tyle lat minęło, jego duch w narodzie wciąż trwa...

Książka, która sama się czyta. Zawładnęła mną całkowicie. Chylę czoła przed autorem, który stworzył dzieło wielkie, nieśmiertelne. Fabuła wciąga od samego początku, a tytułowy Nikodem wywołuje u czytelnika skrajne emocje. Z początku da się lubić, kibicujemy mu i cieszą jego sukcesy. Z czasem sprawdza się powiedzenie, że każda władza deprawuje i zmienia człowieka.
...

Dużo sobie obiecywałem po tej książce. Tak dużo, że ją sobie kupiłem i czym prędzej wziąłem się za lekturę. Niestety, wraz z mijającym czasem mój zapał gasł. Z każdą przeczytaną stroną moje zainteresowanie nią wypalało się jak świeca. Ostatnie strony to już sam ogarek.
A miało być tak pięknie. Thriller osadzonym w górskim schronisku. Spotyka się tam szóstka ludzi. Z pozoru nic ich nie łączy, ale jak wiemy, w literaturze pozory często nic nie znaczą.
Co mnie zawiodło? Po pierwsze prawdopodobieństwo zaistnienia takiej sytuacji jak ta opisana w książce. Nie kupuję tego, ale mógłbym to jeszcze znieść. Tym, co mnie ostatecznie zniechęciło, to sztuczność postaci i ich jednowymiarowość. Są pozbawione naturalności a ich dialogi nie przypominają rozmów, jakie toczą normalni ludzie. Momentami myślałem, że to schronisko to zamiejscowy oddział szpitala psychiatrycznego. W zasadzie tylko Agnieszka przypomina w miarę normalną osobę. Reszta jest pełna tajemnic, rozważań filozoficznych i prawd życiowych. Gdybym wylądował tam razem z nimi, to najprawdopodobniej dosiadł bym się do nauczyciela i pił razem z nim. A potem byśmy filozofowali do rana...
Pomysł mi się bardzo spodobał, ale jego wykonanie już nie. Nie przekreślam autora, gdyż czuję w nim potencjał, ale Schroniska dla ludzi raczej bym nie polecił. Przymierzam się teraz do jego Cienia jabłoni i mam nadzieję, że będzie dużo lepszy. Poprzeczka jak na razie jest dość nisko.

Dużo sobie obiecywałem po tej książce. Tak dużo, że ją sobie kupiłem i czym prędzej wziąłem się za lekturę. Niestety, wraz z mijającym czasem mój zapał gasł. Z każdą przeczytaną stroną moje zainteresowanie nią wypalało się jak świeca. Ostatnie strony to już sam ogarek.
A miało być tak pięknie. Thriller osadzonym w górskim schronisku. Spotyka się tam szóstka ludzi. Z pozoru...